the curse สาปรักป่วนหัวใจเมื่อฉันกลายเป็นเด็ก

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6ความฝัน...

     แสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านมาตามร่มเงาของใบไม้ที่อยู่เบื้องหน้าฉัน ทำให้ฉันต้องหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆขยับหัวที่กำลังแหงนมองเบื้องบนลง 

     รอบๆตัวของฉันเต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวขจี ดอกไม้สวยงามกำลังผลิดอกออกผล ฉันกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ รอบๆตัวของฉันเต็มไปด้วยความสดชื่นแจ่มใส 

     ฉันถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นยืน เพื่อมองความสวยงามเบื้องหน้า และเพราะกำลังจะยืนทำใหฉันทันได้สังเกตตัวเอง 

     ฉันเบิกตาอย่างตกใจ เพราะเวลานี้ฉันอยู่ในสภาพผ้าคาดอกและผ้าไหมที่พันอยู่รอบเอว

     0-0!!

     อะไรเนี้ย!!?!

     ฉันจับไปที่ผ้าที่กำลังสวมใส่ด้วยความงุนงง 

     กรุ๊งกริ๊ง~

     เสียงกระพรวนบางอย่างที่ลอยมาตามลมทำให้ฉัน หันมองหาเสียงนั่น

     ไม่รู้อะไรที่ดลใจให้ฉันตัดสินใจที่จะเดินออกจากที่แห่งนั้น เท้าของฉันก้าวมาเรื่อยๆอย่างกับไม่ใช่ร่างกายของฉันเอง

     เท้าของฉันมาหยุดยืนอยู่ที่บ้านหลัง มันเป็นบ้านทรงไทยโบราณ หน้าบ้านมีอ่างล้างเท้าก่อนที่จะขึ้นไปบนบ้าน 

     กรุ๊งกริ๊งๆ~

     เสียงกระพรวนดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้เป็นแค่เสียงกระพรวนที่เหมือนต้องลมแบบเมื่อครู่อีกแล้ว แต่มันเป็นเสียงกระพรวนที่กำลังสั่น ราวกับว่ามันถูกรบกวนด้วยอะไรบางอย่าง ในขณะที่กำลังหันหา ก็ถูกอะไรบางอย่างชนเข้าอย่างแรงจนล้มหน้าคว่ำเลยทีเดียว

     ปึง!!

     โอ้ย! อะไรกันเนี้ย!!

     ฉันอดที่จะบ่นอยู่ในใจไม่ได้ ก่อนที่จะเอามือยันพื้น เพื่อที่จะลุกขึ้นแต่มือกลับไปจับได้กับอะไรบางอย่าง

     ฉันหันมองไปที่ที่มือกำลังสัมผัสอยู่ เท้าเล็กๆของเด็กคนหนึ่งอยู่เบื้องหน้าของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นและพบว่า

     "คนขี้ขโมย!!!! เจ้ามันคนขี้ขโมย เอาของๆข้าคืนมานะ เอาของๆข้าคืนมา!!!!"แม้เธอจะก้มหน้าลงมามองที่หน้าของฉัน แต่คราวนี้กลับไม่ได้เป็นเพียงเงาอีกแล้ว มันกลับชัดแจ้ง เธอคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ใบหน้าของเธอนั้นฉันรู้จักดี แต่ใบหน้านั้นราวกับคนที่ฉันไม่รู้จักเลยสักนิด และไม่มีทางที่จะรู้จักด้วย เพราะใบหน้านั้นคือใบหน้าพิมพ์เดียวกันกับฉันเอง!!!!

     "ธะ เธอ...ปะ เป็นใครน่ะ!!!"ฉันถามกลับ เพราะเด็กผู้หญิงที่หน้าเหมือนฉันคนนั้นกลับไม่ได้ลดละที่จะถลึงดวงตาใส่ฉันเลยแม้แต่น้อย ดวงหน้านั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ชิงชัง

     "เอาของๆฉันคืนมา เอาคืนมา!!!!"เธอว่าก่อนที่จะกระโดดเข้าหาฉัน ดวงหน้าของเธอเริ่มขาวซีด หน้าซีกซ้ายค่อยๆ เปลี่ยนไป มือขาวๆของเธอกำอยู่ที่คอของฉัน หน้าซีกซ้ายเริ่มแยกออกจากหน้าทั้งหมด เลือดสีแดงสดไหลออกมา ดวงตาเหลือกถลน แต่ฉันนี่ซิ กำลังจะสติแตก!!!

     "ปะ ปล่อยนะ เธอ...เธอ เป็นใคร...ตะ ต้องการอะไร..."ฉันถามกลับ แต่ดูเหมือนผีหน้าเหมือนฉันจะไม่ได้สนใจเลย

     "เอาของๆฉันคืนมา เอาคืนมา!!!"ไม่พูดเปล่าเธอเริ่มบีบที่คอของฉันแน่นขึ้น แน่นขึ้นทุกที มือของฉันกำที่มือขาวซีด ที่เริ่มมีเส้นเลือดปูดโปนออกมา น้ำหนองกลิ่นเน่าเริ่มออกจนฉันรับรู้ได้ พลันมือของฉันจับได้สายสร้อยข้อมือ ฉันออกแรงกระชาก หวังว่ามันจะช่วยให้มือผีนี่หลุดออกจากตัวของฉัน และ...มันได้ผล

     ยัยผีนั่นกุมที่แขนของตัวเอง ส่วนฉันได้แต่ยืนนิ่ง ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะยืนทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้อีก ทำไมไม่วิ่ง

     เด็กผีนั่นหันมามองที่ฉันแววตาเคียดแค้น เพราะหันมาทำให้หน้าซีกซ้ายที่เบะออก หลุดออกจากหน้าจนเห็นกระดูกสีขาว และนั่นทำให้ฉันวิ่งไม่คิชีวิตเลยทีเดียว

     ฉันวิ่งไม่หยุด ยังคงวิ่งต่อไป ทั้งๆที่เหนื่อยแสนเหนื่อย แต่กลับไม่กล้า แม่แต่ที่จะหยุดวิ่งแล้วมองไปเบื้องหลัง

     แต่สุดท้าย ฉันก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะวิ่งไหว ฉันเอามือเท้าไว้ที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่ง แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร เสียงของกระดิ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง

     "ขโมยๆๆๆๆ แกมันขโมย ฉันจะเอาคืน!!!!!"เสียงนั่นทำให้ฉันยกมือขึ้นปิดหูและร้องกรี๊ดทันที

     "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด"

     "เฮือก!0.0"ฉันสะดุ้งตัวขึ้น รับรู้ได้ถุงเหงื่อที่แตกพลั่ก เต็มตัวไปหมด 

     แค่ฝัน มันแค่ฝันร้าย-_-

     ฉันปลอบใจตัวเอง ก่อนที่จะยกมือขึ้น เพื่อปาดเหงื่อ

     กรุ๊งกริ๊ง

     ฉันค่อยๆวางมือลงบนตักของตัวเอง กลืนน้ำลายเล็กน้อย 

     มันไม่ใช่ฝัน?

     ฉันมองที่กำไลกระดิ่งที่คล้องอยู่ที่แขนของตัวเอง มันเป็นกำไลเก่าๆ สนิมเกรอะอันหนึ่ง แต่เสียงกรุ๊งกริ๊งของมันก็ชวนให้ฉันหายใจติดขัด ขณะที่กำลังจะถอดออกนั้น มือใหญ่ๆมือหนึ่งก็คว้าเข้าที่มือของฉัน มือนั่นทับลงบนกำไลนั่นพอดี 

     ฉันเงยหน้ามองที่หน้าของคน ที่กำข้อมือของฉันเอาไว้แน่น มันคือนายโรมนั่นเอง!!!

     เพียงฉันสบเข้ากับดวงตาของเขา จู่ๆ ภาพรอยยิ้มของเขาก็ปรากฏขึ้น ก่อนที่ความอึดอัดบางอย่างจะเข้าโจมตีฉัน 

     "เฮือก!!!"ฉันหายใจแรงขึ้น ราวกับอากาศที่ฉันกำลังหายใจมันกำลังจะหมดไป พลันภาพทั้งหลายที่เกิดขึ้นก็ยุติ เหลือเพียงความมืดดำ พร้อมกับ เสียงบางอย่างที่ดังขึ้น

     "ขอให้มีแต่ความทุกข์ ฉันขอสาปให้แกไม่ได้พบเจอกับความสุข แกขโมยของๆฉันไป ของๆฉันที่แกขโมยไป ฉันขอให้แกชดใช้ด้วยของที่แกขโมยไป ฉันขอสาปแช่งแก ให้แก...."แว่วแสียงแหลมๆของผู้หญิงคนหนึ่งนั้นวูบเข้าสู่หัวของฉัน ก่อนที่ทุกๆอย่างจะถูกตัดขาดไป....

     ดีค่าาาา เปิดเรื่องไว้เมือวาน ลงวันนี้ เริ่มมีเบาะแสแล้วนะคะ เริ่มผูกเรื่องอีกแล้วนะคะ อย่าเพิ่งงง อย่าเพิ่งตกใจว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องผี เพราะความจริงเรื่องนี้คือเรื่องผีค่ะ เรื่องราวกำลังจะผ่อนคลาย ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ รักรีดเด้อจ้า จากไรต์เตอร์ข้าวปุ้นเองน้า ขอบคุณกำลังใจของนักอ่านด้วยนะคะ ขอบคุณจริง ข้าวเป็นคนบ้ายอ อยากให้ข้าวลงนิยายเพิ่มบ่อยๆ เห็นที ต้องเม้นแล้วล่ะค่ะ^^ เหมือนเดิมจ้าถ้าชอบเรื่องนี้ก็กด favourite ถ้าอยากคุยกันเป็นกำลังใจให้กันก็เม้นโลดดดดด รักนะ ชุ้บๆ>3<