the curse สาปรักป่วนหัวใจเมื่อฉันกลายเป็นเด็ก

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่10 คืนร่าง

ตอนที่10 คืนร่าง

    "พี่ชื่อฟาโรห์ จำชื่อพี่เอาไว้ด้วยล่ะ เข้าใจไหม"

     ไม่เห็นเข้าใจเลย ทำไมต้องคิดถึงเขาตลอดตั้งแต่กลับมาจากบ้านนั้นด้วยนะ...

     ฉันสะบัดหัวเล็กน้อยเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป เมื่อเห็นว่าไอ้ซันกำลังเลี้ยวรถเข้าซอยบ้าน

     ฉันกระโดดลงจากรถอย่างไวเมื่อมันจอดสนิทณ.โรงรถหน้าบ้านเรียบร้อย แต่ตอนที่กำลังจะเดินเข้าบ้านนั้น นายโรมันก็สวนออกมาจากในบ้านแทน

     "ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ"ฉันทัก เมื่อเห็นคนที่ควรจะกลับบ้านไปตั้งแต่ พวกเธอออกจากบ้านด้วยซ้ำ กลับมายืนทำหน้าเป็นอยู่หน้าเธอแทน

     "ยังไม่อยากกลับ อยากอยู่กับสามี"ว่าแล้วเขาสะบัดตูดเดินเข้าไปคล้องแขนของไอ้ซัน ทำเอาฉันทำหน้าไม่ถูกกับท่าทางเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของเขา

     ดูเหมือนฉันจะแสดงออกทางสีหน้ามากไปหน่อยในเรื่องท่าทางของเขา เขาก็เลยปล่อยแขนที่ควงกับไอ้ซันออกและพุ่งมายังฉันแทน พร้อมเอามือมาวางที่หัวของฉันและขยี้มันซะจนยุ่งไปหมด ก่อนที่จะชวนเข้าบ้านด้วยการส่งมือมาจะจับจูงมือของฉัน แต่เมินซะเถอะ ฉันยังไม่ลืมเรื่องก่อนหน้านี้หรอกนะ!!

     แล้วเรื่องอะไรมาชวนฉันเข้าบ้านตัวเองกัน บ้าบอชะมัด=_=

     "เป็นไง ไปหามันมา มันว่าไงมั่ง"โรมันที่เพิ่งนั่งลงถามขึ้นด้วยท่าทางเหมือนจะไม่อยากรู้ แต่ถ้าสังเกตดีๆแล้วจะเห็นว่าเขาดูจะสนใจที่จะฟังน่าดูเลยล่ะ

     "ถ้าบอกว่าไม่มีอะไรล่ะ"ซันยกแก้วน้ำขึ้นจิบด้วยท่าทางสบายๆ

     "ไม่เชื่อ"โรมันตอบกลับอย่างไว

     "เฮ้อ เขาได้ทุนสำรวจมา และ..."ไอ้ซันเงียบไป และนั่นทำให้ฉันทันได้สังเกตว่าโรมันที่ปกติจะเป็นพวกบ้าบอๆ แลดูเงียบไป มือของเขากำจนเกร็ง ก่อนที่จะคลายออก

     "เหอะ ได้เรื่องดีๆมาก็ไม่เคยจะให้ฉันได้รู้ ทำไมวะ มันกลัวฉันจะไปเกินหน้าเกินตามันรึไง"เขาพูดเสียงเรียบ แต่ในกระแสเสียงนั้นแฝงไปด้วยอารมณ์หลายๆอย่าง และฉันดูออกว่ามันมีความน้อยใจอยู่ในนั้นด้วย ความไม่ลงรอยกันของพี่น้องนี่มันเข้าใจยากชะมัด=__=

     ฉันตัดสินใจที่จะเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ก่อนที่จะเดินออกมานอกบ้าน จะว่าไป ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยออกมาสำรวจตัวบ้านเลยว่ามันเป็นยังไง วันนี้เดินดูเล่นๆซะหน่อยละกัน

     บ้านของซันเป็นบ้านขนาดกะทัดรัดสมกับที่มันตั้งอยู่กลางเมืองหลวง ที่ราคาที่ดินแพงราวกับไปซื้อที่อยู่นอกโลก=_=

     แต่กระนั้นในบริเวรบ้านกลับร่มรื่นไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ที่อยู่ตามบริเวณต่างๆที่พอจะมีที่ จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่ที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่ฉันจดจำได้ดีเลยทีเดียวว่ามันคือต้นจำปา...

     ราวกับเครื่องถ่ายย้อนเวลา ภาพความฝันผุดขึ้นในสมองอย่างไว กับเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับเจ้าดอกไม้หอมนั้น

     ฉันค่อยๆยื่นมือออกไปรับเจ้าดอกจำปาที่ร่วงโรยลงมาตามกาลเวลา แต่กระนั้นมันก็ยังดูสวยสด กลิ่นหอมของมัน หอมโชยจนฉันเผลอหลับตา เพื่อสูดกลิ่นหอมนั้นให้เต็มปอด และทันทีที่หลับตา ราวกับความรู้สึกบางอย่างจะตีขึ้นมาในอก สายลมที่ระเรื่อยอยู่ที่หน้า เหมือนนิ้วที่ไล้ทั้งหน้าทั้งผมจนฉันต้องลืมตาขึ้น พระอาทิตย์ยามอัสดงค่อยๆลับขอบฟ้าไป พร้อมกับที่แสงไฟจากบริเวณบ้านเริ่มเข้ามาแทนที่ ขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าบ้านนั้น จู่ๆเสียงฝีเท้าของใครบางคนก็มาหยุดข้างหลัง จนทำให้ฉันต้องหันไป และคนที่มายืนอยู่ข้างหลังฉันไม่ใช่ใคร เป็นนายโรมันนั่นเอง ดวงตาของเขาเบิกกว้างมองมาที่ฉัน

     เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นนาน ก่อนที่จะเป็นฝ่ายมารั้งข้อมือของฉันแล้วฉุดกระชากเข้าบ้านทันที

     "นี่ เจ็บนะ"ฉันร้องเสียงแหววใส่ เพราะหมอนั่นใช้แรงมหาศาลบีบที่ข้อมืออยู่ แรงขนาดนี้ไม่น่าจะเรียกว่าจับหรอก ต้องเรียกว่าบีบน่ะถูกแล้ว!! ฉันคิดพลางมองที่ข้อมือของตัวเอง แต่แล้วความคิดฉันก็สะดุดกึก เมื่อพบว่าข้อมือของฉันมันไม่ได้เล็กราวกับเด็กอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นข้อมือของผู้ใหญ่แทน ฉันรีบสะบัดมือออกจากแขนของเขาทันที พร้อมยกมือของตัวเองขึ้นมอง โดยอาศัยแสงไฟจากตัวบ้านที่เริ่มสาดแสงออกมา

     มือ ขนาดเท่าที่ฉันเคยมี...

     ฉันก้มลงมองตัวเอง ขา...เท่าที่มันเคยมี แต่ก่อนที่จะได้แปลกใจอะไรไปมากกว่านั้น แขนฉันก็โดนคว้าเอาไว้ด้วยมือของนายโรมันอีกครั้ง

     "นายจะทำอะไร!?!"ฉันถามกลับพร้อมเริ่มขัดขืน

     "ฉันจะพาเธอไปมัดแล้วก็แจ้งตำรวจไง ยัยหัวขโมย!!!"สิ้นคำนั้น ฉันไม่คิดอะไรมากอีกเลย นอกจากรีบสะบัดข้อมือแล้ววิ่งหนี พร้อมกับร้องถามตัวเองในใจว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทำไม ฉันกลับมาตัวโตเท่าเดิมได้ หรือฝันร้ายมันได้จบลงแล้ว!!!

     ดีค่า แหะๆ เค้าขอโทษ ลงช้าไปนิสนึงหุหุ เอาเป็นว่า มาเอาใจช่วยเสียงเพลงกันเนอะ เกิดไรขึ้นกับนาง ทำไมนางกลับคืนสภาพเดิม(เด็กสาวอายุ16ปี นักเรียนชั้นม.ปลาย)ได้ มาช่วยกันหาคำตอบได้ในตอนหน้านะจ๊าาาา 

ป.ล.เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่555

ป.ล.2favorite ไว้เนอะ หรือถ้าอยากติชมก็เม้นๆกันโลด เพื่อเป็นกำลังใจให้นัก(หัด)เขียนคนนี้จ้า ขอบคุณจ้า จุ้บ^3^