กระชากหัวใจนายหมาป่าเจ้าเลห์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

เรื่อง กระชากหัวใจนายหมาป่าเจ้าเลห์

1

เฮ้อออ วันนี้เหนื่อยเป็นบ้าเลยทำงานเพื่อห้องเนี่ย  ขอแนะนำตัวก่อนนะทุกคน ฉันชื่อว่า ตะวัน  อายุ 19 ปี ตอนนี้เรียนมหาวิทยาลัยแล้วนะอยู่ปีสองและที่ฉันบ่นๆอยู่เนี่ยเพราะว่าต้องอยู่ทำบอร์ดวันภาษาไทยกับเพื่อนๆจนดึกดื่นพอแยกย้ายกลับกัน ยัยเอมี่(เพื่อนฉันเอง)ก็อาสาว่าจะมาส่งฉันบอกไปว่าไม่เป็นไรยัยนั่นจะมาส่งฉันให้ได้ด้วยความเกรงใจน่ะนะเลยบอกว่าเดินไปแค่นี้คงไม่เป็นไรหรอก(มั้ง) ยัยนั่นทำท่าไม่เชื่อ แต่ก็เออออกันไป  ซึ่งระหว่างเดินกลับบ้านสองข้างทางเนี่ยมืดมากกกกกก จนฉันคิดว่าถ้าใครมาฉุดฉันคงไม่มีใครเห็นแน่ๆเพราะ รถราซักคัน มันก็ไม่ค่อยวิ่งผ่านเอาซะเลย ฉันจะโดนฉุดมั้ยเนี่ยรู้งี้ให้ยัยเอมี่มาส่งดีกว่า โอ๊ยยยย ให้ตายเถอะ

  และระหว่างที่เดินอยู่ จู่ๆก็มีรถมอเตอร์ไซต์ที่ไหนไม่รู้ ประมาณสองคันวิ่งมาจอดตรงหน้าฉันเห็นถ้าไม่ดีเลยรีบเดิน

ส๊วบบ

“จะไปไหนจ๊ะคนสวยไปกับพวกเรามั้ยเดี๋ยวไปส่ง”

ไอ้หน้ายับที่ซ้อนหลังไอ้หัวแดงเดินลงมาจับข้อมือฉันไว้แน่น ฉันดิ้นขลุกขลักเพื่อให้หลุดออกจากมือปลาหมึกนี่  ให้ตายเถอะเจ็บแขนอ่า ฮือๆๆๆ T_T

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า”

“ไม่ปล่อยไปกลับพวกฉันดีๆ ดีกว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัว”

“ไม่!! บอกให้ปล่อยไงเล่า”  ฉันสะบัดแขนอย่างแรงแล้วถีบเข้าที่เป้าไอ้หน้ายับที่มันจับแขนฉันไว้จนเซถลาล้มไปกองกับพื้น

“ฤทธิ์เยอะนับนะนังนี่”

“อุ๊บ!!”

ฉันทรุดลงกับพื้น  เมื่อไอ้หัวแดงชกเข้าที่ท้องฉันอย่างแรง  แต่ฉันไม่ยอมตกเป็นของพวกแกง่ายๆหรอก

ฉันกำลังจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องทรุดไปอีกเมื่อไอ้หัวแดงนั่นชกเข้าที่ท้องฉันอีกครั้ง

 เพรี๊ยะ !

“ตบมันอีก” ไอ้ผู้ชายอีคนที่ลงจากรถมาสั่งไอ้หัวแดงตบฉันอีกสองครั้ง คราวนี้ฉันไม่ไหวจริงๆนะ หมดแรงแล้วว เมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบโต้อะไรอีกพวกเลวนี่ก็แบกฉันเข้าไปในป่าข้างทางนี่ลึกๆ แล้ววางร่างฉันลงและจัดการถอดเสื้อฉันทันที  ฮือๆๆนี่ฉันต้องจบชีวิตอยู่ในป่านี้เหรอเนี่ย

“ช่วยด้วยยยยย”  ฉันร้องออกไปด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่มีอยู่

“ยังมีแรงอีกเหรอเนี่ย”

เพี๊ยะ!

ไอ้คนที่กำลังจะถอดกระโปรงฉันออกตบเข้าที่หน้าฉันอีกฉาดจนฉันได้กลิ่นคราวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก  นี่ฉันจะต้องจบชีวิตเพียงเท่านี้จริงๆใช่มั้ย  น้ำตาฉันไหลลงมาเป็นทางเพราะความสงสารตัวเอง

อ๊ากก!!

“เฮ้ยย อะไรวะ  อ๊ากกก”  

ไอ้หัวแดงที่คลอเคลียอยู่ที่ซอกคอฉันเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงพวกมันร้องระงม ยังไม่ทันทีจะได้ดูให้เต็มตาว่าเกิดอะไรขึ้นนั้นมันก็ร้องโหยหวนลั่นป่าเหมือนกับหมูโดนเชิดคอ 

ด้วยความที่ฉันมีสติอยู่เล็กน้อยมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วทุกอย่างก็มืดสนิดไป

Thunder’s Talk

เอิ่มมให้ผมแนะนำตัวก่อนละกันนะ(ไม่มีอะไรจะพูด) ผมชื่อธันเดอร์ อาศัยอยู่บนโลกนี้มานานหลายศตวรรษ หลายคนอาจสงสัย เอ๊ะ  ผมเป็นตัวอะไรกันแน่ แวมไพร์  เทพ  หรือปีศาจ  ที่กล่าวมานี้ล้วนแล้วแต่ไม่ใช่ตัวตนของผม อ๊ะ ๆ อยากรู้ล่ะสิว่าผมเป็นใคร บอกให้ก็ได้ ผมไม่ใช่มนุษย์หรอก(เออรู้แล้ววว/คนเขียน)ผมเป็นหมาป่าที่อยู่ในป่าแห่งหนึ่งที่ไกลมาก ซึ่งจะมีหลาญฝูงจะแยกกันอยู่ตามสถานที่ต่างๆบนโลกนี้และผมนั้นมาอยู่ในเมืองกับเพื่อนๆเพื่อมาทำธุระน่ะคุณสงสัยล่ะสิว่าแต่ละฝูงเนี่ยถูกกันหรือไม่ ตอบเลยว่าไมแน่นอน และตอนนี้กำลังจะเกิดสงครามขึ้นในไม่ช้าพักเรื่องราวประวัติของผมไว้ก่อนละกัน ตอนนี้ผมก็กะว่าจะไปเที่ยวแก้เซ็งซะหน่อยเบื่อมากไม่รู้จะทำอะไร ผมเดินอยู่ในป่าลึกเพื่อจะเดินทางไปหาอะไรทำแก้เซ็งอยู่นั้น และตอนนี้ผมอยู่ในร่างหมาป่าอยู่ เมื่อเดินไปไม่เท่าไรก็เห็นพวกคนกลุ่มหนึ่งที่ทำอะไรไมรู้

“ช่วยด้วยยยย”

ผมได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือดังมาจากพวกนั้น  รู้ทันทีเลยว่าพวกนี้กำลังจะลุมโทรมผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ  เลวจริงๆ ผมไม่รอช้ารีบเดินไปหาพวกนั้นและก็จริงพวกมันกำลังจะขืนใจหญิงสาวที่นอนไม่มีสติอยู่แวบแรกที่ผมเห็นเธอนั้น หัวใจผมกระตุกวูบทันทีหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอสวยมากกบรรยายไม่ถูก ดวงหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำที่คาดว่าน่าจะโดนไอ้พวกสวะนี่ฉุดมาแน่ๆ  ไม่รอช้าผมกระโจนเข้าไปร่างสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังไอ้หัวแดง ฉีกทึ่งร่างกายมันอย่างไม่ปรานี

“อ๊ากกกกกก”

“เฮ้ยย อะไรวะ  อ๊ากกกก”

และผมก็กระโจนเข้าไปกัดไอ้หัวแดงจนหลุดกระเด็นไปทางไหนไม่รู้ ช่างมัน เมื่อคิดว่าพวกนี้ไม่น่าจะมีชีวิตอยู่รอดผมก็กลายร่างเป็นมนุษย์แล้วเดินเข้าไปหาเธอคนนั้นที่นอนไร้สติอยู่ ค่อยๆช้อนร่างเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของผม ให้ตายเถอะสมแล้วที่มันตายทำกับเธอได้ยังไง

Thunder end