SF/OS : Our Story #BinMin #NenNyeon

ตอนที่ 6 : Lovey-Dovey #BinMinWeekly

Title : Lovey-Dovey #BinMinWeekly (Week 5 : Valentine's)

Genre : HOGWARTS AU !!!

Pairing : HYUNBIN(PATRICK) x MINHYUN

Note : สั้นมากเหมือนกับอนาคตของคนแต่งเลยจ่ะ

Note 2 : ถ้าไม่เข้าธีม ไม่หวาน ไม่ซึ้ง ก็คอมเม้นท์ด่าหน่องได้เรยจ่ะ(อย่าแรงมาก หน่องบอบาง)

            ฮวังมินฮยอนน่ะเกลียดวันวาเลนไทน์ที่สุด

            มันไม่ใช่ว่าเขาเคยโดนทิ้งหรือโดนปฏิเสธในวันวาเลนไทน์อะไรทำนองนั้นหรอกนะ

            แต่เพราะว่ามินฮยอนน่ะ...

            ไม่เคยมีแฟนต่างหากเล่า!!!

            “เฮ้! ดาร์ลิ้ง”

“เออ”

“นี่! นายกล้าตอบพี่สาวตัวเองแบบนี้ได้ยังไง”

“ก็แค่สองนาทีปะ”

ใช่ ฮวังจูฮยอนเป็นพี่สาวฝาแฝดของฮวังมินฮยอน แต่มินฮยอนไม่ค่อยสนใจเรื่องนั้นเท่าไหร่หรอก ฮวังจูฮยอนน่ะค่อนข้างน่ารำคาญสำหรับเขา เธอชอบทำตัวร่าเริง น่ารัก สดใส (ทำ)เป็นมิตร (ทำเป็น)จิตใจดีจนเกิดคำถามจากพวกพ่อมด แม่มดว่าหมวกคัดสรรเลือกให้เธออยู่บ้านสลิธีรินได้อย่างไร

ช่างน่าขันพวกนั้น ตกหลุมพรางขนาดใหญ่ของฮวังจูฮยอนเข้าให้แล้ว

“วันนี้จะไปเดทที่ไหนจ๊ะคุณพรีเฟ็คแห่งบ้านนกอินทรี” ฮวังจูฮยอนเอียงคอถามผมด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อยเสียจนผมอยากเสกหอยทากใส่ปากเธอเสียเดี๋ยวนี้

“อุ้ย ลืมไป ไม่มีแฟน” เธอป้องปากหัวเราะเล็กน้อย

เออ! ก็รู้แล้วจะถามทำไม!

“ทำไมไม่หาแฟนเสียล่ะน้องรัก นายก็ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่ หน้าตาก็ออกจะเกรดS แม้จะไม่ถึงเกรดSSอย่างฉันก็เถอะ” แม้ว่าผมจะพยายามเดินหนีแล้วแต่เธอก็ยังเดินตามมาพล่ามเรื่องหน้าตาตัวเองเสียจนน่ารำคาญ

หน้าก็เหมือนกันป่าววะ

ที่สวยเพราะเครื่องสำอางอย่างที่พวกมักเกิ้ลใช้ไม่ใช่หรือไง

“จะล้อเราเรื่องแฟนอีกนานไหม” ผมหยุดเดินแล้วหันไปถามพี่สาวตัวดี

“นาน! ทำไมล่ะ รับไม่ได้เหรอ ร้องไห้สิ ร้องเลย คิคิ” ทำไมผมต้องเกิดมาเป็นพี่น้องกับยัยบ้านี่ด้วย

“ไม่มีแฟนแต่ก็สอบวิชา ว.พ.ร.ส. ผ่านด้วยคะแนนเกินความคาดหมายนะ ไม่เหมือนบางคน สอบได้คะแนนแค่พอรับได้แถมโดนคุณนายฮวังกักบริเวณช่วงคริสต์มาสตั้งหนึ่งอาทิตย์แหน่ะ อดเที่ยวกับแฟนเลยสินะ อ่า ลืมบอกไปเลยถึงจะผ่านมาเกือบสองเดือนแล้วแต่ไฟคริสต์มาสที่ลอนดอนสวยมากยัยโทรลล์!!” เมื่อพูดจบผมก็หันตัวเดินพุ่งไปที่ห้องน้ำชายทันทีโดยไม่รอให้ฮวังจูฮยอนที่กำลังอึ้งอยู่ได้สติ

และทันทีที่ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปนั้นก็พบกับชายหนุ่มสองคนที่กำลังปล้ำจูบกันอย่างเมามันส์ ให้ตายเถอะ เคราเมอร์ลิน พวกมีแฟนนี่ช่างน่ารำคาญพอๆกับยัยพี่สาวตัวดีนั่นเลย

ชายหนุ่มทั้งสองคนทีท่าตกใจจนผละตัวออกจากกันและก็ชัดเลย คังแดเนียล ปีห้าจากบ้านกริฟฟินดอร์และองซองอู ปีหกจากบ้านเรเวนคลอ องซองอูเป็นเพื่อนของผมเอง

“ค..คือ ฮวัง.. มันไม่ใช่แบบนั้นนะ” ซองอูพยายามอธิบายในขณะที่ผมเดินไปล้างมือส่วนคังแดเนียลก็ส่งยิ้มเอ็นดูไปให้ซองอูแทน

เออ รู้แล้วว่ารักกัน

“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหนล่ะ” ผมถาม

“เอ่อ..คือ” ซองอูเกาลำคอที่ขึ้นสีเล็กน้อย เขาจะทำแบบนี้แก้เขินเวลาที่ทำตัวไม่ถูก

“ไปทำที่ห้องก็ได้เหอะ เดี๋ยวศาสตราจารย์ซอกฮุนมาเห็นก็เป็นเรื่อง”

“อ..อืม เราไปก่อนนะ อ่อ เย็นนี้เรากับแดนจะไปร้านไม้กวาดสามอัน มินจะไปกับพวกเรามั้ย?” ซองอูเอ่ยถามผม ไปกับพวกนายก็เป็นก้างน่ะสิ ไม่เห็นเหรอเด็กบ้านสิงโตมันแยกเขี้ยวใส่ฉันแล้ว

“ไม่ล่ะ เราจะไปร้านมาดามพุดดี้ฟุต”

“โอเค ไว้เจอกันนะ”

“ไปร้านมาดามพุดดี้ฟุตเนี่ยมีคู่ไปเหรอครับ” คังแดเนียลเอ่ยถามผม นี่ทำไมเขาไม่ตามซองอูออกไป

ผมไม่ชอบคังแดเนียล เพราะเขาชอบกวนประสาท

“เอ หรือว่าตอบตกลงคบกับไอ้แพทริคแล้วเหรอครับ”

และก็ไม่ชอบแพทริค ควอน เพื่อนของหมอนี่ด้วย

“ยุ่ง!”

“โถ่ พี่ครับ ตอบตกลงมันไปเถอะ”

“เพื่อนนายมันโรคจิต” ผมหันไปตอบคังแดเนียล

“เขาไม่เรียกว่าโรคจิตครับ เขาเรียกว่าจีบครับ จีบอะพี่” แดเนียลเอ่ยขำๆ

ถ้าการที่แพทริค ควอน ตามรังควานผมไปทั่ว ตะโกนบอกชอบผมทุกครั้งที่เจอกัน ยังไม่นับที่หมอนั่นเที่ยวบอกคนอื่นไปทั่วว่าชอบผม ห้ามใครมายุ่ง

ถ้านั่นคือการจีบ  ผมขอบาย

“เหรอ? รอให้เพื่อนนายปกติเหมือนคนอื่นแล้วกันนะ”

“โถ่ พี่ไม่รู้อะไรเลยนะ ไอ้แพทริคน่ะ...”

“พอ! ฉันจะไปเตรียมตัวไปร้านมาดามพุดดี้ฟุตแล้ว นายน่ะออกไปหาซองอูได้แล้ว”

“ครับๆ” คังแดเนียลถอนหายใจเล็กน้อยแต่ก่อนจะออกไปเขาก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรออก

“อ่า! ผมลืมเลย วันนี้วาเลนไทน์นะครับ”

“แล้วยังไง?” ผมถาม

“อ่าว พี่ไม่รู้เหรอครับ..”

 ***************************************************************************************

“อะไรนะครับ!!”

“ฟังไม่ผิดหรอกจ้ะหนุ่มน้อย วันนี้ทางร้านมีโปรโมชั่นวันวาเลนไทน์รับเฉพาะพ่อมด แม่มดที่มาเป็นคู่เท่านั้นจ้ะ”

“คนเดียวผมก็กินหมดครับ”

“โน๊ โนจ้ะ โปรโมชั่นก็คือโปรโมชั่นนะจ๊ะ” พูดจบเธอก็ยิ้มหวานละลายใจให้ผมหนึ่งที

เคราเมอร์ลิน! เพราะแบบนี้แหละผมถึงเกลียดวันวาเลนไทน์!

คนไม่มีแฟน ไม่มีคู่จะมากินคนเดียวไม่ได้หรือไง อีกอย่างนี่มันโลกเวทมนตร์นะจะจัดอะไรแบบนั้นเหมือนโลกมักเกิ้ลไปเพื่ออะไร

จริงๆก็ไม่สมเหตุสมผลตั้งแต่พ่อมดแม่มดในโลกเวทมนตร์อินกับวันวาเลนไทน์แล้วล่ะ!

ผมน่าจะอยู่ห้องอ่านหนังสือ ไม่ก็ไปซ้อมควิดดิชให้หมดวันนี้ไปซะ

“ขอเซ็ตสำหรับวาเลนไทน์ด้วยครับ”

“ได้จ้ะ มากับใครหรือ?”

“มากับคนนี้ครับ” ว่าแล้วคนที่มาใหม่ก็คว้าเข้าที่ข้อมือผม

“อ่าว พ่อหนุ่มคนนี้...รอสักเดี๋ยวนะ” ผมหันไปมองเขาก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย

แพทริค ควอน

แพทริค ควอนเป็นผู้ชายที่สูงราวๆ190เซ็นฯ หน้าตาหล่อเหลาและเจ้าเล่ห์ หมอนี่อยู่บ้านสิงโตเหมือนกันกับคังแดเนียล ซึ่งผมคิดว่าหมอนี่น่าจะไปอยู่บ้านงูเสียมากกว่า

ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาก็เอาแต่ยิ้มหวานให้ผมจนตาปิด เรานั่งรอกันสักพักเซ็ตน้ำชาก็มาเสิร์ฟ

ว่าแต่เมื่อครู่ผมใช้คำว่าเรางั้นหรือ?

ช่างเถอะ

ระหว่างนั้นไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น ผมทำเพียงนั่งดื่มชาและกินเค้กอย่างเงียบๆ ส่วนแพทริค ควอนก็มองผมสลับกับมองไปรอบๆร้านสีชมพูหวานแหววนี่ หน้าเขาขึ้นสีเล็กน้อยก่อนเอ่ยชมผมว่าวันนี้ผมน่ารัก ผมเลยแกล้งเขาด้วยการถามว่าวันอื่นผมขี้เหร่หรืออย่างไร เขารีบปฏิเสธโบกไม้ โบกมือ จนผมคิดว่ามือเขาจะพันกันก็ได้

และตอนนั้นอะไรดลใจให้ผมเอ่ยบอกแพทริคไปว่าถ้าหากเขาจีบผมปกติกว่านี้ก็คงดี เขาทำหน้าเศร้าเล็กน้อย แค่เพียงเล็กน้อยจริงๆ เขายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมและถามกลับมาว่า

“พี่ก็รู้ตัวนิครับว่าผมจีบ รีบตอบตกลงสิครับ”

ผมอึ้งไปเล็กน้อย เหมือนเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองพลาด โอเค ผมจะไม่ปฏิเสธหรอกนะว่ารู้ตัวว่าโดนเขาจีบอยู่และก็รู้สึกดีกับเขานิดๆด้วยความใส่ใจที่เขาให้ผมและความชัดเจนว่าชอบผม

ใครๆก็ชอบความชัดเจนใช่ไหมล่ะ

 แต่ก็นั่นแหละผมไม่ชอบการเป็นจุดสนใจเท่าไหร่และหมอนี่เล่นป่าวประกาศไปทั่วโรงเรียนแบบนั้นมันเลยทำให้ผมหงุดหงิดอยู่นิดหน่อย

เขายิ้มให้ผม

ก็น่ารักดี

เหมือนลูกหมาของมักเกิ้ลที่อยู่ข้างบ้านผมเลย

ผมยิ้มกลับไปให้แพทริค ควอน เขาดูอึ้งก่อนจะฟุบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง หูของเขาแดงเหมือนสีประจำบ้านเขาเลยแฮะ แพทริคพูดอู้อี้ใส่ฝ่ามือเขา

“พี่แม่ง น่ารักจังวะ”

อยู่ดีๆผมก็รู้สึกร้อนขึ้นมาซะอย่างนั้น ผมคงใส่เสื้อมาหลายชั้นเกินไปล่ะมั้ง

เรานั่งดื่มชาอยู่อย่างนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เมื่ออกมาจากร้านแพทริคก็ทำหน้าหงอยๆเมื่อต้องแยกกันแล้ว

อันที่จริงผมเองก็ไม่มีแพลนจะไปทำอะไรต่อแล้วเหมือนกัน ผมจึงเอ่ยถามเขาไปว่า สนใจจะไปร้านฮันนี่ดุกส์ด้วยกันไหม เขายิ้มกว้างและตอบตกลงทันที ระหว่างเดินไปมือของเราชนกันเล็กน้อย ทั้งผมและเขาต่างคนต่างชะงักไปทั้งคู่และผมรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟผ่านมือของเรา

ในตอนที่นิ้วชี้ข้างขวาของผมเกี่ยวเข้ากับนิ้วชี้ข้างซ้ายของแพทริค ควอน

ผมคิดว่าบางทีก็ถึงเวลาที่ผมต้องทำให้ยัยพี่สาวตัวดีเลิกล้อผมเรื่องแฟนสักที

FIN

ปล. ในโลกเวทมนตร์จะเรียกพวกพ่อมด แม่มดที่ไม่มีความสามารถ ไร้ปัญญาว่าโทรลล์เพราะโทรลล์เป็นสัตว์ที่ตัวใหญ่ แข็งแรง แต่โง่

จบจ่ะ จบจริงๆ บอกแล้วว่าสั้นมากกกกก อย่าด่าหน่องเลยนะจ๊ะ

อาจจะดูงงๆเล็กน้อย เพราะคนแต่งก็งง(อะไร)

อาจจะเห็นแล้วนะคะว่าเราไม่ใส่OS/SF ข้างหน้า ถ้ามีโอกาสจะมาเขียนต่อแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ๕๕๕๕๕

เป็นAU HOGWARTSที่ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ต้องขอโทษด้วยนะคะ

จริงๆแล้วก็ลังเลอยู่ค่ะว่าจะแต่งยังไงบวกกับอยากลองแต่งฮอกวอตส์ดูด้วย

ลังเลเยอะอยู่เหมือนกันค่ะว่าจะไปแนวไหนดีแนวหวานๆนี่ไม่ใช่แนวเรามากกกกๆ(ถ้าอ่านเรื่องที่ผ่านๆมาจะรู้เลย๕๕๕) จะให้จบแบบเจ็บๆเหมือนที่ผ่านมาหรือแนวหวานหรือแนวงง สรุปก็จบแบบไหนไม่รู้อยู่ดี

ถ้าชอบ ไม่ชอบหรืออยากให้แก้ตรงไหน หรืออยากหวีดก็ฝากคอมเม้นท์หรือติดแท็ก#OurStoryบินมิน ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ

พูดแบบนี้อยู่ตลอดแต่คอมเม้นท์คือกำลังใจริงๆ ขอบคุณทุกคนที่เม้นท์มากๆเลยค่ะ

ด้วยรัก from มินฮยอนบินชิปเปอร์ที่มีกัปตันขี้ขิงชื่อฮยอนบินและมินฮยอน

10/01/18