ตอนที่ 15 : ตอนที่ 5 Attraction at first sight 1 60%
คอนเนลิโอไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าเพราะเหตุใดตนถึงเดินเข้ามาในโรเซ่ วาเคชั่นคลับนี้ได้โดยไม่เคยเป็นสมาชิกเลย กระดาษโน้ตที่พนักงานเสิร์ฟคอยยื่นให้เป็นระยะๆ ทำให้รู้ว่าทุกย่างก้าวมีคนกำลังจับตามอง คลับหรูแห่งนี้ไม่ได้สร้างความตื่นเต้น เร้าอารมณ์หนุ่มได้มากกว่าคลับอื่นๆ นัก แม้มีไม่กี่คลับที่จะใช้พนักงานทั้งหมดเป็นผู้หญิง แต่งตัวทะมัดทะแมงทั้งเซ็กซี่ในคราวเดียวกันเช่นนี้
ทว่าเมื่อทรุดตัวนั่งลงบนโซฟากำมะหยี่สีดำตามข้อความในกระดาษโน้ต ความคิดนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเมื่อบนเวทีมีความเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้น
‘ผู้หญิงอะไรทำไมขาสวยแบบนี้นะ’
นั่นคือความคิดแรกที่มาเฟียหนุ่มได้เห็นเรียวขาของนางโชว์บนเวทีซึ่งสวมรองเท้าส้นสูงสีขาว นั่งไขว่ห้างอยู่บนกล่องใบหนึ่ง สปอร์ตไลต์ค่อยๆ เลื่อนสูงขึ้นไปตามเรือนร่าง แน่นอนว่าไม่ใช่โชว์ประเภทปลุกใจเสือป่าด้วยชุดบิกินี่หรือคอร์เซตทั่วไป แต่เธอเหมือนเทพีที่กำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆนุ่มด้วยชายกระโปรงอันพองฟู ด้านหน้าสั้นจนคนมองคิดไปไกล ในขณะที่ด้านหลังทิ้งตัวลงระพื้น
เรียวขางดงามของเธอทำให้เสียงครางฮือดังขึ้นไปทั่วบริเวณ ปฏิกิริยาอันเป็นปกติเมื่อผู้ชายได้เห็นเรือนร่างของผู้หญิง ...ก็เขาเองยังอยากแทรกตัวเข้าไปกลางหว่างขาสวยๆ ของหล่อน
คอนเนลิโอไม่ใช่พวกอัตตาสูง ปากไม่ตรงกับใจหรือฟอร์มจัด แต่คำพูดของเขาจะตรงไปตรงมาจนผู้หญิงตั้งตัวแทบไม่ทันเชียวล่ะ ชอบก็พูดตรงๆ อยากได้ก็เอ่ยปากชวน ถ้าลีลาดี รู้จังหวะรู้ใจ ทิปหนักๆ คือรางวัลของคนเก่งเสมอ
เพลง Something stupid ดังขึ้นพร้อมกับแสงสปอร์ตไลต์อีกดวงซึ่งส่องไปยังชายหนุ่มอีกคนที่เดินออกมากลางเวที หากตอนนี้กลับไม่มีสิ่งใดดึงดูดสายตาของคอนเนลิโอไปได้เท่ากับใบหน้าของนางโชว์ที่ถูกเปิดเผยให้เห็นได้อย่างถนัดตา
‘ทำไมปากถึงได้น่าจูบแบบนี้นะ’
ความคิดที่สองที่มีต่อนางโชว์นั้นเกิดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ลิปสติกสีแดงกำมะหยี่ที่เคลือบอยู่บนริมฝีปากอิ่มยิ่งทำให้เขาจ้องใบหน้าของเธอไม่กะพริบตา
‘ว้าว... ผมบลอนด์ซะด้วย’
ว่ากันว่าสาวอเมริกันผมบลอนด์มักเซ็กซ์จัด ลีลาเร่าร้อนน่าดูชม คิดตามประสาผู้ชายทั้งยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้เกิดรอยยิ้มพึงใจ สีหน้าบ่งบอกว่าชอบนางโชว์บนเวทีเป็นอย่างมาก โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเมกอัพและวิกผมนั้นทำให้สาวเอเชียร่างระหงกลายเป็นนางโชว์ผู้น่าหลงใหล
การลิปซิงค์ เต้นรำไปตามจังหวะเพลงถือเป็นโชว์คุณภาพแย่แต่มาเฟียหนุ่มกลับยอมรับว่า... ผู้หญิงคนนี้ทำให้เวลาเกือบสี่นาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ห่างไกลจากคำว่าน่าเบื่อหน่ายเป็นปีแสงซึ่งสวนทางกับความคิดของนางโชว์จำเป็นยิ่งนัก
“เดินไปข้างหน้านะ แล้วโปรยยิ้มหวานๆ ให้ลูกค้า” มีอา คู่เต้นรำกระซิบบอกในช่วงสุดท้ายก่อนที่เพลงจะจบลง “ยิ้มหวานๆ แบบเรียกราคา โก่งค่าตัวให้ได้มากที่สุด”
ถ้าเป็นเวลาปกติพราวพุธคงจะตอกกลับไปอย่างไม่ไว้หน้า แต่ย้ำเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าตอนนี้กำลังรับหน้าที่ช่วยให้โรเซ่ วาเคชั่นคลับ ผ่านวิกฤตไปให้ได้จึงเดินออกไปข้างหน้าแล้วโปรยยิ้มหวานที่สุดเท่าที่เคยทำมา ทว่าแรงกระตุกบางอย่างที่เกิดขึ้นพร้อมกับความเย็บวาบบริเวณช่วงขาก็ทำให้พราวพุธก้มลงสำรวจตัวเองในทันที
“ยิ้มเข้าไว้พราว ยิ้มเดี๋ยวนี้” มีอาซึ่งกระตุกชายกระโปรงกรุยกรายระพื้นออกซึ่งเป็นช่วงเวลาสำคัญที่ทำให้ลูกค้าครางฮือกับภาพเรือนร่างของนางโชว์
พราวพุธจึงอยู่ในสภาพน่าอับอายนักเพราะนี่เป็นกระโปรงที่สั้นที่สุดในชีวิตของเธอ ทั้งความพองฟูยังทำให้คนที่นั่งมองอยู่ข้างล่างครางฮือทั้งยังมองด้วยสายตาจาบจ้วง ไร้ซึ่งความเกรงใจ
‘อย่าลืมนะพราว ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเวทีที่สิบสองนาฬิกาคือคนที่คลั่งไคล้โชว์ในคืนนี้มากที่สุด’ คำพูดของมิกิดังขึ้นในใจอย่างถูกเวลา อีกทั้งการที่มีอาถอดเสื้อสูทแล้วเหวี่ยงลงไปข้างล่างก็ทำให้ลูกค้าปรบมือเกรียวกราว นั่นเป็นเพราะตอนนี้เนื้อตัวของมีอา มีเพียงปกเสื้อเชิ้ตผูกโบไทและบราเซียร์ลูกไม้สุดยั่วราคะแล้วเดินออกไปข้างหน้า ทิ้งตัวลงสู่อ้อมกอดของลูกค้ารายหนึ่ง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
