ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ได้ไปเที่ยวทะเล
                          ทำไมกัน...  ทำไมคนที่เพรียบพร้อมไปซะอย่างต้องมาบอกว่ารัก  ผู้ชายอย่างเขาที่มีผู้หญิงห้อมร้อมมากมายเท่าที่เขา
ต้องการถึงได้มาพูดคำที่มีความหมายมากขนาดนี้กับผู้หญิงที่ถูกส่งมาเป็นเบี้ยขัดดอกอย่างฉัน    อย่างนะลลินอย่างเชื่อเขาง่ายๆมิเช่นนั้นเจ้า
จะตกเป็นของเล่นของเขา  จิตใต้สำนึกของฉันบอก
                                      \" ถ้าเธอรักฉันจริงฉันจะพิสูจน์\" ลลินบอกกับตนเองอย่างหนักแน่นเพราะนี่เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้เธอรู้ว่าเธอมั่น
ใจในตัวเขา
                          ลลินปาดน้ำตาที่อาบแก้มอยู่จนหมดและเดินเข้าบ้านพยายามทำให้เป็นปรกติที่สุด  ^O^ ลลินเดินเข้าไปหาเพียรในครัว
ขณะที่เพียรกำลังเตรียมอาหารกลางวันอยู่
                                      \" พี่เพียรจ๊ะให้ลินช่วยนะ\" หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงที่ยังสั่นเนื่องจากอาการร้องไห้แต่เป็นที่เธอจะมาช่วยเพียร
เตรียมอาหารด้วยรอยยิ้มที่สดใส
 
                                      \" อ่ะ...ไม่ต้องหรอกค่ะ\" อีกฝ่ายยืนตกใจเมื่อเห็นลลินไม่พูดอย่างเดียวแต่หยิบผักในอ่างมาวางไว้บนเขียงเตรียมหั่น
                                      \" โอ๊ย...ไม่ต้องหรอกจ้าลิน....เดี๋ยวพี่ทำเอง\" หญิงสาวผู้มีอายุมากกว่ารีบวิ่งมาหยิบผักที่อยู่ในมือเธอกลับไป
ไว้ที่เดิมทำให้สร้างความประหลาดใจให้แก่ลลินอย่างมาก
                                      \" อ้าวทำไมล่ะค่ะ\" หญิงสาวถามด้วยหน้าตาฉงน?
                                      \" ก็คุณนุสเธอสั่งไว้ว่าไม่ให้ลินทำงานนะ\"
                                      \" อ้าว....ไม่ให้ลินทำงานแล้วให้ไปทำรัยอ่ะ\"
                                      \" ก็....\" สาวอายุมากกว่าหยุดการสนทนาลงทันทีเมื่อเห็นนายหนุ่มเดินมาข้างหลังทำให้ลลินเกิดอาการงง~_~
ต้องหันหลังมาและก็เจอเข้ากับตนเหตุพอดี
                      ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะเธอคงถามเขาให้รู้เรื่องไปแล้วว่า \" ออกคำสั่งแบบนี้มาได้ยังไง\" แต่ว่าตอนนี้เธอกับไม่อยากพูด
อะไรเลยด้วยซ้ำ
                                      \" ฉันว่าเรามีเรื่องเครียดๆเยอะแล้วนะอาทิตย์นี้ฉันจะพาไปพักผ่อนที่ทะเลกัน\" ชายหนุ่มพูด้วยใบหน้าที่ขรึมอีก
เช่นวันที่เธอกับเขาเจอกันครั้งแรก
                                      \" แล้วนัดนาเดียเขาไว้กี่โมงคะ\" ลลินพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันถึงยังไงเธอก็ยังไม่แน่ใจเรื่องของเขาอยู่ดี
เขาอาจจะไม่คิด...  แต่แน่นอนยัยนาเดียตัวแสบนั่นคิดแน่นอนก็แสดงตัวเป็นเจ้าของซะขนาดนั้น
                                      \" โถ่....  ลินฉันไม่ได้ชวนนาเดียเขาไปซะหน่อยเราจะไปกันแค่คนในบ้านเท่านั้น...  เพียรก็เตรียมจัดข้าวของให้เรียบร้อยนะ\" ธนุสอธิบาย
                                      \" พี่เพียรไปด้วยหรอขอบคุณมากเลยค่ะ\" ลลินกระโดโลดเต้นด้วยความดีใจเหมือนกับเด็กๆที่ได้ของเล่นถูกจัง
อย่างนั่นล่ะ
                                      \" งั้นเดี๋ยวเราออกไปซื้อของกันเธอยังไม่มีชุดว่ายน้ำเลยนิ\"
                                      \" อืม...ก็ได้ค่ะแล้วพี่เพียรจะเอาอะไรมั้ย\" หญิงสาวถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มร่องรอยของการร้องให้ตอนนี้ได้
หายสนิท
                                      \" ไม่หรอกจ้า\" สาวอายุมากกว่าตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม 
                        เมื่อได้คำตอบลลินก็จูงมือธนุสออกไปทันทีอย่างร่าเริงเป็นภาพที่เพียรเองก็ไม่ได้เห็นเจ้านายหนุ่มของตนมีความสุขอย่างนี้
มานานแล้วแม้ทั้งคู่จะยังไม่รู้ใจกันก็ตาม
                                                      000000000000000000000000000000000000000000000
                                        \" นี่เสร็จกันรึยังจ๊ะสาวๆ\" เสียงแม่อิ่มบ่นเรียกสาวใช้ให้มารวมตัวกันที่รถเพื่ออกเดินทางกัน  ไม่นานนักบรรดา
สาวใช้ก็พากันออกมาจากร้านเล็กด้านหลังตึกใหญ่พร้อมกับเสียงคุยจุกจิก
                                        \" นี่พี่เพียรให้ลินไปนั่งด้วย\" พูดจบเธอก็ก้าวขึ้นรถแต่ยังไม่ทันที่เท้าก้าวที่สองจะเหยีบขึ้นไปบนรถฝ่ามือให้ก็
คว้าเข้ามาที่ข้อมือลลินเต็มเปาเลย
                                        \" เดี๋ยวเธอไปรถคันเดียวกับฉัน\" ธนุสชี้ไปที่รถสปอร์ตของเขาที่จอดอยู่ด้านหน้ารถตู้
                                        \" แต่ว่า..\"
                                        \" รถมันเต็มแล้วเธอนะมานี่เลย\" พูดจบเขาก็ลากเธอไปที่รถทันทีและก้ไม่มีไรดีกว่านอกจากขึ้นไปนั่งบนรถและออกเดินทางสู่ทะเล
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ          ขอโทษนะคะที่มาอัพเดสช้ามากเพราะว่าติดสอบตอนนี้สอบเสร็จแล้วก็ตามสัญญาจามาอัพให้เรื่อยๆ
ก้อคอยติดตามอ่านด้วยนะคะ  ขอบคุณค่า
                                       
                     
                                     
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น