ตกหลุมรักสาวใช้มือใหม่

ลำดับตอนที่ #14 : ความรู้สึกในใจ

                 ลลินเดินอย่างคนที่ทำงานมาเหนื่อยมากๆเพราะดูไม่มีเรี่ยวแรงจากปรกติที่เธอค่อนข้างจะร่าเริงไม่ใช่เพียงแค่ลลินเท่านั้นแต่ธนุสก็ตกอยู่ในสภาพเดี่ยวกับเธอในตอนนี้การที่เห็นลลินเดินอยู่กับคนแปลกหน้านั้นมันทำให้เขามีความรู้สึกเจ็บมากมายเหมือนกับพายุฝนที่ถ่าโถมเขามายังธนุส



                           \" ลิน!!!\" เสียงอาณัฐร้องทักและวิ่งเข้ามาหาลลินทันทีที่เห็นเธอ



                           \" อรุณสวัสดิ์ณัฐ\" ลลินกล่าวทักและทำหน้าเซงกะตายอย่างเดิม+_+\"



                           \" เป็นอะไรรึเปล่าลินดูเธอไม่สดใสเลยนะ\" อารัฐโน้มหน้ามาดักหน้าฉันไว้และมองอย่างสงสัย



                 ฉันเพียงแค่เงยหน้ามองหน้าอาณัฐเท่านั่นและจึงก้มหน้าเดินต่อไป



                            \" ดูไม่สมเป็นลินเลยนะ\" ฉันหยุดชะงักการก้าวเท้าและเงยหน้ามองอาณัฐที่เหมือนจะพยายามหาสาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้  



                 ไม่สมเป็นฉันงั้นหรอฉันอุทานกับตัวเอง   ทำไมล่ะเพราะอะไรฉันถึงรู้สึเเศร้าทั้งที่จริงแล้วควรจะมีความสุขสิที่ได้เจอรัฐแต่เพราะอะไรล่ะ  ธนุส!!ไงล่ะ   เพราะว่าเขาไม่ชอบฉันจึงไม่อยากจะฝืนเพราะแค่เขานี่เองแล้วเขาล่ะแค่ฉันบ้างรึเปล่าหรือเพียงแค่ต้องการเอาชนะเท่านั้น



                            \" ฉันแค่เธอนะลิน\"



                            \" ณัฐ...นี่เธอ\" ฉันมองอาณัฐอย่างอึ้งมาก



                            \" ถ้าเธออยากได้ใครซักคนที่แค่เธอหนึ่งในนั้นจะเป็นฉัน\" เขาเอื้อมมือมาจับที่มือฉันด้วย



                            \" แต่ว่าไม่ต้องหรอก..คนอย่างฉันไม่สมควรให้ใครมาแค่เท่าไหร่หรอก\"



                            \" อ่ะ....แล้วทำไมเราต้องคิดถึงธนุสด้วย\"ฉันสะบัดหัวไล่ความนึกคิดของเขาออกไป



                            \" แต่ว่า\"



                             \" ช่างมันเถอะณัฐ\" ฉันพูดจบก็รีบเดินหนีอาณัฐนำหน้าไปทันทีกลัวว่าฉันจะได้ยินในสิ่งทีไม่อยากจะได้ยินที่สุด



                เสียงออดบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นพร้อมกับฉันและอาณัฐที่เดินเข้าห้องทันเวลาพอดีทุกคนในห้องนั่งประจำที่กันหมดแล้วฉันเดินเขาไปในแถวที่5มีที่นั่งวางเหลืออยู่สองที่ฉันตรงดิ่งไปที่นั่นทันทีและอารัฐก็นั่งอยูข้างหลังฉันในที่นั่งที่เหลืออยู่อีกที่หนึ่งแต่แล้วก็เหมือนมีรังสีอำมหิตอยู่รอบๆโต๊ะฉันยังไงไม่รู้



                            \" ลลิน!!!เป็นเธอได้ยังไงเนี่ย\" เสียงหวี๊ดสูงอย่างตกใจดังขึ้นแสบแก้วหูของคนฟังอย่างมาก



                            \" นาเดีย\" ฉันเองก็ตกใจเหมือนกันที่เห็นนาเดียเพราะไม่เคยคิดอยากที่จะเจอกันเลย



                            \" ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอเธอที่นี่\" เสียงแหบพูดเหมือนกับว่าปาฎิหารย์ได้เกิดขึ้นจริงแล้ว



                            \" ฉันก็ไม่คิดเหมือนกัน\" ฉันก็ทำหน้าเซงบ่งบอกถึงอารมณ์เหมือนกัน



                            \" โถ...แม่เศรษฐี10บาทมาเรียนมหาลัยดังๆกับเขาเหมือนกันแฮะ\" นาเดียเชิดหน้ายิ้มอย่างสะใจเมื่อได้ข่มเรื่องฐานะและธุรกิจของพอฉัน



                            \" แอ๊ะ!!แล้วทำไมเมื่อวานฉันไม่เห็นเธอเลย\" นาเดียทำหน้าสงสัย



                            \" คงมัวแต่หาผู้ชายที่โชคร้ายตกเป็นเหยื่อของเธอล่ะมั้ง^0^\"สิ้นเสียงฉันก็ตามาด้วยเสียงกรี๊ดลั่นห้องของนาเดีย



                 อย่าว่าแต่นาเดียเลยฉันก็ไม่เห็นเหมือนกันว่ามียัยนี่เรียนร่วมอยู่ห้องเดียวกับฉันด้วยคงเพราะเอาหัวไปคิดถึงแต่เรื่องของธนุสมั้ง

.....เฮ้อต้องเศร้าเพิ่มอีกแล้วแต่ว่าพอเย็นนี้เจอะนุสแล้วความเครียดของฉันต้องหายไปอย่างแน่น่อเพราะฉันจะไม่ขัดคำสั่งเขแล้ว   ลลินยิ้มให้กับตัวเอง(บ้าป่าวยิ้มคนเดียว)





                  ลลินเหลือบมองนาฬิกาดูเวลาหลังจากที่ออดหมดเวลาจบลงไป



                            \"อ๊ะ...นี่ลลินอาณัฐตามเธออยู่อีกหรอ...แต่!!!ไม่ต้องห่วงนะฉันไม่คิดจะแย่งเขาากเธอแล้วล่ะ\"



                            \" แล้วเธอมาบอกฉันทำไมย๊ะ....เออแล้วณัฐนะเขาไม่ใช่ผู้ชายของฉันอย่างที่เธอคิดนะ\" ใบหน้าของอาณัฐดงนิดนึงเมื่อฉันพูดถึงเค้าในฐานะอื่นที่ไม่ใช่คนรัก



                            \" ฉันก็อยากให้เธอรู้ไว้นะ\" พูดจบนาเดียก็เดินยิ้มออกจาห้องไปลลินมองแล้วส่ายหน้าตามอย่างเอือมระอา



                   นักศึกษาส่วนใหญ่ลงจากอาคารเรียนและเตรียมเดินทางกลับบ้าน  ลลินก็เช่นเดียวกันที่ยืนอยู่หน้ามหาลัยและมองไปรอบๆเพื่อหาใครซักคนหนึ่งโดยที่ไม่รู้ว่าเย็นนี้เขาจะมารึเปล่าเพราะเมื่อเช้านนี้เขาไม่ได้บอกเอาไว้แต่เธอก็อยากจะรอ



                            \" ลินเดี๋ยววันนี้เรากลับบ้านพร้อมกันนะ\" อาณัฐเอ่ยปากชวนเมื่อยืนอยู่หน้ามหาลัยด้วยกัน



                            \" ขอโทษนะเดี๋ยววันนี้เจ้านายพ่อฉันจะมารับนะ\" ฉันพูดปฎิเสธโดยที่ไม่มองหน้าคนชวนซักนิดสายตายังคงมองไปรอบๆ



                   และแล้วรถยนต์คุ้นตาก็วิ่งตรงมายังมหาวิทยาลัยลลินรู้ได้ทันทีว่าเป็นใครเธอยิ้มอย่างดีใจและอาณัฐก็สังเกตเห็นอาการนั้นเช่นกัน



                   ธนุสเดินลงจากมุ่งมาทางที่ลลินยืนอยู่แต่แล้วก็มีสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น



                             \" คุณ....แหมถึงกับรอไม่ไหวอยากเจอนาเดียมาเลยหรอคะถึงมารับนาเดียถึงที่นี่เลย\" นาเดียวิ่งเข้าไปเกาะแขนธนุสแสดงความเป็นเจ้าของอย่างออกหน้าออกตา



                             \" คือว่า\"



                             \" ไม่ต้องบอกหรอกค่ะ\" นาเดียซบเข้ากับแขนของธนุสบอกความเป็นเจ้าของเพิ่มขึ้นอีก



                   ลลินยื่นขาแข็งทำอะไรไม่ถูกกับภาพตรงหน้าที่เธอเห็นมันทำให้เธอรู้สึกเจ็บที่ใจอย่างประหลาดเละมากมาย



                             \" ณัฐลินกลับก่อนนะ\" พูดจบเธอก็เดินไปทันทีไม่อยากอยู่เห็นภาพตรงหน้าเหมือนกับว่าใจมันจะสลายตรงนั้น