รักวุ่นวายของฉันกับนายจอมตื๊อ

ลำดับตอนที่ #4 : การโดดเรียนครั้งแรกในชีวิต ที่แสนจะลำบาก=__=:;

หลังจากที่พี่เคียวกินข้าวเสร็จแล้วก็เดินมาส่งฉันที่ตึก วันนี้ทั้งวันฉันไม่ได้สนใจที่จะเรียนเลย มัวแต่คิดเรื่องเมื่อเช้าจนยัยมุกเรียกอีกทีนั่นแหละ ฉันถึงเพิ่งจะรู้ตัว

                “ยัยแก่แดด!!!นี่แกฟังฉันอยู่ป่ะเนี้ย!!เพื่อนโมโหแล้วน้า~~”มันตะโกนเข้าหูฉันจนตอนนี้ฉันรู้สึกว่า หูของฉันกำลังวิ้งๆ และไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแล้ว=^=

                “แกจะตะโกนทำไม บ้านแกอยู่โคราช แล้วมาเรียนที่อนุสาวรีย์ชัยหรือไงยะ!!”หน็อย ฉันก็โกรธเป็นนะยะ มาแหกปากใส่หูคนอื่นโดยที่ไม่ได้คำนึงว่าเสียงตัวเองน่ะมันแหลมแค่ไหนมันเป็นการทำร้ายคนอื่นโดยที่ไม่สงสารเลยสักนิดว่าคนที่อยู่ตรงนี้ ไม่ได้อยากจะหูหนวกก่อนวัยอันควรเลยสักนิดเดียว ขอด่าอีกหน่อย...ยัยเพื่อนบ้า ผู้ไม่รักเพื่อน ยัยเพื่อนโหดร้าย ชั่วร้าย ฉอดๆๆๆ

                ...ใครก็ว่าฉันขี้บ่นแบบนี้ทุกคนเนี้ยแหละ แต่ฉันว่า ตัวเองไม่เห็นจะขี้บ่นตรงไหนเลยนะ!!!

                “เออ บ้านฉันอยู่โคราช แต่ฉันมาเรียนที่กรุงเทพแล้วมันเป็นไรปะหล่ะ แกก็เด็กนอกเหมอนกัน...นอกกรุง แถมอยู่บนสุดของประเทศเลยไม่ใช่เหรอยะ!!!”มันด่าฉันก่อนที่มันจะรีบเปลี่ยนเรื่องไปเลยในทันที และเรื่องก็ว่าด้วย อาจารย์สิริโฉม งามลักษณ์ อาจารย์สอนภาษาไทย ที่พวกฉันแสนจะรัก เทิดทูนบูชาเอาไว้เหนือเศียร ตอนนี้ลาคลอด ซึ่งพวกฉันสงสัยเหลือเกินว่า อาจารย์แกก็อายุเกิน 45แล้ว อาจารย์แกยังมีท้องได้อย่างไร หรือว่าหน้าของท่านไปก่อนวัยมาก....แต่ก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้ได้...เอาเป็นว่า พักเรื่องอาจารย์สิริโฉม งามเฉิดฉายอะไรนี่เอาไว้ก่อนก็แล้วกันดีกว่า อืม...ความจริงมันก็เรื่องเดียวกันเนี้ยแหละติดอยู่แต่ว่าวันนี้ มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น คาบของครูสิริโฉมที่ครูเขาลาหยุด ครูสาย-หยุดผู้แสนจะโหดร้ายก็เข้ามาสอนแทน และวันนี้ทั้งวัน ก็จะต้องเรียนสังคม ที่ครูแกสอนทั้งวัน ดังนั้น วันนี้ ฉันผู้แสนจะนิสัยดี น่ารัก ในสายตาของครู ก็จะโดดเรียนเพื่อหนีวิชาของครูเอาซะเลยง่ายๆ^^

                “วันนี้ หลังจากเช็คชื่อเสร็จ ฉันจะแกล้ง ทำเป็นปวดท้อง แล้ว แกก็ทำเป็นปวดหัว ให้ยัยษา พามาห้องพยายบาล ก็แล้วกัน อ้อ!!ที่สำคัญแกจะต้อง ทแกล้งป่วยแต่ช่วงที่กินข้าวเสร็จเข้าใจไหม!!!”

                “เข้าใจ แต่ยัยษามันเอาด้วยแน่เหรอ ฉันกลัวว่า มันจะไม่ยอม เพราะเมื่อคราวที่แล้ว...”

                “แกไม่ต้องเป็นห่วงไป ฉันเตรียมแผน และได้สืบมาเรียบร้อยแล้ว ว่าตอนนี้ มันกำลังอยากได้อะไร และเราก็เอาอันนั้นมาเป็นตัวล่อ มันให้มันยอมพาแกออกมา ดังนั้น แกวางใจกับการวางแผนในครั้งนี้ได้เลยว่าสำเร็จชัวร์ล้านเปอร์เซ็น”             ...ไอ้ล้านเปอร์ซ็นของแกนี่มันเชื่อได้คิดเป็นกี่เปอร์เซ็นของการรอดชีวิตฟระ!!

                ...จำได้ว่าเมื่อคราวที่แล้วแกก็เกือบไม่รอดเลยนี่หว่า=_=:;

                เมื่อถึงเวลา ฉันก็จัดการตามที่ได้เตี๊ยมมาตั้งแต่แรก..และไม่น่าเชื่อยัยษาเอาด้วย และเมื่อฉันลองถามมัน มันก็ทำหน้าแดงๆแล้วก็ไม่ยอมพูดอะไรกับฉัน

                แต่...ให้ตายเหอะ ตอนแรกก็ว่าเตี๊ยมอันะ ไปๆมาๆกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันปวดท้องของจริงซะแล้ว แงๆTT^TTท่าทางฉันจะทำผิดอะไรบางอย่างแน่ๆเลย ฟ้าเลยลงโทษคนที่โกหกอย่างฉัน ให้ต้องปวดท้องของจริงแบบนี้T^T…ทียัยมุกมันไม่เห็นเป็นอะไร...แง้ ตอนไหว้ครูฉันไปให้สัญญากับครูคนไหนไว้หรือเปล่าเนี้ยว่าจะไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่โดดเรียน...

                ฮือๆนึกออกแล้ว ป้าน้อยข้างบ้านนี่เอง แต่ไม่ใช่ตอนไหว้ครู แต่เป็นตอนรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ตอนช่วงสงกรานต์เมื่อปีที่แล้วต่างหาก!!!T^T

                พูดแล้ว...เศร้า ตอนนี้ฉันเลยต้องมานอนจับเจ่าอยีที่ห้องพยาบาล แทนที่จะเป็นสวนสาธารณะหรือไม่ก็ห้างอย่างที่พวกเด็กโดดเรียนชอบไปกัน

                ส่วนยัยษา กับยัยมุก ก็ไปแตล๊ดแต๊ดแต๊อยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้หลังจากหิ้วปีกฉันมาจากห้อง...อย่างนี้ มันน่าด่าทั้งคู่เล้ย!!!

                ขณะที่ฉันกำลังคิดด่าพวกมันอยู่ในใจอยู่นั้น ครูห้องพยาบาลก็เข้ามาพลางถามฉันว่า “เป็นยังไงบ้างดีขึ้นหรือยัง...”

                “เอ่อ...ยังเลยค่ะ รู้สึกยังปวดหนึบอยู่เลย...”ฉันพูด...อ้าว คราวนี้ ฉันไม่ได้ตอแหลนะ แต่ฉันปวดท้องจริงๆ;P

                “เอ่อ แต่ว่าครูมีธุระ...ต้องออกไปข้างนอก...”ครูพูดขึ้นมาอย่างลำบากใจ

                ฮ่าๆอย่านึกว่าฉันไม่รู้นะครูว่าธุระของครูคืออะไร...วันนี้EXOจะมาไทย ครูผู้แสนจะเป็นแฟนพันธิ์แท้ ขนาดที่ว่านาฬิกายังเป็นรูปพี่คริสอย่างครูมีหรือที่ครูจะพลาด>///<

                “ไปเถอะค่ะ เดี๊ยวหนูจัดการให้เอง^^V”

                “จริงเหรอ งั้นครูไปก่อนนะ>///<V”พูดจบก็รีบวิ่งออกไปแต่ฉันว่าฉันได้ยินเสียงครูกรี๊ดแล้วเรียกพี่คริสอยู่นา=__+:;

                เฮ้อ เหลือฉันอยู่แค่คนเดียวแล้วซินะ เฮ้อน่าเบื่อชะมัด=^=

                ในระหว่างที่ฉันครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกว่ามีใครมาวุ่นวายอยู่กับตัวฉันอย่างไรก็ไม่รู้=.=++

                หรือว่าฉันกำลังโดนผีอำ!!!

                อ๊ากกกก ไม่เอานะ น่ากลัวT^Y

                อ๊าก ทำไมไม่ยอมไปซะที ไม่รู้รึไงว่าคนมันกลัว!!

                ในขณะที่ฉันกำลังวิตกจริตจิตตกอยู่นั้นฉันก็เริ่มรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ปากฉัน...เฮ้ยนี่...นี่มัน นี่มัน...จูบ...เหรอ=3=:;

                ไม่นะนี่ฉันเสียจูบให้กับผีหรือเนี้ย!!!

                ฉันพยายามที่จะลืมตา แต่ก็กลัว กลัวที่จะเห็นอะไรบางอย่าง...บางอย่างที่ไม่ใช่คนTT^Y

                แต่จู่ๆก็มีเสียงคนๆหนึ่งดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน...แต่ฉันกลับคิดไม่ออก

                “เธอน่ะ อย่างนี้ตลอดเวลาโกหกแล้วก็จะต้องไม่สบายอย่างนี้ทุกที หึ แล้วยังงี่เง่าที่จะทำอีกนะ....”

                “...”

                “หายไวๆล่ะ...”

                พูดจบฉันก็รู้สึกว่ามีเสียงรองเท้าเดินออกไป พร้อมกับกระดิ่งที่หน้าห้องพยาบาลดังขึ้น แล้วเสียงทุกอย่างก็เงียบลง ฉันลืมตาขึ้น...แต่ก็ไม่เห็นใครแล้ว

                ...ต้องไม่ใช่ผีแน่ๆ เป็นคนแน่ๆ....

                ....แต่...ใครกันล่ะ....

                ฉันได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้อยู่ในใจ.....