SF บันทึกรักในความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #3 : SF บันทึกรักในความทรงจำ ตอนที่2 100% rewrite

              เวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน วันที่16 พฤษภาคม แล้วอะ ยังปิดเทอมไม่หนำใจเลย

              ช่วงนี้เข้าสู่ฤดูฝนแล้ว เป็นการเปิดภาคเรียนใหม่ของนักเรียนทุกคน เด็กๆจึงออกเดินทางไปโรงเรียนกันตั้งแต่เช้า วันนี้เด็กใหม่ที่ย้ายเข้ามาเรียนม.4ของโรงเรียนประจำจังหวัดทุกคนต้องมาหลายงานตัวกับคุณครูแต่เช้าเช่นกัน


"นายนนทนันท์ เธออยู่สายวิทย์ห้องม.4/5นะ"


                ทุกคนคงจะงงว่าทำไมผมถึงมาอยู่สายวิทย์ได้ ผมจะเฉลยละกัน เพราะตอนที่เข้าสอบคัดเลือกกันผมก็นั่งเครื่องบินมาสอบ แล้วพี่ต้นก็ส่งผลสอบมาให้ตอนผมกลับไปทำเรื่องที่โรงเรียนที่ญี่ปุ่นให้เสร็จอะครับ (หายงงกันแล้วหละสิ)


                ตอนนี้ถึงเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติแล้ว เด็กๆทุกคนก็มายืนพร้อมกันหน้าเสาธงบริเวณสนามหญ้าของโรงเรียน เมื่อทุกคนสวดมนตร์กันเสร็จแล้วก็แยกย้ายเข้าชั้นเรียน


                พี่ต้นแวะมาหาผมก่อนเข้าเรียน


"ชาเดี๋ยวพี่มาหาตอนพักเที่ยงนะ" หลังจากพี่ต้นพูดจบผมก็พยักหน้ารับรู้แล้วเราก็แยกจากกัน


                ภายในห้องม.4/5เพื่อนๆก็คุยกันเสียงดังมาก เพราะไม่ได้เจอกันตอนปิดเทอม หลายคนก้จับกลุ่มคุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี้บ้าง ส่วนผมไม่รู้จักใครเลย ก็นั่งเงียบอยู่คนเดียว จนกระทั่งมีเพื่อนคนนึงเดินเข้ามาคุยกับผม

"นี่นาย เราชื่อเฟรมนะ เป็นเด็กเก่าของที่นี่ นายหล่ะชื่ออะไรอะ"

                 ตอนแรกผมก็งงๆแต่ก็ลองพูดกับเค้าดู

"เราชื่อคชายินดีที่ได้รู้จัก" ที่จริงแล้วผมเป็นคนไม่ค่อยกล้าพูดกับคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อน (พวกมนุษยสัมพันธ์ไม่ค่อยดี ต้องให้คนอื่นเข้าหาก่อน)


                เมื่อคุณครูเดินเข้ามาในห้องเรียน


"นักเรียนทุกคนทำความเคารพ สวัสดีครับ/ค่ะ"


               ก่อนจะเริ่มพูดคุยกันคุณครูมีการแนะนำตัวเล็กน้อย


"ครูชื่อครูเอ๋นะทุกคน ครูจะมาเป็นครูประจำชั้นของพวกเธอในปีนี้"


               ผมว่าหน้าครูเค้าดูดุนะ แต่ก็ไม่แน่อาจจะใจดีก็ได้ ก็คงคลายเซ็นเซ มิกะและมั้ง


"ครูจะให้นักเรียนใหม่ในห้อง5คนออกมาแนะนำตัวนะ"


               ทุกคนเค้าแนะนำตัวไปจนหมดแล้วเหลือผมคนสุดท้ายตื่นเต้นจัง


"ผมชื่อนนทนันท์ อัณชุลีประดิษฐ์ เรียกว่าคชาก็ได้ ฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนด้วยนะ"


               เมื่อผมแนะนำตัวจบคุณครูก้พูดเสริมขึ้นมา


"นี่พวกเธอเพื่อนคนนี้เค้าย้ายมาจากญี่ปุ่นมีอะไรก็แนะนำเค้าด้วยนะ ต่อไปครูจะบอกว่าใครนั่งกับใคร"


               อยู่เสียงนักเรียนในห้องก้ดังขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่


~อะไรกันอะอยากจัดที่นั่งเองมากกว่า ~

~เซ็งจิต~

~เอาหน่านั่งๆไปเถอะ ยังไงก็เพื่อนกันทั้งนั้น~


"นายนนทนันท์ ไปนั่งกับนายวัชรการณ์" ผมหันไปมองคนที่คุณครูเลือกให้ เป็นเด็กคนนั้นเองที่เข้ามาคุยกับผมก่อนที่ครูจะมา คนที่ชื่อเฟรม


"คชานายย้ายมาจากญี่ปุ่นหรอ ย้ายมาทำไมอ่า"


"พ่อแม่เราย้ายกลับมาทำงานที่กรุงเทพอะแต่บ้านเกิดของเราอยู่ที่นี่แม่เลยอยากให้เรียนที่นี่"


                เฟรมเป็นคนที่พูดเก่งชอบถามนู้นถามนี่ตลอดเวลาทำให้ผมสนุกสนานไปด้วยถึงจะรู้จักกันแป๊บเดียวแต่เค้าก็เป็นคนดีนะ


               ตอนนี้ได้เวลาพักกินข้าวเที่ยงแล้ว แต่คุณครูเอ๋เรียกผมกับรุ่นพี่คนนึงให้ไปหาที่ห้องพักครูชั้นสองใกล้กับห้องพยาบาล


"คุณครูเอ๋เรียกผมมาทำไมครับ" คชามองพี่คนนั้นที่ทักทายคุณครูอย่างเป็นกันเอง เค้าคงเคยเรียนด้วยกันสินะ คชาคิดในใจ


"เต๋านี่คชารุ่นน้องรหัสของนายดูแลด้วยนะ" เต๋าหันมามองคชาอย่างพิจารณา ดูๆไปแล้วน้องคนนี้ก็น่ารักมาก ถ้าครูไม่เรียกว่านาย ผมคงคิดว่าเค้าเป็นทอมซะอีกนะเนี่ย


                หลังจากที่เข้าพบครูเสร็จแล้วคชาก็มานั่งกินข้าวคนเดียว นั่งคิดอะไรเพลินๆด้วย อยู่ๆเค้าก็ถอนหายใจขึ้นมา เมื่อนึกขึ้นได้ว่า พี่ต้นบอกจะมาหาแล้วทำไมยังไม่มาอีกนะ รอตั้งนาน


~อยู่ๆก็มีคนเดินมาเรียกจากด้านหลังเล่นซะผมตกใจเลย นี่ถ้าเป็นพี่ต้นผมคงต้งต่อว่าซะหน่อย~


                 แต่ผิดคาดที่คชาคิดไว้เพราะคนที่มาเรียกนั้นกับเป็นรุ่นพี่รหัสที่เค้าเพิ่งเจอเมื่อกี้


"กินข้าวคนเดียวอร่อยหรอ ให้พี่กินเป็นเพื่อนมั้ย"  เต๋าถามคชา ที่มาเนี่ยเพราะอยากจะตีสนิทให้มากขึ้น


"อืมก็ได้ครับ"  คชาตอบรับอย่างว่าง่าย เค้าก็อยากรู้จักพี่รหัสของเค้าให้มากขึ้นเหมือนกัน


(ใจตรงกันมากนะเนี่ย)


"นี่คชาถ้ามีอะไรให้ช่วยก้บอกพี่นะ ไม่ต้องเกรงใจกัน เพราะยังต้องทำอะไรด้วยกันไปอีกนาน"  พี่ชายพูดขึ้นอย่างใจดี

"นี่เต๋ามานั่งกินข้าวตรงนี้เอง แล้วนี่แอบมาตีสนิทกับน้องชายของข้าพเจ้าได้อย่างไร อะ... แหม"  ต้นเดินมาหาทั้งสองคน เพราะตั้งใจที่จะมาหาคชาอยู่แล้วไม่นึกว่าจะได้มาเจอเพื่อนสนิทที่นี้ด้วย จึงอดแซวไม่ได้


"คชาเข้าเรียนวันแรกเป็นไงบ้าง" ต้นเลิกสนใจเต๋าแล้วหันมาพูดคุยกับคชาแทน


"ก็ดีครับพี่ผมมีเพื่อนแล้วด้วย"


"โอ้น้องพี่เร็วมาก เพื่อนชื่ออะไรหล่ะ"


"ชื่อเฟรมครับ"


"เฟรมหรอ น้องของแพรวเพื่อนในกลุ่มพี่เอง มันเป็นคนน่ารัก ตลกใครอยู่ด้วยก็ต้องชอบทั้งนั้นและ" พี่ต้นเล่าเรื่องเฟรมให้ฟัง เค้าก็น่าคบจริงๆ

                หลังจากพักกินข้าวเสร็จ ต่อไปก็เป็นคาบว่าง คชาเดินขึ้นมายังห้องเรียน ห้องเรียนของเค้าอยู่ชั้น3

               ( ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนมีใครกำลังมองผมอยู่ ใครกันนะ) คชาเดิรต่อไปอย่างไม่สนใจ จนกระทั่งมีเสียงเรียก เค้าจึงหยุดเดิน


"คชารึเปล่า" ผมหันไปมองเด็กผู้ชายตัวโตคนนึงที่เดินเข้ามาทักผม


"เออ....หวัดดี" ใครฟระ คชาคิดในใจ แต่หน้าตาไอนี้ทำให้คชารู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก


"ชาอย่าทำหน้าอย่างนั้นดิ เราเจมส์ไงจำไม่ได้หรอ คนที่ไปเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนของคชาที่ญี่ปุ่นไง" เจมส์อธิบายให้คชาฟังอย่างละเอียด


"อ้อนายเองหรอ หมีน้อย" ผมนึกออกและ หมีน้อยนี่เอง มันคือฉายยาที่เพื่อนที่นู้นตั้งให้เจมส์ ผมว่าโลกมันช่างกลมอะไรเช่นนี้


"นี่เลิกเรียกแบบนั้นๆได้แล้ว งอนแล้วนะ เออแล้วทำไมชาย้ายมาเรียนที่นี่อะ"  ด้วยความสังสัยเจมส์จึงถามคชาออกไป


"คือบ้านเกิดเราอยู่ที่นี่ แต่ตอนนั้นพ่อกับแม่เราต้องไปทำงานที่ญี่ปุ่นเราเลยย้ายไปเรียนที่นู้น ตอนนี้พ่อแม่เราย้ายกลับมาแล้วหละ" คชาอธิบายจนครบเพื่อให้เจมส์เข้าใจที่เดียว ยิ่งเป็นคนขี้สงสัยอยู่


"เออชาแล้วนายยังต้องไปนอนห้องพยาบาลบ่อยๆอยู่รึเปล่า" เจมส์แซว ก็ตอนนั้นชาชอบไปนอนบ่อย


"นี่ทำไมพูดอย่างนี้เดี๋ยวพ่อเตะเปรี่ยงเลย นี่จะหาว่าเราป่วยการเมืองหรือไง ถึงมันจะเป็นความจริงก็เหอะ" คชาแอบเคืองเจมส์นิดๆ ถ้าผมสนิทกับใครแล้วผมก็จะเป็นอย่างที่เห็นนี่และครับ ที่ไอเจมส์มันพูดแบบนี้เพราะมันก็ชอบทำเหอะ


"เอาหน้าอย่างอนเลยยังไงเราก็พวกเดียวกันนะ555" ระหว่างที่เจมส์พูดแกล้งคชา ตาของเค้าก็สำรวจเพื่อนไปด้วย


"นี่ชาเราไม่เจอกันตั้งนานนายตัวเล็กลงป่ะเนี่ย"


"ก็ไม่นิ" คชาเริ่มแปลกใจที่เจมส์ถามแบบนี้ คงไม่มีอะไรมั้ง


"ชาเราไปเรียนก่อนนะ เอาไว้เจอกันอีกบาย"  เจมส์โบกมือไหวไหว อย่างน่ารัก


               อ๊อด~~~~~~~~~~~~~~ของโรงเรียนดังยาวมากบ่งบอกได้ว่าเป็นเวลาเลิกเรียนเพราะตอนนี้3.45แล้ว ทุกคนก้เก็บของเตรียมจะกลับบ้าน


                วันนี้มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นหลายอย่างตั้งแต่ได้เฟรมเป้นเพื่อนคนแรกของห้อง ได้พบรุ่นพี่รหัสของตัวเอง และยังได้พบเพื่อนเก่าอย่างเจมส์ด้วย ผมนี้โชคดีจังมีแต่คนใจดีเข้ามาหา

                 ในระหว่างที่รอพี่ต้นข้างล่างตึกเรียน คชาที่คิดอะไรไปเรื้อยเปื่อยก้ยืนยิ้มอยู่คนเดียว จนกระทั้งมีมือของใครก็ไม่รู้มาแตะที่ไหล่บาง

"คชายังไม่กลับบ้านอีกหรอ" คชาที่สะดุ้งเล็กน้อย


"เฟรมเองหรอ ยังอะ เราต้องรอพี่ต้นก่อน" เฟรมพยักหน้าอย่างเข้าใจ


"งั้นเรารอเป็นเพื่อนนะ เราก็ต้องรอพี่แพรวเหมือนกัน"


                 ซักพักนึงก็มีเสียงคนตะโกนเรียกเสียงดังมาแทรกระหว่างที่เค้าสองคนกำลังคุยกัน


"ตัวเล็กยังไม่กลับบ้านอีกหรอ" เป้นเจมส์นี่เองที่เข้ามาเรียก


"นี่บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกแบบนี้อยากโดนจริงๆใช่มั้ยนี่" ได้ทีคชาก็ตีเข้าที่แขนของเจมส์ ป๊าบใหญ่ ส่วนเฟรมที่ยืนทำหน้างงๆไม่รุ้ว่าเิกิดอะไรก็ยังคงมองต่อไป จนคชารู้สึกได้


"เฟรมขอโทษที เราลืมแนะนำนี่เจมส์เพื่อนเราเองเด็กใหม่เหมือนกัน เรารู้จักกันตอนที่เจมส์ไปเรียนแรกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น" คชาอธิบายให้เฟรมฟัง


"อืม เข้าใจและ เจมส์ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อเฟรมเพื่อนห้องเดียวกับคชา"


"เช่นกัน งั้นเราขอเป็นเพื่อนกับนายเลยละกัน"เจมส์เดินเข้ามาจับมือเฟรมอย่างเป็นกันเอง (พวกมนุษย์สัมพันธ์ดีก็อย่างนี้แหละ)



"นี่เด็กๆกลับบ้านกันได้แล้ว" เสียงของพี่ต้นพี่แพรวดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้เค้าทั้ง3คนหันไปดู แต่สิ่งที่คชานึกไม่ถึงก็คือ จะได้เจอกับรุ่นพี่รหัสของตัวเองด้วย


"พี่เต๋าหวัดดีฮะ" คชาทักทายขึ้น


               ที่จริงแล้วพวกพี่เค้ากลับบ้านด้วยกันเป็นประจำอยู่แล้วรวมเฟรมด้วย แต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปก็จะมีผมเข้ากวนด้วย



                หลังจากนั้นพวกเค้าก็กลับบ้านด้วยกันทุกวัน คชาก็ได้รู้จักกับพี่เต๋ามากขึ้น ตอนนี้คุยกันอย่างสนิทสนมแล้ว จนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไป






--------------------------------------------------------------------------------------------

เราจะเริ่มเปิดตัวละครออกมาหลายตัว ก็ติดตามกันด้วยนะค่ะ ตอนนี้มีพี่ต้นและเฟรมออกมาและยังจะมีใครเพิ่มอีกหรือมีเป็นคู่ก็ต้องติดตามเอานะค่ะ

อยากให้ช่วยกันมาเม้นเยอะๆ ใกล้แล้วที่พี่เต๋าจะออกโรงอยากรู้แล้วสิว่าเค้าจะพบกันได้ยังไง