รักวุ่นวายของฉันกับนายจอมตื๊อ

ลำดับตอนที่ #3 : คำพูดเพียงบางคำ กับการกระทำที่ไม่เข้าใจ

ผู้ชายที่คอยมารับมาส่งฉันคนนี้คือรุ่นพี่ที่โรงเรียนผู้แสนหล่อเลิศประเสริฐศรีที่ใครก็ต่างยกเขาให้เป็นเจ้าชายผู้แสนบริสุทธิ์ผ่อง ไร้ฝ้าหรือสิวมาคอยกวนใจ=.,=

                แต่มีหลายๆสิ่งที่ผู้คนเหล่านั้นรู้จริง และไมรู้จริง...

                สิ่งที่พวกพี่ท่านรู้จริงๆนั่นก็คือ การที่เจ้าชายผู้บริสุทธิ์นั่นมาคอยตามตอแยฉันให้วุ่นวาย หลายๆคนก็ออกอาการหมั่นไส้ บางคนก็มาถามฉันว่าทำอย่างไรจึงทำให้เจ้าชายชอบฉันขนาดนี้...แต่สิ่งที่เขายังไม่รู้จริงนั่นก็คือ........................

                หมอนั่นเป็นเกย์!!!

                O[]O!!!นี่คือหน้าตาของยัยมุกทันทีที่ฉันเล่าให้ฟังว่าหมอนั่นเป็นเกย์

                ....ก่อนที่มันจะพูดว่า “โถ่...น่าเสียดายหน้าตาก็ล้อหล่อไม่หน้าเป็นเกย์เลย โถ่ อุตส่าห์ปลื้มเขามาตั้งหลายปี=_T”ก่อนที่มันจะเว้นวรรคไว้ประมาณ1วินาทีแล้วก็พูดว่า “ดีล่ะ ไหนๆพี่เขาก็เป็นเกย์แถมมาตามตอแยแกเพื่อไปหลอกพวกชะนี ดังนั้นฉันจะยอมตัดใจจากพี่เขาแล้วก็ยกให้แกแทน....นี่เป็นการเห็นแก่เพื่อนอย่างสุดๆแล้วนะเนี้ย^^”

                ดู๊ ดูมัน ยิ้มแบบเชือดเฉือนจิตใจเพื่อนตัวเองมากๆเลยอ่ะTT^^TT(ร้องไห้จนจมูกบานเลยT^T)

                “แต่...แต่แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันเกลียดอะไรแบบนี้ที่สุดเลยอ่ะ แกจะทำร้ายเพื่อนผู้กลัวพวกนี้ได้เหรอTT^TT”ฉันพยายามอย่างมากในการที่จะบีบน้ำตาให้ไหล...แหม ทีตอนดูหนังเศร้าๆนะฉันร้องไห้เป็นเผาเต่า ร้องจนเรียกว่าฉันบิ้วอารมณ์ได้เก่งกว่านางเอกของเรื่องเยอะเลย เพราะฉันร้องไห้จนเรียกว่าทั้งน้ำตา น้ำมูก น้ำลายออกมาหมด แล้วแบบนี้ฉันจะไม่เก่งกว่ายัยนางเอกละครพวกนั้นได้ไง...จริงปะหล่ะ=.,=

                “ฉันก็ไม่เข้าแกจริงๆแหละว่ะ แกก็อยู่ในครอบครัวที่แสนจะผิดปกติพวกนี้ แล้วทำไมถึงยังทำใจยอมรับมันไม่ได้อีกล่ะวะ”

                “แก...แกไม่เข้าใจฉันจริงๆด้วย ฮือTT^TT”

                ฉันพยายามบีบน้ำตาให้ดูหนักเข้าไปอีก ก่อนที่จะกระเถิบหนีมันแล้วก็นั่งทำเสียงโรคจิตอยู่อย่างนั้น...จำได้ว่าวันนั้ฉันยอมเล่าให้มันฟังว่าที่ฉันกลัวผู้ชายมากๆเป็นเพราะอะไร นั่นก็เพราะว่าฉันกลัวจะถูกหลอกจนต้องช้ำใจเหมือนพี่สาวที่แสนรักของฉันจนต้องลี้ภัยในตัวเองโดยการหนีไปเป็นทอม…

                ซึ่งมันเป็นอะไรที่ไม่ดูเอาซะมากๆพี่ลม(เพียงลม)ไม่ยอมกินข้าว อาบน้ำ(ยัยผู้หญิงซกมก)เอาแต่นั่งมองรูปที่อยู่ในโทรศัพท์แล้วก็ทำเสียงโรคจิตเหมือนที่ฉันทำในวันนั้นมันทำให้ฉันเห็นว่าความรักที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ เป็นชายแท้หรือเปล่ามันช่างหน้ากลัวเพียงไร...เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ยอมเป็นเหมือนพี่สาวของฉันอย่างเด็ดขาด!!!

                “นี่ๆเหม่ออะไรอยู่เหรอ”มันพูดพลางเดินบิดก้นถอยหลังจ้องมองหน้าฉัน

                “เปล่าหรอกค่ะ แล้วพี่ไม่มีเรียนตอนเช้าเหรอคะ หรือไม่ก็ซ้อมรำหรือกีฬาอื่นๆถึงต้องมาคอยตามติดฉันอยู่อย่างเนี้ย”

                ถ้าเป็นคนอื่นคงอายจนไม่มีหน้ามาเจอฉันอีก แต่ว่า...ก็อย่างนี้แหละ ฉันเป็นน้องสาวของกระเทยสายพันธิ์ไทยนะ ไม่มีทางที่จะด่าแล้วแพ้ใครง่ายๆหรอกยกเว้นพี่ชายกระเทยของฉันกับกระเทยพันธิ์แท้เท่านั้นแหละแล้วหมอนี่ เอ่อ เรียกหมอนี่ว่าไงดีเนี้ย เรียกอย่างเดิมก็แล้วกัน แล้วหมอนี่ก็ไม่ค่อยมีปากมีเสียง...สงสัยเป็นกระเทยฝึกหัดแน่เลย:P

                แต่อย่างนี้ก็ไม่หน้าไว้ใจอยู่ดี...

                “ก็ไม่มีหรอกแดดไม่ชอบเหรอ^^”

                “ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ก็แค่เกรงใจ”แม้ว่าปากฉันจะพูดแบบนั้นแต่ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่ฉันพูดไปมันเพื่ออะไรกันแน่เนี้ย ตอนแรกก็ผลักไสทำท่าไม่ชอบพี่เขา แล้วทำไมยังรู้สึกว่าพี่เขาน่าสงสาร ไม่น่าทำกับเขาอย่างนั้น...

                “เหรอ ก็นึกว่าไม่ชอบ^^แสดงว่าฉันยังมาได้ใช่ไหม^^”พูดพลางบิดก้นไปมา

                โถ่ เมื่อกี้อุตส่าห์แสดงซะอย่างกับว่าแมนเกินร้อย...

                อืม...จะว่าไปฉันก็ไม่เคยถามเขาจริงๆหรอกนะว่าพี่เขาเป็นจริงๆหรือเปล่าแต่ในความรู้สึกของฉันมันเป็นอย่างนั้นนี่นา ฉันว่าฉันรู้จักพี่ชาย(ที่เป็นกระเทย)ดีนะ ว่าลักษณะท่าทางแบบเนี้ยคือลักษณะของกระเทยทุกอย่าง!!!

                “วันนี้แดดกินข้าวมาหรือยังล่ะ ถ้ายัง…”

                “กินมาแล้วล่ะค่ะ....”ฉันตอบและรู้สึกว่าท่าทางของเขาราวกับหมาหงอยไปเลยทีเดียว “แต่ถ้าพี่ยังไม่ได้กิน ฉันไปนั่งเป็นเพื่อนก็ได้ค่ะ^^”

                ท่าทางรอยยิ้มของฉันมันคงจะอบอุ่นมากๆเลยซินะ เพราะดูท่าทางพี่เขาดีใจมากเลยและรีบดึงมือฉันพลางเดินตูดบิดเข้าโรงเรียนและไปโรงอาหารทันที…

                ขณะที่เขากำลังนั่งกินอยู่นั้นจู่ๆ พี่เขาก็ถามฉันขึ้นมาว่า “ตอนนี้เรากำลัง...”พี่เขาเว้นวรรคไปพักหนึ่งก่อนที่จะพูดขึ้นอีกว่า “คบกันอยู่ใช่ไหม...”

.....

                เกิดความเงียบขึ้นท่ามกลางผู้คนที่เต็มโรงอาหาร แต่ฉันก็รู้สึกได้ ว่ามันเป็นความเงียบที่แสนอึดอัด...นั่นซินะ เรากำลังคบกันโดยทางอ้อมอยู่หรือเปล่า...การคบกันโดยที่ไม่มีการเอ่ยอะไร ไม่มีการขอคบ ไม่มีคำใดๆ ไม่มีอะไรเลย แต่มีอยู่อย่างเดียวนั่นก็คือ ความรู้สึกที่บางครั้งเหมือนจะจูนหากันติด และบางครั้งเหมือนจะเลือนรางราวกับมันไม่เคยมีอยู่เลยในความทรงจำ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ดึงเราสองคนเอาไว้ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่า มันคืออะไร....

                ฉันกำลังทำท่าจะตอบ...ซึ่งฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าที่ฉันจะตอบไปนั้นมันคืออะไร...แต่พี่คมเคียว(ชื่อช่างแตกต่างกับลักษณะท่าทาง=_+:;)ก็หยุดฉันเอาไว้ ก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า “ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ ถ้าหากว่ามันทำให้ลำบากใจ...เอาเป็นว่า ตอนนี้ ลืมคำถามนี้ไปก่อนก็แล้วกันเนาะ^^”

                เขาพูดพลางยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มธรรมดาๆที่ฉันเห็นอยู่ทั่วไปนี่แหล่ะ แต่ฉันกลับรู้สึกว่า มันแสนที่จะเต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆ ทั้งกลัว ทั้งไม่เข้าใจและอื่นๆที่ฉันไม่สามารถตีความได้

                “เอาล่ะ ฉันกินข้าวหมดแล้ว เดี๋ยวจะไปส่งที่ตึกเรียนนะ”พูดจบก็เดินไปเก็บจานปล่อยให้ฉันนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง....
จบตอน3แล้วค่า^^ติดตามตอนต่อไปทีนะคะ-/\-