the curse สาปรักป่วนหัวใจเมื่อฉันกลายเป็นเด็ก

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1โรงเรียนใหม่...ที่ไม่อยากอยู่T^T ภาค1

     นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี้ยO[]o

     ฉันจ้องเข้าไปในกระจกอย่างไม่อยากที่จะเชื่อสายตาของตัวเอง ก็เด็กที่อยู่ในกระจก ดันหน้าเหมือนเธอตอนเด็กๆ แต่ที่สำคัญคือ ตอนนี้เธอส่องกระจกอยู่ ดังนั้นเงาที่สะท้อนออกมาต้องเป็นเงาสะท้อนของเธอซิถึงจะถูก ทำไมมันถึงได้กลายเป็นเด็กน้อยกระจ่อยร่อยแบบนี้ไปได้!!!!

     ฉันเอียงคอ และเงาในนั้นก็ทำตาม ฉันยกมือขึ้น ก่อนที่จะหยิกไปที่แก้มของตัวเองเต็มแรง และ....

     "โอ้ย!"ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แก้มด้านซ้ายที่ถูกหยิกเป็นรอยแดงขึ้น และความเจ็บที่ยังอยู่ที่ผิว ช่วยรับประกันเป็นอย่างดีว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงได้กลายเป็นเด็กแบบนี้

     ฉันกำเสื้อนอนที่คอกว้างแน่น และปล่อยให้กางเกงที่ใส่นั่นหลุดออกไปให้พ้นทาง เพราะลำพังแค่เสื้อที่เธอใส่ มันก็ยาวมากพอที่จะปิดช่วงขาของเธอได้แล้ว ก่อนที่เธอจะตัดสินใจวิ่งออกไปจากห้อง และเคาะไปยังประตูห้องของญาติผู้พี่ทันที

     "ไอ้บ้าซันเปิดประตูเดี๋ยวนี้ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย เปิด เปิดเดี๋ยวนี้!!!!"ฉันตะโกนลั่นไม่สนอะไรทั้งนั้น รู้เพียงแค่ตอนนี้จะต้องได้คำตอบที่ฉันอยากรู้เท่านั้น

     ฉันเคาะ ไม่ซิ ต้องเรียกทุบ อยู่ไม่นาน ประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับ ผู้ชายผิวสีแทนที่ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูอาบน้ำ สีหน้าบ่งบอกว่าหงุดหงิด เนื่องจากถูกรบกวนตอนอาบน้ำ

     "นี่ ยัยเสียงหลง จะมาเคาะห้องคนอื่น ก็ให้เวลาคนเขาแต่งเนื้อแต่งตัวนิดนึง แม่เธอก็มารยาทดี แต่ทำไมไม่จำอะไรดีๆที่แม่เธอสอนมาใช้มั่งห๊ะ!"เขาพูดขึ้น โดยที่ก้มมามองฉัน ไม่รู้เขารู้ตัวหรือยัง เดาว่าหมอนี่เมื่อคืนต้องแอบออกมาข้างนอกมา แล้วยังไม่สร่างเมาแน่ๆ หรือว่สฉันจะไม่ได้กลายเป็นเด็กแต่แค่คิดไปเองเท่านั้น ฉันคิดก่อนที่จะก้มมองตัวของตัวเอง มองตั้งตาช่วงขาสั้นๆของตัวเอง ก่อนที่จะเลื่อนขึ้นมาที่แขน ให้ตาย! ฉันว่าฉันไม่ได้คิดไปเองหรอก หมอนี่ยังไม่สร่างเมา!!!

     แต่เอ๊ะ! หรือว่าเขาจะเป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้ หมอนี่เล่นของเรอะ!!!!(ไปกันใหญ่แล้วนางเอกของเรา=_=)

     "โอย ปวดหัวชะมัด มีอะไรก็ว่ามา ฉันจะได้กลับไปอาบน้ำต่อ เดี๋ยวต้องไปมหา'ลัยอีก.."เขาไม่ว่าเปล่าทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่วายเอามือกุมหัว และนั่นทำให้ฉันหมดความอดทน และ....

     "ไอ้บ้าๆๆๆๆๆ แกทำอะไรกับฉัน!!!!"ฉันกระโดใส่มัน ก่อนที่จะระดมทุบหมัดเข้าที่ท้องของมันอย่างเจ็บแค้น

     "โอ้ย! เป็นบ้าอะไรของแกวะ ไอ้เสียงหลง!!!!"เขาตวาด ก่อนที่จะยึดมือของฉันเอาไว้ และเหมือนมันจะทำให้สติของไอ้บ้าซันกลับมา ดวงตาคมของมันเบิกกว้างขึ้น ก่อนที่จะจับแขนของฉันเหวี่ยงออก มันรีบลุก ราวกับลืมว่ามันใส่แค่ผ้าขนหนูที่ปิดชินจังน้อยเท่านั้น

     "เธอๆO[]O"ไอ้ซันถึงกับไปไม่ถูกเลยทีเดียว ตาของมันเบิกจนเหมือนจะถลนออกมานอกเบ้า ปากมันก็พูดเพียงประโยคว่า ไม่จริงๆ หน้าของมันซีด ก่อนที่มันจะเป็นลมไป

     "ไอ้ซัน!!!"

     ขออนุญาตแนะนำตัวอีกครั้ง ตัวฉันมีนามว่าเสียงเพลง เป็นเด็กสาวววัยมัธยมปลายที่กำลังน่ารัก ฉันมาเรียนต่อที่กรุงเทพ เพื่อตามหารักแท้ เปล่าหรอก ฉันมาตามหาพ่อของฉันที่ไม่ยอมกลับไปหาฉันเลยต่างหาก โดยการที่ฉันมาอยู่ที่กรุงเทพนี้ ฉันได้มาอาศัยอยู่ที่บ้านของนายซัน ลูกผู้พี่ผู้น้อง อันไม่ได้เกี่ยวพันกะนทางสายเลือดใดๆเลย ซึ่งฉันจะไม่ขอเอ่ยถึงในตอนนี้ เพราะความสัมพันธ์ของเราค่อนข้างเข้าใจยาก เอาเป็นว่า เป็นญาติของป้าสะใภ้อีกทีละกัน ขนาดให้ฉันลำดับให้ฉันยังไม่รู้จะพูดรู้เรื่องเลยรึเปล่าเหอะ แปลไทยเป็นไทยไปอีก ก็นายซันเป็นลูกผู้พี่ผู้น้อง ทีนี้ หมแนี่ก็อยู่คนเดียว เนื่องจาก แม่และพ่อของมันไปทำงานอยู่ต่างประเทศ หมอนี่ก็เคยไปอยู่กับฉันที่เชียงใหม่เลย แต่พอโต มันก็อยากที่จะอยู่เอง ก็เลยขอย้ายมาอยู่ที่บ้านที่กรุงเทพ จากนั้นฉันที่อยากมาหาพ่อในกรุงเทพ เลยขอมาอยู่กับมันด้วย เมื่อวานฉันมาถึงที่นี่เป็นวันแรก และวันนี้เป็นเพียงวันที่สองที่ฉันอยู่ที่นี่ 

    เมื่อเช้าฉันตื่นขึ้นและพบความผิดปกติของตัวเอง

    ฉันกลายเป็นเด็กในชั่วข้ามคืน!!!!!!

    และเมื่อฉันมาเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เพราะฉันมั่นใจว่ามันจะต้องรู้ หรือไม่แน่ อาจจะเป็นตัวการเลยด้วยซ้ำที่ทำให้เกิดเรื่องบ้ากับฉัน แต่ปรากฏมันเจอฉัน แล้วมันก็ช็อกจนเป็นลมไป ทั้งที่คนที่อยากที่จะเป็นลมมากที่สุดมันคือฉัน แต่มันดันมาเป็นลมตัดหน้าฉันซะงั้น ดังนั้นตอนนี้ฉันจึงทำได้เพียง เอาพัด พัดไปที่หน้าของมัน ส่วนมืออีกข้างถือยาดมอังไปที่จมูกของมัน ดีนะ ที่มันเป็นลมที่ที่นอน ไม่งั้นเธอคงจำเป็นที่จะต้องปล่อยให้มันนอนพื้นเสียแล้วล่ะ=*=

     "อือ..."มันครางขึ้น ก่อนที่จะกุมหัว แต่เหมือนว่ามันจะคิดอะไรได้ จู่ๆ มันก็กระเด้งตัวหลบฉัน และนั่นเกือบทำให้ฉันหัวใจวายตาย 

     นี่ ต่อให้เป็นญาติกันก็ช่วยเกรงใจ และระลึกหน่อยเถอะ ว่านายน่ะกึงเปลือยนะเว้ย!!!!=///=

     "เธอ...เธอ คือยัยเสียงหลงญาติฉันใช่ไหม!!!"เสียงนั่นสี่นในตอนแรก แต่ก็กระชากเสียงในตอนท้าย มันทำให้ฉันทำหน้าไม่ถูก ฉันพยักหน้า ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำสีหน้าอย่างไร ระหว่าง หน้าเจื่อนๆ กับหน้าเบ้ ที่กำลังจะร้องไห้ 

      และเมื่อเห็นฉันตอบความกลับด้วยท่าทางนั่น ทำให้เขาโพล่งอีกรอบ ด้วยเสียงอันดังลั่นว่า

     "นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ!!!!"

     ฉันยังทำเพียงส่ายหน้าไม่รู้เหมือนเดิม ตอนนี้อยากจะร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออก มันจุกๆอยู่ที่คอ จนไม่อาจที่จะพูดอะไรใดๆออกมาได้เลยด้วยซ้ำ....

     เราเงียบกันไป ก่อนที่ซันจะพูดขึ้นว่า "อย่างนั้น เห็นทีจะต้องเปลี่ยนแผนแล้วล่ะ..."

     ฉันหันไปมองหน้ามัน และพบว่ามันกำลังมองมาที่ฉันเช่นกัน แววตานั่นเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว ก่อนที่มันจะพูดอีกครั้งว่า

     "เปลี่ยนจากมาเรียนม.ปลายเป็นประถมต้นใหม่ไงล่ะ!!!!!"

     ฉัน: O0O!!!!

เต็มแล้วบทนี้ ต่อไปบทหน้านะจ๊าาาา ชอบกดfavourite อยากให้กำลังใจขอเป็นเม้นนะค้าาาา