ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้นของฉัน
ฉันชื่อ “ เมโชว” ค่ะฉันเป็นลุกครึ่งไทย –ไต้หวันแต่ว่าฉันอยู่เมืองไทยเพราะว่าคุณพ่อของฉันท่านชอบเมืองไทย และวันนี้ก็เป็น
วันที่ฉันจบการศึกษาระดับมัธยมศึกษาค่ะ!_!
“ เมโชว...มาถ่ายรูปเร็ว” เสียงเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งของฉันดังขึ้น ๐_๐
“ จ้าๆ...จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เมื่อพูดจบฉันก็วิ่งไปหาเพื่อนๆของฉันที่กำลังรอถ่ายรูปหมู่กันอยู่ ^_^
“ เมโชว.....” เสียงนุ่มและทุ้มดังขึ้นทางข้างหลังของเธอและเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร
“ มีอะไรหรือคะพี่เบียร์” ฉันถามด้วยเสียงที่เป็นปกติ
“ คือพี่อยากจะชวนเมโชวและเพื่อนๆไปทานข้าวเย็นกันเป็นการฉลองที่จบการศึกษาไงจะ” เขาพูดเร็วเหมือนกับว่าจะพูดออก
มาไม่จบอย่างนั้นละ
“ คงไม่ได้หรอกค่ะเพราะเมมีนัดทานข้าวกับครอบครัว” ฉันชอบเรียกแทนตัวเองว่าเมเพราะมันง่ายในการเรียกแต่ฉันก็ชอบชื่อของฉันนะเพาะดี
“ อ้าว......ก็ไหนบอกว่า....อะ” ฉันรีบเอามือปิดปากเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของฉันก่อนที่ยายเพื่อนตัวแสบจะหลุดความจริงออกมา -_-!
“ มีอะไรกันหรอ” พี่เบียร์ถามอย่างงงๆ
“ ไม่มีอะไรค่ะ” ฉันก็รีบปฎิเสธก่อนที่เขาจะจับได้ว่าฉันกำลังโกหกเขาอยุ่
“ งั้นไม่เป็นไร” เขาพูดจบและเดินกลับไป
ฉันสังเกตุเห็นอาการของเขาดูเศร้าลงไปเหมือนกัน ก็ทำไงได้ละฉันม่อยากไปกับเขานิ
“ เมโชว....ทำไมเธอถึงปฎิเสธพี่เบียร์เขาละ” เพื่อนทุกคนถามเป็นเสียงเดี๋ยวกันหมด
“ ก็ไม่อยากไปนิ” ฉันตอบออกไปอย่างตรงๆ
“ แหม.....พี่เบียร์เขาอุตส่าห์มาชวนถ้าเธอไปพวกเราก็.....” ^_^
“ ฉันรุ้น่าว่าพวกเธอคิดอะไรกัน” รู้สึกฉันจะรุ้ทันเพื่อนๆของฉันนะ
“ พี่เบียร์นะเขาทั้งหล่อทั้งเท่เป็นที่หมายปองของสาวตั้งเยอะ ใครได้เขามาเป็นแฟนนะโชคดีสุดๆไปเลย” เนมเพื่อนคนหนึ่งใน
กลุ่มของฉันบรรยาย แต่ฉันว่าเขาเหมือนฝันกลางวันมากกว่า
“ แหวะ....” ฉันรู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รุ้เมื่อเห็นเพื่อนฉันเป็นได้ขนาดนี้
“ นี่.....เมโชวเธออย่าบอกนะว่าเธอไม่เห็นเหมือนด้วยกับพวกเรา”
“ ใช่ๆ” เพื่อนอีกหลายคนเสริม กำ -_-! นี่เพื่อนฉันเป็นกันทุกคนเลยหรอ
“ ก็ใช่นะสิ.....ฉันคิดว่านะพี่เบียร์เขาก็หล่อนะแต่ว่าฉันรุ้สึกเฉยๆนะ ฉันอยากจะเจอคนที่ใช่สำหรับฉันและฉันก็คิดว่าคนที่ใช่นะจะต้องมีเซ็นบางอย่างบอกให้รับรุ้ว่าเขานี่แหละคือคนที่ใช่”
“ แล้วเธอไม่มีใครในใจบ้างหรอ” เพื่อนคนหนึ่งถามอย่างอยากรุ้
“ มีสิ...ใครว่าไม่มีละ”
“ ใครหรอ...” ทุกคนทำสีหน้าอยากรู้กันทั้งนั้นเลย
“ ไม่บอก....บอกไม่ได้” ^_^
“ โห....”
“ งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ...บาย” ฉันหนีกลับเอาดื้อๆเลยแหละ
จะมีจริงๆหรอกคนที่เราสามารถรับรุ้ได้ทันทีว่าเขาคือคนที่ฉันไฝ่ฝันถึงมาตลอดแล้วก็ไม่รู้ด้วยเหมือนกันว่าจะนานแค่ไหน
“ กลับบ้านดีกว่า”
วันที่ฉันจบการศึกษาระดับมัธยมศึกษาค่ะ!_!
“ เมโชว...มาถ่ายรูปเร็ว” เสียงเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งของฉันดังขึ้น ๐_๐
“ จ้าๆ...จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เมื่อพูดจบฉันก็วิ่งไปหาเพื่อนๆของฉันที่กำลังรอถ่ายรูปหมู่กันอยู่ ^_^
“ เมโชว.....” เสียงนุ่มและทุ้มดังขึ้นทางข้างหลังของเธอและเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร
“ มีอะไรหรือคะพี่เบียร์” ฉันถามด้วยเสียงที่เป็นปกติ
“ คือพี่อยากจะชวนเมโชวและเพื่อนๆไปทานข้าวเย็นกันเป็นการฉลองที่จบการศึกษาไงจะ” เขาพูดเร็วเหมือนกับว่าจะพูดออก
มาไม่จบอย่างนั้นละ
“ คงไม่ได้หรอกค่ะเพราะเมมีนัดทานข้าวกับครอบครัว” ฉันชอบเรียกแทนตัวเองว่าเมเพราะมันง่ายในการเรียกแต่ฉันก็ชอบชื่อของฉันนะเพาะดี
“ อ้าว......ก็ไหนบอกว่า....อะ” ฉันรีบเอามือปิดปากเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของฉันก่อนที่ยายเพื่อนตัวแสบจะหลุดความจริงออกมา -_-!
“ มีอะไรกันหรอ” พี่เบียร์ถามอย่างงงๆ
“ ไม่มีอะไรค่ะ” ฉันก็รีบปฎิเสธก่อนที่เขาจะจับได้ว่าฉันกำลังโกหกเขาอยุ่
“ งั้นไม่เป็นไร” เขาพูดจบและเดินกลับไป
ฉันสังเกตุเห็นอาการของเขาดูเศร้าลงไปเหมือนกัน ก็ทำไงได้ละฉันม่อยากไปกับเขานิ
“ เมโชว....ทำไมเธอถึงปฎิเสธพี่เบียร์เขาละ” เพื่อนทุกคนถามเป็นเสียงเดี๋ยวกันหมด
“ ก็ไม่อยากไปนิ” ฉันตอบออกไปอย่างตรงๆ
“ แหม.....พี่เบียร์เขาอุตส่าห์มาชวนถ้าเธอไปพวกเราก็.....” ^_^
“ ฉันรุ้น่าว่าพวกเธอคิดอะไรกัน” รู้สึกฉันจะรุ้ทันเพื่อนๆของฉันนะ
“ พี่เบียร์นะเขาทั้งหล่อทั้งเท่เป็นที่หมายปองของสาวตั้งเยอะ ใครได้เขามาเป็นแฟนนะโชคดีสุดๆไปเลย” เนมเพื่อนคนหนึ่งใน
กลุ่มของฉันบรรยาย แต่ฉันว่าเขาเหมือนฝันกลางวันมากกว่า
“ แหวะ....” ฉันรู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รุ้เมื่อเห็นเพื่อนฉันเป็นได้ขนาดนี้
“ นี่.....เมโชวเธออย่าบอกนะว่าเธอไม่เห็นเหมือนด้วยกับพวกเรา”
“ ใช่ๆ” เพื่อนอีกหลายคนเสริม กำ -_-! นี่เพื่อนฉันเป็นกันทุกคนเลยหรอ
“ ก็ใช่นะสิ.....ฉันคิดว่านะพี่เบียร์เขาก็หล่อนะแต่ว่าฉันรุ้สึกเฉยๆนะ ฉันอยากจะเจอคนที่ใช่สำหรับฉันและฉันก็คิดว่าคนที่ใช่นะจะต้องมีเซ็นบางอย่างบอกให้รับรุ้ว่าเขานี่แหละคือคนที่ใช่”
“ แล้วเธอไม่มีใครในใจบ้างหรอ” เพื่อนคนหนึ่งถามอย่างอยากรุ้
“ มีสิ...ใครว่าไม่มีละ”
“ ใครหรอ...” ทุกคนทำสีหน้าอยากรู้กันทั้งนั้นเลย
“ ไม่บอก....บอกไม่ได้” ^_^
“ โห....”
“ งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ...บาย” ฉันหนีกลับเอาดื้อๆเลยแหละ
จะมีจริงๆหรอกคนที่เราสามารถรับรุ้ได้ทันทีว่าเขาคือคนที่ฉันไฝ่ฝันถึงมาตลอดแล้วก็ไม่รู้ด้วยเหมือนกันว่าจะนานแค่ไหน
“ กลับบ้านดีกว่า”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น