หัวใจที่บอบช้ำ เต๋าคชา

ลำดับตอนที่ #2 : หัวใจที่บอบช้ำ ตอน1 เกมส์ที่เพิ่งจะเริ่มเล่น1 100%

                  วันนี้เป็นวันที่มหาลัยวุ่นวายที่สุดเพราะ มีการรับน้องใหม่ คชาเดินเข้ามาถึงบริเวณที่ต้นนัดไว้ เค้ามัวแต่เดินไม่มองทางจึงชนเข้ากับใครคนนึง


"นี่เดินยังไงของเธอ ห้า" คนตัวโตหันมาตวาดใส่


"ขอโทษครับ" คชาหันมาก้มหัวขอโทษ


"อ้าวผู้ชายหรอนึกว่า ผู้หญิง" คนตัวโตหายโมโหแล้วหันมาทำหน้างง ก่อนจะเดินจากไป


                    ไอนี่ คนเข้าขอโทษแล้ว ยังมาตวาดใส่อีก แล้วหาว่าเป็นผู้หญิงเนี่ยนะ


"เห้ย คชา คชา" ต้นเรียกคนตัวเล็กเสียงดัง


                    กับอีกฝั่งนึง คนตัวโตที่เพิ่งจะเดินชนคชาไป ก็ถูกเพื่อนเรียกเช่นกัน ทำให้คชาได้ยินชื่อของคนตัวโตนั่น


"เห้ยเต๋า ไอเต๋า" เจมส์ตะโกนเรียก



"ออ คนนี้ชื่อ เต่านี่เอง" 


"คชาเป็นไร ยืนเหม่อถึงใคร ห้าา" ต้นถามขึ้นเพราะเรียกเท่าไหร่คชาก้ไม่ได้ยิน


"ปะ ป่าว นึกถึงคนที่เดินชนเมื่อกี้ คนนั้นหนะที่ชื่อเต่า" คชาชี้ให้ต้นดู


"ชื่อเต่าอะไรกันหละ เค้าชื่อเต๋า เพลียกะแกจริงๆ" ต้นส่ายหัวให้กับคชา


"แล้วแกรู้ได้ยังไง" คนตัวเล็กยังถามต่อไปอย่างสงสัย


"เค้าเป็นลูกของไฮโซตระกูลเพียงพอไง แต่คนเนี่ยแกอย่าไปยุ่งเลย เค้าเป็นคนใจร้อน ถ้าเค้าไม่ถูกใจขึ้นมาแกได้ตายแน่" ต้นอธิบายยึดยาว เพราะเต๋าเหมือนตัวอันตรายจริงๆ


"แกก็พูดเกินไปเค้าอาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้ แกอย่าตัดสินคนที่หน้าตาหรือการกระทำสิ ถ้ายังไม่รู้จักกับเค้าจริงๆอะ แกชอบมีอคติกับคนไปทั่วเลย"


"แกเทศซะยาวเลย พ่อคุณ จร้าา จร้าา" เพราะอย่างงี้ไงเค้าถึงเป็นห่วง เชื่อใจคนง่ายจริงๆเลย โดนหลอกไม่รู้กี่ครั้งและ


                  ย้อนกลับไปสมัยเรียนตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยมปลาย เด็กชายคชามักจะโดนเพื่อนๆแกล้ง ครั้งแรกตอนที่ไปทัศนศึกษาตอนประถม บริเวณที่เด็กทำกิจกรรมกัน มันมีหลุมขนาดไม่ใหญ่มากที่สามารถตกลงไปได้ครึ่งตัวสำหรับเด็กตัวเล็ก เพื่อนๆทุกคนเห็นแล้วยกเว้นหนูน้อยคชา เพื่อนๆจึงเอาใบไม้และใบหญ้ามาปิดอำพรางไว้ แล้วเรียกให้เด็กน้อยคชาเดินมา เค้าเดินมาตามนั้นแล้วก็ตกลงไปตามแผนเพื่อน เด็กทุกคนจึงหัวเราะชอบใจกันใหญ๋

                     อีกครั้งนึงตอนมปลาย มีรุ่นพี่คนนึงที่เป็นหนุ่มฮอตในโรงเรียน เค้ามหาคชาเพื่อจะมาสารภาพรัก


"คชา ตอนเย็นนี้ว่างมั้ย พี่มีเรื่องอะไรจะเซอร์ไพร์" รุ่นพี่คนนั้นพูดจบ ก็ยื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูเบาๆว่า "พี่ชอบเธอนะ อย่าลืมมารอพี่ที่หน้าเสาธง" พูดจบแล้วก็จากไป


"ครับ" คชาขานรับเบาๆ


                  หลังจากเลิกเรียนวันนั้น คชาก็ยื่นรอรุ่นพี่คนนั้นจน6โมงเย้น ฝนก็เริ่มตกลงมาอย่างหนักแต่ก็ยังรออยู่ ไร้วี่แววของรุ่นพี่คนนั้น จนต้นต้องกางร่มมาตามกลับบ้าน


"คชาแกยืนรอไอนั่นอยู่หรอ มันไม่มาหรอก มันโกหกแกกลับบ้านเดี๋ยวไม่สบาย นี่ถ้าเป็นฉันะ 15นาทียังไม่ฉันไม่คอยแล้ว" ต้นบ่นคชา


                    วันรุ่งขึ้น คชาเดินเข้ามาในโรงเรียนจังหวะที่เดินผ่านกลุ่มของรุ่นพี่คนนั้น และได้ยินเรื่องราวทั้งหมด


"แกไอนั่นมันยืนรอแกป่ะว่ะ เซ่อขนาดนั้น รอให้ตายก็ไม่เห็นแกหรอกว่ะ มันคิดจริงๆหรอว่าแกจะรักมันจริง ไอเซ่ออะ5555" พวกพี่เค้าหัวเราะกันอย่างสนุก คนตัวเล็กทำไมสนใจ ให้มันผ่านไป เค้าไม่คิดแค้นด้วย


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


                   เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วคชาอยู่มาหาลัยปี3แล้ว คณะของเค้าต้องเรียนถึง4ปีเลย เหมือนคณะอื่นๆ วันนี้มหาวิทยาลัยจัดงานประจำปี คณะของเค้ากับคณะบริหารได้มาทำงานร่วมกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาทำให้เค้าสองคนกลับมาเจอกันอีกครั้งรึ เปล่าแต่ครั้งนี้จะทำให้คชารู้จักเต่าอย่างละเอียดเลยหละ ละเอียดในทางที่ไม่ดีซะด้วย จุดเริ่มต้นของเกมส์ชีวิตกำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้


                    ในขณะนั้นกลุ่มของเต๋ากำลังนั่งสนทนากันอย่างสนุกสนาน โดยมีรุ่นพี่ปี4เป็นหัวโจก


"ไอเต๋า แกไม่ชอบนางฟ้าคณะบัญชีขนาดนั้นเลยหรอว่ะ ถึงแกจะไม่ชอบยังไง แต่แกก็ต้องเล่นเกมส์นี้นะเว้ย ค่าที่แกแพ้พนันพี่คราวที่แล้ว" รุ่นพี่เริ่มเสนอแผน


"เกมส์ไรอะพี่ ถ้าเกี่ยวกับมันผมไม่เล่น" เต๋าพูดออกสีหน้า


"แกต้องเล่น เกมส์มีอยู่ว่าถ้าแกสามารถฟัน นางฟ้าคณะแพทย์ได้ แกจะให้พวกพี่ทำอะไรพวกพี่ก็ยอม" เพราะเกมส์บ้าๆของรุ่นพี่เต๋าเลยต้องยอม เพราะเค้าแพ้เมื่อคราวที่แล้วยับเยินเลย


"แต่..."คนตัวโตลังเลก็เค้าไม่ชอบมันนิ ก็น่าลองดู คนแบบนั้นอาจจะมีเสียง...เพราะๆก็ได้

"ไม่มีแต่" รุ่นพี่ยังคะยั้ยคะยอ


"ก็ได้ตกลง" เต๋าพูดเสียงดังฟังชัด

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

                  เกมส์มันเพิ่งเริ่ม แล้วผมจะทำให้พวกพี่เห็นว่าคนอย่างเต๋าต้องไม่แพ้ใครโดยเฉพาะกับไอ้เซ่อนั่น วันก่อนพอดีผมไปเจอมันทำงานเป็นเด้กเสริฟอยู่พับแห่งหนึ่ง ผมก็เลยแกล้งขัดขามันตอนที่มันเอาเครื่องดืมมาส่งที่โต๊ะผม หน้ามันคว่ำเลย แล้วเครื่องดื่มก็หกหมดเลย ตอนแรกก็ซะใจนะ แล้วก้หงุดหงิดด้วยคนอะไรไม่ลุกขึ้นมาต่อว่าหรือเถียงเลย ก้มหัวข้อโทษแล้วก็เก็บๆๆๆ แล้วก็ขอโทษจนหน้ารำคาญ มันจะแสนดีเกินไปแล้วนะ เอะนั่นใครหน้าคุ้นๆเหมือนมันเลย เต๋าเดินเข้าไปใกล้ แล้วก็ใช่คนที่เค้าคิดจริงๆด้วย เป็นครั้งแรกที่เห็นคชานั่งร้องไห้ เพราะปกติจะยิ้มให้กับทุกคนเสมอแม้ว่าคนๆนั้นจะประสงค์ดีหรือไม่ดี


"ร้องไห้ทำไมคชา" เอื่อมมือไปแตะบ่าบางที่กำลังสั่นเทา เค้าเริ่มใช้ประโยชน์จากตอนนี้หละทำให้เชื่อใจ


"ตะ...เต๋า...หรอ" เงยหน้าขึ้นมามองคนที่ถาม อย่างกล้าๆกลัว ไม่รู้ว่าเค้ายังโกรธเรื่องวันนั้นอยู่รึเปล่า


"ใช่ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าบอกเราได้นะ" ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ ถึงแม้ว่าจะเสแสร้งก็เถอะ


"เรื่องในวันนั้น ทำให้เราถูกไล่ออกจากร้าน เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เรามีพ่อที่ต้องดูแลอีก แล้วก็เรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆด้วย ฮึก..ฮือ.." คนตัวเล็กพูดไปก็ร้องไห้ไป ไม่รู้สิ เค้ารู้สึกว่าเต๋าปลอดภัยและสามารถเป็นที่พึงพิงให้เค้าระบายได้


"หรอ เราก็ต้องขอโทษคชาด้วยนะ วันนั้นเราแค่ตกใจไปหน่อยเลยโวยวายเสียงดัง ต้นเหตุเป็นเพราะเรา คชางั้นให้เราไถ่โทษละกัน เราเป็นแฟนกันนะ"


"________" เหมือนเวลาหยุดนิ่ง คนตัวเล็กกำลังตกใจกับคำพูดของเต๋า เรายังไม่รู้จักกันดีเลย


"เออ มันคงเร็วไปสินะ เพราะเราไม่สนิทกันเท่าไหร่ งั้นมาเป็นเพื่อนกันก่อนก็ได้ แล้วคชาค่อยตอบเรา โอเคนะ" คนตัวโตย้ำน้ำเสียงเป็นเชิงถาม


"อือ" เป็นเพื่อนกับเต๋าไปก่อนก็ได้ เพียงเพราะในใจของคชาเมื่ออยู่ใกล้เต๋าแล้วรู้สึกอบอุ่น (เฮ้อ คิดตื้นไปนะ)

                  คนตัวเล็กคิดว่าเรื่องราวเมื่อครู่ เหมือนเป็นแค่ความฝัน แต่เมื่อความเป็นจริงมันบอกว่าไม่ใช่ความฝันหละ มือของเต๋าที่กอบกุมมือของคชาเอาไว้ ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกดี


"ไปเถอะเดี๋ยว เต๋าไปส่งที่คณะ" สายตาทุกคู่ที่จับจองมองพวกเค้าไม่วางตา บางคนมองแล้วก้หันไปซุบซิบกันในกลุ่ม บางคนก็มองแปลก แต่ไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกอะไร เดินไปเรื่อยๆ จนถึงที่หมาย


"เต๋าชาขอบคุณนะ บายๆ" ยิ้มน้อยๆที่ดูจริงใจ ก่อนจะจากลากัน


                  คนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องเรียน เห้นเพื่อนของตัวเองกำลังนั่งรอยู่ ต้นโบกมือทักทายเหมือนทุกวัน


"ชาเราได้ข่าวว่าแกโดนไล่ออกจากร้านนั้นหรอว่ะ เพราะเรื่องวันนั้น แต่ทำไมแกไม่ดูไม่รู้สึกอะไรเลย ทำหน้าระรื่นอยู่ได้"


"อือ ตอนแรกเราก็เสียใจอยู่ แต่ตอนนี้ไม่แล้วหล่ะช่วยไม่ได้นี่หน่ะ เราผิดเองที่ไม่ระวัง ต้นเรามีเรื่องจะบอก เต๋ามาขอคบกับเราแหละ แต่เรายังไม่รู้จักกันดีเลยเป็นเพื่อนกันไปก่อน" รอยยิ้ม ยิ้มที่ใส่ซื่อบริสุทธิ ยิ้มที่ต้นไม่อยากเห็นอีกแล้ว


"ชาแต่เพราะมันไม่ใช่หรอที่ทำให้ชาต้องโดนไล่ออกจากร้าน มันไม่ใช่อุบัติเหตุเชื่อสิ มันแกล้งชา" ต้นพยายามพูดเตือน ทำไมต้นจะดูไม่ออกว่าเต๋าไม่ได้มาดี เต๋าไม่ได้เป็นคนดี  บางทีต้นก็อคติกับคนมากเกินไป แต่มันก็เป็นเกราะป้องกันได้ดี


"เต๋าเค้ามาขอโทษเราแล้ว ให้มันแล้วไปเถอะนะ" มือบางเอื้อมไปจับมือของเพื่อน แต่ก้ถูกต้นปัดทิ้ง


"พูดคำนี้อีกแล้ว แกอย่าเป็นคนเชื่อคนง่ายสิ แกโง่หรอ โธ่เว้ย" ที่เค้าเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ ถ้าเค้าไม่ไปได้ยินจากคนอื่นมาที่รู้จักเต่า เค้าก็ไม่เป็นแบบนี้กับคชาหรอก ใครๆก็รู้ว่าเต๋าเป็นคลาสโนวาตัวพ่อเลยในหมู่ผู้หญิง แล้วเค้าก็พอจะรู้มาจากรุ่นน้องในคณะของมันด้วยเรื่องเกมเดิมพันบ้าๆนั่น เค้าถึงอยากให้คชาออกห่างไว้ยิ่งดี ถ้าเค้าบอกเรื่องเกมส์ยังไงคชาก็ต้องไม่เชื่อ ทำไงดี


"ต้นเราขอโทษนะ แล้ววันนี้เรามีธุระที่อื่นจะกลับช้าฝากบอกพ่อเราด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง"


"แกไม่มีงานที่ร้านนั้นแล้วนิแกจะไปไหน ไปกับมันหรอ เราไปด้วย" น้ำเสียงที่ดุเหมือนจับผิด แต่ก็ไม่ได้ทำให้คชารู้สึกอะไร


"เปล่าธุระส่วนตัวที่อื่นไม่เกี่ยวกับเต๋าหรอก " คนตัวเล็กนั่งลงกับโต๊ะเพราะอาจารย์เดินเข้ามาสอนแล้ว เค้าหยิบหนังสือขึ้นมาเรียน ผิดกับต้นที่ไม่ยอมเปิดหนังสือวักที ทำหน้าครุ่นคิด


                   ธุระอะไรมีที่เค้ากับคุณลุงไม่รู้ด้วยหรอ คชามีอะไรปิดบังรึเปล่าหรือจะไปหางานใหม่ ต้องไปหางานใหม่แน่ๆถึงไม่อยากให้เค้ารู้


                   รู้นะว่าต้นเครียดเพราะชา แต่เรื่องนี้สบายใจได้ วันนี้แค่จะไปคุยงาน งานที่ทั้งพ่อและต้นไม่รู้ ไม่เคยมีใครรู้  ถ้าถามว่าไม่เป็นนักบัญชีแล้วอยากจะทำอะไร เค้าคงเป็นนักดนตรี แต่งเพลง แล้ววันนี้เค้าจะไปติดต่อกับบริษัทที่เค้าเคยทำงานด้วย ตอนนั้นหยุดชั่วคราวไว้พักนึงเพราะเรื่องการเรียน ปกติแล้วเค้าจะรับคนที่จบแล้วแต่สำหรับคชา เค้าเป็นคนพิเศษ เพราะตอนนั้นเค้าเคยไปเล่นเปียนโนร้องเพลงที่คลับแห่งนึง แล้วพี่ที่ทำงานบริษัทนี้เค้ามาเห็นพอดีเลยชวนไปทำงาน งานลับๆที่ไม่บอกใครรายได้ดีเงินเก็บก็พอเรื่องค่าใช้จ่ายอยู่บ้างแต่เค้าจะเอาไว้ดูแลพ่อ เรียนก่อนดีกว่าอย่าคิดมากเลย


                    คาบที่เรียนนี้สุดท้ายแล้ว และตอนนี้ก็เป็นเวลาหมดชั่วโมงแล้วด้วย ผมคงต้องรีบไปก่อนที่พี่ๆเค้าจะกลับบ้าน


"ต้นชาไปก่อนนะ แล้วเจอกัน บายๆ" คนตัวเล็กพูดจบก็รีบหยิบกระเป๋าแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว


                   คชานั่งรถแท็กซี่เพื่อจะมาถึงจุดหมายไวๆ เค้าไม่ชอบให้ใครคอยแต่ถ้าเค้าเป็นคนคอยหนะได้ทุกเมื่อ ตอนนี้ถึงจุดหมายแล้วเป็นบริษัททำเพลงแห่งหนึ่ง คนตัวเล็กเงยหน้ามองตึกสูง เค้าไม่ได้มานานเท่าไหร่แล้วนะ แล้วก็เดินเค้าไปในลิฟ มือเอื้อมไปกดชั้น3 ติ้ง เสียงลิฟเปิดออกเผยให้เห็นห้องทำงานที่แสนวุ่นวายเหมือนเมื่อก่อน


"คชาไม่เจอต่างนานมาหาใครหรอ" คนร่างหนาถามขึ้น


"พี่แต๊บสบายดีมั้ย พอดีชามาหาพี่นัทอะครับนัดไว้ด้วย" รอยยิ้มที่ทำให้คนในบริษัทเอ็นดู


"นั่นไงไอนัทมาพอดี นัทคชามาแล้วเว้ย" พี่แต๊บยังเหมือนเดิมเลย คชาอดหัวเราะไม่ได้


                  นัทพาคชามาที่ห้องทำงานส่วนตัวของเค้าโดยมีแต๊บและว่านแอบยืนดุผ่านกระจกข้างนอก


"คชาทำไมถึงจะกลับมาทำงานกับพี่อีก เราเรียนบัญชียุ่งไม่ใช่หรอ"


"ครับยุ่งครับ แต่ผมอยากทำงานกับพี่อีก" คนตัวเล็กตอบตามความจริง ตอนนี้ยังไม่หนักมากเท่ากับปี4


"มีปัญหาอะไรรึเปล่า เรื่องงานที่คลับใหม่" พี่นัทพูดด้วยเสียงอ่อนโยน


"ครับ ผมถูกเค้าไล่ออกแล้ว เพราะผมทำผิดพลาดเอง พี่นัทครับ นี่เพลงที่ผมแต่ง และไกน์เพลงผมอัดมาให้ฟังแล้ว ยังไงพี่ก็เอาไปพิจรณาด้วยนะครับ" เสียงของคชาอ่อนลง


"โอเคไวพี่จะโทรเรียกนะ งานเธอเจ๋งทุกงานอยู่แล้ว ไปกินข้าวด้วยกันก่อนกลับสิเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" พูดจบแค่นั้นแล้วก็เปิดประตูให้คนตัวเล็กออกไปข้างนอก


"ไอนัทคชาจะกลับมาทำงานกับพวกเราหรอ อ่าดีใจจังเลยเด็กทำงานเก่งและน่ารักอย่างงั้นจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ยังไง" ว่านพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ ตื่นเต้นสุด


"งั้นวันนี้ไปฉลองกันได้ยินว่าจะพาน้องเค้าปกินข้าวงั้นพวกเราไปด้วย" ส่งสายตาอ้อนวอนรุ่นพี่สุดที่เลิฟ นับวันยิ่งคุยกันเหมือนเพื่อนเล่น


"พวกแกกะจะให้ฉันเลี้ยงหละสิรู้ทันนะ" นัทสายหัวกับเจ้าพวกนี้


"แหะ แหะ" ทั้งสองคนหัวเราะแห้งแล้วรีบเดินไปหาคชาทันที

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

นิ่งน่อง นิ่งน่อง


"ใครมาครับ" เพราะถ้าเป็นคชาเค้าจะเปิดประตูเข้ามาเองได้ เอาพาเช็ดมือแล้วรีบเดินมาเปิดประตู


"ต้นเองครับคุณลุง"


"อ้าวแล้วคชาไม่ได้กลับมากับต้นหรอลูก" ลุงไว 55ปีอดสงสัยไม่ได้


"ครับ คชาให้ผมมาบอกคุณลุงว่าเค้ามีธุระ กลับช้าหน่อยครับ"


"ออ อย่างงั้นหรอกหรือ" ธุระอะไรของเค้าทำไมไม่โทรมาบอกพ่อด้วยตัวเอง แต่ลูกโตแล้วคงไม่เป็นไร


"คุณลุงทานข้าวยังครับเดี๋ยวผมจัดให้" ต้นถามด้วยความเป็นห่วง ถึงไม่ใช่พ่อเค้าแต่เค้าก้เป็นห่วงเหมือนกัน พ่อของคชาเป็นคนใจดีและก้รักเค้าเหมือนหลาน


"ลุงจัดไว้แล้วหละ ทานกับลุงก็ได้ ลุงว่าคชาเค้าคงทานมาจากข้างนอกแล้วหละ"


                  เวลาผ่านไปเหมือนโกหกตอนนี้รถของพี่นัทมาส่งเค้าที่หน้าบ้าน ในรถก็ยังมีพี่แต๊บและพี่ว่านนั่งมาด้วย


"พี่นัท ชาขอบคุณมากนะครับ พี่แต๊บพี่ว่าน บายๆแล้วเจอกันอีกนะครับ" หลังจากหวัดดีเสร็จก็เดินเข้าบ้านไปพบพ่อนั่งนั่งดูทีวีรออยู่ข้างล่าง


"ชาลูกไปไหนมาใครมาส่งหละเราแล้วกินข้าวหรือยัง" พ่อถามด้วยความเป็นห่วง


"ออ ไปคุยเรื่องงานกับรุ่นพี่ที่รู้จักมาครับ กินกับพี่เค้ามาแล้วครับ พ่อขึ้นนอนกันเถอะครับ" คนตัวเล็กตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มกับพ่อเหมือนเช่นเคย


                  หมดไปอีกวัน วันที่มีอะไรหลายๆอย่างเข้ามาแล้วก็เรื่องของเต๋าด้วย เค้าว่าต้นอคติเกินไปก่อนจริงๆ นอนดีกว่า




     


----------------------------------------------------------------------------------------------------------

นี่เป็นการพบกันครั้งแรกของ คนทั้งสองคน จร้า

โทษทีที่หายไปนาน พอดีมีเรื่องเครียดนิดหน่อย


คชาที่หน้าสงสารจะรู้ตัวไม่หน่อว่าหายนะกำลังมาเยือน



ไรท์อยากบอกว่า บางเพลงที่ไรท์ใช้ให้คิดกันว่าเป็นเพลงของพี่คชาหละกันนะ อย่าอิงกับเจ้าของจริงให้จินตนาการตามในฟิคเอานะค่ะ