SF/OS : Our Story #BinMin #NenNyeon

ตอนที่ 17 : 한입만

Title: 한입만

Pairing: hyunbin x minhyun

Note: กินสักคำสิ… ว้ากดดกกกกกกกก

Note: ฟิคสั้นมากแต่ความขี้ชิปฉันยาว

00:10 AM

H.Kwon: พี่ ผมหิว

M.Hwang: ตอนนี้?

H.Kwon: ช่ายย หิวข้าว

M.Hwang: แล้วยังไง

H.Kwon: ผมหิว ออกมากินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย

H.Kwon: จริงๆคืออยากเจออะครับ

มินฮยอนส่งเสียง’เหอะ’ ในลำคอ อย่างไม่เบานัก ทำให้รูมเมทตัวเล็กอย่างฮาซองอุนหันมามอง แล้วก็ยิ้มให้เมื่อเห็นว่าเขากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนอนเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอก

“อีกแล้วเหรอ” ซองอุนถาม

“ครับ” มินฮยอนตอบอย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่ง่วงหรือไง ตาจะปิดแล้วหน่ะ”

“ง่วงครับ” เขาตอบพร้อมกลับหยิบหมวกและมาส์กมาใส่

“จะกลับหรือเปล่า”

“ยังไม่แน่ใจครับ”

มินฮยอนตอบพร้อมกลับโบกมือให้ซองอุนแล้วเดินออกไป ซองอุนส่ายหน้าให้กับน้องชายตัวขาว เขาเห็นหรอกว่าน้องชายกำลังอมยิ้ม

 ทั้งที่ซ้อมเต้นมาทั้งวัน เหนื่อย เพลีย ง่วงขนาดนั้นก็ยังยอมออกไปเจอเขา

แหม พี่น้องคนสนิทเขาต้องทำกันขนาดเลยเชียวหรือ ไม่บอกก็นึกว่าแฟนกันแล้วล่ะ

00:50 AM

“ใส่มาส์กมาทำไม” ฮยอนบินเอ่ยถามพร้อมกับมือใหญ่ที่ดึงมาส์กสีขาวมาไว้ที่ปลายคางเขา

“ไม่ได้แต่งหน้า” 

“ปกติก็ไม่ได้แต่ง” น้องชายตัวสูงเอ่ยขำๆ มือใหญ่วางบนหัวเขาที่ใส่หมวกสีดำเอาไว้

“เอ้อ นี่ เพื่อนนายแบบผม มันขอมาด้วย ไม่ต้องรู้จักชื่อมันหรอก เฮ้ย นี่พี่มินฮยอน รู้จักอยู่แล้วมั้ง” 

ฮยอนบินเอ่ยแนะนำเพื่อนที่มาด้วยแล้วแนะนำเขาอีกที มินฮยอนโค้งให้นิดหน่อย ก่อนฮยอนบินจะจูงมือเขาเข้าร้านอาหารไป เมื่อเห็นว่าจำนวนคนในร้านยังมีอยู่พอสมควร มือเล็กจึงดึงมาส์กสีขาวที่คนตัวสูงแกล้งดึงลงไปไว้ที่คาง ขึ้นมาปิดหน้าไว้

“พี่กินอะไร” ฮยอนบินถาม

“ไม่กิน”

“อ้าว แล้วออกมาทำไม”

“…” 

ก็เพราะนายบอกว่าอยากเจอฉันไงเล่า!

“สั่งอะไรหน่อยมั้ย” ฮยอนบินถามย้ำอีกครั้ง

มินฮยอนส่ายหน้าตอบแล้วก้มหน้าเล่นโทรศัพท์รออีกฝ่ายสั่งอาหาร

“เหนื่อยมั้ย”

ฮยอนบินเอ่ยถามเขาระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ ก็ช่วงนี้มินฮยอนต้องเตรียมคัมแบ็ค คอนเสิร์ต และอะไรหลายๆอย่างพร้อมกัน เลยบ่นให้เจ้าเด็กนี่ฟังไปเยอะเลย

“ตาจะปิดแล้ว” ฮยอนบินพูดยิ้มๆ

“ง่วงก็ไม่น่าออกมา” 

สิ้นคำนั้นมินฮยอนก็ประเคนกำปั้นลงกลางหลังฮยอนบินจนอีกคนส่งเสียงดัง ‘อั่ก’ ก่อนพูดลอดไรฟันออกมาให้ได้ยินกันแค่สองคน

“ก็เล่นพิมพ์มาขนาดนั้น ไม่ออกมานายก็งอนอีก พี่ไม่มีเวลาง้อหรอกนะ”

“ฮ่ะๆ เห็นใจคนว่างงานหน่อยนะครับ”

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ฮยอนบินก็เอาแต่ถามเขาว่าไม่กินจริงๆเหรอ จนมินฮยอนต้องบอกเหตุผลที่แท้จริงออกไป

“ไดเอท” เมื่อได้รับคำตอบ ฮยอนบินดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ก่อนหันมาถามเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ถามจริง”

“อืม”

“ผอมขนาดนี้แล้วยังต้องไดเอทอีกหรอ พี่จะเอาแรงจากไหนมาเต้น”มินฮยอนหลุดยิ้มทั้งที่ใบหน้าครึ่งนึงอยู่ภายใต้มาส์กสีขาว 

“อ่ะ” มินฮยอนชะงักไปเมื่อเห็นว่าฮยอนบินคีบอาหารมาไว้ตรงหน้าเขา

“ไม่กิน” ปฏิเสธเสียงแข็ง 

“กินสักคำสิครับ แค่คำเดียวก็ได้”

เป็นคำพูดที่หยาบคายที่สุดสำหรับคนที่กำลังลดน้ำหนักอย่างมินฮยอน!

คำว่า ‘แค่คำดียว’ นั่นหน่ะ เป็นจุดเริ่มต้นของความอ้วนเลย

“คำเดียวเอง”

“แค่คำที่นายคีบมา พี่ก็ต้องออกกำลังกายชดเชยเยอะมากแล้วนะ เทรนเนอร์บอกมาว่ากินเท่าไหร่ ก็ต้องออกกำลังกายเท่านั้น เพราะงั้นไม่เอาหรอก”

ฮยอนบินถอนหายใจแล้วพยักหน้าอย่างจนใจ มองพี่ชายคนสนิทที่กำลังกอดอกกำมือแน่นก็ยิ่งสงสาร

ก็พี่มินฮยอนหน่ะ รักการกินยิ่งกว่าอะไร แล้วต้องมาลดน้ำหนักนั่งมองเขากินด้วยสายตาหงอยๆแบบนี้นี่มัน…

“กินเถอะนะ คำเดียว..”

“ฮยอนบิน”

เขายกมือยอมแพ้ก่อนหันไปคุยกับเพื่อนสองสามคำ แล้วหันมาคุยกับมินฮยอนอีกครั้ง

“พี่ เพื่อนผมจะกลับแล้ว”

“อ้าวเหรอ นายจะกลับด้วยเลยไหม”

“คำถามนั้นผมต้องเป็นคนถามพี่หรือเปล่า บ้านผมอยู่แถวนี้นะ”

“อ่า ใช่สิ” 

มินฮยอนหัวเราะเล็กน้อยให้กับความเบลอของตัวเอง ก่อนลุกขึ้นลาเพื่อนของฮยอนบินอย่างสุภาพ

“พี่”

“หืม”

ฮยอนบินเอ่ยเรียกเขาเมื่อเพื่อนของคนตัวสูงออกไปได้สักพัก

“น่ารักไหม” 

อีกคนถามพร้อมกับเปิดรูปแมวให้เขาดู ก่อนสาธยายความน่ารักของต่างๆนาๆของแมวที่ตัวเองรับเลี้ยงเมื่อไม่นานมานี้ให้เขาฟัง 

อยากเอ่ยถามว่าแค่ในแชทนั่นยังไม่พออีกเหรอ 

“พี่อยากไปเจอลูน่ากับอารือไหม”

มินฮยอนไม่ได้ตอบอะไร เพราะถ้าให้พูดกันตามตรงแล้ว เขาไม่ได้ชอบแมวเท่าไหร่ ยิ่งนึกไปถึงที่แดเนียลชอบพูดบ่อยๆว่าเขาเหมือนแมวก็ไม่ค่อยชอบใจ

แมวมันไม่เท่! เป็นจิ้งจอกเท่กว่าตั้งเยอะ!

ทั้งที่มินฮยอนไม่ได้ชอบแมวขนาดนั้น แต่เพราะอะไรทำให้เขามาอยู่ที่บ้านฮยอนบินตอนนี้!!

“พี่อยากเล่นกับเด็กๆไหม” 

“ม..ไม่ล่ะ ให้น้องหลับเถอะ”

“น้อง?”

เขาพยักหน้าเมื่อฮยอนบินทำหน้าสงสัย ก่อนที่อีกฝ่ายจะปรบมือหัวเราะอย่างถูกใจจนมินฮยอนต้องยกมือมาปิดปากฮยอนบินให้เงียบ

“เสียงดัง เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ตื่นนะ”

ฮยอนบินแกล้งมองซ้ายมองขวา ดึงมือขาวออกแล้วประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนหน้าผากของมินฮยอน

จุ๊บ!

“นี่!”

เมี๊ยว! 

มินฮยอนรีบยกมือปิดปากตัวเองเมื่อหลุดเสียงดังออกมา ชี้หน้าคาดโทษฮยอนบินที่ยิ้มร่าเดินไปอุ้มแมวสีดำขึ้นมาคลอเคลีย ตามด้วยแมวสีขาวอีกตัว

“เสียงดังพ่อกับแม่ตื่นนะ ชู่ว" มินฮยอนได้แต่กัดฟันกรอดมองดูฮยอนบินหัวเราะคิกคักแล้วก้มลงฟัดแมวสีดำ

ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมมินฮยอนเรียกแมวสีดำ แมวสีขาว ก็เพราะว่าเขาไม่แน่ใจว่าตัวไหนคือลูน่า ตัวไหนคืออารือหน่ะสิ!

เพราะทุกครั้งที่ฮยอนบินส่งรูปมาให้ดูก็มักจะส่งรูปถ่ายแมวคู่มาให้ทุกครั้ง แล้วก็เรียกลูน่า เรียกอารือ เขาก็ได้เออ ออไปตามนั้นทั้งที่ไม่รู้ชื่อนั่นแหละ

“พี่ มาเล่นกับลูน่าไหม”

มินฮยอนได้แต่กระพริบตาปริบ เมื่อมองไปที่แมวสองตัวที่อยู่บนตักฮยอนบิน ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบแต่ก็เล่นได้อยู่หล่ะนะ ว่าแต่ตัวไหนคือลูน่าเล่า!

“อืม เอาสิ”

ถ้าไม่ตอบแบบนี้คงไม่มีวันรู้แน่ๆว่าตัวไหนชื่ออะไร ถ้าให้ถามก็กลัวอีกฝ่ายจะนอยด์เพราะเล่นส่งรูปแถมคุยเรื่องเจ้าแมวสองตัวให้ฟังบ่อยขนาดนั้นแต่ยังจำชื่อไม่ได้

“พี่ ไม่กินอะไรจริงเหรอ” คำถามนี้อีกแล้ว

“มีขนมอยู่นะ กินไหม คำเดียวหน่า ไม่อ้วนหรอก”

มินฮยอนกลอกตาใส่ฮยอนบินแล้วอุ้มลูน่าหันหลังหนี ได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้

ก็หมอนั่นผอม ถึงได้กล้าพูดแบบนั้นไงหล่ะ!

ฮยอนบินเดินออกไปพร้อมกับทิ้งแมวทั้งสองตัวไว้กับเขา อย่างที่เคยบอกว่ามินฮยอนไม่ค่อยชอบแมว แต่ลูน่ากับอารือก็น่ารักดี อดไม่ได้ต้องถ่ายรูปเก็บไว้

“เหมือนเลี้ยงแมวสามตัวเลยแฮะ”

มินฮยอนหันขวับไปมองตาขวางใส่อีกคนที่ถือถุงขนมอะไรสักอย่างไว้ในมือ

ก็บอกแล้วว่าแมวมันไม่เท่!

“พี่ ถ่ายรูปให้หน่อย”

ว่าแล้วก็ยัดถุงขนมใส่มือมินฮยอนแล้วเดินไปอุ้มลูน่ากับอารือมาไว้ในอ้อมกอด เขาแอบเบ้ปากนิดๆ สรุปใครพี่ ใครน้องกันแน่ 

มินฮยอนหยิบสมาร์ทโฟนของฮยอนบินขึ้นมา ใส่รหัสลงไปแล้วกดเข้าแอพฯ กล้อง

“มองกล้องสิ” มินฮยอนเอ่ยบอกอีกคนที่มองไปทางไหนก็ไม่รู้

“พี่ไม่รู้จักมุมเผลอเหรอ”

“เยอะ”

ถึงจะบอกออกไปแบบนั้นแต่เขาก็กดถ่ายไปหลายรูปเลยทีเดียว ก็ตอนฮยอนบินเล่นกับเจ้าแมวหน่ะน่ารักจะตาย

“พี่ ง่วงไหม”

“อืม”

ฮยอนบินถามหลังจากพาเจ้าแมวลูน่า อารือไปนอนเรียบร้อย

มินฮยอนตอบรับในลำคอพลางยกมือขาวมาขยี้ตาเบาๆจนฮยอนบินต้องจับเอาไว้

“ง่วงแล้วออกมาทำไม”

ถามอีกแล้ว จะให้พูดออกมาให้ได้เลยใช่มั้ย

“ก็นายบอกว่าอยากเจอ” 

นั่นแหละ คำตอบของมินฮยอน และก็ไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำถามที่ทำให้ทำตัวไม่ถูกกลับมา

“แค่เพราะผมอยากเจอก็ออกมาเลยเหรอครับ”

“…”

"แค่เพราะผมอยากเจอพี่เลยต้องมาอดทนนั่งมองผมกินทั้งที่ลดน้ำหนักอยู่หน่ะเหรอครับ"

"..."

“นึกว่าพี่เองก็อยากเจอผมเหมือนกันถึงออกมา”

เสียงหงอยของคนอายุน้อยกว่าทำเอามินฮยอนแทบหายง่วง ไม่บ่อยนักที่ฮยอนบินจะงอนจริงจังหรือทำเสียงหงอยใส่เขาแบบนี้ 

“อ..เอ่อ ไม่งอนสิ พี่ก็..”

“…” มินฮยอนควรพูดออกไปมั้ยเนี่ย

“พี่ก็อยากเจอนายเหมือนกัน”

"..."

"เพราะอยากเจอไง ถึงออกมาหา ทั้งที่ง่วงจะแย่ ซ้อมหนักเหนื่อยจะตาย แถมต้องมานั่งดูนายกินทั้งที่รู้ตัวว่ากินไม่ได้ ทั้งหมดนี้ก็เพราะอยากมาเจอนายไงเล่าควอนฮยอนบิน"

พูดจบก็หันหลังให้ฮยอนบินทันที ก้มหน้าเพื่อซ่อนหน้าร้อนของตัวเอง ไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของอีกคน

“หายงอนหรือยัง” เอ่ยถามทั้งที่ยังหันหลังให้

“ยัง” 

ฮยอนบินแกล้งตอบกลับเสียงนิ่ง ทั้งที่เขากำลังกลั้นยิ้มแทบแย่ ที่เห็นหูแดงๆของพี่ชายคนสนิท

“แล้วให้ทำยังไง” 

“อืม~”

“…”

“มากินขนมด้วยกันสิ”

“ควอนฮยอนบิน!”

ฮยอนบินหลุดหัวเราะดังลั่นเมื่อเห็นมินฮยอนหันขวับมาตะโกนใส่จนเขากลัวว่าอีกคนจะคอเคล็ดเอา

“นายนี่มัน” มินฮยอนกัดฟันกรอด แทบอยากเข้าไปบีบคอร่างสูง

“ไม่อ้วนหรอกหน่า ถ้ากลัวอ้วนกินผมแทนก็ได้นะ ฮ่าๆ เลือกเอาจะกินขนมหรือกินผม” กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนได้รับกำปั้นหนักๆเต็มแขน

ผมรู้สึกเหมือนกระดูกคงหักแล้วล่ะ

“ถ้าน้ำหนักขึ้น พี่จะฆ่านาย” เอ่ยก่อนหยิบขนมเข้าปากไปชิ้นนึง 

ฮยอนบินเห็นอย่างนั้นก็อดยกมือมาลูบหัวอีกไม่ได้ 

“กินเยอะๆเถอะพี่หน่ะ ผอมจะแย่ ผมคิดถึงแก้มนุ่มๆแล้ว”

มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบแก้มขาวเบาๆ ยิ้มอย่างอ่อนให้ ก่อนเอ่ยคำที่ทำให้มินฮยอนชะงักไป

“คืนนี้นอนนี่นะครับ”

ไหนๆก็ดึกขนาดนี้แล้วล่ะนะ

“อืม”

M.Hwang: คืนนี้ไม่กลับครับ

HaHaWoon: รู้อยู่แล้วหล่ะ : )

FIN

อย่าดูถูกกัปตันเรือเราเลยเชียว บ่นบ่อยๆว่ากัปตันกาก พอกัปตันจัดให้ก็คือแทบเป็นลม ฮือออออ

มาสั้นๆ งงๆ แล้วก็ไปแบบงงๆ 

ฝากคอมเม้นต์ติ-ชม หรือ #OurStoryบินมิน ด้วยค่า

ไปแน้วววว

ด้วยรัก from มินฮยอนบินชิปเปอร์ที่มีกัปตันขี้ขิงชื่อฮยอนบินและมินฮยอน (กัปตันทำงานแน้วค้าบบบบบ)

3/11/2018