SF บันทึกรักในความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #6 : SF บันทึกรักในความทรงจำ ตอน 5 จะกลับไปหาอดีต หรือจะอยู่กับปัจจุบัน 100%

               หลังจากวันนั้นเต๋ากับคชาก็คบกันอย่างเปิดเผย คนในโรงเรียนก็ต่างอิจฉาคชากันใหญ่ โดยเฉพาะยัยยูกิ     


                     

                นิ่งน่อง นิ่งน่อง เสียงออดหน้าบ้านที่ดังอย่างต่อเนื่อง จนทำให้คนในบ้านต้องลุกออกไปดู


"ดึกปานนี้ใครมาว่ะ" เต๋าสบถในใจ แล้วก็เดินไปเปิดประตู แต่คนที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าทำให้เต๋าตกใจมากไม่นึกไม่ฝันว่าเค้าคนนั้นจะกลับมาหาในเวลานี้


"เต๋า ฮึก....ฮือ...ฮือ" ผู้หญิงคนนั้นเข้าสวมกอดเต๋าทันที แล้วก็ร้องไห้ออกมาทันที


"เอิงทำไมมาอยู่ที่นี่หละ" เต๋าตกใจที่อยู่เอิงก็มากอดเขาแบบนี้ แต่ก็ต้องถามออกไป


"เต๋าเอิงไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ เราเลิกกันแล้ว เค้าทิ้งเอิงไป ไอเลวนั้น" เอิงพูดออกมาด้วยสายตาโกรธแค้นมาก ด้วยอากาศตอนกลางคืนที่หนาวจัดทำให้เอิงเป็นลมไป

                เต๋ามองสภาพของเอิงในตอนนี้ ดูไม่ได้เลยตอนเลิกกันคงโดนมันตบมาแน่ หน้าที่มีรอยแดง5นิ้ว ไหนจะแผลถลอกอีก เต๋าจึงตัดสิ้นใจอุ้มเอิงเค้าบ้านแล้วทำแผลให้ ก่อนจะโทรบอกที่บ้านของเอิงว่าจะไปส่งที่บ้านพรุ่งนี้ ตอนนี้เค้ารู้สึกสงสารเอิงมากเลย ถึงเราจะเลิกกันแล้วแต่เค้าก็ยังเป้นห่วงอยู่จึงไม่ได้ลบเบอร์ของที่บ้านเอิง ตอนนที่ยังทำใจไม่ได้ก็โทรไปถามข่าวเอิงจากที่บ้าน แต่สักพักก็เลิกโทรไป


                ติ๊ด ตี๊ด เสียงแมสเสจดังขึ้นแต่คนตัวโตก็ไม่ได้ยิน


(พี่เต๋าพรุ่งนี้ตอน8โมงเช้าชาจะเอาของไปให้นะ รอชาที่บ้านด้วย ฝันดีนะครับ>-<)




                ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเช้าแล้ว เต๋าดูแลเอิงทั้งคืน และยังตื่นมาทำข้าวเช้าให้ด้วย ผู้หญิงคนนั้นๆค่อยๆเิดินลงมาจากห้องเต๋า


"เต๋าอรุณสวัส เรื่องเมื่อคืนเอิงขอโทษนะ ขอบคุณที่ดูแลเรา" เอิงรู้สึกขอบคุณจริงๆ เค้าคิดว่าถ้าเป็นไปได้เราจะกลับไปเป็นเหมือนเิดิมได้มั้ย เค้าจะขอให้เต๋าให้อภัยสักครั้งนึง


"เอิงกินข้าวสิเต๋าทำไว้ให้ แล้วเดี๋ยวจะไปส่งที่บ้าน" เต๋าตั้งใจจะทำอย่างที่พูดจริงๆ เค้าไม่อยากคิดถึงอะไรทั้งนั้น เค้าไม่รู้จะทำยังไงดี


"เต๋ายังทำกับข้าวเก่งเหมือนเดิมเลยนะ เต๋ายังจำตอนที่เราไปเที่ยวด้วยกันได้มั้ย" หญิงสาวถามออกไปเพราะต้องการจะรื้อฟื้นความสัมพันธ์เก่าๆ ก็เค้าทำผิดเองจริงๆ


"อืม" คนตัวโตตอบในรำคอ ใช่ยังจำได้ และก็ยังจำวันที่เราเลิกกันได้ ผมแค่อยากรู้คำตอบจริงๆ


"ไปเถอะสายแล้ว  เดี๋ยวผมขี่มอเตอร์ไซต์ ไปส่งเอิงที่บ้าน ผมโทรบอกแม่คุณไว้แล้ว" เต๋าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง


                ระหว่างทางที่เต๋าขี่รถออกจากซอยบ้าน คนตัวเล็กก็เิดินส่วนไป พวกเค้าคลาดที่จะได้เจอกันแป๊บเดียวเอง เหมือนสวรรค์จะช่วยเต๋าไว้จริงๆ

"ของฝากจากคุณแม่ ให้พี่เต๋า" คชาเดินอารมณ์ดี แล้วพูดกับตัวเองเบาๆ จนมาถึงบ้านเต๋า แต่ประตูกับล็อกไว้เหมือนไม่มีคนอยู่ คชากดออดแล้วพี่เต๋าก้ไม่ตอบ


"พี่เต๋าไม่เห็นแมสเสจเราแน่เลย" คนตัวเล็กหน้าหงอยเล็กน้อย แล้วยืนรอต่อไป


                     เวลาผ่านไปสองชั่วโมง เต๋ายังอยู่บ้านเอิงเพื่อคุย กับแม่ของเค้า
ตี๊ด ตี๊ด ( พี่เต๋าชาเอาของฝากที่แม่ชาซื้อมาให้พี่ แขวนไว้ที่ประตูบ้านนะ ให้ชารอตั้งสองชั่วโมงแหนะบ้ายบาย)

                    หลังจากได้ยินเสียงข้อความคนตัวโตจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ข้อความจากคชาสองข้อความ เวลาที่ส่งอันแรกตอนเที่ยงคืน กับอันที่สองเมื้อกี้ เต๋าเอามือรูปหน้าตัวเอง


"ทำไมพี่ถึงพึ่งเห็นนะ เดี๋ยวพี่จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ" เต๋าโมโหตัวเองมาก เค้าจะทำยังไงดี ไม่รู้ว่าตัวเล็กเห็นตอนที่เค้าออกมารึเปล่า


                    พอกลับมาถึงบ้านเต๋าก็หยิบของฝากออกมาดูแล้วก็ยิ้ม แต่สิ่งที่แปลกก็คือในนั้นมีเครื่องอัดเสียงด้วย เต๋าจึงกดฟัง


"ซ่า ซ่า   คุณแม่บอกว่าอยากเจอพี่ด้วย เอาไว้วันหลังไปหาแม่กับผมนะ    พี่เต๋าไม่เห็นแมสเสจชา งอนแล้วนะให้ยืนรอจนเมื่อยชิ ตุ๊ด" เสียงที่อัดหยุดลง เต๋ารู้สึกไม่ดี แต่ก็ยิ้มเพราะความเป็นเด็กของคชา




"ชาเฟรมขอการบ้านเลขมาลอกหน่อยดิ พอดีลืมเอากลับบ้านไปทำอะ" มันเป็นเรื่องปกติของเด็กนักเรียนอยู่แล้วที่ตอนเช้าจะมาลอกการบ้านกันบ้าง


                    ซักพักนึงเด็กผู้หญิงสองคนก็วิ่งเข้ามาในห้องด้วยท่าทางตื่นเต้น


"นี่เพื่อนๆเรามีข่าวใหญ่มาเล่าให้ฟัง" ยูกิพูดอย่างกระหืดกระหอบเพราะวิ่งลงมาจากชั้นบน ยัยข้าเม้าประจำห้อง


"นี่ถ้าไม่เด็จพอไม่ต้องเล่านะ" เด็กอีกคนพูดขึ้น เพื่อนๆในห้องสนใจกันใหญ่ยกเว้นคชาที่นั่งวาดรูปเล่นอยู่


"เด็จแน่นอน คือว่า พี่เอิงย้ายกลับมาเรียนที่โรงเรียนแล้ว" ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก้ทำให้เพื่อนๆในห้องตกใจกันใหญ่


"ฮะพี่เอิงแฟนเก่าพี่เต๋าอะนะ คนที่ทั้งสวยทั้งอ่อนหวานอะนะ"


"เฮ้ยจะมีรักรีเทิร์นป่ะว่ะ" เพื่อนๆในห้องพูดเสริม


                  ตอนแรกคชาก็ไม่สนใจ แต่สิ่งที่เพิ่งจะได้ยินมาถึงกับทำใ้หดินสอตกจากมือเลย คชาคิดในใจว่า ก็แค่แฟนเก่าพี่เค้าคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เราต้องเชื้อใจพี่เค้าสิ เราเป็นแฟนกันแล้ว 


                  ตอนเที่ยงคชาคิดว่าจะไปชวนพี่เต๋ากินข้าวเที่ยงด้วยกัน  เค้ากำลังจะเดินขึ้นไปหาที่ห้องเรียนแต่พี่เต๋าก็เิดินลงมาซะก่อน


"พี่เต๋า พะ...พี่" คชาตะโกนเรียกไป2รอบพี่เต๋าก็ไม่ได้ยิน แต่สิ่งที่คชาได้เห็นก็คือพี่ผู้หญิงคนนึงเิดินมาจับมือพี่เต๋า



"เต๋าเอิงไปกินข้าวด้วยนะ เอิงไม่รู้จะไปกินกับใคร" พี่คนนั้นแทนตัวเองว่าเอิง


                  คชานิ่งไปเลย ไม่คิดว่าจะได้เห็นแบบนี้ ถ้าคิดในแง่ดีก็พี่เค้าเพิ่งมาอาจจะไม่มีเพื่อนก็ได้ คชาจมอยู่ในห้วงความจนไม่รู้ตัวว่ามีใครมาสะกิด



"คชา คชา ไปกินข้าวกัน" คนที่มาเรียกคชาก็คือเจมส์นี่เอง คนตัวเล็กหันไปมองเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงตอบ


                  โต๊ะที่เจมส์เลือกนั้นช่างไม่ถูกที่และเวลาเสียจริงๆ เพระาฟังที่คชานั่งดั้นไปตรงกับโต๊ะของพวกพี่เต๋าพอดี ถึงแม่ว่าจะมีเพื่อนๆนั่งกันหลายคน แต่การกระทำที่พี่เอิงทำให้พี่เต๋ามันเหมือนที่ยังมีใจให้อยู่ทั้งสายตาที่มอง คชาดูออก


"อิ่มแล้วเจมส์ไปเก็บจานเถอะ" เพราะไม่อยากนั่งดูแล้ว ถึงไม่รู้ว่าพี่เต๋าคิดยังไง แต่เค้าก็กลัวอยู่ลึกๆ


"อืม เป็นไรของมันว่ะ" เจมส์ยืนงงกับการกระทำของคชา


"คชาเราเข้าห้องเรียนก่อนนะ" หลังจากที่เจมส์ไปแล้ว คชาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะไปเรียนคาบต่อไป ตอนนี้ปวดหัวอีกและ มันปวดขึ้นมาเอง คชามั่นใจว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องของวันนี้หรอก เพราะอยู่ดีเค้าก็เหมือนมีไข้เล็กน้อย ทั้งที่เมื่อเช้าก็ปกติดีอยู่แท้ๆ เค้าจึงมาอยู่ห้องพยาบาลที่ครูแอนเฝ้าอยู่ ครูแอนเป็นครูห้องพยาบาลที่ใจดีมาก


"คชาหนูมีไข้นิดหน่อยนะ กินยาแล้วนอนพักซะนะ เดี๋ยวครูจะเขียนใบลาครูประจำคาบนี้ไว้ให้ เราจะได้ไม่โดนตัดสิทธิ์สอบนะ" ครูแอนพูดอย่างใจดี พร้อมกับเอามือมาอังที่หน้าผากของคนตัวเล็ก


                  ทางด้านห้องเรียนเป็นคาบของครูเอ๋ หลังจากที่เข้าห้องมาไม่นานก็มีการเช็คชื้อ เช็คไปจนถึงชื่อของคชา


"นนทนันท์ นนทนันท์" ครูเรียกอยู่ตั้งนานก็ไม่มีเสียงตอบ จนครูหันมาเห็นว่าที่โต๊ะเจ้าตัวไม่อยู่ เฟรมที่หันไปมองข้างๆก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี คชาไปไหนก็ไม่รู้ ไม่ได้บอกไว้ เอาไงดี เฟรมไม่อยากให้คชาโดนทำโทษ


"เฟรม คชาไปไหน" ครูถามขึ้น เฟรมไม่รู้จะโกหกยังไงจึงตอบตามความจริง


"ไม่ทราบครับ"


                  นักเรียนทุกคนก็เรียนไปจนหมดคาบ ครูเอ๋ที่เดินผ่านหน้าห้องพยาบาลก็หยุดชะงักเมื่อสิ่งที่ตัวเองเห็เมื่อกี้ คือเด็กคนที่เธอตามหาอยู่ ครูเอ๋จึงเิดินเข้าไปหาครูแอนในห้องพยาบาล


"แอนพี่ถามหน่อยคชาไม่สบายหรอ" ครูเอ๋มองสีหน้าเด็กแล้วก็เป็นห่วง เพราะตอนนี้ใบหน้าหวานมีแต่เหงือที่ซึมออกมา


"ค่ะพี่ เค้ามีไข้ ตอนแรกก็มีนิดหน่อย แต่ตอนนี้ก็อย่างที่พี่เห็นแหละ เออแอนมีเรื่องอยากถามหน่อย เด็กคนนี้เค้ามีโรคประจำตัวรึเปล่า ช่วงหลังๆมานี้เค้ามานอนเพราะอาการแบบนี้บ่อยนะพี่" ครูแอนมีสีหน้าลำบากใจ


"ไม่รู้สิ เค้าไม่เคยบอกพี่ แต่ครูหลายคนก็เริ่มบ่นที่เค้าขาดบ่อยๆนะ แล้วไม่รู้ว่าเค้าไปไหนด้วยเพราะไม่บอก คงมาอยู่ทีนี้เองสินะ เธอลองเล่าอาการเค้ามาให้ละเอียดสิ"


"ใช่ค่ะ ตอนแรกที่เค้ามา เค้าชอบบอกกับแอนว่าปวดหัวนิดหน่อยอยากนอนพัก แอนก็เลยเอาปรอทวัดไข้ ก็มีไข้นิดหน่อย แต่หลังจากที่เค้านอนไปซักพัก แอนก็ลองเอามือไปอังอีกรอบปรากฎว่าตัวร้อนมากเลยค่ะ พี่ลองคลำดูสิ" ครูแอนบอกให้ครูเอ๋ลองคลำดู แล้วก็เป็นตามนั้นจริงๆ


                  หลังจากที่ครูเอ๋ออกไปนี่ก็เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว คชาค่อยๆลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วไปเก็บของที่ห้องเรียน ตอนนี้เพื่อนทยอยกันกลับบ้านแล้ว


"ชาไปไหนมา เฟรมไม่รู้จะบอกครูยังไง ทำไม่ไปไหนไม่บอกเฟรม" เฟรมพูดขึ้นอย่างตำหนิ ตอนนี้คนตัวเล็กไม่มีอารมณ์จะพูดด้วยจึงได้แต่ขอโทษ


"ขอโทษนะ" แล้วคนตัวเล็กก็เดินออกไป


"ชากลับบ้านกัน" พี่ต้นเิดินมาหาน้องแล้วตกใจที่เห็นสภาพน้อง จึงรีบเข้ามาช่วยถือของ น้องดูเหมือนไม่สบายมาก


"ไม่เป็นไรครับพี่เดี๋ยวชาถือเอง" คชาพยายามปฏิเสธความช่วยเหลือจากพี่ชายตัวเอง เค้าไม่อยากดูเป็นคนอ่อนแอ


"มาพี่ช่วยถือเอง องครักษ์มารับองค์หญิงแล้ว" อยู่ๆพี่เต๋าก็มาแย่งกระเป่าของคชาไปต่อหน้าต่อตาเลย


"พี่เต๋าอะ" คชาแอบตีแขนเบาๆ


"ชาเสาร์นี่ไปเที่ยวกันนะ" เป็นพี่เต๋าที่เอ่ยปากชวน คนตัวเล็กดีใจมาก และมีเรื่องอยากจะถามด้วย เพราะเรื่องที่อยากถามอาจจะทำให้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้น ถึงจะคบกันมาเดือนนึงแล้วก็เหอะ


                  ณ สวนสาธารณะในเมือง เต๋ามายืนรอคชาสักแป๊บนึงแล้ว


"พี่เต๋ารอคชานานรึเปล่า" คนตัวเล็กเดินมาเรียกจากด้านหลังทำให้ คนร่างสูงตกใจเล็กน้อย


"ไม่นานหรอกชา อากาศหนาวนะใส่ผ้าพันคอไว้พี่ให้" เต่าส่งผ้าพันคอให้คชา อากาศทางเหนือในช่วงหน้าหนาวๆมาก


"ขอบคุณครับ" คชารับมา เค้ารู้สึกอุ่นใจจริงๆ


                  ตอนนี้พวกเข้าเิดินเล่นไปเรื่อยๆ จนมานั่งพักที่ร้านกาแฟ เค้าสองคนนั่งนิ่งโดยที่ไม่พูดคุยกัน คชานั่งมองหน้าของเต๋า เค้าอยากจะถามจริงๆ


"พี่เต๋าเราเค้าไปร้านเปียนโนอันนั้นได้มั้ยชาอยากไป"


"อืมได้สิ" คนร่างสูงพาคนตัวเล็กเดินไปที่ร้านเปียนโนเก่าๆร้านที่คชามองมาซักพักแล้ว


"คุณลุงครับผมขอเล่นได้มั้ย" คชาถามคุณลุงเจ้าของร้าน


"ได้สิ เอาเลย" คุณลุงเค้าไม่ว่าอะไร


                  คชาบรรจงกดโน๊ตเพลงตัวแรกและเล่นไปเรื่อยๆ ไม่แค่เล่นทำนองอย่างเดียว แต่เค้ากับร้องเพลงนั้นออกมาด้วย

เคยได้ฟัง ฟังนิทานเก่าเก่า
บ่อยครั้ง ในนั้นจะมีดินแดนสวยงาม
มีคนให้รัก และความหวังมากมาย
เฝ้าฝัน ให้ฉันได้เจออย่างนั้นสักที
แค่เพียงสักคน คอยประคอง
ให้ฉันได้อุ่นหัวใจ สักคน
ที่คอยปัดเป่าความเหงา
มีอยู่จริงหรือเปล่า มีให้เจอบ้างไหม
คนที่รักและคอยห่วง พร้อมจะเข้าใจ
มาเติมเต็มให้ฉัน
มีอยู่จริงหรือเปล่า คนที่อยู่ในฝัน
อยากให้เหมือนนิทาน ที่ฟัง
แค่ให้ฉันได้เจอเขาสักครั้ง ได้ไหม

( มีจริงหรือเปล่า – พินต้า  อัลบั้ม เพลงประกอบละคร ดอกโศก)



                  บทเพลงได้บรรเลงจบลง ไม่ใช่แค่เต๋าที่อึ้นกับการเล่นและร้องเพลงของคชา ลุงเจ้าของร้านที่ยืนฟังอยู่ก็อึ้ง และคนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็หยุดเดินแล้วมาฟัง เสียงปรบมือ ของคนรอบข้างทำให้คชารู้สึกปลื้มใจมาก ไม่คิดว่าคนจะหยุดฟังเค้าเยอะขนาดนี้ ขณะที่เค้าสองคนเิดนกลับบ้าน เค้าก็พูดคุยกันไปตลอดทาง


"คชาเล่นเปียนโนเก่ง จังและยังร้องเพลงเพราะอีกด้วย"เต๋าชมจากใจจริง


"ขอบคุณครับ ชาก็เล่นไม่เก่งหรอก" คชาพูดถ่อมตัว


"วันหลังเล่นให้พี่ฟังอีกนะ" เต๋ายังอ้อนให้ชาเล่นอีก  เดินไปซักพักนึงคชาก็หยุดเดินแล้วหันมามองหน้าพี่เต๋า สีหน้าที่เปลี่ยนไปจากตอนแรก ท่าทางของคชาดูจริงจังมาก


"พี่เต๋าจำได้มั้ยเรื่องที่คชาบอกว่าจะถามพี่" คชาพุดเกริ่นขึ้นมาก่อน


"อือ จำได้สิ แล้วตัวเล็กอยากถามอะไรพี่หละ" เต๋าก็อยากรู้เหมือนกัน


"พี่เต๋ายังรักพี่เอิงอยู่มั้ย" กึ้ง สิ่งที่คชาถามแทบจะทำให้เต๋าหยุดหายใจไปชั่วขณะ เค้าไม่คิดว่าคำถามแบบนี้จะหลุดออกมาจากปากคนตัวเล็ก ตัวเล็กต้องไปได้ยินอะไรมาแน่เลย


"ชาฟังพี่นะ พี่กับพี่เอิงเราเคยรักกันก็จริงอยู่ แต่ตอนนี้มันเป็นแค่อดีตไปแล้ว ชาเชื่อใจพี่เถอะนะ" เต๋าพยายามอธิบาย


"ชาตัดสินใจแล้วพี่เต๋า ชา..." เต๋ารอฟังคำตอบของตัวเล็กอยู่


"ชาจะเชื่อใจพี่เต๋า ถึงแม้ว่าพี่อาจจะเห็นชาเป็นตัวแทนของพี่เค้าก็ตาม"คชาพูดออกมาอย่างมั่นใจ ในเมื่อเรารักกันแล้วชาจะเชื่อใจพี่ดูสักครั้ง


"พี่ไม่เคยเห็นชาเป็นตัวแทนของใคร ขอให้ชารู้ว่าตอนนี้ ณ ปัจจุบันนี้พี่รักชาคนเดียวก็พอ"เต๋ารู้ว่าตัวเล็กกังวล ถ้าเป็นผมๆก็คงกังวลเหมือนกันถ้าต้องอยู่ในสถานการณืแบบนี้ ผมรักตัวเล็กจริง ผมไม่อยากรู้คำตอบของเอิงแล้ว ผมไม่อยากทำให้ตัวเล็กเสียใจ


"พี่เต๋าบายๆ กลับบ้านดีๆนะครับ" คชาลาเต๋าที่หน้าบ้านตัวเอง แล้วเดินเข้าไปข้างใน เค้าไม่รู้ว่าเจมส์มาอยู่ที่บ้านด้วย


"อ้าวเจมส์หวัดดีมาหาพี่ต้นหรอ" คชาทักเจมส์


"อืม แกไปเดทกับพี่เต๋ามาหรอ" เจมส์แซวขึ้น คชาก้ไม่ได้ว่าอะไรมาก จนกระทั่งพี่ต้นเิดินมา


"ชากินข้าวเย้นมารึยัง มากินด้วยกันสิ" พี่ต้นชวนน้องชายตัวเอง คชานั่งตรงข้ามกับเจมส์ แล้วพี่ต้นนั่งหัวโต๊ะ เจมส์ตักกับข้าวให้พี่ต้น แล้วไม่ลืมจะตักให้คชาด้วย (ทำอย่างกับเป็นบ้านตัวเอง)


"เจมส์ชาไม่เอาแล้วนะ อิ่มแล้วนายกินกับพี่ต้นไปสองคนนั้นแหละ ไปสวีทกันเองสิ" คชาเห้นแล้วอดแซวไม่ได้


"อ้าวก็แกตัวเล็กอย่างกับเด็กน้อย กินเยอะๆจะได้โตไวไวนะ ส่วนพี่ต้นหรอ..." เจมส์พูดกวนขึ้นมา


"หรออะไรย่ะพูดดีๆดิ" ต้นเริ่มหมั่นไส้เจมส์เล็กน้อย


"ก็พี่มีผมดูแลตลอดไปอยู่แล้วไง" เจมส์พูดซะหวานเลย ชาเพลียกับเจมส์จริงๆ


"แล้วแกจะกลับบ้านหรือค้างหละ" คชาถามขึ้นเพราะตอนนี้มึดแล้ว


"อืมค้างสิ เราตั้งใจจะมาข้างอยู่แล้วไม่รบกวนนะ" ส่งสายตาอ้อนๆ มาซะขนาดนี้คงต้องให้ค้างแล้วหละ เจมส์แผนเยอะจริงๆ

"งั้นแกนอนกับพี่ต้นนะ" คชาพูดจบก็เิดนไปอาบน้ำแล้วเค้าห้องนอน ตอนนี้เค้าเพลียมาทั้งวันและ


                  วันนี้มีเรื่องราวมากมายให้ผมเขียนบันทึกในไดอารี่ เรื่องที่ผมเขียนมีทั้งสุขและทุกข์ ผมชอบบันทึกไดอารี่ เมื่อผมแก่ไปจะได้เอาไวดูย้อนหลัง แล้วแสงไฟหัวเตียงก็ดับลง

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

เป็นเรื่องแล้วสิที่นี้เต๋าจะทำยังไงดีหละ ผู้อ่านทุกคนค่ะ

ช่วงนี้จะมาอัพช้าหน่อยนะค่ะ เพราะไรเตอร์จะต้องเลือกแอดมิชชั่นแล้ว บายๆค่ะ


อยากรู้มั้ยว่าชาน้อยจะถามอะไร ถามแล้วมีความสุข หรือจะเจ็บปวดกันแน่

ไรเตอร์ชอบเพลงนี้และมีความหมายกับฉากนี้ ทุกคนลองไปฟังดูนะค่ะ