ตอนที่ 25 : ตอนที่ 8 ความบังเอิญ โลกมันกลมหรือเป็นเพราะพรหมลิขิต 100%
ท่าทางเช่นนั้นทำให้ต้องคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอกำลังชื่นชอบจนเข้าขั้นคลั่งไคล้กับจุมพิต ซึ่งเขาไม่มีปัญหาเลยสักนิดหากจะจูบจนกว่าเธอพอใจแล้วค่อยแนะนำตัว “ทำหน้าแบบนี้ อยากให้ผมจูบอีกสินะ”
เปล่าหรอกนะไอ้คนเส็งเคร็ง ฉันกำลังหาวิธีการเอาตัวรอดจากแกอยู่ต่างหาก เสียงนั้นดึงกึกก้องอยู่ในหัวของพราวพุธ ทันทีที่ใบหน้าคร้ามคมก้มต่ำลงมาอีกครั้ง ริมฝีปากหนาแตะเข้ามาเพียงเล็กน้อย เธอก็กัดริมฝีปากล่างเขาในทันที
“โอ๊ย... อ่อย (ปล่อย)”
ยิ่งเขาร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด พราวพุธยิ่งเพิ่มแรงกัดมากขึ้นแต่ไม่กี่ชั่วอึดใจต่อมากลับเป็นเธอที่ต้องพบเจอกับความเจ็บร้าวแทบน้ำตาร่วง เมื่อมือแข็งแรงบีบเข้าที่ขากรรไกรอีกครั้ง แต่มันก็ได้ผลเกินคาดเพราะเขาเป็นฝ่ายคลายอ้อมกอดแล้วถอยห่างราวกับเธอเป็นของร้อน
“ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย” ความเจ็บทำให้โกรธ เมื่อโกรธแล้วสรรพนามที่เรียกขานก็เปลี่ยนไป
“สมน้ำหน้า อย่ามายุ่ง...” พูดไม่จบประโยคก็ต้องชะงักกลางคันแล้วควานหาโทรศัพท์ที่กรีดร้องขึ้น แน่นอนว่าเบอร์โทรยาวเหยียดที่เคยติดต่อเข้ามาแล้วครั้งหนึ่งเป็นเหมือนแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ มันคือความหวังที่จะพาตัวให้รอดพ้นจากผู้ชายคนนี้
ถ้าเขาเป็นแค่ระดับหัวหน้าของแก๊งมาเฟียในลิตเติ้ลอิตาลี งั้นดอนดิโน่ก็ต้องมีตำแหน่งที่ใหญ่โตกว่า วินาทีนี้คิดง่ายๆ เพียงเท่านี้โดยไม่สนใจว่าทั้งคู่จะรู้จักกัน อยู่ในแก๊งเดียวกันหรือไม่ แต่เมื่อดอนดิโน่เคยย้ำว่าถ้าต้องการความช่วยเหลือขอแค่ให้เอ่ยปาก!
คอนเนลิโอกวาดลิ้นเข้ากับริมฝีปากล่างด้านในซึ่งสัมผัสได้ว่ามันแตกเป็นรอยฟันทั้งยังแสบสัน เค็มปร่ากับเลือดของตัวเอง “กล้าดียังไงมากัดฉัน”
“อย่าเข้ามานะ” พราวพุธตวาดเสียงดุทั้งยังโชว์โทรศัพท์ให้เขาได้เห็น “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนที่คุณจะมาลวนลามได้ตามใจชอบ ฉันปะ...เป็น”
คอนเนลิโอโคลงศีรษะ เลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเพราะอยากรู้ว่าเธอกำลังจะบอกอะไร แต่เปล่าเลย... เธอไม่ได้พูดต่อแต่กลับเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์เพื่อรับสาย
“ฮัลโหล... ดอนดิโน่ คุณลุงคะ” รีบเปลี่ยนคำเรียกขานให้ดูสนิทสนมและรู้สึกโล่งใจไม่น้อยเมื่อคนฟังมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด “คือตอนนี้ฉันมีปัญหาค่ะ อยากขอความช่วยเหลือ”
ดิโน่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบตอบรับในทันที “พราว... ว่ายังไง มีปัญหาอะไรรีบพูดมา”
“คือตอนนี้ฉันถูกไอ้คนเลวตามรังควานค่ะ มันเป็นระดับหัวหน้าของแก๊งมาเฟียหรือแก๊งอันธพาลสักอย่างในลิตเติ้ลอิตาลี”
“ไอ้สารเลวไหนมันกล้าทำแบบนั้น” ดิโน่ถามด้วยความหงุดหงิดใจ มันคือพวกอันธพาล รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆ “บอกมันไปว่าเธอเป็นผู้มีคุณกับพ่อของเวนโตล่า”
“ฉันเป็นผู้มีคุณกับพ่อของดอนเวนโตล่า” พราวพุธรีบทวนคำพูดของคนที่อยู่ปลายสายด้วยน้ำเสียงดุ “ถ้าแกไม่ใช่ไอ้กระจอกที่มุดอยู่แต่ในรังหนูก็คงจะรู้จักกลุ่มเวนโตล่าแห่งซิซิลี แล้วถ้าแกยังไม่รีบไสหัวออกไปไกลๆ ฉันรับรองว่าดอนเวนโตล่าจะไม่ปล่อยให้แกได้มีลมหายใจอีกต่อไปแน่ๆ คงไม่ต้องอธิบายความโหดของคอนเนลิโอ เวนโตล่า หรอกนะ”
ไอ้กระจอกที่มุดหัวอยู่แต่ในรังหนูไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือโต้ตอบเธอกลับไปเช่นไรดี เสียงเธอดุกร้าว ข่มขู่ความรู้สึกคนฟังได้ไม่เลวเลย แต่ที่เลวก็คือไอ้กระจอกที่ยืนโง่ๆ อยู่ตรงนี้กับดอนเวนโตล่าที่ถูกอ้างถึงน่ะ ...คือคนคนเดียวกัน!
“ได้ผลใช่ไหม” ดิโน่ถามแล้วยังบอกบทให้หญิงสาวขู่สำทับไปอีกครั้งหนึ่ง “ฉันเป็นผู้หญิงของเขา ลองคิดดูก็แล้วกันถ้าแกทำร้ายผู้หญิงของดอนเวนโตล่า แกได้รู้ซึ้งกับคำว่าตายทั้งเป็นแน่”
“จะดีเหรอคะ ฉันว่า...” ถึงตอนนี้พราวพุธกลับลังเล
“ขู่มันไป”
“ฉันเป็นผู้หญิงของเขา” พราวพุธพูดอย่างไม่เต็มเสียงนัก แต่เชื่อเถอะว่าคนฟังได้ยินชัดเจนเต็มสองหู
ช่าย... เขาไม่มีทางปฏิเสธหรอกว่าเธอน่ะ เป็นของเขาจริงๆ เป็นของเขาทั้งตัว แล้วเขาก็เป็นผู้ชายคนแรกของเธอเสียด้วย
“ให้น้ำเสียงมันเฉียบขาดเหมือนเมื่อกี้นี้หน่อยสิ พราว” ดิโน่ท้วงติงและยิ้มออกเมื่อคนที่ปลายสายทำตามอย่างว่าง่าย
“ฉันเป็นผู้หญิงของเขา ลองคิดดูก็แล้วกันถ้าแกทำร้ายผู้หญิงของดอนเวนโตล่า แกได้รู้ซึ้งกับคำว่าตายทั้งเป็นแน่”
ท้ายประโยคยังรู้จักตวัดเสียงแล้วถลึงตาขู่เขาเสียอีก แน่นอนว่าไอ้กระจอกอย่างเขาจะมีปัญญาไปเหนี่ยวรั้งหรืออย่างไรเมื่อเห็นว่าเธอหมุนตัวกลับแล้ววิ่งหนีโดยไม่หันกลับมามองเขาสักนิด
ถ้านี่เป็นความบังเอิญก็คงจะเป็นเรื่องบังเอิญที่สุดที่เคยพบเจอในชีวิต แน่นอนว่าเธอคือเทพีนำโชคผู้ช่วยชีวิตพ่อของเขาและเป็นนางโชว์ที่ทำให้เขาเสียเวลาแต่งตัวร่วมครึ่งชั่วโมงเพียงเพราะอยากสร้างความประทับใจในการพบเจอกันอีกครั้ง ทว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไปนี้พิสูจน์ได้ว่าโลกมันเป็นทรงกลมโดยไม่ต้องอาศัยภาพถ่ายจากดาวเทียม
พราวพุธวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตแต่ก็ไม่กล้าวางสายจากดิโน่เช่นกัน เมื่อวิ่งมาจนสุดความยาวของตึกจึงหยุดแล้วหลบมุมแอบมองกลับไปยังจุดเดิมเพราะอยากรู้ว่าอันธพาลที่เธอข่มขู่ไปเมื่อครู่นี้ยังตามตอแยหรือไม่
เสียงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกทำให้ดิโน่โล่งใจได้ในระดับหนึ่งจึงเอ่ยถามออกไปอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ “เป็นไง มันตามมาอีกไหม”
“ไม่ค่ะ แต่ก็ยังไม่น่าไว้ใจ ฉันเลยจะเดินกลับอพาร์ตเมนต์อีกทางหนึ่ง เรื่องเรานัดกันไว้วันนี้เห็นทีต้องเลื่อนไปก่อนนะคะ” พราวพุธบอกและตัดสินใจข้ามไปยังถนนอีกเส้นหนึ่งเพราะกลัวว่าหากย้อนกลับไปใช้เส้นทางที่ผ่านร้านคอฟฟี่ช็อปแล้วจะไม่ปลอดภัย
“ขอให้เธอปลอดภัยส่วนเรื่องนัดวันนี้ไม่ต้องคิดมาก ที่ฉันโทรมาหาก็เพราะจะบอกว่าฉันกลับมาซิซิลีได้สองวันแล้ว คนที่จะเอาของขวัญไปให้เธอคือลูกชายของฉันเอง” ดิโน่บอกและยังเสนออีกทางเลือกหนึ่งซึ่งเชื่อว่าปลอดภัยที่สุดสำหรับพราวพุธ “ความจริงแล้วเธอน่าจะย้อนกลับไปร้านที่เรานัดกันไว้แล้วลูกชายฉันจะจัดการกับไอ้โจรกระจอกนั่นเอง รับรองว่ามันไม่กล้ามาตอแยกับเธออีกเด็ดขาด”
ที่ต้องเรียกว่าโจรกระจอกเพราะดิโน่คิดว่าพวกขี้ยาคงจะปล้นเงินเลือกจากเหยื่อที่เป็นผู้หญิง เอวบางร่างน้อยกระมัง
หากแต่พราวพุธไม่มีกะจิตกะใจจะพบเจอใครแล้ว ความรู้สึกตอนนี้มีเพียงแค่ตกใจและสับสน “อย่าเลยค่ะ ฝากขอโทษลูกชายของคุณด้วย วันนี้ฉันไม่สะดวกใจจริงๆ”
ดิโน่ไม่ได้เซ้าซี้อีกเพราะรู้ว่าเธอเพิ่งพบเจอเรื่องร้ายมา “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะให้ลูกชายส่งของขวัญไปให้เธอเอง”
“ขอบคุณนะคะ คำพูดของคุณได้ผลดีมาก” พราวพุธกล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจก่อนจะวางสายแล้วเดินแกมวิ่งจากถนนเส้นนี้ไปยังอีกเส้นหนึ่ง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามันไร้ประโยชน์สิ้นดีเพราะต่อให้เธอหนีไปไกลสุดหล้า เขาก็จะตามตัวเจอได้ในที่สุด
ถึงแม้จะรู้ว่าเทพีนำโชคกับนางโชว์เวอร์จิ้นคือผู้หญิงคนเดียวกัน แต่คอนเนลิโอกลับทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้แต่ยืนมองตามร่างระหงที่วิ่งไกลออกไปจนลับตา
ไม่ถึงสิบห้านาทีก่อนหน้านี้ เธอทำให้เขารู้ซึ้งกับคำว่า อับอายขายขี้หน้า!
ห้านาทีต่อมา เธอกัดเขาจมเขี้ยวเสียจนเลือดกบปาก!
อีกห้านาทีต่อมา เธอทำให้เขาน้ำท่วมปากเพราะเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นไอ้โจรกระจอกที่คอยตามรังควานชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง ในคราวเดียวกันก็ทำให้รู้สึกถึงคำว่ามาเฟียผู้ทรงอิทธิพล เพราะเพียงแค่เอ่ยชื่ออันธพาลทั้งหลายก็กลัวจนขึ้นสมอง
ท้ายที่สุดเลยต้องรีบสลัดความมึนงงออกจากหัวสมองเพราะไม่รู้ว่าจะรับบทเป็นคนดีหรือคนเลว เขาทำได้แค่เพียงเดินกลับมานั่งอยู่บนรถแล้วเช็กพิกัดของเธอจากหน้าจอโทรศัพท์ ทว่าสิ่งที่ยังค้างคาใจนั่นก็คือ...
เพราะเหตุใดสาวหน้าใสแสนบริสุทธิ์ถึงได้เข้ามาเป็นหนึ่งในแผนการของศัตรู
ถ้าเธอเป็นนางนกต่อที่รับเงินจากศัตรูแล้วทำไมต้องทำท่าจงเกลียดจงชังเขาถึงอย่างนี้ มันผิดวิสัยของผู้หญิงทำงานกลางคืนยิ่งนัก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แบบว่าทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว ว่าจะเป็นคนดี หรือคนเลวดี 😂😂😂