หัวใจที่บอบช้ำ เต๋าคชา

ลำดับตอนที่ #5 : หัวใจที่บอบช้ำ ตอน4 ความจริงที่บอกใครไม่ได้ Game over 100%

ตอนนี้จะมีหลากหลาย อารมณ์ เศร้าสุด ท้อแท้สุด มีบางอย่างที่ก่อเกิดขึ้นมาด้วยความไม่ได้ตั้งใจ แล้วก้ตามชื่อตอนเลย ความจริงที่บอกใครไม่ได้ ไรท์ยังไม่ได้ลงเนื้อหานะคะ

+++++++++++++++++++++++++++++++
 

            เจมส์เดินเข้ามาในโรงอาหารบริหารอย่างไม่สบอารมณ์ เค้าเดินตรงมายังโต๊ะแถวหนึ่งที่พวกรุ่นพี่และเต๋าชอบมานั่งกันเป็นประจำ  เค้ายืนมองหน้าเต๋าอยู่นานไม่ยอมนั่ง จนทุกคนในดต๊ะสงสัย


"เห้ย ไอเจมส์เป็นอะไร ทำไมไม่นั่งวะ"เพื่อนในโต๊ะถามขึ้น


"ไม่กูไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับคนเลวๆ"


"ใครวะคนเลวๆ" เพื่อนๆยังงอยู่


"งั้นมึงมานั่งฝั่งนี้กับกูก็ได้มา" เจมส์เดินไปนั่งข้างเพื่อน แต่ก้ยังคงมองเต๋าเป็นระยะ ทำไมไม่รู้สึกผิดเลยวะ


           บทสนทนาเริ่มต้นขึ้นบนโต็ะอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นเรื่องของคชา เรื่องที่เต๋ากำลังจะเล่าบทรักอันเร่าร้อนเตียง เสียงครางหวาน และจบลงด้วยการจ่ายเงินเป็นค่าตัว


"จริงหรอวะมึง"


"ใยซื่อของมึงถึงใจป่ะวะ"


"ยิ่งกว่าถึงใจอีก พวกมึงต้องได้เห็ตอนที่มันรุ้ความจริงหน้ามันนะกูโครตซะใจเลย พวกมึงก็รู้ว่ากูนะเกลียดมัน  แต่กูก้แค่หลงเสียงครางหวานไปชั่วขณะเว้ย" เต๋ายังคงเล่าต่อไปเหมือนเป็นเรื่องสนุก


           เจมส์ที่นั่งฟังอยู่สักพักก็เริ่มทนไม่ได้ ทำไมใจร้ายจัง เพื่อนเค้ามีความชั่วร้ายหรอเนี่ยเพราะแค่คชาทำลายทัศนคติมันเนี่ยนะ ไม่มีเหตุผลเพียงพอ "ปัง" เสียงทุบโต๊ะของเจมส์ดังขึ้น เจมส์ลุกขึ้นไปกระชากคอเสื้อเต๋า


"ไอเต๋าแกรู้มั้ยว่าแกเกือบจะฆ่าคนไปแล้วนะ"


"ฆ่าใคร แกเป็นไรของแกวะ ออหรือแกทนไม่ได้ที่เพื่อนเมียแกโดนกูกระทำ"


"กูไม่เคยทำอะไรต่ำช้าแบบมึง แล้วต้นก็ไม่ใช่เมียกู กูให้เกรียติเค้า"


"ออ หรอ งั้นกูคงต้องเรียกมึงว่าพ่อพระหละสิ"ยิ้มที่กวนประสาทของเต๋า ทำให้เจมส์ยิ่งโมโห


"ผลั่วๆๆ" ยิ่งควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เต๋าโคนต่อยไปสองที ความเจ็บแปลบที่มุมปากทำให้เค้าต่อยเจมส์คืน


"มึงต่อยกูทำไม"เต๋าถาม


"มึงไม่รู้หรอกว่าเพราะคืนนั้นคชาเกือบตายก็เพราะมึง กูจะบอกมึงให้เอาบุญนะ คชาเค้าเป้นโรคหัวใจ และวันนั้น วันที่มึงทำร้ายเค้า อาการโรคหัวใจก็เลยกำเริบ ต้องเค้าห้องฉุกเฉินไป ถ้าเค้าตายมึงจะทำยังไง"


"แล้วมันตายไหมหละ ก็ยังไม่ใช่หรอ"


"โถ่เว้ย ไอ้สัตว์ มึงจะโดนข้อหาฆ่าคนตายได้นะ มึงสำนึกผิดแล้วไปขอขมาเค้าซะ"


"ไม่ มันโง่เองที่หลงเชื่อคนอย่างกู"


"งั้นมึงก้เลิกยุ่งกับเค้าซะ" พูบทิ้งท้ายไว้แล้วเดินจากไป


           ตอนนี้เจมส์ได้มาถึงโรงพยาบาลแล้วซื้อของกินมาฝากทั้งคนป่วยและแฟนตัวเองที่เฝ่าเพื่อนอยู่


"ต้นพักผ่อนบ้างเถอะ กินข้าวรึยัง" เจมส์พุดอย่างเป็นห่วง


"อืม เจมส์ไปเคลียกับมันมายัง"ต้นถามขึ้น


"ไปมาแล้ว มันบอกว่าจะไม่มาหาเรื่องอีก ต่อยกันไปหลายทีเหมือนกัน"


"จะ เจมส์"


"แล้วคชาเป็นไงมั่ง"เจมส์เปลี่ยนเรื่องพูดทันที มาถามถึงคนตัวเล็ก


"อ้อเพิ่งร้องไห้เสร็จแล้วก้หลับไปหนะ ตื่นมาก็ร้องไห้ทั้งวัน" สายตามองเพื่อนตัวเองอย่างสงสาร


"เดี๋ยวก็ทำใจได้เอง" เจมส์ปลอบ

 

+++++++++++++++++++++++
 

             จากเรื่องราวในวันนั้นนี่ก็ผ่านมาสองเดือนแล้ว คชาก้มีเสียใจอยุ่ลึกๆ แต่ก้ทำใจได้บ้างแล้ว เค้าไม่ได้เจอผู้ชายคนนั้นอีกเลย ผู้ชายเลวๆคนนั้น เงินนั้นก็เอาไปทำบุญอุทิติส่วนกุศลไป เค้าไม่เก็บไว้หรอ

              พักหลังมานี้เค้ารู้สึว่าตัวเองเหนื่อยง่าย เค้าไม่แน่ใจว่าโรคหัวใจกำเริบรึเปล่า ทำอะไรนิดหน่อนก็เหนื่อย แต่ไม่เท่ากับวันนี้ ที่รู้สึกว่าไม่อยากลุกจากเตียง ไม่อยากไปเรียน เค้าคงจะไม่สบาย วันนี้วิชาสำคัญซะด้วย คิดได้แค่นั้น เสียงคุณพ่อเคาะประตู ก็ดังขึ้นพอดีกับที่คชากำลังลุกจากเตียง


"คชาไม่ไปเรียนหรอลูก" เสียงพ่อดังเข้ามาในห้อง


"โอ้ย ไปคะ ครับ" เค้ารู้สึกหน้ามึด สงสัยจะลุกเร็วไปทำให้แขนไปฝาดกับขอบเตียง


"งั้นพ่อไปเตรียมข้าวให้ลูกนะจ๊ะ" คุณพ่อไม่ได้เปิดประตูเข้ามาแต่เดินลงไปข้างล่างแทน


"ฮู้ ดีนะทีพ่อไม่มาเห็น มีหวังเป็นห่วงแย่เลย อ๊ะ อุ๊บ" ร่างเล็กถอนหายโลงอก แต่อยู่ๆก็เกิดคลื่นไส้ขึ้นมา จึงรีบวิ่งไปอาเจียนที่ห้องน้ำ ทั้งทียังไม่ได้กินข้าวเลย คชาอาเจียรจนหมดไส้หมดพุง รีบแต่ตัวแล้วลงไปข้างล่าง


"มากินข้าวสิลูก" อาหารที่คุณพ่อเรียกไปทานก็เหมือนทุกวัน แต่ทำไมวันนี้มันถึงได้รู้สึกเหม็นอยากจะอวกขนาดนี้


"พ่อครับชาลืมของไว้ข้างบนเดี๋ยวไปเอาก่อนนะครับ"รึบเดินขึ้นห้องนอนตัวเองไป ไม่ทันที่จะปิดประตู คนตัวเล็กก็วิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องอีกรอบ หลังจากนั้นก็ลงมาข้างล้าง เค้าไม่ทานข้าว


"ไม่สบายหรอลูก" ไม่ว่าจะปิดบังสักแค่ไหน พ่อก็สังเกตุได้


"ผมไปก่อนนะครับ ไม่ทานข้าวแล้ว สวัสดีครับพ่อ" ทั้งที่ยังไม่หายดีแต่ก็เลือกที่จะไปเรียน


          รถตู้จากอนุเสาวรีย์ค่อยๆแล่นไปยังจุดหมายปลายทางม.รังสิต ชีวิตที่ไม่ดีเอาเสียเลย อยู่ๆก็อยากร้องไห้ขึ้นมา มันคงเป็นช่วงที่หวนไปนึกถึงวันที่แสนเจ็บปวด ทั้งช้ำทั้งแค้น น้ำตาคลอหน่วงไหลลงมาอาบแก้ม คนตัวเล็กเอามือปาดออกลวกๆ


"ถึงม. แล้วหรอเนี่ย ไปโรงอาหารดีกว่า" คชาเดินไปเรื่อยๆจนไปถึงโรงอาหาร เค้านั่งลงแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ


"ชา ไอคชา ตื่นๆ"เฟรมเดินมาเขย่าให้เพื่อนตื่น


"อ้าวเฟรม มาตั้งแต่เมื่อไหร่"


"มาสักพักแล้ว เรียกก้ไม่ตื่น แล้วแกไม่ขึ้นไปเรียนหรือไง"


"ขึ้นสิ แล้วต้นหละ"


"ออต้นอยู่กับเจมส์ ตั้งแต่มีแฟนก้ไม่ค่อยอยู่กับเพื่อนเลย"


"นั่นพี่โบว์นิ เฟรม" คชามองเห็นรุ่นพี่คนสวยที่เดินมาทางพวกเค้า


"อ้าวเด็กๆเป็นไงบ้างพี่มาเยี่ยม"


"สบายดีครับ" ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน


"พี่โบว์กี่เดือนแล้ว รูปที่พี่ถ่ายลงเฟส ท้องเริ่มใหญ่แล้วนิ อ้วน555" คชาแซวรุ่นพี่ของตัวเอง


"ชาไม่ท้องก้ให้รู้ไป มันทรมาณนะกว่าพี่จะหายแพ้ท้องก็นาน นี้ยังต้องอ้วนอีก รอคลอดเจ้าตัวเล้กก่อนนะแล้วจะไปทำหุ่นให้สวยเลย" รุ่นพี่ร่ายยาว แต่สิ่งที่คชาได้ยินรุ่นพี่เล่า ทำไมในใจลึกถึงกลัว กลัวจะเกิดกับตัวเอง สายหัวสลัดความคิดบ้าๆ จะเกิดได้ยังไงเค้าเป็นผู้ชาย


"พี่โบว์พวกเราไปเรียนก่อนะครับ บายๆ"

"บายจ๊ะ" รอยยิ้มอันอบอุ่นถูกส่งมาให้


 

+++++++++++++++++++++++
 

"คุณนายครับ เรื่องที่ให้ผมไปสืบได้ความแล้วครับ"


"ไหนว่ามาสิ เธอไปพบอะไรมาบ้าง"


"ลูกชายของคุณกับผู้ชายคนนั้นย้ายไปอยู่หมู่บ้านแถวจรัญ ครับ ลูกชายคุณเรียนอยู่ม.รังสิตครับ" ลุกน้องรายงานอย่างละเอียด


"เด็กนั่นเรียนอยู่ที่เดี่ยวกับ เต๋าหรอเนี่ยไม่น่าเชื่อเลย ถ้าเราบอกคุณพี่ว่าเรา พบลูกที่หายไปของฉันแล้วรับมาอยู่ด้วยก็คงดี" ร้อยยิ้มร้ายปรากฎขึ้นมาอยู่บนใบหน้า หึหึ

         เธอเดินไปที่รถ แล้วให้ลูกน้องคนสนิทขับไปยังบ้านของคนรักเก่าทันที  รถแล่นไปถึงตัวหมู่บ้านทันที เธอมองสำรวจ ก็ใช่ได้นี่ไม่ได้อับจนถึงขณะนั้น


นิ่งน่อง นิ่งน่อง


"ใครครับ รอแป๊บนึงนะครับ" ชายหนุ่มเดินออกไปเปิดประตู แล้วก็ต้องตกใจเมื่อคนที่มาเยื่อน คือคนที่ไม่ได้พบมานานกว่ายี่สิบปี ตั้งแต่เธอทิ้งลูกไป


"ฉันจะมาคุยเรื่องลูก ไม่คิดจะให้เข้าบ้านหน่อยหรอ"


"ไม่ต้องหลอกคุยหน้าประตูนี่แหละ ผมไม่อยากให้อะไรไม่ดีมาแปดเปื่อน"

.
.
.
.
.
.


"ยังไงผมก็ไม่ยอม ทิ้งไปแล้ว แล้วจะอะไรอีก"โมโหจนเลือดขึ้นหน้า


 

 

++++++++++++++++++++++++++
 

ขอโทษที่หายไปนานอย่าโกรธกันเลยน้าาา จะมาบอกว่าจะมาแต่งต่อ วันศุกร์100% น้าาา


ตอนต่อไป "คุณหมอว่ายังไงนะครับ ไม่จริงอะผมเป็นผู้ชายนะ" "พ่อเค้าเป้นใครทำไมผมต้องไปอยู่กับเค้าด้วย"