the curse สาปรักป่วนหัวใจเมื่อฉันกลายเป็นเด็ก

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4 ผู้ปกครอง?

     โรงเรียนวันแรก....เข้าห้องปกครองครั้งแรก....

     เรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นเพียงเพราะฉันกลายเป็นเด็ก....

     ฉันได้กลายเป็นเด็กโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าเรื่องราวอันน่ามหัศจรรย์พันลึกแบบนี้จะมาเกิดกับฉันได้ ฉันก็แค่อยากที่จะมีชีวิตที่มีความสุข ฉันแค่อยากเป็นเด็กม.ปลายธรรมดาๆคนหนึ่งที่ต้องวุ่นวายกับการเตรียมตัวที่จะเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัย ฉันอยากให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ฝันร้ายๆ อยากที่จะตื่นขึ้นมาพบว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงฝัน แต่ความเจ็บที่แขนที่ถูกหยิกกลับเป็นเครื่องยืนยันเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ตอนนี้ฉันอยู่ที่ดาดฟ้าของตึกเรียน หลังจากที่ออกจากห้องปกครองพร้อมกับยัยเด็กหมีควายที่อ้อนยัยครูแว่นนั่น ฉันแอบเดินหนีออกมาเงียบๆ และให้เดาว่าถ้านางพบว่าฉันหายไป ฉันอาจต้องเข้าห้องปกครองอีกครั้ง 

     ไม่นะ! นี่ฉันกลายเป็นเด็กเหลวแหลกไม่สนใจการเรียนไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย=°=+++

     อ้อ เมื่อตอนที่กลายมาเป็นเด็กซินะ เฮ้อ นี่ฉันเล่นมุกบ้าอะไรอยู่เนี้ย อยากร้องไห้จัง ทำไมเพิ่งมาอยากร้องไห้เอาตอนนี้กันนะ เพราะที่นี่ไม่มีคนแน่ๆT.T

     ฉันยกขาของตัวเองขึ้นกอดเข่า พร้อมกับที่ซบหน้าลงเพื่อที่จะร้องไห้ แต่ขณะที่กำลังจะเบะปากร้องไห้อยู่นั้น....

     ปึง!!!!!!

     เสียงประตูที่เปิดออกเสียงดังทำให้ฉัน ต้องรีบเงยหน้าขึ้น และมันคงเป็นภาพที่ชวนเหวอมาก เพราะคนที่เปิดประตูเข้ามาถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจเลยทีเดียว=*=

     -()-!!!!

     คนที่เข้ามาต้องเป็นภารโรงแน่ๆ เขาต้องมาไล่ฉันลงจากที่นี่ เพราะมันไม่ดี บลาๆ แล้วก็สวดฉันยับเยินแน่นอน เพราะฉะนั้นรีบลงไปจากที่นี่ดีกว่า

     ขณะที่กำลังจะวิ่งลงไปนั้น ฉันเพิ่งจะสังเกตว่าภารโรงคนนี้หน้าตาดีชะมัด ทำไมถึงมาเป็นภารโรงกันละเนี้ย=*=

     "จะไปไหน โดดเรียนมานั่งที่นี่ ไม่น่ารักเลยนะ เป็นเด็กเป็นเล็กแท้ๆ"ว่าแล้วก็ปิดทางหนีของฉัน

     เฮ้ย! มันจะทำไรเราวะ มาปิดทางลงเราทำไมวะเนี้ย!!!!!

     แหม ข่าวออกจะครึกโครมที่ว่าผู้ใหญ่ข่มขืนเด็กเล็ก อย่างเด็กประถมเด็กอนุบาลไรเงี้ย แล้วทำไมมันต้องมาทำอะไรที่น่ากังวลกับฉันงี้ด้วยเนี้ย

     "จะลงแล้วเหรอ อยู่คุยกับพี่ก่อนซิ พี่อยากได้คนคุยเป็นเพื่อนไหนๆเธอก็โดดมาแล้วนี่..."ว่าแล้วก็เดินย่างสามขุมเข้ามาที่ฉัน

     "จะทำอะไรน่ะ..."ฉันพูด รับรู้ได้เลยว่าเสียงสั่น

     "อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!!!"ฉันตวาดเมื่อพบว่าด้านหลังเป็นลูกกรงเหล็กแล้ว

     ฉันเหลือบมองทางรอดด้านข้างตัวเล็ดน้อยก่อนที่จะวิ่งเอาหัวชนเข้าที่ท้องของไอ้ภารโรงหน้าตาดี แต่หื่นทันที

     "ย้าก!!!!!"ฉันส่งเสียงพร้อมกับที่พุ่งตัวเอาหัวชนไอ้บ้าที่ยืนอยู่ข้างหน้าของฉัน จนมันเสียหลัก ก่อนที่จะวิ่งสุดกำลังไปยังบันไดลง วิ่งออกจากที่นี่ให้ไวที่สุด

     "แฮ่กๆ..."เสียงหอบของฉันดังไปทั่วบริเวณ ฉันหันกลับไปมองทางที่วิ่งมาว่า มีใครตามมาหรือไม่ ก่อนที่จะพบว่าไม่มีใครที่ตามฉันมา ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่จะพิงหลังไว้กับกำแพงตึกแห่งหนึ่งภายในโรงเรียน

     อาจเป็นเพราะ เวลานี้เป็นเวลาเรียนอยู่กระมัง ที่ทำให้ทั้งโรงเรียนตกอยู่ในห้วงแห่งความเงียบ สายลมเย็นๆพัดมาให้ฉันได้ชื่นใจ หลังจากที่ออกกำลังจนเหนื่อย 

     วูบ~ 

     ลมแรงปะทะเข้าที่หน้าของฉัน โดยที่ไม่มีวี่แววมาก่อน ทำให้ฉันจำต้องหลับตาลง แต่ในเสี้ยววินทีนั้น เงาร่างของเด็สาวคนก็ปรากฏขึ้นในหัว จนทำให้ฉันเผลอลืมตาขึ้น และพบกับความว่างเปล่า ไม่มีสายลมกรรโชกรุนแรง ไม่มีแม้แต่สายลมพัดเอื่อยๆมาให้ใบไม้ของต้นไม้ที่วางตัวทอดกิ่งก้านให้ร่มเงานั้นขยับแม้แต่นิดเดียวเสียด้วยซ้ำ

     เมื่อกี้ ม้นอะไรน่ะ?

     ฉันกระพริบตาเล็กน้อยก่อนที่จะ เอามือลูบที่อกของตัวเอง คล้ายว่าความรู้สึกบางอย่างแล่นขึ้นมา พลันสายลมรุนแรงก็พัดกรรโชกอีกครั้ง

     'จันทร์!!!!'เสียงบางอย่างที่ดังก้องสะท้อนอยู่ในหู พร้อมกับที่ลมหอบใหญ่กระแทกเข้าที่หน้าของฉัน 

    สติอันเลือนราง เต็มไปด้วยเสียง และชื่อ 'จันทร์' ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไป...

    เปิดเรียนวันแรกของชั้นประถม(อีกครั้ง)....เป็นลม(

ครั้งที่สองหลังจากที่ไปเที่ยวคราวนั้นแล้วเป็นลม ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องให้น่าจดจำอะไรอย่างนี้=*=

     "กลับบ้านได้แล้วนะคะนักเรียน..."คุณครูที่กำลังง่วนอยู่กับการพลิกหน้าหนังสือแล้วจดอะไรบางอย่างพูดกับฉัน

     ฉันลุกขึ้นจากเตียงที่ห้องพยาบาล ไม่อยากที่จะรู้เลยว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่วันนี้เป็นหนึ่งวันที่น่าจดจำมากกกกก สำหรับฉัน มันจะเป็นวันที่ฉันจะรีบกลับไปนอน แล้วลืมให้หมด พรุ่งนี้ตื่นมา มันจะกลายเป็นฝัน....

     การมาอยู่ที่หน้าโรงเรียนทำให้ฉันได้รู้อะไรหลายๆอย่างเพิ่ม อย่างหนึ่งแล้วที่ฉันได้รับรู้คือ ฉันจะยังไม่ได้ออกจากโรงเรียนจนกว่า'ผู้ปกครอง'จะมารับ=°=

     แล้วไอ้บ้าซันมันจะมารับฉันเมื่อไหร่วะเนี้ย=@=!!!!

     ฉันคงไม่ต้องรอจนกระทั่งฟ้ามืด จนพรุีงนี้เช้ามันถึงมารับหรอกใช่ไหม

    "อึ้ย ว้าย โดนทิ้งไม่มีใครเอา^0^"เสียงแป๊นแหลนที่ดังขึ้นเหนือหัวฉัน ทำให้ฉันอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ เพราะไอ้คนที่ทำเสียงน่ารำคาญหาใช่ใครที่ไหนโจทก์ของฉันเอง ยัยหมีควาย

    "ถ้าฉันถูกทิ้ง เธอก็เหมือนกัน เพราเพ่อแม่เธอก็ยังไม่มารับเหมือนกัน"ฉันไม่อยากที่จะต่อปากต่อคำกับเด็กหรอกนะเอาจริงๆ แต่กับเด็กนี่ ขอหน่อยเหอะ ไม่งั้นมันอัดอั้นตันใจ=^=

    "โย่ว!  ยัยเตี้ย มีคนรายงานฉันหมดแล้ว เรื่องที่เธอทำเรื่องวุ่นวาย วันนี้เธอตายแน่!!!"

    เสียงทุ้มคุ้นหู พร้อมกับแขนที่อุ้มฉันลอยขึ้นจากพื้น และเพราะอยู่ดีๆ ก็ถูกอุ้มลอยทำให้ฉัน เผลอกอดคอคนอุ้มแน่น

     "ไง ยัยยุ่ง!!"ว่าแล้วก็เอี้ยวตัวเพื่อหลบแขนของฉันที่พยายามจะฟาดที่ต้นคอกะให้สลบ

     "ไอ้บ้าซัน!!!"

     "ไม่น่ารักเลย เรียกพี่ซันซิ วันนี้น่ารักๆหน่อยนะ พี่ซันพาเพื่อนมาให้รู้จักด้วย สวัสดี พี่เขาหน่อยซิคะ^^"มันว่าพลางบุ้นปากไปที่ผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ด้วย

     ฉันเบ้ปากกับไอ้นิสัย ตอแหลของมัน แต่ก็ยอมที่จะเบือนหน้าไปยังบุคคลที่มันอยากให้ทำความรู้จัก

     "นาย!!!O_O"ฉันเผลอตะโกนลั่น ชี้นิ้วไปที่ผู้มาใหม่เลยทีเดียว

     ก็ไอ้คนที่ไอ้บ้าซันอยากให้ทำความรู้จักน่ะ มันคืออีตาภารโรงหื่นไม่หรอ!?

     "ไม่น่ารักเลย เรียกนายเฉยๆได้ไง ต่อไปนี้ต้องเรียกพี่โรมนะคะ เขาจะมาเป็นแม่ให้กับหนูเอง^^"

     "ห๊ะ0-0!?"

     !?!!?????!!!!!

หวัดดีค่า รีดที่น่ารักของข้าววววว วันนี้ข้าวมาดึก ขอโทษที่ไม่ได้มาตามสัญญานะคะ จะหาว่าข้าวแก้ตัวก็ได้แหละ แต่บอกเลย วันนี้ข้างเจอปัญหาในการลงตอนนี้มาก เริ่มตั้งแต่ คอปตั้งแต่ต้นแล้วลบทิ้ง ทัังๆที่ไม่ได้ต้องการงั้นเลย สรุปเลยต้องพิมพ์ใหม่หมด คือสารภาพ ว่านี่เป็นด้นสด พิมสด เล่นจริง เสียงจริง(เอ่อ แป้ก อีกแล้ว ประทานโทษเจ้าค่ะ)ก็เลยต้องทำใจเกี่ยวกับเรื่องคำผิดนิดนึงค่ะ อ้อ การเล่นมุกด้วย ช่วงนี้เบลออย่างแรงค่ะ หากเล่นมุกไหนแล้วไม่เกตต้องขอประทานโทษด้วยนะเจ้าคะ ทั้งๆที่รีไรต์แท้ๆ แต่กลับไม่ได้เรื่องกว่าเดิมหรือนี่ ข้าวขอโทดดดดด

     ยังไง ข้าวก็ยังหวังว่ารีดที่น่ารักจะยังคงเป็นกำลังใจให้ข้าวเสมอนะคะ

ถ้าชอบเรื่องนี้  ก็กดfavourite อยากคุยแลกเปลี่ยนความเห็นก็เม้นเลยจ้า^^ ข้าวน่ารัก ไม่กัดรีดหรอก ข้าวไม่ใช่หมาาาาาาาาา

ไปแล้วค่า พบกันใหม่ตอนหน้าเนาะๆ^^

*มีการแก้ไขคำผิด