เกมวิวาห์เจ้าสาวมาเฟีย (วางแผงงานหนังสือ 13 ตุลาคมนี้)

ตอนที่ 24 : ตอนที่ 8 ความบังเอิญ โลกมันกลมหรือเป็นเพราะพรหมลิขิต 60%

พราวพุธรีบปาดน้ำตาออกจากสองแก้ม ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ปล้นเอาสิ่งที่หวงแหนของตนไป ทั้งที่ตั้งใจมาเป็นอย่างดีแล้วว่าจะไม่กลับไปคิดถึงเรื่องที่พลาดไปเพราะคงไม่อาจจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยังต้องร้องไห้เมื่อเห็นแววตาคู่คมนั้นจ้องมองอย่างเป็นประกาย เปิดเผยความเสน่หาต่อเธออย่างโจ่งแจ้ง

          ยอมรับอย่างอดสูใจว่า แววตาเช่นนั้นที่ทำให้เธอเผลอไผลปล่อยตัวเองให้เข้าใกล้ความอันตราย

          การหยุดร้องไห้ หยุดการก้าวเดินแล้วขบคิดนั้นทำให้เริ่มมีสติแล้วคำบอกกล่าวเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นก็ดังก้องขึ้นมาในหู

          ‘เขาเป็นหนึ่งระดับหัวหน้าของแก๊งมาเฟียในลิตเติ้ลอิตาลี’

        อันธพาล นักเลงหรือมาเฟีย แม้แท้จริงแล้วจะมีความหมายที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงแต่คนที่อยู่ในวงโคจรเหล่านี้จริงๆ แล้วแทบจะจำแนกฝ่ายดีหรือเลวไม่ได้เลยเสียด้วยซ้ำ

          ก่อนที่ความคิดจะเลยเถิดไปไกล เสียงรถยนต์ที่เลี้ยวออกมาจากมุมถนนก็ดึงพราวพุธหลุดออกมาจากห้วงความคิดเพื่อพบกับหนึ่งในระดับหัวหน้าแก๊งอาชญากรที่กำลังจอดรถ

          ใช่! เธอจะไม่เรียกมันว่ามาเฟียเพราะมันดูสวนทางกับสิ่งที่เขาช่วงชิงไปจากเธอยิ่งนัก

          พราวพุธกะพริบตาถี่ๆ แล้วหมุนตัวกลับสั่งตัวเองให้วิ่งจนสุดชีวิต แต่เชื่อเถอะว่าได้ระยะทางไม่ถึงครึ่งบล็อกก็รู้สึกได้ว่าข้อศอกถูกรั้งเอาไว้แล้วกระชากเธอให้เข้าไปปะทะกับแผงอกกว้าง

          “กรี๊ด... ปล่อยเดี๋ยวนี้ อุ๊บ” เสียงหวีดร้องและคำบริภาษทุกอย่างเลือนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากหนาบดลงมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

          พราวพุธดิ้นรนสุดชีวิต ทุบตีเนื้อตัวเขาไม่เลือกที่ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อถูกปล้นจูบอยู่ข้างถนนที่มีผู้คนเดินผ่านไปมาแล้วมองยิ้มๆ ไม่ต่างจากคู่รักกำลังงอนง้อหรือแสดงความรักต่อกัน

          คอนเนลิโอเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อสาวในอ้อมกอดไม่ได้หัวอ่อนยอมให้จูบง่ายๆ แต่เธอหยุดดิ้นรนแล้วหันมาเล่นงานเขาด้วยการไล่กัดจนต้องถอนริมฝีปากออกมาแทบไม่ทัน

          “มีกัดด้วย” ถามทั้งที่ยังสอดฝ่ามือรั้งท้ายทอยได้รูปให้อยู่ใกล้ๆ เช่นเดิม

          “ลองจูบฉันดูอีกทีสิ คราวนี้จะกัดให้ลิ้นขาดเลย” ความโมโหผสมอับอายทำให้ท้าทายเขาออกไปเช่นนั้น

          “จูบแน่ จูบอีกหลายๆ ทีด้วย... แต่ที่ขาดน่ะไม่ใช่ลิ้นผมหรอก คนสวย” คราวนี้ถึงเธอจะดิ้นสักแค่ไหนก็ไม่เป็นผลเพราะถ้าเทียบกับร่างกายของเขาแล้วดูด้อยและเสียเปรียบทุกประตู

          มือที่เคยตรึงท้ายทอยเลื่อนมาบีบที่ขากรรไกร นั่นเป็นการทำให้เธอเผยอปากออกเพราะความเจ็บ “ไอ้อนเอว อังแออู้อิ๋ง (ไอ้คนเลว รังแกผู้หญิง)”

          แม้ความจริงแล้วอยากจะถามเธอให้รู้เรื่องกันไปว่าเขาชั่วเขาเลวตรงไหน แต่ดูเหมือนว่าคนเลวกำลังตกอยู่ในห้วงเสน่หาบาดจิตเมื่อได้มองริมฝีปากที่น่าจูบที่สุดใกล้ๆ คอนเนลิโอดูดเม้มริมฝีปากล่างค้างไว้อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยแล้วจ้องมองด้วยดวงตาเป็นประกาย

          ริมฝีปากเธอมีสีเข้มขึ้นอีกเฉดหนึ่งเมื่อเทียบกับข้างบน นั่นสามารถเรียกรอยยิ้มจากเขาได้เป็นอย่างดี แล้วอาการสั่นระริกของกลีบปากนุ่มละมุนตามการตอบสนองตามธรรมชาตินั้น กำลังเรียกร้องให้เขามอบจุมพิตเร่าร้อนเต็มรูปแบบสินะ

          “เอ็บอ่ะ (เจ็บนะ)” คนที่ถูกบีบขากรรไกรล่างอยู่นานครางประท้วง

          ไม่ใช่แค่เสียงเว้าวอนของเธอหรอกแต่รวมไปถึงดวงตาสีดำขลับนั้นต่างหากที่ทำให้ใจอ่อน “ผมจะปล่อยถ้าเราจะจูบกันดีๆ เหมือนเมื่อคืน”

          ยิ่งพูดถึงเรื่องเมื่อคืนยิ่งเหมือนสะกิดถูกแผลฉกรรจ์ แต่สมองน้อยๆ ก็คิดได้ว่าหากใช้กำลังสู้กับเขาคงไม่มีทางเอาตัวรอดได้เป็นแน่จึงได้แต่พยักหน้ารับกับคำพูดนั้น แม้คิดว่าจะทำให้เขาตายใจเสียก่อนแต่รอยยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจที่ส่งมานั้นทำให้ดวงตาเธอพร่าเลือน

          โอว... เธอต้องบ้าไปแล้วใช่ไหมที่เห็นว่าอาชญากรตัวร้ายยิ้มหล่อเหลือเกิน!

          ถ้าพราวพุธเผอเรอเปิดโอกาสจ้องใครอย่างไม่กะพริบตาเช่นนี้อาจมีโอกาสเอาตัวรอดได้บ้าง แต่ตอนนี้เธอควรต้องรู้ว่าอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มแห่งซิซิลี ถึงแม้ที่ผ่านมาจะไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับผู้หญิงลับของเขาออกมาเลยแต่เมื่อเธอคือผู้หญิงที่ทำให้เขายอมรับอย่างง่ายดายว่าชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ มีหรือจะรอดพ้นไปจากจุมพิตอันเร่าร้อนได้ง่ายๆ

          ระบบความคิดของเธอกำลังล่มสลายเมื่อถูกผู้ชายแปลกหน้าบดจูบหนักๆ ลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ลิ้นหนาที่สอดเข้ามาเกี่ยวหวัดไปทั่วโพรงปากทำให้ขนอ่อนในกายเธอลุกชัน ความรุ่มร้อน ซ่านสยิววิ่งวนจากเส้นผมจรดปลายเท้า หลงลืมความตั้งใจอันแท้จริงไปชั่วขณะ

          คอนเนลิโอครางฮืออย่างพอใจ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้จูบตอบด้วยชั้นเชิงเช่นผู้หญิงที่เคยผ่านมาแต่เธอก็ไม่ได้ต่อต้าน ยินยอมให้เขาดึงดูดเรียวลิ้นได้ตามอำเภอใจ

          พราวพุธหูอื้อตาลาย สมองขาวโพลนไปกับสัมผัสที่มีความปรารถนาอันแรงกล้า รู้สึกเหมือนว่ากำลังละลายไปกับจุมพิตที่ดูดกลืนทุกสิ่งอย่างไปจากเธอ ขาทั้งสองข้างดูเหมือนไร้เรี่ยวแรงหากไม่ได้แขนแข็งแรงทั้งคู่กอดรัดเอาไว้เธอคงต้องลงไปกองอยู่แทบเท้าเขาเป็นแน่

          ไม่ได้เป็นผู้หญิงหุ่นดี ขาสวย น่ามองไปทุกสัดส่วนเท่านั้น แต่ริมฝีปากน่าจูบก็ให้ความรู้สึกอิ่มเอม นุ่มละมุน หวานล้ำระคนเร่าร้อนในคราวเดียวกัน

          แรงเสน่หาที่เธอตอบกลับมาเชิญชวนให้เขาอยากแทรกตัวเข้าไปซุกซบในกายเธออย่างลึกล้ำอีกครั้ง แต่อาการตัวอ่อนระทวย ทำท่าว่าจะขาดใจในอ้อมแขนเขานี้ก็ทำให้มาเฟียหนุ่มถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง เห็นใจสาวไม่ประสาจนต้องลูบแผ่นหลังบางขึ้นลงอย่างปลอบประโลม

          “เห็นไหมล่ะว่าลิ้นผมไม่ขาดหรอก แต่เป็นคุณต่างหากที่จะขาดใจ” คอนเนลิโอยิ้มราวกับผู้ชนะ แน่นอนว่าเธอคือผู้แพ้ที่ปล่อยให้เขารุกรานอย่างไม่มีทางสู้ “ชื่ออะไรจ๊ะ เซ็กซี่... ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”

          เป็นเรื่องปกติหากพึงพอใจผู้หญิงสักคนแล้วต้องถามถึงชื่อเสียงเรียงนาม ทว่าเธอกลับเผยอปากค้างอยู่เช่นเดิม มองเขาตาไม่กะพริบ

          ท่าทางเช่นนั้นทำให้ต้องคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอกำลังชื่นชอบจนเข้าขั้นคลั่งไคล้กับจุมพิต ซึ่งเขาไม่มีปัญหาเลยสักนิดหากจะจูบจนกว่าเธอพอใจแล้วค่อยแนะนำตัว “ทำหน้าแบบนี้ อยากให้ผมจูบอีกสินะ”