ตกหลุมรักสาวใช้มือใหม่

ลำดับตอนที่ #9 : กรรมตามสนอง..........>0

                                 “นี่ลลินจะรีบเดินไปไล่ควายที่ไหนฮะ” ธนุสเดินตามหลังลลินออกมาจากร้าน



                                 “ เอ๊ะ....คุณธนุสบ้านฉันไม่ได้เลี้ยงควายซะหน่อย” ลลินหันมาแว๊ดใส่ธนุสบ่งบอกถึงความไม่



พอใจ



                                 “ ผมล้อเล่นน่า..” เขายิ้มนิดๆแต่แค่คำพูดแค่นี้นั้นทำให้ลลินถึงกลับหน้าแดงได้อีกครั้ง



                                 “ นี่คุณทำไมต้องทำหน้าแดงด้วยละ....อ๊ะ....หรือว่าคุณเขิน” ธนุสมีทีท่าเหมือนว่าจะรู้ใจของ



ลลิน



                                “ เขินอะไรกันล่ะฉันกำลังคิดถึงตอนที่พ่อแม่ฉันจีบกันตะหากเล่า” ลลินหันกลับมาแว๊ดใส่ธนุส



อีกแต่ว่าไม่ใช่เพราะความโกรธแต่เพราะเธอกลัวว่าธนุสจะรู้ว่าเธอเขินอย่างที่เขาพูดจริงๆ



                                “ อ๋อ....หรอ...ตอนที่พ่อแม่จีบกันคงโรแมนติกมากละสิ.....แต่เอ๊ะ...คุณเคยเห็นตอนที่พ่อแม่คุณจีบ



กันด้วยหรอ”+_+



                               “ อึ๋ย...>_<…แย่แล้วแล้วฉันจะตอบเขายังไงดีละตาบ้าเอ๊ยจะอยากรู้อะไรนักหนาเนี่ยแล้วฉันก็



บ้าดีเนอะคิดออกมาได้ตอนพ่อแม่จีบกันตอนนั้นฉันยังเป็นวุ้นอยู่เลยมั้ง.คิดมาได้ไงเนี่ยยายบ๊อง......ตายแน่ฉันT0T



ชีวิตนี้ไม่เหลือให้สวยอีกต่อไป” ฉันคิดไปแล้วก็กลุ้ม



                                “ นี่อยากรู้ก็ไปถามพ่อฉันดูสิ” ฉันพูดปัดเอาซะดื้อๆเล่นเอาธนุสยืนงงเหมือนไก่ตาแตกไปเลย



อ๊ะ...ถ้าป็นไก่ก็ดีนะสิจะจับเชีอดผัดเผ็ดซะเลย



                     พูดจบฉแนก็เดินหนีเขาอีแหละ            ปล่อยให้เขายืนค้างอยู่ตรงฉันนั้นละเดี๋ยวก็มีคนมาโฉบไปเองล่ะ.....อิอิ



                               “ ลิน...” เสียงที่คุ้นหูเรียกชื่อฉันพร้อมกับฝามือที่พาดลงมาบนไหล่เล็กของฉันซึ่งมันก็ทำให้ฉันตก



ใจไม่ใช่น้อย



                              “ อุ๊ย!!!!…”



                              “ ตกใจด้วยหรอ” เขาถามเมื่อเนอยู่เคียงข้างฉัน



                              “ ก็...”



                              “ไม่ต้องเสียใจไปหรอกที่ผมไม่ใช่ชายที่คุณคิดว่าจะเข้ามาจีบคุณ”



                              “ เอ๊ะนี่คุณอย่ามากวนประสาทฉันนะ” ที่นี้ฉันแว๊ดใส่เขาอย่างฉุนๆ



                              “ ไม่ต้องอายหรอก...งั้นมานี่” ธนุสพูดจบก็จับเข้าที่ข้อมือฉันและฉุดให้เดินตาม



                              “ ว้าย....จะไปไหนไม่ไปนะ” ฉันขืนสุดตัวเพื่อพยายามให้หลุดจากฝามืออันทรงพลังของเขา



                              “ อย่าดิ้นสิมานี่เถอะ” เขาเหมือนจะกล่อมกับฉันเมื่อเห็นฉันพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต



                             “ ไม่เอา....ไม่ไป....ปล่อยเถอะ.....นะ.....นะ” ฉันพยายามอ้อมวอนทั้งเสียงทั้งหน้าตาเพ่อให้เขา



ปล่อยฉัน



                            “ เธอนี่ดิ้นเป็นเด็กๆไปได้นะ” เขาบ่นเพราะว่าตอนนี้ฉันเกือบจะลงไปนั่งพับเพียบอยู่กับพื้นแล้ว



                            “มานี่เลย...” และในที่สุดเขาก็ดึงฉันมาที่ร้านนี้ไดสำเร็จซึ่งตอนแรกฉันก็ไม่ได้สังเกตหรอกแต่ว่า



ตอนนี้ที่ที่ฉันยืนอยู่มันคือร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่งในห้างนี้



                            “ คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” ฉันถามเขาอย่างสงสัย



                            “ ก็พาคุณมาทานข้าวไงนี่มันเที่ยงแล้วนะ” ฉันเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือและมันก็จริงอย่างที่ธนุส



ว่าคือตอนนี้มันเที่ยงแล้วและท้องของฉันก็ร้องขึ้นมาทันที



                           “ มาเถอะ” ธนุสเดินนำหน้าไปที่โต๊ะมุมหนึ่งของในร้านเป็นโต๊ะขนาดสองที่นั่งตั้งอยู่ด้านในสุดของ



ร้านติดกับกระจกที่ถูกตกแต่งด้วยบรรยากาศของธรรมชาติในยามค่ำคืน      เขาเลือนเก้าอี้ออกเหมือนกับสุภาพบุรุษที่



ทำให้หญิงสาวในละครน้ำเน่าที่ฉันดูเป็นประจำและเมื่อฉันนั่งลงเขาก็เลื่อนเก้าอี้เข้าที่



                          “ ทานอะไรดี” เขาถามฉันเมื่อนั่งที่เรียบร้อย



                         “ อะไรก็ได้ค่ะ” ฉันตอบอย่างรักษามารยาท



                         “ นี่คุณเด็กเสริฟร้านนี้น่าตาดีนะผมว่าคุฯคงชอบแน่ๆ” ธนุสเริ่มกวนประสาทฉันอีกแล้ว



                         “ นี่คุณ...”



                          “ไม่ต้องเดี๋ยวผมจัดการให้” เขาพูดจบก็เรียกเด็กเสริฟที่ยืนอยู่ใกล้ๆมาที่โต๊ะ



                          “เอานี่จะพูดอะไรก็พูดซะสิ” เขาอมยิ้มเมื่อได้โยนขี้มาให้ฉัน...ได้เดี๋ยวสมใจแน่



                          “ ขอโทษนะคะ.ที่นี่มีอาหารอะไรดังๆบ้าจ๊ะ”



                           “ ก็มี....หอยเชลล์ลาดซอส.....เก้งตุ๋นน้ำแดง....”



                           “ พอแล้ว....อะไรที่ดังๆในร้านนี้ช่วยเอามาให้หมดทุกอย่างเลยนะ” เด็กเสริฟรับคำและเดินห่างจาก



โต๊ะไป



                          “ แล้วไม่บอกกับเขาไปละ”



                           “ นั่นละคือสิ่งที่ฉันอยากจะบอก” ^0^…..สมน้ำหน้า



                          “นี่เธอกินเยอะขนาดนี้เลยหรอ”ธนุสถามฉันเมื่อเห็นอาหารที่ถูกเสริฟว่างอยู่บนโต๊ะมาก



มาย



                         “ เปล่าหรอก”



                          “ แล้วสั่งมาเยอะอย่างนี้จะให้ใครกินฮะ”



                          “ ก็คุณกินไง” ฉันอมยิ้มอย่างมีความสุข^_^



                          “ เธอนั่นละต้องกินให้หมด”



                          “ ไม่..” ฉันตอบอย่างเสียงแข็งพร้อมกับเชิดหน้า



                          “ แต่เธอต้องกิน...นี่เป็นคำสั่งไม่อย่งนั้นฉันจะให้เธอเป็นคนใช้เพิ่มจากเดิมอีก5ปี” ธนุสออกคำสั่ง



เสียงแข็งไม่เหมือนกับตอนแรกที่หยอกล้อเล่น



                          “ ฮึ....” ฉันถอนหายใจและเริ่มลงมือกินอาหารที่ว่างอยู่บนโต๊ะอาหารมากมายโดยที่ธนุสนั่งยิ้มอย่าง



ชอบใจ...โธ่เอ๊ย.....กรรมตามสนองฉันแท้ๆ