คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
สวัสดีครับ ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่งที่มีความฝันอยากสบายเหมือนเหมือนคนอื่นๆเขาหน่ะครับ แต่อายุเพียงน้อยนิดของผม มันบอกให้ผมทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด ครับนั่นคือการเรียนนั่นเองครับ การเรียนของผมไม่ค่อยดีเท่าเด็กแถวหน้าของสายชั้นเขาหรอกครับ ผมหน่ะเด็กโรงเรียนประจำนะไม่ใช่แม่ไม่รักนะครับ เพราะท่านบอกว่าท่านอยากให้ผมใช้ชีวิตให้เต็มที่กับการเรียนให้มากที่สุด ท่านเลยตัดสินใจส่งผมไปเรียนโรงเรียนประจำที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงของจังหวัด อ้อ ผมลืมเล่าให้ฟัง ผมเป็นลูกชายคนโตครับ มีน้องสาวแต่อย่างว่าแหละครับ มันเป็นทอม ครอบครัวของผมมีแค่แม่คนเดียวครับ ครับ ครอบครัวผมไม่สมบูรณ์ แม่กับพ่อของผมเลิกกันได้สิบกว่าปีแล้วครับ ถึงแม้พ่อกับแม่จะเลิกกันแต่ผมก็ไม่เคยรู้สึก ขาดนะครับ พ่อก็ยังคงส่งเสียผมกับน้องเรื่อยๆครับ เวลาผมว่างๆผมก็จะไปเยี่ยมพ่อบ้างเป็นครั้งคราวครับ ด้วยความเป็นลูกชายคนแรกแม่ผมเลยตั้งชื่อ ผมว่า “ ขอบคุณ” เพื่อขอบคุณทุกๆอย่างบนโลกที่ให้ผมเกิดขึ้นมา ฮ้า.... รู้สึกภูมิใจตัวเองยังไงก็ไม่รู้
“คุณขอบ ๆ”
“......”
“คุณ ขอบคูณครับ”
“......”
“ไอ้ คุณ!!” ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงเรียกอันผ่าโลกทั้งสามของเพื่อนของผม มันชื่อ ข้าวต้มครับ เป็นฝาแฝดหน้าตาดีแฝดน้องมันชื่อข้าวซาวครับ ความน่าตาดีของมันทั้งสองทำให้มันได้ไปประกวดไอดอลจังหวัดหลายต่อหลายครั้ง อยู่หอพักเดียวกับผมตั้งแต่อยู่มอสี่ จะว่าไปแล้ว ไอ้ข้าวต้มนี่มันหล่อแบบน่ารักเหมือนกันหุ่นก็บางยังกับผู้หญิง หน้าก็หวาน ผิวขาวผิดมนุษย์มนาที่อยู่ต่างจังหวัดแบนี้ ปากนี่สีเชอรี่อีกต่างหาก ไม่รู้ว่ามันมีชีวิตรอดจากไอ้พวกเสือไบในโรงเรียนได้ยังไง
“อะไรของมึงเนี่ยะ!” ผมหันไปชักสีหน้าให้มันเป็นการใหญ่ ก็มันตกใจนี่
“มึงนั่นแหละอะไร ! เหม่อห่าอะไรหนักหนา กูเห็นมึงมองห่าอะไรไม่รู้ตั้งนานสองนานและ” ข้าวต้มพูดด้วยน้ำเสียงที่มีน้ำโหนิดๆ
“ก็ป่าว กูก็คิดอะไรไปเรื่อยๆอ่ะมึง”
“เออ... ว่าแต่ใกล้ปิดเทอมแล้วนะมึง มึงจะเรียนพิเศษป่าววะ” เอ่ยถามเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงที่ดูผ่อนคลายจากเมื่อกี้
“กูก็ว่าจะเรียนอยู่นะ มึงอ่ะ ข้าวต้ม”
“เรียนสิจ๊ะ มึง โง่ๆอย่างกูจะทำอะไรได้นอกจากก้มหน้าเรียนให้หนักกว่าชาวบ้านเขา พ.ศ. นี้หน้าตาดีอย่างเดียวไม่ได้นะครับ” ข้าวต้มพูด ติดตลกพรางทำท่าทางสะดีดสะดิ้ง นี่แหละครับนิสัยของมันเป็นคนไม่มีอะไรซับซ้อน แต่บางทีมันอาจจะสะดิ้งไปบ้างก็เถอะ นับว่าเป็นคนดีคนนึงจริงๆ
“แล้วคุณมึงจะเรียนที่ไหน อย่างไรเล่าครับ”
“ก็น่าจะกรุงเทพเลยดีป่ะ”
“อืม......ก็น่าสนใจที่เลือกเยอะด้วย”
“เอางั้นก็ได้ โอเคเดี๋ยวกูกลับไปคุยกับแม่ก่อนแล้วอาทิตย์หลังจากปิดเทอมเราไปกันถ้าเราโอเคทั้งสองคน” ข้าวต้มพูดสรุป
อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์หลังสอบแล้วครับอีกแค่อาทิตย์เดียวผมก็จะปิดเทอมแล้ว ที่พวกเรายังต้องอยู่โรงเรียนเพราะต้องเตรียมงานส่งรุ่นพี่ของเราหน่ะครับมันค่อนข้างจะโอ่อ่าไปหน่อย กลางคืนของวันนั้นนักเรียนจะต้องแต่งตัวด้วยสูทและชุดราตรีเรียกได้ว่าเป็นคืนสุดพิเศษของทุกปี งานก็เลยต้องเตรียมกันเป็นอาทิตย์เลย ครับฐานะทางบ้านผมไม่ได้ลำบากอะไรผมเลยไม่ต้องคิดถึงเรื่องงานพิเศษอะไรเลย ไม่ถึงขั้นรวยแต่ก็ไม่ขัดสนอะไร
ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว ผมกับเพื่อนแฝดของผมก็ไปกินข้าวกันตามปกติวิถีชีวิต แต่วันนี้เราต้องรีบกินกันหน่อยเพราะเราต้องรีบไปเปลี่ยนกับเพื่อนที่ยังไม่ได้กินข้าว สรุปแล้วเราต้องทำงานกันทั้งวันเลยครับ ทั้งหญิงละชาย สงสารก็แต่ผู้หญิงนั่นแหละที่ต้องทำงานหนักเพราะผู้ชายบางส่วน ก็ไม่ช่วยอะไรแถมมาก็ยังเอาแต่นั่งแซวคนู้นทีคนนี้ที บางคนที่มีแฟนก็นั่งจู๋จี๋กัน เฮ้อ!!ผมหล่ะสงสารพวกที่ทำงานจริงๆ
ความคิดเห็น