รักวุ่นวายของฉันกับนายจอมตื๊อ

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่5 ความสงสัย เรื่องราวความรักกับการกลับมาของใครบางคนที่แสนรอคอย

                วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ฉันแสนรอคอย เพราะว่าจะไม่มีพี่คมเคียวหรือพี่ตูดบิดตูดเบี้นวของคุณมิมุเหมียวมาวุ่นวาย=_=;(อย่าทำหน้างงอสงไขยไปเลยค่ะเขาไม่มีตัวตนอยู่ในเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว แต่เป็นแฟนคลับที่แสนแน่นหนาเพราะมีคุณพี่คริสที่แสนรักของเขาอยู่ในเรื่องน่ะค่ะ^^;)

                ตอนนี้ฉันกำลังนั่งทำรายงานที่แสนมากมายอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนในสวนที่แสนรกของครอบครัว...นี่ถ้าแม่กลับมา มีหวังแม่ด่าตาย แต่ไม่ต้องกังวลเพราะถ้าแม่กลับมายัยเจ๊แสนหล่อกับอาเฮียแสนสวยก็คงจะรีบมาเร่งให้เก็บทำให้เรียบร้อยแล้ว=_=:;

                “เจ๊แดด มานั่งเปล่งแสงอาทิตย์อะไรตรงนี้ ร้อนจะตาย^^”เสียงไอ้เด็กข้างบ้านตะโกนมาให้ได้ยิน

                “ฉันมานั่งผลิตยูวี มีไรปะละ==++++”

                “โอเคๆ....ตัวก็ดำอยู่แล้วยังมานั่งตากแดดให้ดำมืดไปทั้งบ้านอีก...เบื่อจริงเลย=+=:;”

                “ว่าอะไรนะ!!=*=:;”

                “เปล๊า ไม่มีอะไร ก็แค่มีข่าวใหญ่จะมาบอก แต่เห็นแบบนี้แล้วไม่บอกดีกว่า...ไปแล้วนะ มีเรียนพิเศษ^^”มันยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่า

                “เฮ้ย!เดี๊ยวซิ มีเรื่องอะไรมาว่าให้รู้เรื่องเดี๊ยวนี้นะ!!”

                “อืม...บอกดีไหมน้า....”

                แน่ะ มันทำเล่นตัว...

                “ก็ได้ ไม่อยากรู้ก็ได้ อย่ามาบอกนะ=3=”คนสวยก็งอนเป็นนะ

                “ก็ได้ๆยอมบอกก็ได้ คือ...”มันเงียบไป...มีอะไรก็รีบๆพูดซิฟระ ถึงแม้ปากจะบอกว่าไม่อยากฟังแต่หูกับใจมันไม่ตรงกับปากเพราะคอยเงี่ยหูฟังอยู่ตลอดว่ามันจะพูดอะไร

                “ไม่บอกดีกว่า^^”

                “อะ ไอ้ ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี!!!”

                อ๊าก!!! มาบอกให้อยากแล้วก็จากไปอย่างเนี้ยนะเหรอ ฟอดแฟดๆๆๆ

                มันเดินจากไปแล้วแต่กลับทิ้งระเบิดลูกใหญ่ใส่ฉันอีกต่างหาก=*=+++

                แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนมาเห็นเอาตอนที่ฉันวีน ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย เพราะมันดันมีเสียงใครบางคนที่แสนอ่อนโยนดังขึ้นมาด้วย

                “ไม่เจอกันแค่3ปี ยัยแสงแดดที่แสนน่ารัก ก็เปลี่ยนจากแสงแดดกลายเป็นแสงดับไปแล้วเหรอเนี้ย แถมอารมณ์ร้ายขึ้นตั้งเยอะอย่างนี้คงไม่ต้องไปฝันเรื่องแฟนหรือคนที่จะมาจีบแกแล้วมั้งเนี้ย^^”

                ฉันหันหลังกลับไปและก็ได้พบกับเพื่อนสนิทที่แสนรัก ที่ต้องห่างกันไปเพราะมันไปเรียนต่อนอก มันเป็นที่ฉันรัก ใช่! ถ้าคุณคิดลึกก็นั่นแหละ...ฉันรักเพื่อนสนิทของฉันเอง รักแบบผู้หญิงคนหนึ่งที่จะรักได้

                “คุง!!กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วจะมาอยู่ที่นี่ตลอดหรือเปล่าหรือมาเยี่ยมเฉย แล้วทำไมไม่ยอมติดต่อมาบ้าง แล้ว...”

                “หลายแล้วจังเลยเธอ เอาเป็นว่าฉันมาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แล้วก็เห็นเธอนั่งอยู่ที่หน้าต่างด้วยเมื่อคืน หน้าเธอโคตรตลกเลย นอนน้ำลายไหลยืดด้วย^O^”

                “จริงเหรอO[]O!!!”

                “จริงซิ แล้วก็คิดว่าจะมาต่อม.5ที่นี่ด้วย^^ ต่อจากนี้เราก็จะไม่พรากจากกันอีกแล้วนะ”

                รูสึกคำพูดของเขาชวนซึ้งเหลือเกิน ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกที่แสนโชคดีที่มีพระเอกอยู่เคียงข้างในยามที่ตัวเองไม่มีใคร และเสียใจอย่างสุดๆ และเธอมาให้พระเอกปลอบใจ...

                “.....แดด แสงแดด นี่หลับในอยู่รึไง^^”

                ..โอ้ มันช่างเป็นรอยยิ้มที่แสนอ่อนดยนดีจังเลย=W=~เคลิ้ม

                “นี่!!!”

                “หาๆเปล่านะ เปล่าฉันกำลังคิดว่านายเหมื่อนพระเอกเลย แล้วก็หล่อมาก><//”

                แว๊กกกก!!!พูดอะไรออกไปเนี้ยแนO[]O

                “เอ้ย!!!ไม่ๆๆฉัน....ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ เปล่าๆ!!!”

                “...”คุง

                แง้ เงียบเลยนึกว่าฉันพิลึกอยู่รึเปล่าเนี้ย ฮือ ดูเหมือนความรักของฉันจะยิ่งห่างไกลออกไปเรื่อยแล้วซินะ ฮือTT^Y

                “หึ หึหึ ฮ่าๆๆๆ><”

                “O_O”ฉัน

                “เธอนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ;D”

                “นาย นายหัวเราะทำไมเนี้ย=^=”

                ไอ้เราก็นึกว่าโกรธ=^=++

                “โอ๋อย่างอนไปเลยน่า หายโกรธนะ^^d”

                แหม ง้อแบบนี้ฉันก็...หายงอนซิ^^=

                “ก็ได้=^=d”

                                                                                ………………………

ในระหว่างนั้น ใครบางคนที่ยืนหลบอยู่ในพุ่มไม้ใกล้บ้านของแสงแดด ก็เดินออกมาจากพุ่มไม้ และใครคนนั้นก็คือ...คมเคียว รุ่นพี่ที่แสนดีของแสงแดดนั่นเอง...