ตอนที่ 31 : เหมือนดั่งฝัน | บทที่หก : ในอ้อมกอด ๓๐%
บทที่หก
ขาเรียวยาวก้าวออกมาจากบ้านหลังใหญ่ หันไปมองคนตัวสูงที่ยืนมองอยู่ด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายดูกังวลเสียจนเขาต้องส่งรอยยิ้มและโบกมือให้อีกฝ่ายเข้าบ้านไป
เหมือนฝันออกเดินอีกครั้งแต่ไม่วายหันไปมองเบื้องหลังก็ยังพบหม่อมราชวงศ์หนุ่มยืนมองเขาอยู่ ร่างเพรียวตัดสินใจรีบเดินออกไป โดยไม่เหลียวหลัง ตาเรียวมองหารถสามล้อไปพลางเพื่อตรงไปยังบ้านของเพื่อนรักอย่างเมธี จะได้โทรศัพท์หาคุณชายหมอตามที่ตนได้บอกไว้ อีกคนจะได้คลายกังวลงได้สักหน่อย คุณชายดูท่าต้องรับศึกหนักอยู่หลายเรื่องทั้งเรื่องที่ปล่อยมือหญิงสาวคู่หมายแล้วมาขอเขาเต้นรำต่อหน้าผู้ใหญ่หลายฝ่ายที่กำลังจะประกาศเรื่องสำคัญของคนทั้งคู่ การกระทำที่เป็นการหักหน้ากลายๆทำให้หม่อมเฟื่องฟ้าเสียหน้าก็มากพอแล้ว เขาไม่อยากให้คุณชายพีรภัทรกังวลไปมากกว่านี้
แต่ยังไม่ทันที่จะได้พบรถสามล้อและทำตามสิ่งที่คิดไว้ เหมือนฝันก็ต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ สองขาชะงักหยุดอยู่กับที่ไม่กล้าก้าวออกไป เมื่อพบผู้ชายประมาณห้าคนยืนจับกลุ่มห่างไปไม่เท่าไหร่ กลุ่มควันสีขาวที่ลอยขึ้นยิ่งเพิ่มความน่ากลัวแก่เขา
เหมือนฝันก้าวถอยหลังในทันที เมื่ออีกฝ่ายพากันสะกิดและพยักพเยิดมองมาที่เขา หัวใจดวงน้อยเต้นแรง สองมือเล็กชื้นเหงื่อกำมือเข้าหากัน หันหลังเดินกลับไปยังที่ที่เพิ่งเดินออกมาแต่ไม่ทันกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เข้ามาล้อมเหมือนฝันไว้เสียก่อน
“ต้องการอะไร” เหมือนฝันเอ่ยถาม ตาสวยจ้องอีกฝ่ายโดยไม่ยอมหลบตาเพราะไม่อยากแสดงออกให้เห็นว่ากำลังกลัว ก่อนจะสะดุดกับคนหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตา “นาย...”
“สวัสดีครับคุณเหมือนฝัน” ชายทักทายพร้อมกับพ่นควันสีขาวออกมาจนเขาต้องเบือนหน้าหนี
เมื่อรู้ว่ากลุ่มชายตรงหน้าไม่ใช่คนขี้เหล้าเมายาทั่วไป แต่เป็นลูกน้องของท่านสมบัติ ขาเรียวถอยกรูด สะดุ้งสุดตัวเมื่อชนกับร่างกายแข็งแกร่ง มือหยาบเอื้อมมาปิดปาก ตาสวยเบิกกว้าง ส่งเสียงอู้อี้ มือเล็กพยายามทุบตีอีกฝ่ายแต่ไม่เป็นผล ชายตัวผอมอีกคนเข้ามาจับมือแขนเรียวไม่ได้ดิ้นไปมากกว่านี้ ชายตัวสูงอีกคนจิ๊ปากขัดใจก่อนต่อยเข้าที่ท้องของเหมือนฝันจนคนตัวขาวเกือบล้มลง
“ทำอะไรของมึง!” ชายตัวอ้วนตวาดเสียงดัง แต่เพื่อนกลับไม่สน จิกผมเหมือนฝันแล้วตบเข้าที่แก้มขาวเต็มแรง “เหี้ยเอ๊ย! ฉิบหายกันหมด!! ถ้าท่านเห็นว่ามีรอยช้ำได้ฉิบหายหมดแน่!”
“มึงดูมันข่วนกูซีวะ!!” ชายตัวสูงพูดด้วยความเกรี้ยวกราด ต่อยเข้าที่ท้องของเหมือนฝันอีกครั้ง
จนคนตัวขาวหมดแรง เข่าอ่อน คล้ายจะหมดสติเมื่ออีกฝ่ายต่อยเข้าตรงจุด หากไม่มีคนจับตัวไว้ไม่อยากนั้นเขาคงล้มนอนลงกับพื้น
“ไอ้เหี้ย!! มึงอยากโดนท่านยิงกบาลหรืออย่างไร มันสลบไปแล้ว เห็นไหม!” ชายตัวอ้วนพูดอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นเหมือนฝันเลิกดิ้น ตัวอ่อนปวกเปียก ตาใกล้ปิดเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ในเมื่อเพื่อนเขาต่อยแรงถึงเพียงนั้น ผู้ชายตัวใหญ่ก็คงมีเซกันบ้าง แล้วผู้ชายตัวเล็กขนาดนี้จะไหวได้อย่างไร
“ไม่รู้เว้ย! ได้เงินแล้วกูค่อยชิ่ง”
คนที่เหลือพากันส่ายหน้า ทำราวกับหนีผู้มีอิทธิพลนั้นเป็นเรื่องง่าย แล้วนี่มาทำคนโปรดของท่านสมบัติเจ็บตัวยิ่งไม่ต้องนึกภาพว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ช่างมันก่อนเถิด พาไอ้นี่ไปเสียที ประเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องใหญ่” ชายตัวผอมบอกก่อนค่อยๆกันประคองเหมือนฝันที่สติเลือนลางจากความเจ็บปวดขึ้นหลังชายตัวอ้วนตรงไปยังรถยนต์ที่จอดแอบไว้ แล้วพาไปยังจุดนัดหมาย
*****
รถยนต์คันหรูรุ่นใหม่ล่าสุดแล่นเข้าสู่บ้านหลังใหญ่โดยมีรถยนต์ขับตามมาอีกสองคัน เมื่อรถจอดสนิท ชายสองคนก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้เจ้านายทั้งสอง
ท่านสมบัติพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ภาพคนที่เขาหมายตามานานอย่างเหมือนฝันที่ไปเต้นรำกับคุณหมอหม่อมราชวงศ์ รอยยิ้มและใบหน้าเขินอายที่อีกคนไม่เคยมีให้ตนยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด
ต่างจากคุณนายสมรที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นสามีไม่สบอารมณ์เหตุผลคงไม่พ้นหลานชายของเธอ ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยตอนเห็นเหมือนฝันในงานวันเกิดหม่อมเฟื่องฟ้าที่มาในฐานะแขกไม่ใช่นักร้องบนเวทีที่เคยเห็นเป็นครั้งคราว คนตัวขาวโตขึ้นมากทั้งยังงามไม่มีที่ติ ไม่แปลกใจนักที่ใคร ๆ ก็หมายปอง แม้กระทั่งสามีเธอที่แทบเก็บความรู้สึกไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นเหมือนฝันในงานจนเธอต้องดึงแขนและกระซิบบอกให้ถึงสัญญาที่เคยตกลงกันไว้ ท่านสมบัติอ่อนลงได้เพียงครู่ก็ต้องหงุดหงิดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเหมือนฝันนั้นตอบรับและออกไปเต้นรำกับคุณชายพีรภัทรอย่างสุขใจ
คุณนายสมรทั้งประหลาดใจและโล่งใจไปพร้อมกัน ไม่รู้ว่าทั้งคนคู่มีความสัมพันธ์กันอย่างไรแต่ดูจากสายตาที่มีให้กันคงไม่ธรรมดา
“ท่านครับ”
“มีอะไร!”
ท่านสมบัติตอบกลับด้วยความหงุดหงิด ลูกน้องหนุ่มตกใจรีบก้มหัวก่อนเงยหน้ามองไปทางคุณนายสมรแล้วก้มหน้าหลบสายตาของผู้เป็นนายอีกครั้ง แต่ท่านสมบัติดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ลูกน้องอยากบอก จึงหันไปพูดกับภรรยาเสียงหวาน
“คุณสมรเข้าบ้านไปก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับลูกน้องเสียหน่อย” ท่านสมบัติว่าพร้อมกับดันตัวภรรยาให้เข้าบ้านไป เมินใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของเธอ
“คุณเหมือนฝัน...” สองเท้าของคุณนายสมรหยุดนิ่ง หันขวับไปยังลูกน้องหนุ่มที่กำลังป้องมือกระซิบที่ข้างหูสามีเธอ ชื่อของเหมือนฝันจากปากลูกน้องและรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้าท่านสมบัติเธอก็สัมผัสได้ว่าคงไม่ใช่เรื่องดี ยิ่งเห็นอีกฝ่ายดูรีบร้อนขึ้นรถโดยมีลูกน้องรออยู่แล้วเธอก็ยิ่งหวั่นใจ
เมื่อตั้งสติได้ หญิงวัยกลางคนก็ก้าวตรงไปยังรถยนต์ตรงหน้า ลูกน้องท่านสมบัติเห็นดังนั้นจึงรีบเข้ามาขวางไว้
“จะไปไหนหรือครับคุณนาย” ลูกน้องตัวใหญ่เอ่ยถามพร้อมยกมือกั้นเอาไว้
“หลีกไป” คุณนายสมรบอกเสียงแข็ง จ้องหน้าลูกน้องอย่างเอาเรื่องจนอีกฝ่ายต้องก้มหน้าหลบตาแต่ยังไม่ยอมหลีกทางให้ “ฉันบอกให้หลีกไป!”
เธอตะโกนใส่อีกฝ่าย ผลักให้หลบทางแล้วเดินตรงยังรถยนต์ดันคนขับรถออก แทรกตัวเข้าไปฝั่งคนขับแล้วขับตามรถของท่านสมบัติออกไป ก่อนไปเธอประกาศกร้าวทำเอาเหล่าลูกน้องร้อนๆ หนาวๆ ไม่กล้าขัดผู้เป็นนายหญิงที่ปกติใจดี ไม่มีปากเสียงเมื่อนายใหญ่พาหญิงสาวหรือชายหนุ่มกลับมาบ้าน แต่คงไม่ใช่ครั้งนี้
“หากใครนำเรื่องนี้ไปบอกท่าน ฉันจะไล่ออกให้หมด!”
*****
เท้าเล็กเหยียบคันเร่งไปตามทางสลัว เธอมองไม่เห็นรถของท่านสมบัติแล้วแต่ก็สามารถเดาได้ว่าผู้เป็นสามีนั้นจะไปที่ใด คงไม่พ้นโรงแรมชื่อดังที่อีกฝ่ายเป็นหุ้นส่วนอยู่ โรงแรมที่ชอบพาเด็กสาว เด็กหนุ่มมาเสวยสุข หากไม่ใช่ที่บ้านก็คงเป็นที่นี่ที่เดียวเท่านั้น
และเป็นดังคาด เมื่อขับรถไปตามโรงแรมแห่งนั้นเธอก็พบรถยนต์ที่เพิ่งออกจากบ้านมาอยู่ไม่ไกล รถคันดังกล่าว เลี้ยวไปทางถนนเยาวราชก่อนจอดหน้าโรงแรมขนาดกลางแห่งหนึ่ง คุณนายสมรจอดรถหน้าร้านอาหารจีนฝั่งตรงข้ามโรงแรมที่เยื้องมาหน่อย เธอไม่ลงจากรถในทันทีแต่แอบมองท่านสมบัติจากในรถ เมื่อเห็นว่าสามีเดินเข้าโรงแรมเธอจึงค่อยๆลงรถอย่างระมัดระวังเพราะกลัวลูกน้องของอีกฝ่ายจะเห็นเข้า
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคุณ” พนักงานหญิงหน้าร้านใส่ชุดกี่เพ้า กระโปรงผ่าข้างยาว หน้าตาสะสวยเอ่ยทักเมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนท่าทางดูลับๆล่อๆ
“ไม่มีค่ะ” คุณนายสมรตอบทั้งที่ไม่มองหน้า สายตาเอาแต่มองไปที่โรงแรมที่ฝั่งตรงข้าม
“อย่าบอกนาว่ามาตามผัว” หญิงสาวเห็นท่าทางดังว่าก็พูดสิ่งที่คิดออกมา เป็นเรื่องปกติไปเสียแล้วสำหรับเธอที่ทำงานอยู่ที่นี่แล้วจะได้พบเมียมาตามผัวหรือมาตามตบเมียน้อยที่โรงแรมที่อยู่เยื้องจากร้านอาหารที่เธอทำงานไปไม่เท่าไหร่ และยิ่งเห็นหญิงวัยกลางคนไม่ได้พูดอะไร เธอยิ่งคันปากพูดออกมาเสียหมด “ไม่ต้องอายหรอกคุ๊ณ ฉันเจอบ่อยพวกคุณหญิงคุณนายที่มาตามผัวน่ะ บางรายก็จิกหัวลากกันมาตบถึงหน้าร้านก็มี คนใหญ่คนโตชอบพาบ้านน้อยมาที่นี่กัน พวกมอมเหล้ามอมยาก็มีนะ ฮ่า ๆ เนี่ย เมื่อครู่ฉันก็เห็นรถคันใหญ่อุ้มผู้ชายตัวเล็ก ๆ มา สงสัยจะวางยามาแน่ ๆ ฉันก็สงสารแต่ไม่กล้าแจ้งตำรวจเผลอๆนะตำรวจนั่นล่ะที่น่ากลัวกว่าโจร ก็โรงน้ำชาแถวนี้ตำรวจเข้าออกเป็นว่าเล่-”
“ผู้ชายที่โดนพามาลักษณะเป็นอย่างไร” คุณนายสมรเอ่ยถามอย่างร้อนรน ชื่อเสียๆของเยาวราชไม่ต้องอธิบายเธอนั้นรู้ดี เยาวราชที่สวยงามอีกด้านหนึ่งคือแหล่งทำผิดกฎหมาย แหล่งมั่วสุมชั้นดี ทั้งมีผู้อิทธิพลคอยอยู่หนุนหลังจนไม่มีใครกล้าทำอะไร เพราะหนึ่งในนั้นก็มีสามีเธอ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เธออยากรู้ เธออยากรู้มากกว่าว่าผู้ชายที่หญิงสาวเห็นนั้นใช่เหมือนฝันหรือไม่
“ฉันก็มองไม่ชัดหรอก เห็นแค่ขาวๆ หน้าตางามๆ นั่นแหละ แต่สงสัยจะเป็นคนสำคัญ เห็นมีคนตามดูเป็นโขยง”
“พอนับคนที่ตามได้ไหมว่ากี่คน” สมรถามต่อ
“ปัดโธ่ ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร แต่ที่เห็นก็เป็นสิบ เห็นที่ยืนคุมหน้าโรงแรมนั่นไหม เป็นคนที่ตามมาทั้งหมด ฉันว่านะ- อ้าว คุณ! จะไปไหนเสียล่ะ” หญิงสาวตะโกนถามเมื่อคุณนายสมรหุนหันพลันแล่นขับรถออกไป
เมื่อพอรับรู้จำนวนคร่าวๆ ของลูกน้องที่สามีเธอนำมาเฝ้าที่โรงแรมแล้ว เธอก็ขับรถตรงไปที่แห่งหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะช่วยเธอได้มากเพียงไหน จะยอมเสี่ยงเพื่อช่วยเหมือนฝัน ไม่กลัวที่จะมีปัญหากับท่านสมบัติหรือปัญหาอีกมากมายที่จะตามมา เแต่เขาเป็นคนแรกที่เธอนึกถึง
“คุณชายพีรภัทร ได้โปรดช่วยเหมือนฝันด้วยเถิดนะคะ”
*****
ในเวลาใกล้เข้าวันใหม่ ณ ห้องรับแขกของวังวรวงศ์คุณากรยังคงเต็มไปด้วยบุคคลมากหน้าหลายตาที่หน้าตาท่าทางเคร่งเครียดไม่แพ้กัน
“ก็อย่างที่ฉันเล่านั่นล่ะค่ะ” คุณนายสมรบอกเล่าเรื่องราวคร่าวๆ ให้คุณชายพีรภัทรและทุกคนที่มารวมตัวกันที่วังวรวงศ์คุณากรทั้งเมธี จันทร์วาด คุณชายดนัยที่มีหม่อมหลวงอาคิราขอติดตามมาด้วย เธอก้มหน้าลงแทบไม่กล้าสู้หน้าใคร ทั้งที่คนที่ทำเรื่องน่าอายเช่นนี้คือสามีเธอ
“เรารีบไปช่วยพี่เหมือนกันเถอะครับ อ้นเป็นห่วงว่า..” อาคิรากลืนคำพูดตนลงคอเมื่อพูดสิ่งที่กลัวว่าจะเกิดขึ้นออกมา ทำเอาคนที่เหลือเครียดหนักกว่าเดิม อาคิราเหลือบมองคนเด็กสุดอย่างจันทร์วาด ใบหน้าที่น่ารักเหมือนจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อทำให้เขารู้สึกผิดจนต้องเขยิบไปหาน้องแล้วถือวิสาสะกอดน้องเอาไว้และจันทร์วาดก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด
“แล้วเราจะทำอย่างไรดีครับ แจ้งตำรวจก็คงไม่ช่วยเท่าไหร่ ตำรวจรับใต้โต๊ะจากไอ้ท่านเวรนี่ก็ตั้งเยอะ” เมธีพูดอย่างโมโหก่อนจะนึกขึ้นได้มองคุณนายแล้วก้มหัวขอโทษ
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ที่คุณพูดมาก็ไม่ได้ผิดแต่อย่างใด”เธอยิ้มเศร้ามองจันทร์วาดอย่างรู้สึกผิด
“คุณรีบพาพวกผมไปที่นั่นได้ไหมครับ ผมร้อนใจไม่อยากวางแผนอะไรแล้ว” คุณชายพีรภัทรบอก
“ประเดี๋ยวซีไอ้คุณชายเพื่อนรัก หากแกไปแบบไม่มีแผนแล้วช่วยคุณเหมือนฝันไม่ได้แล้วเจ็บตัวกลับมาจะไปมีประโยชน์อะไรกัน” คุณชายดนัยว่า ถึงเมธีจะเห็นด้วยอยู่หน่อยๆแต่ในเวลานี้ใครๆก็ร้อนใจทั้งนั้นในเมื่อคนรักของตนโดนจับไป เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่มีใครรู้
“ผมมีแผนแล้ว” คนผิวเข้มดีดนิ้วพร้อมเอ่ยบอก “ผมจะเล่าให้ฟังตอนเดินทาง คุณนายสมรช่วยนำทางพวกเราด้วยครับ”
คุณนายสมรพยักหน้าแล้วรีบลุกไปรอที่รถโดยมีคุณชายดนัยกับเมธีเดินนำไปติดๆ รวมทั้งคุณอาคิรากับจันทร์วาดที่ทำท่าจะตามไปด้วยจนคุณชายพีรภัทรต้องห้ามเอาไว้
“จันทร์อยู่ที่นี่กับพี่อ้นนะครับ”
“ทำไมล่ะ จันทร์ก็อยากไปด้วย จันทร์เป็นห่วงพี่เหมือน นะครับพี่ชายพี ให้จันทร์ไปด้วยนะครับ” จันทร์วาดเอ่ยขอร้อง ตาเรียวหันไปมองเมธีอย่างอ้อนวอนจนคนผิวเข้มจะเดินมาหาแต่ก็โดนคุณชายพีรภัทรยกมือห้ามไว้
“นั่นซีครับพี่ชายพีให้พวกเราไปด้วย” อาคิราเสริม
“ทั้งสองคนฟังพี่นะครับ หากเราไปด้วยพวกพี่จะมีห่วงเพิ่มมากขึ้น ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นภาระแต่พวกพี่ก็กลัวว่าเราจะเป็นอะไรไป เช่นนั้นพี่จะทำอย่างไร รออยู่ที่นี่นะครับ” มือใหญ่ลูบผมคนเด็กกว่าทั้งสองที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องชายของคนรักตน “พี่จะรีบพาเหมือนฝันกลับมาให้เร็วและปลอดภัยที่สุด พี่สัญญา”
“ผมจะรอนะครับ” อาคิราพยักหน้ารับก่อนเดินไปหาคุณชายดนัย สวมกอดคนรักแล้วเอ่ยบอก “พี่ชายดนัยดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
“ครับผม” คุณชายดนัยตอบรับแล้วสวมกอดคนรักกลับ
“...” จันทร์วาดมองคู่รักที่กอดแล้วทำตัวไม่ถูก เขาเองก็อยากจะอวยพรให้เมธีปลอดภัยแต่ไม่รู้ต้องทำอย่างไร จะกอดแบบคู่รักก็คงไม่ได้ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ในขณะที่กำลังคิดอะไรเยอะแยะในหัวกลับเป็นอีกคนที่เดินเข้ามาหา“พี่เมธ”
“พี่รู้ค่ะ” เมธียิ้มให้อีกฝ่าย มือหนาลูบแก้มคนเด็กกว่าแล้วบอก “แค่อย่าร้องไห้ตอนที่พี่ไม่อยู่ ประเดี๋ยวพี่ก็กลับมาพร้อมพี่ชายตัวดีของเรา เข้าใจไหมคะ” เมื่อเห็นคนเด็กกว่าพยักหน้ารัวๆ กำลังจะหันหลังออกไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อแขนแกร่งโดนมือเย็นเฉียบคว้าเอาไว้
“พี่เมธ...ดูแลตัวเอง ต..ต้องปลอดภัยกลับมานะ” คนผิวเข้มยิ้มกว้างก่อนตอบกลับ
“แน่นอนค่ะ จันทร์รอพี่นะ”
*****
๓๐%
ขออนุญาตอวยพร ขอให้นักอ่านที่เกิดเดือนนี้และทุกๆเดือนมีความสุขมากๆ ร่างกายแข็งแรง มีวันที่ดีในทุกๆวันนะคะ ช่วงนี้โควิดกลับมารุนแรงอีกครั้งรักษาตัวกันด้วยนะคะ สวมแมสก์ พกเจล ล้างมือบ่อยๆขอให้ทุกคนไม่เจ็บไม่ป่วยนะคะ
สำหรับฟิก แม้วันนี้จะอัปเพียงสั้นๆเพราะคิดถึงนักอ่านและน้องเหมือน แต่ที่เหลือจะรีบมาต่อให้นะคะ ขอบคุณที่คอมเม้นต์ ติดแท็กและให้กำลังใจกันเสมอนะคะ :)
#เหมือนดั่งฝัน
๒๐/๑๒/๒๕๖๓
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
hbd นะคะะ🎉🎉 //คิดถึงเหมือนฝันมากๆเลยย ;-;::