ตอนที่ 8 : ตอนที่ 2-4 ต้องการอะไร
“ยายนันท์ วิรินันท์ถูกย้ายไปอยู่ห้องไหนคะ” นันทิชาถามพยาบาลหน้าหวอด เพราะเธอไม่รู้ว่ายายของเธอถูกพาไปอยู่ห้องไหนหลังจากออกจากห้องผ่าตัด
“รอสักครู่นะคะ” พยาบาลที่ประจำอยู่หน้าหวอดบอกยิ้มๆ ก่อนจะรีบค้นหารายชื่อจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้าของตน
“เจอแล้วค่ะ ยายนันท์ วิรินันท์อยู่ที่ห้อง 404 ตึกชมพูค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ” นันทิชาหมุนร่างเตรียมจะหมุนร่างจากไป แต่ไม่ทันจะได้ก้าวเท้าไปไหน เสียงพยาบาลคนเดิมก็เรียกเธอเอาไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวค่ะคุณ”
“มีอะไรอีกคะ” นันทิชาหมุนร่างกลับมา ก่อนจะถามอย่างสงสัย
“คือยายของคุณงดเยี่ยมนะคะ คุณกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ” นันทิชาพูดเสียงเบา รู้สึกผิดหวังไม่น้อยที่ไม่ได้เข้าไปดูยายของตนอย่างที่ใจต้องการ
“พรุ่งนี้คุณหมอให้เยี่ยมได้ตอนสิบโมงเช้าค่ะ” พยาบาลบอกยิ้มๆ เมื่อเห็นหน้าสวยสลดลงด้วยความผิดหวัง
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” นันทิชากล่าวเสียงเบาๆ พร้อมกับยิ้มตอบ ก่อนจะสาวเท้าจากไป
นันทิชารีบค้นหาสมุดบัญชีธนาคารที่ถูกเก็บเอาไว้อย่างดีในห้องนอน หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล เมื่อเจอก็รีบเปิดดูข้างในแล้วต้องระบายลมหายใจออกมาหนักๆ เมื่อเห็นตัวเลขที่อยู่ในสมุดบัญชีเงินฝาก
“สองหมื่น”
นันทิชาพึมพำแล้วถอนหายใจยาวอย่างหนักใจ เงินสองหมื่นที่เธอมีไม่ใช่หนึ่งในสี่ส่วนของค่ารักษาพยาบาลของยายเธอด้วยซ้ำ
หญิงสาววางสมุดบัญชีในมือลงอย่างหนักใจ เธอคงต้องออกไปหางานทำเสียแล้ว แล้วงานอะไรกันล่ะที่ทำให้ได้เงินมากและเร็วขนาดนั้น นันทิชาถอนหายใจออกมาหนักๆ เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้เงินไปคืนคับฟ้าให้เร็วที่สุด เธอไม่อยากเป็นหนี้ผู้ชายคนนั้น ไม่อยากให้เขามีบุญคุณอะไรกับเธอ เธอไม่อยากข้องเกี่ยวกับเขา ไม่ว่าด้านใด เธอไม่อยากใกล้ชิดกับเขา หญิงสาวบอกตัวเอง เขาเป็นตัวอันตรายอย่างที่เขาแสดงให้เธอได้ประจักษ์แล้วไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา คิดถึงตรงนี้มือบางก็เผลอยกขึ้นลูบไล้ไปตามเรียวปากนุ่มของตนเอง ก่อนจะสะบัดมือบางออกแรงๆ เมื่อรู้สึกตัว พึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ที่เผลอไปนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่ชั่วโมง จูบแรกที่เธอเก็บเอาไว้มอบให้ผู้ชายที่ตนรักถูกช่วงชิงไปเสียแล้ว ให้กับชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเกลียดเขายิ่งกว่าใครในโลกใบนี้...
“บ้า!’
“คุณคะ คุณ เดี๋ยวก่อนค่ะ” เสียงเรียกที่ดังขึ้นทางด้านหลังทำให้เท้าเรียวบางภายใต้ร้องเท้าส้นเตี้ยที่เจ้าตัวชอบสวมเป็นประจำเพราะสวมแล้วสบายเท้ามากกว่าส้นสูงที่สาวๆ ส่วนมากชอบสวมหยุดชะงักลง พร้อมกับหมุนร่างกลับไปมองทางต้นเสียง แล้วเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“คะ คุณพยาบาลเรียกฉันไว้มีอะไรรึเปล่า”
“คือยายของคุณ...”
“ยะยายของฉัน...ยายของฉันเป็นอะไรคะ” นันทิชาถามอย่างรัวเร็ว หัวใจหล่นวูบลงไปที่ปลายเท้าอย่างหวาดหวั่น ในขณะที่คนฟังยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทางของสาวสวย ก่อนจะรีบอธิบายเพื่อไม่ให้สาวสวยเข้าใจผิดไปมากกว่านั้น
“คุณยายคุณไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แต่ดิฉันเพียงแต่จะบอกว่าคุณยายของคุณถูกย้ายไปอยู่ในห้องพิเศษ 304 ที่ตึกฟ้าแล้วค่ะ”
“ห้องพิเศษเหรอคะ?” นันทิชาถามกลับอย่างสงสัย
“ใช่ค่ะ มีคนบอกให้ทางเราย้ายคุณยายของคุณไปที่ห้องพิเศษที่ดีที่สุดของโรงพยาบาลของเราค่ะ”
“ใครคะ?”
“คุณไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะคะ มีคนจัดการให้เรียบร้อยแล้ว” พยาบาลคนเดิมไม่ตอบแต่พูดไปอีกเรื่องที่เธอคิดว่าสาวสวยกำลังกังวลอยู่ ในขณะที่คนฟังขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย
“ใครคะ?”
“เขาไม่ต้องการให้คุณรู้ค่ะ เพียงแต่ที่ดิฉันอยากบอกให้คุณรู้เอาไว้ว่าคุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องค่าใช้จ่ายเท่านั้นค่ะ” พยาบาลสาวบอกยิ้มๆ ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้นันทิชางุนงงอยู่ตรงนั้น ครุ่นคิดว่าใครกันเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการจัดการเรื่องยายของเธอ ก่อนที่ภาพหนุ่มหล่อร่างสูงสมาร์ตกว่าผู้ชายคนไหนจะวาบเข้ามาในหัว ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อคิดได้อย่างนั้น เธอสาวเท้าตรงไปยังตึกที่พยาบาลบอกอย่างไม่สบอารมณ์ ในใจก็ครุ่นคิดว่าชายหนุ่มทำแบบนี้เพื่ออะไร...
นันทิชาผลักประตูห้องพยาบาลเข้าไปหลังจากอ่านชื่อคนไข้ที่ถูกปิดบนประตูห้องเมื่อมาถึงห้องพิเศษ 304 ตามที่พยาบาลบอก ก่อนจะสาวเท้าเร็วๆ เข้าไปภายใน แล้วต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง เมื่อพบหญิงสาวคนหนึ่งในชุดพยาบาลสีขาวสะอาดนั่งอยู่ข้างๆ เตียงคนไข้ นันทิชาเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียงคนไข้ ในขณะที่คนฟังหันมามองทางเธอพร้อมกับเปิดรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ทันที
“เอ่อ...คุณ”
“คุณเป็นหลานคุณยายใช่มั้ยคะ?” พยาบาลสาวถาม
“เอ่อ...ค่ะ แล้วคุณเป็นพยาบาลของที่นี่เหรอคะ” นันทิชาถามในตอนท้ายด้วยความสงสัย
“ไม่ใช่ค่ะ ดิฉันเป็นพยาบาลพิเศษค่ะมีคนจ้างดิฉันให้มาเฝ้าคุณยายของคุณค่ะ” พยาบาลคนสวยตอบตามตรง ในขณะที่คนฟังขมวดคิ้ว พร้อมกับถามอย่างสงสัยออกไปทันที
“ใครคะ ยายของฉันไม่มีลูกหรือหลานที่ไหนอีกนอกจากฉันนะคะ”
“อันนี้ดิฉันคงบอกไม่ได้หรอกค่ะ”
“ทำไมจะบอกไม่ได้ล่ะ ในเมื่อคนที่คุณกำลังดูแลอยู่ตอนนี้คือยายของฉัน” น้ำเสียงของนันทิชาเริ่มห้วนด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้นของอีกฝ่าย ตอนนี้หญิงสาวเริ่มจะเดาออกแล้วว่าใครเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้
“คือ...”
“ถ้าคุณบอกไม่ได้คุณก็กลับไปเถอะค่ะ ฉันดูแลยายของฉันเองได้ไม่ต้องการพยาบาลพิเศษหรอก” นันทิชาบอกห้วนๆ
“แต่...ดิฉันรับค่าจ้างมาแล้วนะคะ ให้ดิฉันได้ทำหน้าที่ของตัวเองเถอะนะคะ” พยาบาลสาวสวยพยายามอธิบายเสียงอ่อย
“ก็ช่างคุณสิ เพราะฉันไม่ได้เป็นคนจ่าย ไม่ใช่เจ้านายของคุณ ไปบอกคนที่จ้างคุณโน่น คุณกลับไปได้แล้ว” นันทิชาไล่อีกฝ่ายอย่างไม่รักษาหน้า
“แต่...”
“คุณกลับไปเถอะ และช่วยกลับไปบอกคนที่จ้างคุณมาด้วยว่าไม่ต้องมาเจ้ากี้เจ้าการเรื่องของฉัน ยายของฉันฉันดูแลเองได้” นันทิชาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ในขณะที่คนฟังรีบรับคำทันทีด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจมากไปกว่าที่เป็นอยู่
“เอ่อ...ค่ะ แต่คุณคะ...”
“อะไรอีก” นันทิชาชักเสียงใส่ ในขณะที่คนฟังยิ้มแหยๆ ก่อนจะรีบพูด
“คือยายของคุณฟื้นแล้วนะคะ เพียงแต่ตอนนี้ท่านหลับไปเพราะฤทธิ์ยาเท่านั้น ดิฉันแค่อยากบอกเท่านี้แหละค่ะ...เอ่อ...ขอตัวนะคะ”
นันทิชาถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อร่างของพยาบาลสาวพ้นออกไปจากห้อง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าเหี่ยวย่นของผู้เป็นยายด้วยความสงสาร ก่อนจะคว้ามือที่เหี่ยวย่นตามวัยขึ้นมากุมเอาไว้
“ยายต้องอยู่กับน้ำหนึ่งนะคะ ยายต้องรีบๆ หายนะคะ” นันทิชาพึมพำเสียงแผ่ว มือบางกุมมือเหี่ยวย่นที่มีสายระโยงระยางเอาไว้กระชับ
ปล. ชอบคับฟ้า กดโหลดจ้า ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ ก็อ่านตัวอย่างไปก่อน ถ้าชอบกดโหลดจ้ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
