รักวุ่นวายของฉันกับนายจอมตื๊อ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่4พบเจอ....

บทที่4

พบเจอ....

                หลังจากที่เป็นไข้ไม่สบายเป็นเวลา3วันในที่สุดฉันก็หายสักที

                และในวันนี้ก็เป็นวันหยุดที่ฉันแสนเบื่อหน่าย ความจริงตอนเช้าฉันก็อารมณ์ดีอยู่หรอกแต่จะมาอารมณ์เสียก็ตอนที่เห็นนายฟาโรห์เดินเข้ามาภายในบ้านนั่นแหละ=__=

                อุตส่าห์คิดว่าจะอยู่อย่างมีความสุข แค่วันเดียวก็ยังดี สงสัยชาติที่แล้วฉันคงทำเวรทำกรรมกับอีตานี่มากไปหน่อยละมั้งเนี้ย=^=:;

                “เป็นอะไรทำหน้าซะ ไม่น่ารักเลย”ว่าแล้วก็เอามือมาขยี้หัวฉัน ส่วนฉันก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งจิตเพราะ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในชุดที่ฟูฟ่อง...ไม่อยากคิดเล้ย ถ้าฉันเป็นลูกสาวไอ้บ้าซันกับนายฟาโรห์สงสัย ฉันจะต้องทนอยู่กับพวกชุดฟูฟ่องพวกนี้ไปจนวันตายเลยมั้งเนี้ย=___=:;

                “เปล่า ไม่มีอะไร แค่เซ็ง นิดหน่อย...”ฉันว่าไปตามความจริง เพราะตอนนี้ ฉันกำลังทำหน้ามู่ทู่ ดูการ์ตูน อยู่หน้าโทรทัศน์ แล้วไอ้การ์ตูนที่ว่านี่ก็เด็ก เหลือเกิน พวกเจ้าหญิงซินเดอเรล่าเงี้ย โฉมงามเงี้ย เจ้าหญิงนิทราเงี้ย แต่ละอย่างที่นายฟาโรห์ กับนายบ๊อบสรรหามาให้ดู=___=

                แต่ว่านะ ฉันว่าพวกเนี้ย เห็นฉันเป็นลูกสาวหรือไงก็ไม่รู้ แล้วดูท่านายพวกนี้ จะรักฉันเหลือเกิน ก็น่ารักดีนะ เพราะฉันไม่เคยได้รับความรักจากพ่อเลย ตอนเด็กๆฉันจำได้ว่า พ่อมาลูบหัวฉันแล้วบอกว่า พ่อจะไปไม่นาน แล้วจะรีบกลับมา ครั้งนั้น พ่อจะมาที่กรุงเทพ แล้วหลังจากวันนั้น วันที่พ่อจากมา พ่อก็ไม่เคยกลับมาอีก ที่ฉันมาเรียนต่อที่นี่ ก็เป็นเพราะฉันอยากรู้ว่า ทำไม พ่อถึงไม่ยอมกลับไปหาฉัน  เป็นเพราะท่านล้มหายตายจากหรือ...ท่านมามี ‘คนใหม่’

                เพราะก่อนที่พ่อจะไป พ่อก็ทะเลาะกับแม่ทุกวัน แล้วในวันที่พ่อจะมาที่กรุงเทพ ฉันก็แอบเห็นแม่ร้องไห้....

                “นี่ ฉันว่าพวกเรานี่เหมือนพ่อลูกอ่อนเลยนะ เลี้ยงน้องเพลงซะอย่างกับลูกตัวเอง^__^”นายบ๊อบพูดขึ้นดึงสติฉันให้กลับมาจากอาการเศร้าซึม

                “หึ ถ้าได้ลูกอย่างยัยเสียงเพี้ยนเนี้ยน่ะเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก=^=”ว่าแล้วก็ทำเสียงสะบัก เพราะมันก็คงเซ็งเหมือนกันที่จะต้องมานั่งดูการ์ตูนผู้หญิ้ง ผู้หญิงอย่างนี้ เพราะแต่ไหน แต่ไรมา ไอ้บ้าซันมันก็ไม่ชอบดูการ์ตูนผู้หญิงอยู่แล้ว แถมตอนที่ฉันเป็นเด็ก และกำลังติดการ์ตูนพวกนี้ มันก็ด่าฉันว่า ‘ปัญญาอ่อน’เป็นคำด่าที่รุนแรง และหลังจากวันนั้น ฉันก็ไม่ถูกกับเขาอย่างแรง=___=+++

                “เออ ไหนพวกเราก็หยุดกันทั้งที จะมามัวหงอยเหงาเศร้าอุราทำไม ออกไปลัลล้า กันดีกว่า><//”นายบ๊อบพูดอย่างชวนๆเพราะตอนนี้เขาก็เริ่มที่จะเบื่อดูการ์ตูนกับฉันแล้ว=__=

                “ก็ดีเหมือนกันแล้วจะไปไหนละ”นายฟาโรห์ว่าพลางอุ้มฉันไปนั่งที่ตัก...นี่ๆๆฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำเป็นคุณพ่อเลี้ยงเด็กไปได้=/////=

                “ไปเที่ยวที่ผับ....ที่เดิมที่เราไปซิ เดี๋ยวต่างคนต่างไปแต่งตัวแล้วเดี๋ยวค่อยมาเจอกันก็ได้นี่><”นายบ๊อบพูดอย่างร่าเริงเป็นที่สุด

                “ผับ...กับผีซิ แล้วเสียงเพลงจะอยู่กับใคร นายนี่พูดไม่รู้จักคิด”นายฟาโรห์เขกกะโหลกนายบ๊อบไปหนึ่งที

                “เอ่อ...พวกพี่ๆไปกันเถอะค่ะ ฉันอยู่ได้ ตอนอยู่กับแม่ แม่มีธุระบ่อยเลยปล่อยหนูเอาไว้อยู่คนเดียว ก็ไม่เห็นมีปัญหาเลยนี่คะ^^:;”ใช่ๆๆรีบๆไปให้พ้นๆฉันซะทีเถอะT^T

                “อย่าดีกว่า เธอไปกับพวกเรานี่แหละ แต่บอกไว้ก่อนว่าเราจะไม่ไปที่แบบนั้นอย่างเด็ดขาด แต่ที่เราจะไปคือห้าง เพราะของในบ้านหมด หรือถ้านายไม่อยากไปกับฉันนายก็ไปของนายก็ได้” ซันว่าแล้วก็เดินมาอุ้มฉันลงจากตัก จากนั้นก็พาฉันเดินขึ้นไปด้านบนของบ้าน...

                “นี่ ของในบ้านหมด แล้วอีกอย่างเธอก็เป็นผู้หญิงน่าจะรู้จักจับจ่ายซื้อของบ้างเพราะฉะนั้น ไปกับฉันเถอะแล้วอีกอย่างฉันยังไม่อยากไปที่นั่นกับพวกนี้ ยังไงก็ถือว่าช่วยๆกันหน่อยก็แล้วกัน^/\^”

ณ.ห้างแห่งหนึ่ง

                ตอนนี้ฉันกำลังเดินอยู่ในห้างแห่งหนึ่งกับพวกไอ้บ้าซัน ทันทีที่มาถึงห้าง มันก็ตรงเข้าไปหาตรงมุมเครื่องดื่มทันที และเท่าที่ฉันเดาได้ ฉันก็คิดว่ามันจะต้องตรงไปที่ที่มีเหล้าทันที ปล่อยให้ฉันยืนดูพวกผักปลา อะไรไปเรื่อย ส่วนอีกคนที่ตามติดชนิดตังเมเรียกพี่อีกหนึ่งคนก็คือนายฟาโรห์ที่เดินตามราวกับกลัวว่าฉันจะหลงหายไปไหน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเหมือนกับนายฟาโรห์พาน้องสาวมาเที่ยวอย่างไรอย่างนั้น เพราะส่วนสูงที่สูงมากๆและเสื้อผ้าที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกลูกคนรวยชัวร์ๆ ทำให้พวกสาวๆพากันเหลียวมองตามกันใหญ่ เพียงแต่คงจะติดตรงที่ว่าเขาเดินจูงมือฉันที่ทำหน้าหงิกบอกบุญไม่รับอยู่ ใครอยากอยู่กับอีตานี่กัน=^=

                ระหว่างที่ฉันกำลังเดินๆอยู่นั้น สายตามันก็ไปสะดุด เอากับร่างของใครบางคนที่คุ้นตา เหมือน...เหมือน เหมือนพ่อของฉันมาก ฉันปล่อยมือจากนายฟาโรห์และรีบวิ่งตามทันที....

                ...อยากรู้ อยากรู้เหลือเกิน จะใช่ไหม จะใช่พ่อของฉันหรือเปล่า....

                แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะวิ่งเข้าไปหาจนเห็นหน้า ตัวของฉันก็โดนนายฟาโรห์ฉุดเอาไว้ซะก่อน....

                “เธอนี่วิ่งไวจริงเชียว จะวิ่งไปไหน รู้รึเปล่า วิ่งๆแบบนี้เกิดหายไป หาตัวเจอยากนะ ยิ่งคนเยอะๆอยู่ แล้วเด็กอย่างเธอจะกลับบ้านเป็นรึไง เพิ่งมาอยู่กรุงเทพเองด้วย”เสียงนายฟาโรห์ที่ดุฉันอยู่ไม่ได้ดังเข้ามาในหัวของฉันเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ในหัวของฉันกำลังร่ำร้องบอกกับตัวเองว่า...พลาด พลาดแล้ว คนๆนั้น อาจเป็นพ่อของเรา  ใกล้แค่นี้ แต่กลับไม่สามารถที่จะเห็นหน้า...ไม่อาจจับต้อง...ใกล้แค่นี้เอง...

                “ระ ร้องไห้ ระร้องไห้ทำไม ฉันขอโทษ ฉันว่าเธอแรงไปเหรอ”เสียงของนายฟาโรห์ดังขึ้น พร้อมกับการกลับมาของสติของฉัน ทำให้ฉันรับรู้ว่า ในตอนนี้ฉันกำลัง....ร้องไห้...

                ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตา ก่อนที่จะสะอื้นฮักๆ จนนายฟาโรห์สงสารดึงฉันเข้าไปกอด แล้วอุ้มฉันขึ้น ก่อนที่จะพูดขึ้นอย่างร้อนรนว่า “อย่าร้อง อย่าร้องนะ เดี๋ยวฉันพาไปซื้อของเล่นก็ได้ อย่าร้องไห้อีกนะ อย่าร้องอีกเลย เดี๋ยวฉันเล่นด้วยก็ได้...”

                คำพูดเพียงประโยคสั้นๆที่ไหลเข้าสู่หัวใจของฉันดึงให้ฉันนึกถึงคำพูดประโยคเดียวกันที่อยู่ในความทรงจำ เสียงทุ้มนุ่มเหมือนกันกับที่พูดกับฉัน เสียงนั้นพูดกับฉันอย่างอ่อนโยน ‘อย่าร้องนะ อย่าร้อง สัญญาว่าอาขุนจะกลับมาเล่นด้วย...ตอนนี้อย่าร้องนะ เดี๋ยวไม่สวย ไม่มีคนรักไม่รู้ด้วยนะ’

                ฉันยิ้มให้กับนายฟาโรห์ก่อนที่จะบอกว่า “นี่ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไม่อยากได้ของเล่นหรอก แต่อยากให้พาไปเที่ยวต่างหาก^___^”

                “หึ ฮ่าๆๆๆไหนบอกว่าโตแล้ว แล้วทำไมยังอยากให้ฉันพาไปเที่ยวละ^^”ว่าแล้วก็ย่อตัวลง แล้ววางฉันลงกับพื้น ก่อนที่จะจูงมือฉัน แล้วพาเดินไปทางที่เขาคิดว่าซันจะอยู่ตรงนั้น ส่วนฉันก็ลอบมองเขา...อืม ก็นับว่านายฟาโรห์นี่ก็เป็นคนดี รักเด็กเหมือนกันนี่นา เห็นได้ชัดๆจากฉันเลย แต่บางทีก็กวนประสาทเหมือนกัน แต่ก็เป็นคนที่อบอุ่น อ่อนโยนเหมือนกัน สงสัยชะมัดว่าใครจะเป็นผู้โชคดีที่ได้เป็นคนครองหัวใจของนายฟาโรห์นี่กัน...

                ว่าแล้วปากก็ไวเท่าความคิด ฉันถามเขาทันที “นี่ นายไม่มีคนรักมั่งเลยเหรอ”

                เมื่อฟังคำถามของฉันเขาก็นิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะตอบฉันอย่างยิ้มๆว่า “ไม่มีหรอก ถามทำไม หลงรักฉันรึไง^__^”

                “บ้าใครเขาจะไปรักคนอย่างนายกัน=__=”สงสัยว่าฉันจะหลงผิด ไปเล็กน้อยที่เห็นว่านายนี่เป็นคนดีขึ้นมากับเขาเหมือนกัน=____=

                “เอ้า ก็เห็นถาม ถามทำไม มีคนมาติดต่อทาบทามฉันจากเธอรึไง^^”ว่าแล้วก็นั่งยองๆจ้องหน้าฉัน ด้วยความว่าฉันเตี้ยกว่าเด็กวัยเดียวกันมาก ทำให้เมื่อเขานั่งยองๆก็ยังทำให้ฉันต้องเงยหน้าอยู่เหมือนเดิม เพียงแต่ไม่ต้องแหงนจนคอแทบจะตั้งบ่าเหมือนเวลาที่เขายืนปกติ...ความจริงนายนี่ก็สูงมากๆเลยนะเนี้ย สงสัย ตอนที่ฉันตัวโตแล้วก็ยังสูงไม่เกินไหล่หมอนี่แน่เลย=^=

                “เปล่าก็แค่อยากรู้ว่า ที่นายมาที่บ้านของฉันบ่อยๆเนี้ยคนรักของนายไม่ว่าเลยเหรอ เท่านั้นแหละ”

                เอ๊ะ หรือออีกประเด็นหนึ่งเขาอาจจะชอบ...

                ไอ้ซัน!!!O_O

                ไม่จริงมั้ง=__=

                “ไม่มีหรอก ฉันยังไม่มีหรอกคนรักน่ะ แต่ฉันก็กำลังรอ รอให้ใครคนนั้นของฉันปรากฏตัวขึ้นเหมือนกัน ใครคนนั้นที่ฉันเฝ้ารอมานานแสนนาน เธอในฝัน...ของฉัน”เขาทำท่าทางเพ้อฝันเต็มที่ ทำให้ฉันต้องถามต่ออย่างสนใจว่า “เธอในฝันของนายเนี้ย เป็นคนแบบไหนเหรอ”

                “อยากรู้เหรอ^^”เขาพูดพลางยิ้มอย่างกรุ้มกริ่มและยิ้มนี้เนี้ยแหละที่ทำให้ฉันอายม้วนต้วนมาแล้วในความฝัน และตอนนี้มันก็กำลังทำให้หัวใจฉันเต้นผิดจังหวะ เหมือนอากาศแถวนี้มีไม่เพียงพอ อย่างไรก็ไม่อาจทราบได้=////=

                “มะ ไม่เห็นอยากรู้เลย ใครจะไปอยากรู้กัน=///=”ว่าแล้วฉันก็ตะกุกตะกัก...อะ ไอ้หัวใจบ้าเต้นแรงอยู่ได้ เดี๋ยวเขาก็รู้กันพอดีว่าฉันใจเต้นไปกับยิ้มของเขาน่ะ=///=

                ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ทำอะไรมากนัก ซันก็ออกมาจากมุมเครื่องดื่ม ก่อนที่จะเดินมาทางฉันและ พาไปซื้อของที่อื่น แต่...แค่ซื้อเหล้าเองเลือกตั้งนาน ฉันลอง ลอบมองเข้าไปในร้านก็เห็นพี่พนักงานสาวคนหนึ่งส่งยิ้มพลางโบกมือน้อยๆมาให้ทางฉัน ฉันก็เหลือบมองทางไอ้ซันเหมือนกัน...หึ ดูท่าที่ช้าเนี้ยจะเป็นเพราะมัวแต่ไปสีหญิงอยู่แน่เลย ไอ้กะล่อน เจ้าชู้หูดำเอ้ย!

                หลังจากที่กลับมาแล้ว นายฟาโรห์กับนายบ๊อบนั้นแยกทางตั้งแต่ออกมาจากห้าง นายบ๊อบได้ของเยอะแยะในขณะที่นายฟาโรห์ไม่ได้อะไรเลย และก่อนกลับนายนั่นยังพูดออกมาว่า “ที่ฉันไม่ได้ของอะไรเนี้ยเป็นเพราะฉันต้องมารับจ้างเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้กับใครบางคนอยู่เพราะฉะนั้นฉัน...อย่าลืมล่ะ ฉันสัญญาแล้วว่าจะพาเธอไปเที่ยว เพราะฉะนั้น ห้ามร้องไห้อีกนะ^^”ท้ายประโยค เขาจงใจก้มลงต่ำลงมากระซิบเพื่อให้ฉันได้ยินเพียงคนเดียว และเพราะคำพูดประโยคนั้นทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่า พ่อของฉันอาจจะอยู่ไม่ไกลเกินไป และ คงจะได้เจอกันอีก ไม่ช้าก็เร็วๆนี้แน่นอน ฉัน... เชื่ออย่างนั้น....และอีกอย่างที่ฉันเชื่อ นายฟาโรห์จะต้องพาฉันไปเที่ยวตามที่สัญญาไว้ อย่างแน่นอน....

เช้าวันต่อมา...

                เช้าวันนี้เป็นเช้าที่เริ่มต้นด้วยความสดใส เพราะเมื่อวาน กลับมาไม่ดึก+ความเหนื่อยล้า ทำให้ฉันเข้านอนเร็ว และเมื่อถึงตอนเช้าก็ทำให้สมองของฉันปลอดโปร่งโล่งสบาย^^

                ตอนนี้ฉันอยู่โรงเรียนประถมแล้ว แต่ก็แย่จริง มาโรงเรียนวันเดียวก็ป่วยซะแล้ว แต่จะว่าไป อีกอย่างหนึ่งที่แปลกก็คือ เมื่อคืนฉันไม่ได้ฝันถึงเรื่องราวต่างที่เคยฝันถึงนับตั้งแต่ไปตกบ่อน้ำเก่าๆนั่นที่เชียงใหม่...ทั้งๆที่ปกติจะต้องฝันแท้ๆ อาจจะเป็นเพราะฉันเหนื่อยเกินไปที่จะฝันแล้วละมั้งเพราะ ตลอดช่วงหลายวันมานี้หลังจากที่ไปตกบ่อน้ำนั่น ฉันก็ฝันมาโดยตลอด ฝันทุกที่ ทุกเวลา ฝันแบบไม่เลือกสถานที่ ขอแค่ฉันหลับตาลงเท่านั้น ก็จะมีภาพบางอย่างเกิดขึ้นในหัวฉัน มันเป็นภาพที่เร็วจนดูไม่ออกเลยซะด้วยซ้ำว่าภาพที่เห็นเป็นยังไง แต่ภาพที่ฉันจำได้และเห็นเด่นชัดที่สุดก็คือภาพในคืนก่อนที่ฉันจะป่วยกับภาพตอนที่กลับมาจากการไปหาหมอนั่นแหละ...

                ในขณะที่กำลังเดินๆอยู่นั้น จู่ก็มีมือเล็กของใครบางคนวางที่หัวของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้น หน็อย!ยัยเด็กนาที กล้าเอามือมาวางบนหัวฉันเรอะ เดี๋ยวแม่ทุ่มด้วยยูโดแบบยัยหมีควายซะเลยนี่ ช่างไม่รู้บ้างเลยว่าใครเป็นผู้หลักผู้ใหญ่=__=+++

                “มัวเดินทำหน้ายุ่งอะไร ใกล้จะเข้าเรียนแล้วนะ ถ้ามัวเดินอย่างนี้เมื่อไหร่จะถึง....”ว่าแล้วคุณเธอก็ลากฉันเดินอย่างเร็วๆ แต่...นี่เดินช้าๆหน่อยเหอะ ก็เห็นๆอยู่ว่าขาฉันสั้น=^=+++

                ยังคิดไม่ทันจบ ตัวฉันก็ล้มจริงๆหัวเข่าถลอกเลยTT^TT

                “โอ๊ย!!!เจ็บจัง”

                “ไปห้องพยาบาลกัน...”ว่าแล้วคุณเธอก็ฉุดฉันขึ้น ก่อนที่จะลากฉันเดินอีกครั้ง เพื่อให้ไปที่ห้องพยาบาลเร็วๆโดยไม่ได้คิดเลยว่า เพราะคุณเธอลากฉันอย่างนี้ ฉันเลยล้มเข่าถลอก เลือดไหลซิบๆ=___=

ห้องพยาบาล.

                “ครูคะ เพื่อนของหนูหกล้มค่ะ ครูช่วยล้างแผล ให้หน่อยได้ไหมคะ แล้วก็ช่วยพาไปส่งที่ห้องป.1/7ทีได้ไหมคะคุณครู”เธอพูดอย่างนอบน้อม ก่อนที่จะส่งยิ้มหวานๆ และสายตาขอร้องมาให้คุณครูสาว(เหลือน้อย)ตรงหน้าของฉันกับเธอ เมื่อเธอพยักหน้า ครูก็เดินมาตรงฉันลากฉันมาที่เก้าอี้ก่อนที่จะทำแผลให้

                ให้ตายเถอะ ครูห้องพยาบาลของฉันคนนี้มือหนักชะมัด=^=

                หลังจากที่ทำแผลเสร็จฉันก็กลับมาที่ห้องเรียน หลังจากนั้น วันนี้ก็เป็นเพียงวันหนึ่งที่แสนวุ่นวายภายใต้คราบเด็กคนหนึ่งเท่านั้น...

                “กลับบ้านแล้ว เฮ้อการบ้านเยอะชะมัดเลย นี่ฉันยังเป็นแค่เด็กประถมอยู่เลยนะ นี่กลับบ้านไป ก็ยังต้องไปเรียนพิเศษอีก ไม่รู้ว่าคุณแม่ จะให้ฉันเรียนอะไรนักหนา=^=”ยัยเด็กลูกหมีบ่น พลางแบกกระเป๋าที่ตุงสุดๆเอาไว้บนบ่าแล้วบ่นอย่างเซ็งสุดขีด

                แต่ว่าฉันก็เห็นด้วยนะว่าการบ้านที่ว่า ของวันนี้เนี้ยมันเยอะมากจริงๆแต่ฉันคงชินกับการทำการบ้านเยอะๆเสียแล้วเพราะตั้งแต่ขึ้นมัธยมไป การบ้านของฉันก็เยอะมากแล้ว และนี่ก็ยังน้อยกว่าตอนที่ฉันเรียนสมัยนั้นมากด้วย=___=:;

                “เฮ้ รีบมาเร็ว วันนี้หาที่จอดรถไม่ได้ รีบขึ้นมาเร็ว”

                จู่ๆ เสียงของใครบางคนก็เรียกฉัน ทำไห้ฉันรีบหันกลับไปมอง และก็ต้องเห็นสภาพการจราจรที่ติดขัดสุด เสียงตะโกนโหวกเหวก ด่ากันเป็นแถบๆเมื่อรถคันสีดำสนิทที่ขับอยู่กลางถนนจู่ๆก็จอดรถกะทันหัน และไอ้คนที่ขับรถคันนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้ซันนั่นแหละ=__=:;

                ฉันรีบเดินมาขึ้นรถอย่างไว แต่สายตาฉันมันดันไปปะทะเข้ากับใครบางคน....และตอนนี้เขาก็กำลังจับจ้องมาทางฉันด้วยความตกใจสุดขีด และใครคนนั้นที่ฉันเห็นอยู่ก็คือคนที่ฉันอยากเจอมาโดยตลอด และเป็นคนที่ทำให้ฉันเดินทางมาที่นี่ ที่กรุงเทพฯ ฉันทำท่าจะเปลี่ยนทางที่กำลังเดินแต่แล้ว ร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อายุประมาณ12-13ปีก็เดินเข้าไปหาเขา ก่อนที่จะดึงมือให้เดินออกไป...

                “นี่ ทำอะไรอยู่น่ะ เร็วซิ...”

                เสียงเรียกดังขึ้นอีกรอบทำให้ฉันต้องรีบก้าวเดินแล้วขึ้นรถไปเพื่อกลับบ้าน...

                เด็กคนนั้น อยู่โรงเรียนเดียวกันกับฉันในตอนนี้ และน่าจะอยู่ในแผนกม.ต้น ซึ่งฉันมีโอกาสอย่างมากที่จะได้เจอกับเธอ...

                “เป็นอะไร มีเรื่องอะไรที่คิดมากอยู่รึไง บอกฉันก็ได้นะ ยังไงซะ ตอนนี้ฉันก็เป็นผู้ปกครองของเธออยู่แล้วนี่นะ=___=”

                มันพูดพลางทำหน้าแบบบอกบุญไม่รับทำให้ฉันหัวเราะออกมาจนได้

                “ฮ่าๆๆแกนี่ พูดออกมาคำเดียวก็จบแล้วว่าเห็นฉันไม่สบายใจเลยอยากที่จะช่วยรับฟังให้เพราะเป็นห่วง แค่นี้ก็พูดไม่ได้^__^”

                “ใครบอกฉันเห็นแกทำหน้าเป็นหมาหงอยแล้วก็เลย คิดว่าจะต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเท่านั้นเอง=////=”

                แน่ะ แล้วใครที่ไหนเนี้ย หน้าแดงซะ^^

                “วันนี้....ฉัน...เห็นพ่อ แล้วก็วันนั้นด้วย วันที่เราไปซื้อของกันที่ห้าง ฉันเห็นพ่อ....”