SF บันทึกรักในความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #7 : SF บันทึกรักในความทรงจำ ตอน 6 ทำไมคนที่เจ็บปวดถึงต้องเป็นผมด้วยหละ100% rewrite

                คุณเคยรู้สึกมั้ยบางครั้งความตายมันง่ายนิดเดียว ข่าวในทุกๆวันมันก็มีเรื่องแบบนี้บ่อยโดยเฉพาะเมื่อเราต้องอยู่บนท้องถนน เช้าวันนี้อาจจะสดใสสำหรับใครหลายๆคน แต่คงไม่ใช่กับคชาแน่นอนเพราะเค้าสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนตีสามกว่าๆเนื่องจากมีการปวดหัว มันไม่ได้ปวดเหมือนทุกครั้ง แต่มันปวดรุนแรงกว่าทุกครั้ง ปวดจนต้องไปอาเจียนในห้องน้ำ มันทรมานเิกินไปแล้วนะ หรือว่าไมเกรนจะกำเริบ แต่เราก้ไม่ได้เป้นมานานแล้วนะ คชาคิดในใจ เมื่ออาเจียนจนไม่มีอะไรจะออกแล้วคชาก็วักน้ำล้างหน้าอย่างรวดเร็ว เค้าจองมองตัวเองในกระจก แล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากนั้นก็กลับไปนอนต่อเพราะต้องไปโรงเรียน



"คชา คชาตื่นไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวไปสายหรอก" เสียงพี่ต้นปลุกคนตัวเล็ก คชาไม่เคยนอนตื่นสาย และไม่ใช่คนที่เรียกอยากแบบนี้นิ พี่จึงลองเรียกอีกครั้ง


"คชา คชา" คราวนี้ไม่เรียกเปล่าเอามือเขย่าให้รู้สึกตัวด้วย เป็นผลจริงๆ คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก เหนื่อยจังแหะ รู้สึกเหนื่อย แต่ก็ยอมตื่นไปอาบน้ำแต่โดยดี


"พี่ต้นชาไม่กินข้าวนะ พวกเราใกล้สายแล้วไปเถอะ" บ้านของอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากเท่าไหร่แต่ก็ต้องนั้งรถสองแถวไปอยู่ดี วันนี้เจอยูกิกับพี่เต๋าบนรถด้วย เราก็นั้งอยู่ด้วยกัน


"ชาวันนี้ชาบอกรักพี่ยัง" คนตัวโตพูดขึ้นบนรถสองแถว จนพี่ต้นหมั้นไส้ แต่คนที่เป็นข้าเม้าประจำห้องกำลังนั้งจับสั่งเกตุเพื่อเอาไปเม้าต่อในห้องเรียน


"น้อยๆหน่อยไอเต๋า นี่มันบนรถนะเว้ย"ต้นดุเต๋า คนตัวตัวโตถึงกับทำหน้าหง่อยแล้วส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปให้คนตัวเล็ก


"คราบ ชารักพี่เต๋า" คนตัวเล็กตอบเสียงยั่ววเลยไม่งั้นคนตัวโตไม่หยุดอ้อนแน่ๆ


"พี่ก็รักคชานะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"  สักพักเต๋าก็ได้ยินเสียงแก็ก


"สัญญาแล้วนะพี่เต๋าชาอัดไว้แล้ว" ในช่วงเวลาอันสั้นที่ก่อนที่รถจะถึงโรงเรียนเรื่องราวดีๆก็เกิดขึ้นมากมาย แต่คงไม่ใช่สำหรับวันนี้เท่าไหร่ เพราะเรื่องราวต่อจากนี้อาจะไม่มีความสุขกันทั้งสองคนก็ได้ ( มีตัวปัญหา )



"นี่คชา แกคบอยู่กับพี่เต๋าหรอ ชั้นขอเตือนไว้อย่างนึงนะ ระวังจะเสียใจเพราะแฟนตัวจริงของเค้ากลับมาแล้ว" ยูกิพูดอย่างซะใจ เธอไม่ชอบคชา ก็เพราะว่าเธอแอบรักพี่เต๋าอยู่ แล้วไอเด็กใหม่นี้กับตัดหน้าไปซะได้ แล้วตอนนี้พี่เอิงยังกลับมาอีก



"เราสองคนรักกันแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ"  เป็นครั้งแรกที่เฟรมเห็นคชาเหวี่ยง ตอนนี้คชาเหมือนไม่ใช่คนที่เข้ารู้จัก


"ระวังตัวไว้เถอะ" เดี๋ยวก็ได้รู้


"ออกไปจากหน้าโต๊ะของชั้นได้แล้ว ถ้ายังไม่หยุดพูด ชั้นไม่อยากทำร้ายผู้หญิงนะ" ตอนนี้เค้าเหนื่อยไม่อยากคิดมาก รำคาญ



                    แพรวาที่ดูเหตุการณ์อยู่เดินเข้ามาห้าม แล้วหันไปสบตากับเฟรม


"คชามีอะไรกับยัยนั้นรึเปล่า" แพรวากับเฟรมถามพร้อมกัน คชาก็ไม่รู้เหมือนกันเค้าไม่เคยไปยุ่งด้วยซะหน่อย นั่งๆอยู่ดีๆอาการปวดหัวก็เริ่มกลับมาอีก ตอนนี้คชาหน้าซีดลง อาการอยากอาเจียนก็กลับมาอีกครั้ง

"อุ๊บ..."คนตัวเล็กเอามือปิดปากแทบไม่ทัน จนต้องวิ่งออกจากห้องเรียนไป ปล่อยให้แพรวา กับเฟรมยืนงง แล้วรีบวิ่งตามออกไป


                   เมื่อมาถึงห้องน้ำเฟรมก็ตะโกนเรียกเพื่อนแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ตอนนี้แม้แต่แรงจะพูดยังไม่มีเลย หลังจากที่คชาออกจากห้องน้ำมา ก็เจอเฟรมยืนอยู่


"แกไปห้องพยาบาลเถอะเดี๋ยวเราบอกครูเอ๋เอง" เฟรมพูดอย่างเป็นห่วง


"ครูแอนครับผมเอาคชามาส่ง เค้าไม่สบายครับ" ครูแอนรีบเดินเข้ามาพยุง มันหนักกว่าทุกครั้งที่เคยมาอีก ทำไงดีบอกให้ผู้ปกครองมารับกลับบ้านดีมั้ยเนี่ย


"ครูครับไม่เป็นไรเดี๋ยวผมก็หายไม่มีใครอยู่บ้านหรอกครับ พ่อแม่ผมอยู่กรุงเทพฯ" คชาพูดดักอย่างกลับรู้ใจคุณครู นอนสักพักตอนนี้คนตัวเล็กดีขึ้นมากแล้ว คชาพร้อมที่จะกลับไปห้องเรียนแล้ว เวลานี้เป็นคาบว่าง คชาเดินกลับออกมาจากห้องพยาบาลเห็น ยูกิยืนคุยอยู่กับพี่เอิง


"พี่เอิงยังรักพี่เต๋าอยู่ใช่มั้ยค่ะ ทำไมไม่ไปขอคืนดีกับพี่เต๋าหละค่ะ กิเชื่อว่าพี่เค้าก็น่าจะดีใจ" เด็กสาวไม่รู้ว่ากำลังจะก่อเรื่องใหญ่ซะแล้ว ถึงจะเกลียดยังไงแต่ก็ไม่ควรเอาความรู้สึกของคนอื่นมาเล่นแบบนี้ ไม่รู้ว่ายัยนี่จะรู้รึเปล่า


                  คชาเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ เมื่อมาถึงห้องเรียนก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ เฟรมกับแพรวาที่นั่งรออย่างเป็นห่วงก็รีบลุกขึ้นมาหาคนตัวเล็กทันที


"คชาเป็นยังไงบ้าง" สายตาของเพื่อน ทำเอาคชาตื้นตันมากจนน้ำตาคลอเลย


"แกเอาของเราไปอ่านละกันนะเราจดไว้ให้แล้ว ชาเราว่าให้พี่ต้นพาแกไปหาหมอเถอะ" แพรวายื่นสมุดของตัวเองให้คชา แล้วก็บอกให้ไปหาหมอเพราะห่วงมากจริงๆ


"ขอบคุณมากนะ ไม่ต้องเป็นห่วงหลอกเราแค่เป็นไมเกรนเท่านั้นเอง" คนตัวเล็กตอบด้วยรอยยิ้ม เค้าคิดว่าการที่เค้าปวดหัวเป็นเพราะไมเกรนจริงๆ


                ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน คชาเก็บของใส่กระเป๋าโดยที่ไม่ลืมเอาสมุดของเฟรมกับแพรวากลับบ้านไปด้วย พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดแล้ว วันนี้เค้าขอจะพี่ต้นกลับบ้านช้าหน่อย คนตัวเล็กเดินขึ้นไปหาพี่ต้นที่ห้องม.5/2 ระหว่างทางต้องผ่านห้องน้ำชั้นบนก่อน คนตัวเล็กไม่คิดว่าสิ่งที่เค้าจะได้พบเห็น มันจะทำให้เจ็บปวดใจขนาดนี้


"เต๋าเอิงรักเต๋านะ" กึ้ง ขาทั้งสองขาหยุดเดินอย่างกระทันหัน ดวงหน้าหวานหันไปมองตามเสียงที่มุมห้องน้ำ


"เอิงอย่าทำแบบนี้"เสียงของคนตัวโตพูดขึ้นอย่างไม่ดังมาก เพราะกลัวคนมาได้ยิน


"เต๋ายังรักเอิงอยู่มั้ย เอิงขอโทษที่ทิ้งเต๋าไป เอิงรู้ว่าเต๋ารักเอิงคนเดียว ตอนนั้นเอิงผิดเอง เอิงโง่เอง ฮึก...ฮือ..ฮือ" หญิงสาวพร่ำอธิบาย แล้วโพเค้ากอดตัวของอีกคน


"รักสิ เต๋ารักเอิง" เสียงที่ติดจะหงุดหงิดของคนตัวโต แต่เค้าไม่รู้ว่าสิ่งที่เค้ากำลังพูดจะมีใครอีกคนที่แอบฟังอยู่ น้ำตาที่ตอนแรกมันคลออยู่ กลับไหลลงมาอาบบนใบหน้าหวานซะแล้ว ในเมื่อทนฟังไม่ได้ก็เลยวิ่งลงมาที่ห้องเรียนของตัวเอง แต่ในขณะที่วิ่งนั้นขาข้างนึงเผอไปเตะกำแพง


" โอ้ย" เสียงหวานดังขึ้นทำให้คนทั้งสองรีบหันหน้าไปมอง แต่ก็ไม่มีใคร เต๋าสังหรณ์ใจไม่ดีเลย เสียงของคนๆนั้นเหมือนคชามากแต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง


                   ย้อนกลับไปเรื่องที่เค้าทั้งสองพูดกันเมื่อกี้


" รักสิ เต๋ารักเอิง แต่นั่นมันเมื่อก่อนนะ ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว " เต๋าอธิบายให้เอิงฟัง


"เต๋ารักเด็กคนนั้นใช่มั้ย เรารับรู้ได้ถึงแววตาเวลาเต๋ามองเด็กคนนั้น เหมือนเมื่อก่อนที่เต๋ามองเอิง" เอิงพูดอย่างเข้าใจ น้ำตาที่คิดว่าจะไม่ไหลกลับไหลออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เค้าคงช้าไปสินะ โทษใครไม่ได้ต้องโทษที่ตัวเอง ที่ทำให้เต๋าจากไป คนผิดขึ้นเค้าเอง

"ใช่เรารักคชา เราอยากปกป้องดูแลน้องเค้า น้องเค้าทำให้เรายิ้มได้อีกครั้ง ทำให้เรามีความสุข" เต๋าพูดอย่างภูมิใจ เค้าอยากปกป้องคชาจริงๆ


                  ก่อนที่เค้าสองคงจะแยกกัน เต๋าเอาผ้าเช็ดหน้าให้เอิงเช็ดน้ำตาเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปนี้เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เค้าไม่อยากตัดเยื้อใยขนาดนั้น ตอนนี้เต๋าเดินลงไปหาคชาที่ห้องเรียนอย่างสบายใจโดยที่ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น


                  ทางด้านคชาที่วิ่งกลับมาที่ห้องเรียน ทำให้เฟรม และแพรวางงเล็กน้อยเพราะคชาเก็บของเสร็จและบอกว่าจะกลับบ้านตั้งนานแล้ว แต่ทำไมยังย้อนกลับมาอีก แล้วย้อนกลับมาพร้อมน้ำตา เค้ารู้ว่าตอนนี้คชากำลังโกรธ แต่ก็ไม่รู้ว่าไปโกรธใครที่ไหนมา


"คชาแกเป็นไร เมื่อกี้ยังดีอยู่เลย ไปกินยาผิดมาป่ะเนี่ย" เฟรมพยายามพุดติดตลกแต่ก็ไม่ได้ผล จนพี่เต๋าเดินเค้ามา เห็นคนตัวเล็กยืนร้องไห้อยู่ที่โต๊ะ


" คชาเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรไหนบอกพี่มาสิ" คนตัวโตเดินเข้ามาพอดีและถามด้วยความเป็นห่วง


"เฟรมตกลงชาเป็นอะไร" เมื่อจนปัญญาที่จะถามตัวเล็กจึงหันมาถามเฟรมแทน


"ไม่รู้เหมือนกันพี่เต๋า อยู่ๆชาก็วิ่งเข้ามาในห้องแล้วก็ร้องไห้อย่างที่เห็นนี้แหละ" เฟรมตอบออกไปแบบนี้เพราะไม่รู้จริงๆ


"ถามอะไรไปก็ไม่ตอบ" แพรวาเสริม ตอนนี้สถานการณ์ในห้องตึงเครียดมาก สักพักนึงคนตัวเล็กก็พูดออกมา


"พี่เต๋าอยากรู้ใช่มั้ย พี่เต๋าลองถามตัวเองสิว่าทำอะไรเอาไว้" คชาพูดออกมาเพราะแรงโมโห  เต๋าก็ยังยืนทำหน้างงอยู่


"นี่พี่ทำเป็นไม่รู้จริงๆใช่มั้ย ใช่มั้ย"คนตัวเล็ก กดเสียงต่ำลงจนคนฟังเริ่มกลัว ไม่ใช่แค่เต๋าคนเดียว ทั้งเฟรมและแพรวาก็ด้วย นี่ไม่ใช่คชาที่ทุกคนเคยเห็น

"ถ้าเช้าพี่เต๋าบอกรักอีกคนเย็นก็บอกรักอีกคน หัวใจพี่ทำด้วยอะไร ทำด้วยอะไร" น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนไปเป็นโกรธสุดขีด


                   ที่จริงพี่เต๋าอาจจะเห็นเราเป็นแค่เงาของพี่เอิงเท่านั้นสินะ เค้าจะมารักเราแบบคนรักได้ยังไงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว พี่เค้าต้องคู่กับผู้หญิงที่ดีสิ


                    ตอนนี้เต๋าพอจะเดาสถานการณ์ออกแล้ว ใช่เสียงนั้นเป็นเสียงของคชา คชาคงเห็นสินะ แต่คงเห็นไม่หมด แล้วฉันจะทำยังไงดี


"ชาฟังพี่ก่อน ชาไปเข้าใจผิดอะไรมา พี่ไม่รู้นะแต่พี่...." เต๋าพยายามจะอธิบาย แต่คนตัวเล็กก็วิ่งผ่านเค้าไปเลยไม่ยอมฟัง จนกระทั่งไปชนกับใครคนนึงเข้า เค้าเซเล็กน้อย


"เห้ยคชาจ้าาาาางานนิทรรศการใกล้แล้วนะนายจะร้องเพลอะไรอะ" เจมส์ประคองคชาไว้ เพื่อไม่ให้ล้ม แล้วก็ถามเรื่องงานทันที เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น


"อ้าวเจมส์หรอ" คชาที่เพิ่งร้องไห้เสร็จก็เงยหน้าขึ้นมามองว่าใคร


"แกเป็นไรเนี่ยเหม่ออยู่ได้" เจมส์ยืนเกาหัวแกร็กๆ


"ไม่มีอะไรไปนะ" คชาพูดสั้นๆแล้วเดินจากไป


                  วันนี้ไปหาพี่อ้นที่ร้านดีกว่า ร้านพี่อ้นนี้เปิดเพลงเศร้าถูกเวลาจริงๆ  กรุ้งกริ้ง กรุ้งกริง เสียงประตูเปิดออก


"อ้าวคชา แล้วพี่ต้นไม่มาด้วยหรอ" พี่อ้นถามขึ้นเพราะปกติจะมาด้วยกันสองคนเสมอ


"ไม่ครับ" คชาตอบสั้นๆ พี่อ้นมองหน้าคชาแล้วรู้สึกผิดสังเกตุ น้องต้องร้องไห้มาแน่ๆ ตาบวมเลย


"คชามีอะไรอยากจะเล่าให้พี่ฟังรึเปล่า" พี่อ้นเป็นพี่ที่แสนดี เค้าไม่เคยเซ้าซี้ถาม เค้าชอบให้ผมเล่าออกมาเอง

       
                  พอคิดถึงเรื่องนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอีก ผมเหมือนคนอกหักเลย ไม่อยากให้ไหล ผมต้องดีใจสิที่พี่เต๋ามีความสุข คนตัวเล็กเอามือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ


"ถ้าพร้อมเมื่อไหล่ค่อยเล่าให้พี่ฟังก็ได้ อะผ้าเย็นโปะซะ ตาจะได้ไม่บวม" พี่อ้นเดินไปหยิบผ้าเย็นมาให้ เค้าคือพี่ชายอีกคนที่ชอบปลอบผมตอนผมเด็กๆ เพราะโดนแม่ดุ


"นี่ชายังไม่เลิกขี้แยอีกหรอ จนพี่โตแล้วนะ อยากกินไอติมมั้ยเดี๋ยวพี่เลี้ยง หรืออยากให้พี่เล่นกลให้ดู" พี่อ้นชอบเอาของกินมาล่อ


"พี่อ้นอะชาไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะเอาไอติมมาล่อ" คนตัวเล็กเริ่มยิ้มได้ ถึงแม้ว่าจะเศร้าอยู่ก็ตาม


"แล้วจะไม่กินใช่มั้ย แน่ใจน้าาาา" พี่อ้นเริ่มลากเสียงยาว


"ใครบอกว่าไม่กินกันเล่า" พี่อ้นสายหัวให้กับคชา เด็กหนอเด็ก ถึงคชาจะโตขนาดไหนก็ยังเป็นเด็กในสายตาเค้าอยู่ดี


             ----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ไรเตอร์อยากได้กำลังใจจากเม้นอะ มีใครเริ่มหมั้นไส้เธอคนนี้บ้างรึยังเอ่ย หลังจากนี้จะจัดหนักมากๆแล้วน้าาาา ตอนนี้ไรเตอร์ยังไม่ว่างมาอัพต่อนะไรเตอร์กำลังจะไปประกวดนักแสดง รอก่อนนะค่ะอาจะช้า