SF/OS : Our Story #BinMin #NenNyeon

ตอนที่ 7 : The ONE and only YOU #BinMinWeekly

OS: The one and only you  #BinMinWeekly (Week 6 : Period )

Pairing: HYUNBIN × MINHYUN

Hashtag: #OurStoryบินมิน

Note: เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้นค่ะ 

ในเรื่องนับอายุแบบเกาหลี หากใช้คำราชาศัพท์ผิดขออภัยด้วยค่ะ

Note 2: เหมือนจะไม่เข้ากับธีมอีกแล้ว

Note 3: อย่าลืมฟังเพลง The one and only you  ไปด้วยนะคะ

     มินฮยอนฝัน

     เมื่อคนทั่วไปเข้าสู่นิทราก็ฝันกันทั้งนั้น ความฝันที่แตกต่างกัน ทั้งฝันดีและฝันร้าย ถ้าว่ากันตามหลักวิทยาศาสตร์แล้วความฝันเกิดจากสิ่งที่เราคิดขึ้นเอง ความรู้สึก เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาในสมองหรือจะเรียกอีกอย่างว่าความเพ้อเจ้อของตัวเราเองนั่นแหละ

     มินฮยอนเคยคิดแบบนั้นจนกระทั่งอายุได้17ปีบริบูรณ์

     ในวันคล้ายวันเกิดครบรอบ17ปี มินฮยอนได้ฝันถึงเหตุการณ์บางอย่าง

     เหตุการณ์ที่ชีวิตเกิดมา17ปี มินฮยอนไม่เคยได้พบเจออย่างแน่นอน

     แต่เขากลับคุ้นเคยอย่างประหลาด

     มินฮยอนฝันเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนที่สวมใส่ชุดฮันบกโบราณ คนเหล่านั้นต่างคุกเข่าคำนับ บางคนก็ก้มเสียจนศีรษะแทบติดพื้นดิน

     ‘องค์หญิงเสด็จ!! ก้มหัวพวกเจ้าลงไปซะ!’

    ‘พอได้แล้วท่านอิม เราเพียงแต่มาเที่ยวตลาดเท่านั้น ทำไมท่านจักต้องทำให้เป็นเรื่องยากนัก หากพ่อค้า แม่ค้าเหล่านั้นมัวก้มหัวแล้วจักขายของให้เราได้อย่างไร’

     น้ำเสียงหวานหยดย้อยที่เปล่งออกมา ทำให้มินฮยอนต้องเพ่งมองไปที่ใบหน้าของเจ้าของเสียง

     เธอมีใบหน้าคล้ายกับเขาเสียจนน่าตกใจ มินฮยอนยังคงจดจำใบหน้างดงามนั่นได้ดี

     ใบหน้าเรียวเล็ก คิ้วและขนตาเรียงตัวกันอย่างสวยงาม ดวงตาสีดำขลับเป็นประกาย จมูกโด่งสวยรับกับใบหน้า ริมฝีปากบางสีสดเข้ากับผิวขาวราวกับหิมะ

     จะลืมได้ยังไงในเมื่อเธอและมินฮยอนมีใบหน้าราวกับเป็นคนเดียวกัน

     นับตั้งแต่วันนั้นมินฮยอนก็ฝันเห็นการใช้ชีวิตของเธอผู้นั้นมาตลอด

     มินฮยอนไม่รู้จักชื่อเธอผู้นั้นเพราะทหารติดตามส่วนใหญ่เรียกเธอว่าองค์หญิง

     และมินฮยอนก็ได้รู้ว่าองค์หญิงหน้าสวยนี่แสนซนถึงเพียงใด เธอแอบปลอมตัวออกไปเที่ยวนอกวังอยู่บ่อยครั้ง เธอไม่ชอบงานของผู้หญิง เช่น การปักลายผ้า เมื่อถึงคราวที่จะต้องเรียนปักลายผ้า เธอจะอ้อนขอให้ซังกุงพระพี่เลี้ยงเป็นคนทำให้ เธอชอบเรียนหนังสือมากกว่างานบ้าน แต่นั่นคือสิ่งต้องห้ามสำหรับผู้หญิงสมัยนั้น

     เธอแอบเรียนหนังสือจนโดนจับได้ และครั้งนั้นเธอโดนโบยไปสามที ทำเอาองค์หญิงแสนซนเงียบลงไปถนัดตา

     แต่น่าแปลกในฝันนั้นที่มินฮยอนเห็นว่าเธอโดนโบยที่หลัง เมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็พบรอยแดงที่หลังของตนเองในกระจกตอนที่เปลื้องผ้าจะอาบน้ำ

     ตอนนั้นมินฮยอนไม่ได้คิดอะไรเพราะยังเด็กมาก

     และเขาก็ไม่ได้เล่าความฝันนี้ให้ใครฟัง

     มินฮยอนรู้สึกสนุกกับการได้ฝันเห็นเธอในช่วงชีวิตต่างๆ เขารู้สึกเหมือนกับได้ดูละครย้อนยุคเรื่องนึง และมินฮยอนก็รู้สึกคุ้นเคยกับเรื่องราวเหล่านั้นราวกับว่ามันเคยเกิดขึ้นกับตัวเอง

     จนมินฮยอนอายุได้19ปีเขาก็ได้รู้จักชื่อของเธอ

     ฮวังมีนยอ

     นั่นคือชื่อของเธอ

     ให้ตาย แม้แต่ชื่อสกุลยังคล้ายกันเลย

     มินฮยอนเองก็เพิ่งรู้ว่าฮวังมีนยอนั้นอายุเท่ากันกับเขา มีนยอในวัย19ปีนั้นสวยสะพรั่ง เป็นสาวเต็มตัว ความงามตอนอายุ17มีเท่าไหร่มินฮยอนอยากจะให้คูณไปอีกสิบเท่า และแน่นอนด้วยวัยบวกกับความสวยของมีนยอ

     เธอกำลังมีความรัก

     เธอโดนจับหมั้นหมายกับองค์รัชทายาทรูปงามที่มีนามว่าคังอึยกอน

     แต่เธอไม่ได้รักคังอึยกอน

     เธอตกหลุมรักหนุ่มชาวบ้านธรรมดาที่มีนามว่า ควอนฮุยบิน

     และแน่นอนความรักของเธอไม่เป็นที่สมหวัง

     เธอร้องไห้ให้กลับโชคชะตาของตน กล่าวโทษฟ้า โทษดินที่ทำให้รักของเธอและควอนฮุยบินต้องเจออุปสรรค

     เพราะฐานันดรที่ต่างกันราวผืนฟ้ากับเศษดิน

     และหลังจากนั้นมินฮยอนก็ไม่เห็นเธอในความฝันอีก

//////////////////////////////////////////////////////////////////

     เขาว่ากันว่าความฝันเป็นสิ่งที่เราคิดและสร้างขึ้นเองจากจิตใต้สำนึกและในหนึ่งครั้งเราจะฝันหลายๆเรื่องปนกันเสียจนจำไม่ได้ว่าฝันเกี่ยวกับอะไรบ้าง

     ถ้างั้นก็น่าแปลกเพราะมินฮยอนดันจำเรื่องราวในความฝันที่เกี่ยวกับองค์หญิงมีนยอได้อย่างแม่นยำ

     และสิ่งแปลกไปอีกอย่างคือในความฝันนั้นมินฮยอนไม่เคยเห็นหน้าของควอนฮุยบินสักครั้ง ทั้งที่องค์หญิงมีนยอนั้นลักลอบไปเจอกับควอนฮุยบินอยู่บ่อยครั้ง

หากแต่เขาจำเสียงได้

     ควอนฮุยบินนั้นมีน้ำใหญ่ทุ้ม แหบแต่น่าฟังเสียง เขาเป็นผู้ชายตัวสูง ร่างกายสมส่วน ผิวดีต่างกับลูกชาวบ้านทั่วไป ควอนฮุยบินเป็นผู้ชายอบอุ่น อ่อนโยน และเขาก็รักองค์หญิงมีนยอมากเช่นกัน

     มินฮยอนอยากเห็นใบหน้าของผู้ชายที่องค์หญิงมีนยอตกหลุมรัก

     มินฮยอนรู้สึกเศร้าใจที่ไม่ได้เจอเธอในความฝันอีก เขาเฝ้าภาวนาทุกวันว่าขอให้ได้ฝันเห็นเธออีกครั้ง อย่างน้อยก็ขอให้ได้เห็นว่าความรักของเธอและคนรักเป็นไปได้ดี ถึงแม้มันจะยากก็ตามที

     มินฮยอนเศร้าได้เพียงไม่นาน จากนั้นเขาก็ต้องเตรียมตัวสอบวัดผลก่อนจบม.ปลาย การสอบของเด็กม.ปลายปี3ที่มีครั้งเดียวในชีวิต มินฮยอนทุ่มเทให้กับการอ่านหนังสือและสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างหนักทำให้ลืมความฝันนั้นไป

     จนในวันสอบวัดผลวันสุดท้าย การสอบของมินฮยอนในวันสุดท้ายผ่านไปได้ด้วยดี ไม่ติดขัดอะไร หลังสอบเสร็จ มินฮยอนออกไปเลี้ยงฉลองเล็กๆน้อยๆกับเพื่อนในกลุ่มและฉลองที่บรรลุนิติภาวะกันด้วย

     ในคืนนั้นมินฮยอนกลับบ้านไปด้วยความเหนื่อยล้า อาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยสะสมทำให้เขาฝันเห็นองค์หญิงมีนยออีกครั้ง

     แต่ฝันครั้งนี้แตกต่างจากที่ผ่านมา

     มินฮยอนเห็นองค์หญิงมีนยอและควอนฮุยบินกำลังวิงหนีจากเหล่าทหารที่เคยติดตามอารักขาเธอและที่แขนขวาของควอนฮุยบินมีเลือดออก

     ‘องค์หญิง รีบหนีไปเถิด หากมีข้าไปด้วยจักเป็นภาระเสียเปล่า’

     ‘ไม่!! เจ้าพูดอันใดออกมาควอนฮุยบิน!! เราต้องหนีไปด้วยกันสิ เจ้ามิรักข้าแล้วอย่างนั้นรึ’

     มินฮยอนเข้าใจสถานการณ์ในทันที 

     องค์หญิงมีนยอและควอนฮุยบินกำลังพากันหนี

     ทั้งสองวิ่งหนีไปเรื่อยๆ เลือดที่แขนขวาของชายหนุ่มก็ไหลออกมาไม่หยุด องค์หญิงมีนยอก็ทำได้เพียงวิ่งหนีพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

     จนกระทั่งทั้งสองวิ่งมาเจอกับหน้าผาสูงชันที่ไม่อาจหนีต่อไปได้

     ‘องค์หญิง!! กลับมาสู่อ้อมอกข้าเสียเถิด อย่าทำให้มันเลวร้ายไปกว่านี้เลย’

     เสียงที่ก้องกังวานไปทั่วผาทำให้ทั้งสองหันตามเสียงและก็พบกับคังอึยกอนคู่หมั้นหมายขององค์หญิงที่นั่งอยู่บนหลังม้าอย่างผ่อนคลาย นั่นยิ่งทำให้ทั้งสองกอดกันแน่นยิ่งขึ้น

     และในตอนนั้นมินฮยอนก็ได้เห็นใบหน้าของควอนฮุยบินอย่างชัดเจน

     แม้จะฝันอยู่แต่มินฮยอนก็รู้สึกได้ว่าตนเองกำลังร้องไห้

     ‘ท่านอึยกอน ปล่อยข้าไปเถิด ข้ามิได้รักท่าน ฮึก  ท่านเองก็รู้อยู่แก่ใจ’

     คังอึยกอนแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายพร้อมกับยกคันธนูที่มีลูกศรพร้อมยิงขึ้นมาก่อนจะเอ่ย

     ‘เช่นนั้นรึ? ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว ท่านคงจักต้องอยู่อย่างทรมานกับข้าไปจนตายเชียวแหละ’

     พูดจบลูกศรจากคันธนูขององค์รัชทายาทคังอึยกอนก็พุ่งไปที่ควอนฮุยบินอย่างหมายจะเอาชีวิต หากแต่ไม่มีใครคาดคิดว่า

     องค์หญิงมีนยอจะมารับลูกธนูแทนควอนฮุยบิน

     ทั้งองค์รัชทายาทและเหล่าทหารต่างตะโกนเรียกองค์หญิงอย่างตกใจ

     ลูกธนูปักลงที่อกข้างซ้ายอย่างแม่นยำ องค์หญิงมีนยอสิ้นใจในทันที

     หากแต่สวรรค์ยังพอเห็นใจองค์หญิงผู้อาภัพอยู่บ้าง

     อย่างน้อยเธอก็ได้ตายในอ้อมอกของชายผู้เป็นที่รัก

     ควอนฮุยบินบรรจงจูบลงบนหน้าผากสวย กอดหญิงที่รักแนบอก ร้องไห้คร่ำครวญจนเสียงก้องทั่วผา

     ควอนฮุยบินอุ้มองค์หญิงที่รักขึ้นแนบอกก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าผาโดยไม่ฟังเสียงห้ามของเหล่าทหารและคังอึยกอนที่สั่งให้ปล่อยร่างขององค์หญิง 

     แม้ลูกธนูหลายดอกจะพุ่งปักลงที่หลังก็ไม่อาจห้ามชายหนุ่มได้อีกต่อไป

‘ข้าขอโทษนะมีนยอ อึก หากชาติหน้ามีจริง ขอให้…ท่านและข้าได้รักกันโดยไม่มีอุปสรรค ข้ารักเจ้า อึก องค์หญิงของข้า’

     ลูกธนูดอกสุดท้ายปักเข้าที่กลางหลังชายหนุ่ม ก่อนจะพาร่างของเขาและหญิงสาวโบยบินสู่ความมืดมิด

     จบแล้วความรักต่างฐานันดร

     เฮือก!

     มินฮยอนตื่นขึ้นมาพบว่าทั้งพ่อ แม่และพี่สาวกำลังกอดเขาอยู่ มินฮยอนจำได้ว่าตนนั้นร้องไห้จนตัวสั่น เขาร้องไห้อยู่อย่างนั้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ

     มินฮยอนรู้แค่เพียงเขาเจ็บปวดเหมือนจะขาดใจราวกับนั่นคือตัวเขาเอง

     หลังจากตั้งสติได้(มินฮยอนร้องไห้จนเป็นลมเสียด้วยซ้ำ ทำเอาที่บ้านวุ่นวายกันใหญ่) เขาก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ครอบครัวฟัง

     พ่อและแม่ปลอบมินฮยอนว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน อย่าเก็บมาใส่ใจ อาจจะเป็นเพราะว่าเขาเครียดจากการสอบมากไปก็ได้

     มินฮยอนก็คิดแบบนั้น

     ถ้าหากมินฮยอนไม่ฝันเห็นภาพองค์หญิงมีนยอโดนลูกธนูปักอกและควอนฮุยบินทิ้งตัวลงจากหน้าผาทุกคืนแบบนี้

     มินฮยอนเครียดมากจนกลัวการนอนหลับ เขาไม่อยากให้ถึงตอนกลางคืน มินฮยอนไม่อยากเห็นภาพนั้นอีกแล้ว

     ในที่สุดมินฮยอนทนไม่ไหวจนต้องบอกครอบครัวอีกครั้งและตัดสินใจหยุดการเข้ามหาวิทยาลัยไว้ก่อน มินฮยอนคุยกับครอบครัวถึงการเข้าปรึกษาจิตแพทย์อย่างจริงจัง

     คนรอบข้างคิดว่าเขาเป็นบ้า

     ซึ่งมินฮยอนก็คิดว่าเขาก็คงใกล้บ้าเต็มทีแล้วล่ะ

     และมินฮยอนก็พบวิธีที่ทำให้เขาไม่ฝันแบบนั้นอีกก็คืออย่านอนคนเดียว

     อาจจะฟังดูตลก(ซึ่งเขาก็คิดว่ามันตลก) มีคืนนึงพี่สาวเขาดูหนังผีมาจนไม่กล้านอนคนเดียวเลยมาขอนอนด้วยและก็น่าแปลกที่พอพี่สาวเขามานอนด้วย มินฮยอนก็ไม่ฝันแบบนั้นอีก

     นั่นเป็นครั้งแรกที่มินฮยอนได้นอนเต็มอิ่มหลังจากฝันบ้านั่น

     ด้วยความไม่แน่ใจในสิ่งที่คิดเองนั้น มินฮยอนก็ทดลองนอนคนเดียวสลับกับนอนกับพี่สาว

     และก็เป็นจริงตามที่คิดหากไม่อยากฝันแบบนั้นอีกเขาต้องห้ามนอนคนเดียว

     มินฮยอนบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่และพี่สาว

     เขาขอนอนกับพี่สาว ฮวังจูฮยอนทำท่าทางคิดเล็กน้อย ก่อนจะยอมใจอ่อนและอนุญาตให้เขานอนด้วย

     มินฮยอนไม่เคยลืมความฝันนั่นแต่เพียงมันจางหายไปตามเวลาเท่านั้น

     ปีต่อมามินฮยอนสมัครเข้าเรียนอีกครั้ง

     มินฮยอนได้พบกับเพื่อนใหม่ที่นิสัยดี เฮฮา พวกเขาชอบเล่นเกม แข่งขัน(ไม่ได้จริงจังอะนะ) เพื่อหาคนเลี้ยงกาแฟหรือเลี้ยงข้าว มินฮยอนเองยังพอมีโชคอยู่บ้างที่รอดมาตลอดแต่คงไม่ใช่ครั้งนี้

     “ฉันขอไอซ์อเมริกาโน่แก้วใหญ่”

     “ฉันเอาสมูทตี้โยเกิร์ตแก้วใหญ่”

     “ฉันด้วย!”

     “ชิ! ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ” 

     มินฮยอนบ่นอุบอิบก่อนจะเดินมาที่เค้าน์เตอร์เพื่อสั่งเครื่องดื่ม ในขณะที่กำลังจะอ้าปากเอ่ยเมนูที่ต้องการ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาเสียก่อน

     “ขออเมริกาโน่ร้อนครับ”

     มินฮยอนหันไปตามเสียงอย่างอารมณ์เสียก่อนจะสะกิดให้ผู้ชายตัวสูงคนนั้นหันมา ไม่เห็นหรือไงว่าเขายืนอยู่ตรงนี้

     “นี่คุณ”

     “ครับ?”

     เมื่อชายคนนั้นหันมา มินฮยอนรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนเรื่องราวในความฝันต่างๆก็ไหลเข้ามาในหัวอย่างไม่หยุด ชายตัวสูงเองก็มีท่าทีตกใจเช่นกัน

     “ควอนฮุยบิน / องค์หญิง”

     ทั้งคู่โผกอดกันอย่างไม่รู้ตัว ราวกับเป็นกลไกของร่างกายเมื่อเจอกับสิ่งที่โหยหา มินฮยอนร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างไม่สนสายตาใคร ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าก็กอดเขาแน่นยิ่งกว่าเดิมแล้วกระซิบที่ข้างหูของมินฮยอนเบาๆ

     “สวัสดีครับ ผมไม่ใช่ควอนฮุยบินแต่ผมชื่อควอนฮยอนบิน จำไว้ให้ดีนะครับ เพราะเราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาว”

     หากชาติหน้ามีจริง ขอให้ท่านและข้าได้รักกันโดยไม่มีอุปสรรค

FIN

จบ!! สาเหตุที่ให้ฮยอนบินชื่อฮุยบินเพราะเราคิดว่า(คิดเอาเอง)ว่าคนสมัยก่อนไม่น่ามีชื่อยากๆอย่างคำว่าฮยอนอยู่ในชื่อ

หากใช้คำผิดยังไงต้องขออภัยด้วยนะคะ

เป็นอีกตอนที่คิดหนักมากว่าจะแต่งดีหรือรออ่านอย่างเดียวเพราะไม่ถนัดเลย แต่จู่ๆพล็อตก็แล่นเข้ามาในหัว+กับคิดถึงคิมซูฮยอนที่อยู่ในกรมด้วยTTและเราก็ชอบเพลงนี้ด้วย(แต่ไม่เคยดูซีรี่ส์ฮับ อย่าถาม แหะๆ)

หากเนื้อเรื่องไม่สมูทและไม่เข้าธีมต้องขออภัยด้วยนะคะ

เหมือนมีหลายคนจะงงและไม่เข้าใจตอนจบของเราเยอะอยู่(5555) คือเราอยากแต่งออกมาให้จบแบบนี้เหมือนไม่เคลียร์แบบปล่อยให้คิดต่อว่าจะเป็นยังไง ส่วนตัวเราไม่อยากแต่งให้จบสมหวังทุกเรื่องเพราะจริงๆแล้วชีวิตคนเรามันจะให้เป็นดั่งหวังไม่ได้ทุกอย่าง(แต่นี่มันฟิคเฟ้ยยยยยยย)

สุดท้าย(แค่ตอนนี้) ขอบคุณทุกคนที่เม้นท์และติดตามมากๆนะคะ อ่านทุกคอมเม้นท์ น้อมรับทุกคำติ-ชมเพื่อพัฒนาฟิคงงๆต่อไป(ห๊ะ?)

ฝากเม้นท์+สกรีมแท็ก #OurStoryบินมิน ด้วยค่ะ 

ด้วยรัก from มินฮยอนบินชิปเปอร์ที่มีกัปตันขี้ขิงชื่อฮยอนบินและมินฮยอน

28/02/18