เจ้าหัวใจมาเฟีย (ฉบับรีไรต์)

ตอนที่ 9 : ตอนที่ 2 มาดริด... มหานครในฝัน 100%

        จังหวะเดียวกันกับเสียงปรบมือที่ดังกึกก้องขึ้นเมื่อพิธีการบนเวทีจบลง ประธานสโมสรฯเปิดฟลอร์เต้นรำพร้อมๆกับบริกรเริ่มเสิร์ฟอาหาร

        เอมิเลียจึงเอนตัวมากระซิบกระซาบบางอย่าง “โสดแต่ไม่สดนะคะ”

        แม้เวลาผ่านไปแพรวาจะสั่งให้ตัวเองสนใจอยู่กับอาหารเลิศรสและเพื่อนร่วมงานอีกหลายคนบนโต๊ะอาหาร แต่การที่หลายคนยังพูดถึงแต่คู่เต้นรำกลางฟลอร์นั้น เธอจึงอดไม่ได้ที่จะแอบมองอยู่บ่อยครั้ง

        หากเสียงห้าวที่ดังขึ้นเบื้องหลังก็ทำให้แพรวาต้องแหงนหน้าขึ้นมองนักเตะหนุ่ม “ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ”

        “เอ่อ... ฉันเต้นรำไม่ค่อยได้เรื่องนะคะ กลัวจะเผลอเหยียบเท้าคุณเข้า” แพรวาปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ระหว่างนั้นเอมิเลียและหนึ่งในคนที่ร่วมโต๊ะอาหารก็ออกไปเต้นรำเช่นกัน

        “โธ่... เรื่องเล็กน้อยอย่างนั้นไม่ต้องกังวลหรอกครับ” นักเตะศูนย์หน้าของสโมสรฯ ยังยื่นมือออกไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละความพยายาม “นะครับ ถือว่าให้เกียรติผมสักเพลง”

        เมื่อปฏิเสธไม่ได้แพรวาจึงยอมวางมือลงบนฝ่ามือแข็งแรงให้นักเตะหนุ่มเดินนำออกไปยังฟลอร์เต้นรำ หลายต่อหลายครั้งที่เคลื่อนตัวเข้าไปเฉียดใกล้ แต่ดวงตาคู่คมของมาเฟียหนุ่มยังมองเธอราวกับเป็นธาตุอากาศ

        อย่ากลัวไปนักเลยว่าเขาจะจำหน้าได้ ก็ใครต่อใครพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาเปลี่ยนคู่ควงไม่ต่างจากเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจะจดจำความร้ายกาจที่ทำกับเธอไว้เมื่อเกือบสองเดือนที่ผ่านมาได้อย่างไร      

        “คืนนี้ให้ผมไปส่งคุณนะครับ” เสียงทุ้มของนักเตะหนุ่มที่พาเธอเคลื่อนไหวไปตามเสียงเพลงเสนอ

        “ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ พอดีฉันนัดให้เพื่อนมารับก่อนแล้ว” ปฏิเสธแล้วต้องแทบจะหยุดหายใจเมื่อมาเฟียหนุ่มพาคู่เต้นรำเคลื่อนไหวเข้ามาใกล้คู่ของเธอ

        ทว่าสิ่งที่ทำให้ใบหน้าของแพรวาต้องกลายเป็นสีชมพูเข้มนั้นกลับเป็นปลายนิ้วของอาเชอร์ที่ลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียนของคู่เต้นรำ ดวงตาคู่คมยังจ้องมองใบหน้าของแพรวาไม่กะพริบตา เขาทำให้เธอรู้สึกไม่ต่างจากกำลังไล้ปลายนิ้วอยู่บนแผ่นหลังของเธอ

        ความร้อนลามเลียขึ้นมาทั่วสรรพางค์กาย มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด ไม่กล้าแม้จะสู้สายตาคู่คมของเขาจึงได้แต่เอ่ยปากขอโทษนักเตะหนุ่มด้วยเหตุผลโป้ปดมดเท็จทั้งเพ

        “ฉันรู้สึกเวียนหัวน่ะค่ะ”

        แม้การเต้นรำเป็นเพลงที่สองจะยังไม่จบลงแต่นักเตะหนุ่มก็ไม่อาจดึงดันต่อไปได้อีกจึงละฝ่ามือออกจากบั้นเอวคอดและพาเธอเดินกลับมาส่งยังที่นั่งเช่นเดิม

        “ขอโทษด้วยนะคะ ทำให้คุณหมดสนุกไปเลย” แพรวาบอกด้วยความเกรงใจ

        “ไม่เป็นไรครับ สีหน้าคุณดีไม่ดีจริงๆนะ ให้ผมไปส่งไม่ดีกว่าเหรอ” นักเตะหนุ่มอาสาตัวอีกครั้ง

        “ไม่เป็นไรจริงๆ นั่งพักสักครู่ก็คงดีขึ้น”

        นักเตะหนุ่มจึงได้แต่พยักหน้ารับและเดินกลับไปยังที่นั่งของตนเอง ในขณะที่เอมิเลียได้แต่อมยิ้มอย่างรู้ทันความคิดของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่

        “เขาน่ารำคาญมากเหรอคะ” เอมิเลียถามไม่ดังนักให้พอยินกันสองคน

        แพรวาส่ายหน้า “เปล่า... แต่พี่ไม่ชอบความสัมพัน์ฉาบฉวย เราก็รู้กันดีว่าหนุ่มๆแต่ละคนเนื้อหอม เสน่ห์แรงแค่ไหน พลาดจากอีกคนก็หาใหม่ได้ไม่ยากหรอก”

        เอมิเลียมองไปตามสายตาของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่พยักพเยิดไปยังนักเตะหนุ่มคนดังกล่าว ซึ่งตอนนี้ควงคู่พาสาวสวยคนหนึ่งออกไปกลางฟลอร์เต้นรำแล้ว

        ทันทีที่อาเชอร์เห็นเธอเดินออกไปจากฟลอร์เต้นรำ เขาก็ละฝ่ามือออกจากทรวดทรงอวบอัดของคู่เต้นรำในทันที แม้เธอจะไม่พอใจอย่างมากแต่ก็ไม่อาจทำอะไรไปได้มากกว่าเดินเคียงข้างกลับมานั่งยังโต๊ะกลาง

        ความจริงแล้วทิฟฟานี่อยากรู้เหลือเกินว่าหลังจากที่มาเฟียหนุ่มทรุดตัวนั่งลงแล้วนั้นได้สั่งการอะไรกับคนสนิท แต่เขาเป็นผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าหวงแหนเรื่องส่วนตัวเป็นที่สุด เธอจึงออกมาชวนคุยเรื่องอื่นเสียดีกว่า

        “วันหยุดนี้เราไปพักผ่อนที่โมนาโกกันไหมคะ รู้สึกว่าจะมีงานประมูลสินค้าหายากจัดขึ้น ไฮไลท์ของงานคือเพชรสีชมพูที่กำลังโด่งดัง” ทิฟฟานี่ถามทั้งยังแสดงท่าทีออดอ้อนเอาใจอย่างสุดฤทธิ์

        “ไม่รู้สิ ถ้าความว่างมาพร้อมความเบื่อ อาจจะเห็นผมที่นั่น” อันที่จริงแล้วเขาน่าจะปฏิเสธออกไปในทันทีแต่เมื่อได้ยินว่า ‘เพชรสีชมพู’ ที่ทำให้เขานึกถึงผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะถูกนำออกมาประมูล คำตอบแบ่งรับแบ่งสู้นั้นจึงหลุดออกมาให้ได้ยิน    

        หากอยากเป็นผู้หญิงของดอนอาเชอร์ ควรต้องทำตัวให้เคยชินกับคำพูดอวดดี ไม่แยแสคนอื่น

        “แหม... ทำไมฉันคิดไม่ออกเลยล่ะคะว่าความเบื่อของคุณจะเกิดขึ้นได้ยังไง” ทิฟฟานี่คิดเช่นนั้นจริงๆ เพราะความร่ำรวยจนสามารถเกือบบันดาลทุกอย่างได้นั้น ย่อมไม่มีสิ่งใดทำให้เกิดความรู้สึกแย่ๆ

        มาเฟียหนุ่มอมยิ้มที่มุมปากพลางวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ หากไม่มีใครได้ล่วงรู้หรอกว่ารอยยิ้มของเขานั้นเกิดขึ้นเพราะเหลือบสายตาไปเห็นคนสนิทเดินใกล้เข้ามา ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะการสนทนากับทิฟฟานี่เลย “ไม่ต่างจากเวลาที่ผู้หญิงบอกว่าไม่มีชุดใส่ทั้งที่ความจริงแล้วสั่งซื้อตู้เสื้อผ้าใหม่ทุกเดือน”

        แม้ทุกคนบนโต๊ะอาหารจะหัวเราะร่วนกับอารมณ์ขันอันร้ายกาจ แต่เจ้าตัวกลับสนใจอยู่แค่เพียงคำพูดของคนสนิทที่เข้ามากระซิบกระซาบบางอย่าง ชั่วอึดใจต่อมาอาเชอร์ก็ขอตัวออกจากงานเลี้ยงก่อนเวลาโดยไม่มีใครกล้าเอ่ยถามถึงเหตุผล ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับแพรวาและเอมิเลียบอกลาเพื่อนร่วมโต๊ะอาหารแล้วเดินออกไปจากห้องจัดเลี้ยง

สองนักกายภาพบำบัดสาวออกจากห้องจัดเลี้ยง แพรวาจึงขอตัวเข้าห้องน้ำและถือโอกาสแยกตัวกับสาวน้อยเอมิเลีย

        “พี่แพรกลับเองได้นะคะ” เอมิเลียย้ำถามอีกครั้ง เพราะลำพังตัวเองนั้นเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่เป็นประจำ ถึงแม้ว่าจะดึกดื่นแล้วแต่นี่ก็ถือเป็นบ้านเกิดเมืองนอนอันคุ้นเคย

        “กลับเถอะจ๊ะ พี่ดูแลตัวเองได้ พรุ่งนี้เจอกันที่สโมสรฯนะ” แพรวาบอกพลางโบกมือลา จากนั้นทั้งคู่จึงแยกกันอยู่ตรงหน้าห้องจัดเลี้ยง เอมิเลียเดินออกไปด้านหน้าของโรงแรม ในขณะที่แพรวาเดินลึกเข้าไปตามป้ายไฟแสดงทางไปห้องน้ำ

        ราวสิบนาทีต่อมาหลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว แพรวาจึงเดินออกมาจากห้องน้ำซึ่งต้องเดินผ่านลิฟต์หลายตัวก่อนจะออกไปสู่ล็อบบี้ของโรงแรม หากแรงที่เข้าจู่โจมจากด้านหลังแล้วยกเธอขึ้นจนปลายเท้าทั้งสองข้างลอยเหนือพื้น ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว เสียงหวีดร้องด้วยความตกใจของแพรวาจึงกรีดดังขึ้นพร้อมๆกับจังหวะที่ประตูลิฟต์ปิดลงแล้ว

        ทว่าเสียงกรีดร้องของแพรวากลับเงียบสนิท เมื่อเป็นอิสระจนได้หมุนตัวกลับมาหาเจ้าของเรี่ยวแรงที่ลากเธอให้เข้ามาอยู่ภายในลิฟต์

        “โอลา...(สวัสดี)” อาเชอร์ทักทายพร้อมฉีกยิ้มกว้าง แต่เมื่อจบคำเขากลับหุบยิ้ม หน้าตึงเข้ามาในทันที เธอไม่รู้หรอกว่าการปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นได้โอบกอดในตอนเต้นรำนั้นทำให้เขาขุ่นข้องหมองใจสักเพียงใด

        ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ปฏิเสธเขาและใช้สายตามองไม่ต่างจากเขาเป็นขยะพิษและในวินาทีนี้เธอมองอย่างตำหนิอีกด้วย

        แม้จะเดาอารมณ์เขาไม่ถูกตกใจกับการกระทำเช่นนี้จนจังหวะการเต้นของหัวใจไม่เป็นปกติ แต่แพรวาก็ข่มความกลัวเอาไว้จนลึกแล้วรีบเอื้อมมือตั้งใจจะไปกดลิฟต์แต่ยังช้ากว่าคนสนิทของเขาซึ่งก้าวเอาตัวขวางปุ่มนั้นเอาไว้ในทันที

        “สั่งให้คนของคุณถอยไปเดี๋ยวนี้นะ มีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้” ตวาดเสียงดุ ยิ่งคิดยิ่งโมโหเพราะเพียงแค่สองครั้งที่เจอหน้า เขาปฏิบัติกับเธออย่างคนไร้อารยธรรมมากขึ้นทุกที

        อาเชอร์ไม่ตอบโต้แต่อย่างใด ดวงตาคู่คมยังจดจ้องอยู่กับใบหน้างดงาม ตอนที่เห็นเธอตกอยู่ในออมแขนของผู้ชายคนอื่น ความอดทน ความรู้สึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคิดถึงใบหน้างดงามมาเกือบสองเดือนได้ขาดผึงลง

        การที่เขาใความเงียบตอบโต้ นั่นยิ่งเพิ่มความหวาดกลัวให้กับแพรวามากขึ้น เธอเริ่มมองใบหน้าคร้ามคมสลับกับตัวเลขของลิฟต์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สัญชาตญาณในตัวบอกว่าเธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่น่าไว้วางใจยิ่งนัก อันตรายจากมาเฟียคือความน่ากลัวจนเกินจะคาดเดา

        เสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมๆกับประตูที่ค่อยๆเปิดออก แพรวาตั้งท่าวิ่งออกมาจากลิฟต์ได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหวีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง

        “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้มาเฟียชั่ว ฉันจะแจ้งความ มีสิทธิ์อะไรมากทำกับฉันแบบนี้ ปล่อย...”

        “ถ้ายังไม่หยุดแหกปากจะชั่วให้ดูจริงๆ” อาเชอร์เค้นเสียงรอดไรฟัน ในขณะที่ออกแรงรัดเอวคอดกิ่ว ยกร่างอรชรเดินผ่านเข้าไปในเพนท์เฮาส์บนชั้นสูงสุดของโรงแรม โดยมีสองคนสนิทเดินนำหน้าไปเปิดประตูอำนวยความสะดวกให้เจ้านาย

        “คุณสองคนน่ะ ช่วยฉันด้วยไม่อย่างนั้นต้องถูกจับข้อหาสมรู้ร่วมคิดนะ ปล่อย...” แพรวาตะโกนร้องไม่หยุดปาก หากสิ่งที่ทำให้เธอดิ้นรนจนชีวิตนั้นไม่ใช่อาการเฉยชาของผู้ชายร่างสูงใหญ่ทั้งสองคน แต่ความแข็งกร้าวซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของมาเฟียผู้ชั่วร้ายกำลังผงาดปัดป่ายอยู่แนบบั้นท้ายของเธอ