ตอนที่ 10 : ตอนที่ 3 คืนที่พลาดพลั้ง 30%
ยิ่งรู้ว่าต้องถูกขังอยู่ในห้องกับเขาตามลำพัง แพรวายิ่งดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เรี่ยวแรงของคนที่กระเสือกกระสนเอาตัวรอดนั้นมากเกินกว่าที่อาเชอร์คาดคิดไว้นัก เธอจึงสามารถผละออกจากการเกาะกุมของเขาได้แล้วหมุนตัวกลับไปทุบประตูบานใหญ่พร้อมส่งเสียงเอะอะโวยวาย
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้เปิด ได้ยินไหม...” ทั้งร้องทั้งทุบประตูสลับกับเหลือบสายตามองคนที่ยืนทำหน้าตึงอยู่ไม่ไกล
“ร้องจนเสียงแหบก็ไม่มีใครได้ยินหรอก มาคุยกันดีๆ” อาเชอร์บอกด้วยน้ำเสียงติดรำคาญใจในขณะที่ก้าวเข้าไปด้านใน แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยังยืนเกาะอยู่ตรงประตูราวกับว่ามันจะช่วยคุ้มภัยได้ “ให้เร็ว!”
อีกครั้งที่แพรวาอ้าปากค้างอย่างเหลืออด “ไม่คุย ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วก็ไม่ต้องมาทำท่าเหมือนฉันเป็นตัวน่ารำคาญ ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
“ตามใจ”
ไม่คุยก็ไม่คุย ดี! เดี๋ยวจากนี้ไปก็ทำทุกอย่างตามใจเขาคนเดียว ทำให้มันรู้กันไปว่าความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ทั้งยังรบกวนจิตใจให้เขาเสียสมาธิอยู่บ่อยครั้งตลอดระยะเวลาเกือบสองเดือนนี้มันจะจางหายไปบ้างหรือเปล่า มาเฟียหนุ่มคิดในใจและเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่สนใจว่าเธอกำลังคิดหาทางพาตัวเองออกจากห้องนี้
ถึงแม้เขาจะไม่ได้ใช้กำลังอย่างที่นึกหวาดกลัวแต่การที่เขาถอดเสื้อผ้าแล้วเดินหายเข้าไปด้านในยิ่งทำให้แพรวาอยากร้องไห้ หากต้องรีบหาวิธีพาตัวเองออกไปจากสถานการณ์อันยากลำบากนี้โดยเร็ว
เธออยู่บนชั้นสูงสุดของตึกสูงระฟ้า เพนท์เฮาส์สุดหรูติดกระจกใสรอบด้าน เมื่อมองออกไปจึงเห็นเพียงแค่แสงไฟเป็นจุดเล็กๆเท่านั้นเช่นนี้แล้วจะร้องขอความช่วยเหลือจากใครได้
เจ้าของฝ่าเท้าบอบบางกำลังวิ่งไปมาจนทั่วห้อง เสียงสายน้ำที่ตกกระทบพื้นดังลอดออกมาให้ได้ยินกลับกลายเป็นเสียงที่ทำให้เธออกสั่นขวัญแขวน รีบวิ่งกลับไปยังประตูอีกครั้งลองสุ่มกดรหัสเปิดประตูอีกหลายต่อหลายครั้ง กระเป๋าถือที่มีอุปกรณ์สื่อสารก็หล่นอยู่หน้าห้อง
ฉลาดน้อยไปไหมกับการเดาสุ่มใส่รหัสผ่านเพื่อเปิดประตู อาเชอร์ส่ายหน้าให้กับผู้หญิงที่วางท่าเป็นปฎิปักษ์กับความต้องการของเขาทุกครั้งเมื่อพบหน้า
อย่าหวังว่าเธอจะนอนรอเขาอยู่บนเตียงด้วยเครื่องแต่งกายน้อยชิ้น ไขว้เท้าเปิดเปลือยให้เห็นเรือนร่างวับๆแวมๆ หรือปลุกอารมณ์เสน่หาให้คุโชนด้วยการเปิดเกมรุกด้วยชั้นเชิงที่เขาแทบจะไม่ต้องทำอะไร อาเชอร์ยังเดาอารมณ์ของเธอไม่ออก ร้ายไปกว่านั้นเธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขามายืนซ้อนอยู่ข้างหลังอยู่ครู่หนึ่งแล้ว
“รหัสเปิดประตูอยู่ในปากผม”
เสียงห้าววางอำนาจดังขึ้นอยู่เหนือกระหม่อมเธอพร้อมๆกับความรู้สึกหวาดกลัวสุดชีวิตเมื่อเขายกร่างเธอขึ้นอีกครั้งแล้วพาเดินเข้าไปในห้องนอน
“จะพาฉันไปไหน เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ” หยดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนแผงอกแกร่งแทรกซึมเข้าไปในเดรสชุดสวย ความเย็นเพียงน้อยนิดที่แผ่นหลังบอบบางสัมผัสได้นั้นกลับทำให้เย็นยะเยือกไปทั้งร่างกายและจิตใจ
“ถ้าอยากได้รหัสเปิดก็ต้องมีอะไรมาแลกกันเปลี่ยนหน่อยล่ะ”
“ไม่ ฉันไม่มีอะไรจะให้ อย่าทำแบบนี้” ห้ามเสียงสั่นแทบจะร้องไห้เมื่อถูกปล่อยให้ร่วงหล่นลงบนเตียงนอน
“แต่ผมจะเอา” อาเชอร์โต้กลับทันควันพร้อมคว้าเข้าที่ข้อเท้าเล็กซึ่งตั้งใจจะคลานหนี เธอจะเสียหลักนอนคว่ำเพราะถูกแรงที่มีมากกว่าลากเข้าหาตัว ผลคือเดรสชุดสวยล่นขึ้นสูงเปิดเผยให้เห็นขาเรียวนวลเนียน
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ฉันจะแจ้งความ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” แพรวาตะโกนทั้งยังพลิกตัว งอเข่าขาข้างที่เป็นอิสระตั้งใจจะถีบเตะเขาสุดแรง แต่มีหรือที่เธอจะสู้รบปรบมือกับมาเฟียผู้รอบจัด
เมื่อเดรสตัวสวยรุ่นขึ้นอยู่ตรงสะโพกผายนั่งยิ่งเปิดโอกาสให้เขาได้จัดการลอกมันออกจากตัวเธอทางศีรษะ อาเชอร์ครางฮือเมื่อเห็นร่างน่าปรารถนาในลักษณะเกือบเปลือย ครั้งแรกที่มาเฟียหนุ่มกวาดสายตามองอย่างอ้อยอิ่ง ไม่เคยคิดว่าผิวกายอันกระจ่างตานี้จะให้ความรู้สึกหลากหลายถึงเพียงนี้
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ลองได้ให้แล้วจะติดจายยยยย
อะคึอะคึ