fic way of life shinee

ลำดับตอนที่ #2 : sf way of life 2 onew

       เช้าวันรุ่งขึ้นเวลาประมาณ6โมงเช้า คนที่ตื่นคนแรกประจำหอพักแห่งนี้ก็คือคีย์ เข้าตื่นเช้าแบบนี้เป็นประจำ เพราะหน้าที่หลักคือการมาเตรียมอาหารเช้าให้ทุกคนทาน แต่ถ้าวันไหนเหนื่อยมากๆ ก็ให้หากินกันเอง คีย์จึงได้ฉายาออมม่า นอกจากนี้ก็ยังเป็นคนคอยปลุกพี่ๆน้อง แต่วันนี้คงผิดคาด คีย์ตื่นขึ้นมาพบอนยูยื่นนั่งนิ่งอยู่ในครัว

"พี่ใหญ่ทำไมวันนี้ตื่นเร็วจัง ปกติพี่ตื่นช้าสุดเลยนะ" คนร่างบางยังคงนั่งนิ่งไม่ตอบน้อง

"พี่ครับ ผมจะทำอาหารเช้าพี่ัไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ"คีย์เรียกอีกครั้ง


"ออ ได้สิ"อนยูลุกออกไปด้วยถ้าทางแปลกๆ

     
       ตั้งแต่ที่น้องรองปลุกเมื่อคืน ผมก็ยังนอนไม่หลับเลย ปวดหัวด้วยเลยตื่นมากินยา ผมพยายามไม่สนใจกับอดีตที่เกิดขึ้น เพราะตอนนี้ผมกลายเป็นอนยูแล้ว ถึงแม้บางครั้งบางคราที่ผมกลับไปเป็นจินกิบ้าง เพราะสถานการณ์บางอย่าง อีกด้านสำหรับเบื้องหลังของวงการ ถ้าเป็นสมัยก่อนเรื่องพวกนี้คงธรรมดา แต่สมัยนี้น้อยคนนักและผมก็เป็นหนึ่งในนั้น คุณจำพี่ผู้หญิงที่เล่นเรื่องF4ได้มั้ยที่เค้าฆ่าตัวตาย เพราะเรื่องแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นแบบนั้นมั้ย

++++++++++++++++++++++++++++++
 

"นี่อนยูนายเต้นอะไรของนาย ถ้าไม่ตั้งใจก็ไม่ต้องเข้ามา" เสียงของครูฝึกดังลั่น ทุกคนในวงถึงกับหน้าเสีย

"ขอโทษครับ" เสียงของอนยูสั่นเล็กน้อย ใบหน้าซีดลง

       พวกเค้ายังซ้อมกันต่อไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนกว่าครูฝึกจะพอใจ การแสดงเพลงดรีมเกอร์เป็นอะไรที่ยากเพราะต้องซ้อมให้ชินกับขาตั้งไมโครโฟนเพื่อไม่ให้การแสดงวันนี้ผิดพลาด

~ ปึก!!! ~ พี่อนยูล้มลงไปกองอยู่กับพื้น

"นี่ วันนี้นายพลาดครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เงยหน้าขึ้นมามองเดี๋ยวนี้นะ" ครูฝึกโมโหมาก

"พี่ฮะ พี่ไหวมั้ย โอ๊ะตัวร้อนมากเลย" จงฮยอนนั่งลงเอามือแตะหน้าผากของอนยู เค้ารีบชักมืออกเพราะพี่ใหญ่ตัวร้อนมาก น้องๆคนอื่นได้แต่ยืนมองอย่างเป็นห่วง

      คีย์เห็นดังนั้นเริ่มทนไม่ไหวจึงเดินไปหาครูฝึกด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก

"ครูครับพี่อนยูไม่สบายหนักครับ ไข้ขึ้นด้วยให้พี่เค้าพักสักหน่อยนะครับ"

"อย่างนี้พวกนายจะเป็นศิลปินได้ไงถ้าเรื่องแค่นี้ไม่รู้จักอดทน ไปซ้อมต่อเดี่ยวนี้ นายหนะอยากเป็นตัวถ่วงน้องหรือยังไง" ครูฝึกปลายตาไปมองอนยูอย่างหาเรื่อง

"ทนไม่ไหวแล้วนะ ถ้ามีคนตายสักคนครูจะรับผิดชอบไหมครับ" คีย์โมโหมาก

"ไม่เอาคีย์ไม่พูดอย่างนี้"มินโฮเดินเข้ามาห้ามไว้

"ก็ฮึก...ฮือเราเป็นห่วงพี่ใหญ่ ดูสิพี่เค้าหอบมากเลย" คีย์เริ่มร้องไห้

       การซ้อมของวันนี้จึงต้องหยุดไว้เพียงเท่านี้ ครูฝึกนั้นเดินออกจากห้องไปแล้ว เค้าคือครูฝึกคนใหม่ที่มาดูแลพวกเราแทนครูครูคนเก่าที่ไปพักร้อน ใครๆก็บอกว่าครูคนนี้โหดมาก แต่ก็ไม่นึกว่าจะไม่มีเหตุผลด้วย

       
       นี่เป็นเวลาบ่ายสองโมงแล้ว การแสดงของพวกเขาเริ่มแสดงประมาณหกโมงเย็นแต่กว่าจะเดินทางไปถึงก็ใช่เวลาพอสมควร แล้วก็ต้องไปแต่งหน้าทำผม แต่งตัวอีก บนรถที่กำลังแล่นออกไปน้องๆทุกคนหันมามองพี่ใหญ่ที่หลับไปแล้วเพราะยาที่กินเข้าไปคงออกฤทธิ์แล้ว มินโฮโทรไปบอกผู้จัดการเรื่องที่พี่อนยูไม่สบายแล้ว แต่พี่อนยูก็บอกว่าไม่เป็นไรไม่อยากให้เสียงาน กินยาก็คงหาย

"ขอพูดตรงๆเลยนะวันนี้พี่อนยูแปลกๆแต่เช้าแล้ว ชั้นเห็นพี่อนยูตื่นเป็นคนแรก นั่งเหม่ออยู่ในครัว" คีย์เปิดประเด็นขึ้น คนที่ถูกพาดพิงก็ยังคงหลับอยู่

"หรือว่าพี่เค้ายังไม่ได้นอนตั้งแต่ที่เราปลุกพี่ใหญ่" แทมินพูดแล้วสบตากับพี่รอง ยิงทำให้คีย์และมินโฮ งงเข้าไปใหญ่ แทมินและจงฮยอนจึงเล่าเรื่องที่อนยูฝันร้ายแล้วตื่นมากลางดึกให้อีกสองคนฟัง

       ทุกคนจึงลงความเห็นว่า เพราะพี่ใหญ่เป็นหัวหน้าวงจึงต้องรับผิดชอบงานเยอะกว่า พี่เค้าคงเครียดมากไปเลยเก็บเอาไปฝันร้าย ยิ่งช่วงนี้งานเยอะมากด้วย 

"เฮ้อ สงสารพี่ใหญ่จัง" เสียงน้องเล็กถอนหายใจ