อ้อมกอดรักมาเฟียร้อน (ไม่มีรูปเล่ม)

ตอนที่ 9 : ตอนที่ 2-5 ยอมคนเดียว

            “เจ้านายครับคุณนันทิชาไล่พยาบาลพิเศษออกจากห้องครับ” เสียงลูกน้องคนสนิทที่รายงานผ่านโทรศัพท์มือถือทำให้หนุ่มหล่อร่างสูงต้องลืมตาขึ้นหลังจากนั่งเอนหลังหลับตานิ่งบนเก้าอี้บุนวมหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ก่อนจะกรอกเสียงเรียบๆ ลงไป

            “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง” พูดจบก็กดตัดสายไป แล้ววางโทรศัพท์มือถือราคาแพงรุ่นล่าสุดลงบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ มองมันอยู่ชั่วครู่ด้วยดวงตาที่อ่านไม่ออก ก่อนที่ร่างสูงสมาร์ตกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรจะทรงกายขึ้นจากเก้าอี้บุนวมที่นั่งจมอยู่นาน มือเรียวใหญ่สอดซุกลงกับกระเป๋ากางเกงสแล็กทั้งสองข้างตามความเคยชิน ก่อนจะสาวเท้าตรงไปที่ประตูห้องทำงาน แล้วเปิดออกช้าๆ ก้าวออกไปจากห้องด้วยความมั่นใจ

            นันทิชาเปิดประตูห้องพยาบาลเข้าไปหลังจากออกไปซื้อของจำเป็นที่ตนต้องใช้ข้างนอกจนครบ เธอรีบสาวเท้าตรงไปที่เตียงคนไข้ ด้วยเกรงว่าผู้เป็นยายจะตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบเธอ แต่ร่างสูงที่นั่งอย่างสง่างามอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง ทำให้เท้าบางหยุดชะงักไปแทบจะทันที หัวใจเต้นแรงขึ้นจนเธอได้ยินเสียงชัดเจน และเหมือนร่างสูงจะรู้ว่าตนเองกำลังตกเป็นเป้าสายตา จึงเบือนหน้ามามองทางเธอ ดวงตาสองคู่สบกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ และเป็นนันทิชาที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น แล้วถามห้วนๆ

            “คุณมาทำไม”

            “ก็มาเยี่ยมยายคุณ” หนุ่มหล่อตอบเรียบๆ

            “ไม่จำเป็น” นันทิชาพูดด้วยน้ำเสียงสะบัด ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียงคนไข้ วางของในมือลงบนโต๊ะข้างเตียง

            “คุณกลับไปได้แล้ว ฉันไม่อยากให้คุณมายุ่มย่ามในห้องนี้” นันทิชาออกปากไล่อีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจ

            “ทำเหมือนผมเป็นตัวเชื้อโรคอย่างนั้นแหละ” คับฟ้าพูดเรียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้นเช่นเคย ก่อนที่จะเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาที่หลุดออกจากปากน่าจุมพิตที่เขาได้ลิ้มลองมาแล้วของหญิงสาว

            “คุณเป็นยิ่งกว่าตัวเชื้อโรค”

            คับฟ้าทรงกายลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างเชื่องช้า ผิดกับภายในที่กำลังเดือดปุดๆ กับคำพูดของเธอ สาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างบางอย่างช้าๆ โดยที่หญิงสาวก็ถอยหนีอย่างระแวงทันทีที่เขาก้าวเข้าใกล้ ดวงตากลมโตจ้องหน้าหล่อเหลาอย่างไม่กะพริบด้วยความระแวดระวังเต็มที่ ในขณะที่ดวงตาคมกริบเหมือนดวงตาของพญาเหยี่ยวก็จ้องหน้าสวยนิ่งอย่างไม่วางตาเช่นกัน

            “งั้นเหรอ”

            “ถอยออกไปนะ ถ้าคุณก้าวเข้ามาใกล้ฉันอีกก้าวเดียว...” นันทิชารีบขู่ เมื่ออีกฝ่ายก้าวเข้ามาใกล้ตนเองไม่หยุด

            “คุณจะทำอะไรผม” คับฟ้าเลิกคิ้วถามอย่างยั่วๆ ในขณะที่คนฟังเม้มปากแน่น พร้อมกับรีบมองหาอาวุธเพื่อใช้ป้องกันตัวทันที ก่อนจะคว้าแจกันใบเขื่องที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงคนไข้มาถือเอาไว้ในมือ

            “จะใช้ไอ้นี่ทุ่มหัวคุณน่ะสิ” นันทิชาเงื้อแจกันในมือขึ้นเพื่อเตรียมพร้อม ถ้าเขามาถึงตัวเธอเมื่อไหร่ เขาได้หัวแตกแน่ๆ

            “หึหึ” หนุ่มหล่อหัวเราะเบาๆ ไม่ได้รู้สึกกลัวคำขู่ของหญิงสาวแม้แต่น้อยเลย

            “ขำอะไร” นันทิชาถามห้วนๆ อย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายทั้งที่ไม่มีอะไรน่าขันสักนิด

            “วางแจกันลงเถอะ คุณคิดเหรอว่าแจกันใบเล็กๆ นั่นจะทำอะไรผมได้”

            “ลองดูมั้ยล่ะ” นันทิชาร้องท้า

            “เอาล่ะๆ วางมันลงเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า อีกอย่างเราเบาเสียงลงหน่อยดีกว่าเดี๋ยวคุณยายของคุณจะตื่น” คับฟ้ายกมือทั้งสองขึ้นในลักษณะยอมแพ้ ซึ่งมันขัดกับบุคลิกของเขายิ่งนัก เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยยกมือยอมแพ้ใครหน้าไหนทั้งสิ้น ไม่เคยสักครั้ง 

ปล. ชอบคับฟ้า กดโหลดจ้า ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ ก็อ่านตัวอย่างไปก่อน ถ้าชอบกดโหลดจ้ะ

อ้อมกอดรักมาเฟียร้อน