the curse สาปรักป่วนหัวใจเมื่อฉันกลายเป็นเด็ก

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 8 ขุนเขา

     ฉันยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าแห่งหนึ่ง สายลมพัดพาระไปตามยอดหญ้าเล็ก ฉันมองไปรอบๆตัวและพบกับเงาสูงๆของใครบางคน ฉันขยับตัวเล็กน้อย ก่อนที่จะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไล้อยู่ที่ใบหน้าของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นและพบว่ามันคือดอกจำปานั่นเองที่กำลังไล้อยู่ที่หน้าของฉัน ฉันเขยิบก้าวถอยหลังเล็กน้อย ที่ปากเหมือนพูดอะไรบางอย่างออกไป แต่กลับไม่มีเสียงใดๆเลย ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกไปจากเสียงลมที่พัดหวีดหวิว และเสียงของยอดหญ้าที่ถูกลมพัดจนเสียดสีกัน กลิ่นของดอกจำปายังซ่านอยู่ในจมูกแม้ว่าจะห่างออกไปแล้วก็ตาม ฉันเงยหน้าขึ้นอีกครั้งเขาไม่ได้เป็นเพียงคนในเงาอีกต่อไป เขาเป็นผู้ชายหน้าคมคนหนึ่งมือของเขาถือดอกจำปา ยื่นมาเบื้องหน้าของฉัน ฉันรับรู้ว่าปากของตัวเองกำลังยิ้ม ก่อนที่มือจะยื่นไปรับ เจ้าจำปาดอกนั้นมาไว้ในมือ

     สายลมพลันโหมแรง ฉันไม่สามารถลืมตาได้อีกต่อไป ฉันค่อยๆหลับตาลง พร้อมกับสติที่หลุดลอยไป...

     "ฝันดีหรือไง นอนยิ้มอยู่ได้"เสียงกวนประสาทแบบนี้ไม่ต้องสืบฉันก็รู้ว่าใคร ไอ้บ้าซันแน่นอน=_=

     "เข้ามาทำอะไร"ฉันถามเสียงห้วนไม่ห้วนทนไหวหรือไง บุกเข้าห้องคนอื่น เข้ามากวนประสาทเจ้าของห้องเขาแบบเนี้ย=^=

     "ไปอาบน้ำได้แล้วไป จะพาไปเที่ยว"ว่าแล้วมันก็กระชากแขนฉันขึ้นจากเตียง แต่เดี๋ยวนะ มันลืมไปรึไงว่าฉันเป็นเด็กตัวเล็กๆกระชากซะเต็มแรง ฉันจึงหน้าทิ่มลงที่นอนอีกรอบ แต่จะไม่อะไรเลย ถ้าหน้าฉันไม่เอาตรงที่เจ็บเพราะแรงตบฟาด 

     "โอ๊ย ไอ้บ้า เบาๆดิวะ นี่น้องนะ ตัวเล็กนิดเดียว โอ๊ยแก้มช้านนนนนส"ฉันคร่ำครวญ ก่อนที่จะรีบลุกก่อนที่จะโดนมันลากจากที่นอนอีกรอบ ซึ่งรับรองคราวนี้เจ็บหนักชัวร์=_=

     ฉันเดินลงมาจากห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิด แก้มข้างที่ฉันตบตัวเองมันบวมมาก~~

     สาบานว่านี่คือแรงตบของเด็กประถม1 มหาประลัยมากค่ะมือฉัน แก้มฉันบวมจนแทบจะเลยขึ้นไปปิดตาเลยทีเดียว

     "อ่ะ"เสียงใครบางคนดังขึ้นข้างหน้าของฉัน ในขณะที่มือของเขายื่นอะไรบางอย่างมาให้ และพบว่ามันคือกอเอี๊ยแห้ปวดฟันนั่นเอง

     "มาพี่ติดให้"ว่าแล้วก็แกะกาวออก พร้อมกับจะติดลงที่แก้มฉัน แต่ฉันเบรกเขาไว้ก่อน 

     "มะ ไม่ต้อง ทำเองได้"ฉันพูดและกำลังจะดึงกอเอี๊ยออกมาจากมือเขาแต่มือฉันกลับโดนเขารวบเอาไว้และค่อยๆติดกอเอี๊ยให้อย่างเบามือ

     "เพี้ยงหายนะ"พร้อมกันนั้นเขาก็เป่าร้อนๆเบาๆลงที่แก้มของฉัน และนั่นทำให้ฉันเผลอก้าวเท้าหนี แต่เพราะข้างหลังคือขั้นบันไดและ....

     ฉันเป็นางเอกเรื่องนี้นะเว้ย ถนอมๆฉันหน่อย ทำไมฉันต้องเจ็บตัวตลอดเลย ปกติเวลานางเอกจะล้มนี่พระเอกต้องช่วยประคองดิวะ ไม่ใช่ปล่อยให้หงายเก๋ง ขาชี้ฟ้าแบบนี้ บ้าเอ๊ย!=^= โคตรโกรธ=_=++++++

     ฉันคิดอย่างแค้นเคือง ไม่ให้แค้นได้ไง ตัดฉากไปที่เมื่อกี้ดิ ฉันถอยหลัง สะดุดขั้นบันได ปกติแล้วนางเอกเรื่องอื่นๆมันต้องมีคนคอยประคองดิวะ แต่นี่เขาดันปล่อยฉันหงายท้อง อึ้ยยยย

     "โอ๋ๆไม่เจ็บเนอะๆ"เขาว่าแล้วเอามือมาลูบหัวฉัน แล้วจับโยกไปมา นี่ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาหน้ารถนะเว้ย โยกจนหัวจะหลุดแล้ว=_=

     "อ้าวลงมาแล้วเหรอ ไปเหอะเดี๋ยวสาย"เสียงไอ้ซันว่าขึ้น ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเข้ามาอุ้มฉัน แล้วพาเดอนไปที่รถ

     "นี่เรากำลังจะไปไหนกัน"ฉันถามขึ้น

     "เดี๋ยวก็รู้"ว่าแล้วไอ้ซันก็วางฉันลงที่เบาะด้านหลัง ก่อนที่จะเดินไปนั่งยังที่คนขับและขับรถออกจากบ้าน

     หลังจากออกจากบ้านไม่ทันไร ฉันเริ่มถูกความเบื่อและความง่วงกลืนกิน สายตาของฉันที่เลื่อนไปเรื่อยๆตามความเร็วและการเคลื่อนที่ของเจ้าเต่าน้อย ค่อยๆหรี่ปรือด้วยความง่วงก่อนที่จะหลับไปในที่สุด

     จ...

     จันทร์

     "จันทร์!!!"เสียงของใครบางคนกำลังเรียกฉัน

     ฉันเหรอ? ฉันไม่ได้ชื่อจันทร์ซะหน่อย ฉันชื่อ....

      ชื่อ....ชื่ออะไรล่ะ? ทำไมคิดไม่ออก

      "เจ้าจันทร์ เจ้าจันทร์ของแม่ฟื้นแล้ว"เสียงพูดด้วยความดีใจของใครบางคนอยู่ใกล้จนฉัน ต้องพยายามลืมดวงตาที่หนักอึ้งขึ้น และพบว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าตาสวยคนหนึ่ง ฉันสะบัดหน้าเล็กน้อย นี่มันอะไรกัน ทำไม? 

     ฉันค่อยๆลุกขึ้น มองไปรอบๆตัว ห้องไม้เล็กๆกับเตียงไม้ขนาดใหญ่กว่าตัวของฉัน ที่ข้างเตียงมีหีบไม้ใบใหญ่อยู่หนึ่งใบ

     "แม่นึกว่าจักต้องเสียเจ้าไปแล้ว เหตุใดจึงทำเช่นนี้"ว่าแล้วอ้อมกอดของหญิงสาวก็รัดแน่นขึ้น ฉันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สายใยบางอย่างร้อยรัดฉันกับเธอเอาไว้ทำให้ฉันกอดเธอกลับ คำๆหนึ่งเสียงๆหนึ่งหลุดออกมาจากปากของฉัน

     "หนูขอโทษ"ฉันกอดเธอแน่น พลันน้ำตาก็ไหลออกมา ฉันแหกปากร้องไห้ลั่น รู้เพียงว่าอ้อมกอดนี้จะเป็นอ้อมกอดที่ป้องกันและปกป้องทุกๆอย่างให้กับฉัน

     "ท่านน้า"เสียงขรึมๆของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น และนั่นทำให้อ้อมกอดที่กำลังโอบกอดฉันอยู่ค่อยๆคลายออก ทำให้เห็นเด็กหนุ่มหน้าคมคนหนึ่ง ราวกับกระแสไฟฟ้าไหลเข้ามาช็อตฉัน ภาพบางอย่างรวดเร็วมากผุดเข้ามาในหัว ก่อนที่จะหายไป

     "ไหว้ขอบคุณพี่เขาซิ พี่เขาเป็นคนช่วยเรานะ"ฉันทำได้เพียงขมวดคิ้ว ก่อนที่จะยกมือไหว้เขาอย่างงุนงง

     "เขาคือ ขุนเขา"เหมือนผู้หญิงตรงหน้าจะพูดอะไรอีกแต่ฉันไม่ทันได้ฟังแล้ว เพราะสายตาของฉันกำลังมองที่เขา ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงด้วยเสียงเรียกจากที่ห่างไกล

     "เพลง ไอ้เพลง ถึงแล้ว"ว่าแล้วก็อุ้มฉันลงจากรถ ทั้งๆที่ยังงงๆอยู่ ฉันลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองอยู่ในที่แปลกใหม่ ฉันหันกลับมามองหน้าไอ้บ้าซันที่อยู่ในระดับเดียวกับฉัน เพราะมันอุ้มฉันอยู่ กำลังจะถามว่าที่นี่ที่ไหน แต่แล้วเสียงของใครบางคนก็ดังทักขึ้น

     "ไม่เจอแป๊บเดียว กลายเป็นคุณพ่อไปแล้วเหรอวะ"เสียงนั้นคุ้นมาก แต่มันไม่ได้ทำให้หัวใจฉันสะดุดไปได้มากไปกว่าการหันไปพบกับเขา ราวกับลาวาอุ่นร้อนท่วมท้นอยู่ที่ใจของฉัน เขาคือผู้ชายคนนั้น คือเด็กหนุ่มคนนั้น เขาคือ ขุนเขา เขาคือคนๆนั้น!!!!

     มาแล้วๆ ไปกมากๆเลย555 ขุนเขาคือใคร เขาเป็นใคร เรื่องขมวดเป็นปมให้วุ่นวายแล้วนะเอ้อ ขอกำลังใจหน่อยยยยย ส่งจูบมา555 ชอบก็กดfavorite อยากติชมก็เม้นๆนะจ๊า

ป.ล ไปแล้วนาจา คืนนี้ฝันดีน้าค้าาาาา จุ้บ^3^