คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ตอนนี้ฉันรู้สึกเบื่อเหลือเกินที่จะต้องนั่งรออยู่แบบนี้ โดยที่ก็ไม่มีใครมาช่วยฉันเลยสักนิด ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่งี่เง่าที่สุดก็ในตอนนี้นี่เองที่มาเที่ยว แต่ดันไม่พกโทรศัพท์มา แถมตอนนี้ฉันก็ตกลงมาในบ่อน้ำเก่าที่แสนจะมืดครึ้มและยุงเยอะเป็นที่สุด ทั้งๆที่ก็รู้สึกว่ามันก็ไม่ได้ลึกอะไรสักนิดแต่ฉันกลับปีนขึ้นไปด้านบนไม่ได้เลย แถมตอนที่ออกมาก็ดันออกมาคนเดียวอีกต่างหากแล้วใครมันจะมาช่วยฉันได้กันฟระเนี้ย!!!
เออ ขอโทษทีค่ะ ตอนนี้ก็คงมีแต่คนที่กำลังอ่านเรื่องนี้เท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน เอิ่มถ้าเป็นไปได้ ก็อยากจะให้ท่านผู้อ่านรีบไปบอกยัยเพื่อนรักของฉันที่ว่าตอนนี้ฉันตกลงมาในนี้!!!
แต่...ก็อย่างที่เห็น แล้วคุณผู้อ่านจะไปบอกเพื่อนฉันได้ยังไงในเมื่อชื่อเสียงเรียงนามของฉันก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ เอาเป็นว่า ฉันขอแนะนำตัวก่อนก็แล้วกันจะดีกว่า ไหนๆก็ทำฆ่าเวลาไปเลย...
ฉันคนนี้มีนามว่า เสียงเพลง จะเรียกว่า เพลง หรือเสียงเพลงก็ได้ไม่ว่ากัน...
วันนี้ฉันคนนี้มากับเพื่อนสนิททั้งสองคน อันมีนามว่าลูกกวาด กับกล่อง ซึ่งทั้งสองคนนี้ มันโคตรทรยศฉันเลย ไปแอบรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ไม่เห็นบอกกันเลย มาบอกกันอีกที ก็บอกว่าตัวเองคบกันครบรอบ1ปีแล้วไอ้เพื่อนพวกนี้นี่จริงๆเล้ย!!=^=
และวันนี้ก็ด้วยมันชวนฉันมาเที่ยวเนื่องจากเดี๋ยวเราก็จะแยกย้ายกันไปเรียนในที่ต่างๆแล้ว ฉันก็ด้วยเช่นกัน ฉันจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ จะไปอยู่กับลูกพี่ลูกน้องที่เพี้ยนสุดของฉันแต่ความจริงมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันทางสายเลือดเลยเสียด้วยซ้ำ(คือความจริงเค้าเป็นลูกของน้องน้าสะใภ้ของน้าเขยของฉันอีกที...งงไหมคะ?
อืมนั่นซินะ ขนาดฉันตอนแรกยังนั่งงเป็นไก่ตาแต๊กอยู่เหมือนกันว่าไอ้ความสัมพันธ์ของฉันกับลูกผู้พี่คนเนี๊ยมันเกี่ยวกันยังไง คิดไป คิดมาก็ได้คำตอบว่า...อย่าไปคิดมันเลยปวดหัว ก็เหมือนกับการคิดว่าระหว่างไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกันเพียงแต่ว่าฉันรู้สึกว่า เรื่องของครอบครัวฉันมันดูมีสาระกว่าไอ้คำถามปัญญาอ่อนพวกนั้น...อืม...แต่มันก็จริงนะ ระหว่างไก่กับไข่อะไรมันเกิดก่อนกัน..
อ๊ะฉันนี่ก็พาออกนอกเรื่องไปไกลจนออกนอกเอกภพไปสู่ใต้โลกแล้วมั้งเนี้ย=^=
เรามาว่าเรื่องของเราต่อดีกว่า...อืม ถึงไหนแล้วหว่า มัวแต่ไร้สาระ...อ้อ ถึงว่าที่มาเที่ยวแล้วใช่ไหม อืมไอ้เพื่อนพวกนี้ มันหาโอกาสมาเดตกันครั้งสุดท้ายก่อนที่ยัยไม้กวาด(ลูกกวาดนั่นแหละ)จะต้องย้ายไปเรียนร.รหญิงล้วนในขณะที่ไอ้บ็อกๆ(ก็กล่องนั่นแหละ แต่เรียกให้เหมือนหมา)ต้องย้ายไปเรียนถึงภาคใต้...หึๆๆๆคราวนี้แหละ พวกเธอ(หัวเราะชั่วร้าย)ไม่อยากแยกห่างจากกันก็ต้องแยกแน่ๆ เพราะเดี๋ยวอีกไม่นานไอ้ไม้กวาด ก็ได้ไปเจอทอมนิสัยดีที่หญิงล้วน ครานี้ล่ะ เรื่องราวความรักระหว่างเพื่อนสนิทก็จะจบสิ้นลง กลายเป็นเรื่องราวที่แสนจะโ(ล)แมนติกระหว่างหญิงกับหญิงก็ได้เริ่มต้นขึ้น ฮ่าๆแล้วคราวนี้ฉันก็จะไม่ต้องมานั่งมองดูข้อความบนเฟสที่แสนจะชวนให้ฉันหนักใจ ปนหมั่นไส้พวกแกอีกแล้ว วะฮ่าๆๆๆ(เป็นแค่ความคิดที่ชั่วร้ายเท่านั้นนะค้า)
เอ้า!!ว่าเข้าไปนั่น อืมมาว่าเรื่องของเราต่อดีกว่าค่ะ(ฉันว่าเล่าชาตินี้ก็คงไม่จบแหงๆพาออกนอกอวกาศบ่อยเซี๊ยะ=*=)
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ในบ่อน้ำที่ไม่สูงแต่กว้างยิ่งกว่าอ่างปลา(กว้างซะ=*=X)
แถมฉันรู้สึกว่ากำลังจะเป็นลมแล้วด้วย...เพราะอะไรน่ะเหรอ...ก็เพราะฉันอยู่ในนี้มาวันกว่าแล้วน่ะซิ!!!
ฮึ่ย!!เพื่อนฉันมันไปตายที่ไหนกันหมดวะ กล้าลืมเพื่อนที่แสนจะน่ารักอย่างฉันคนนี้ไปได้เหรอฟระ อย่าให้เจอกันอีกนะแม่จะเล่นให้....ฟอดแฟดๆๆๆ
โอ๊ย! ยิ่งบ่นก็ยิ่งเหนื่อยฉันไม่ใช่หญิงเหล็กนะโว้ยร้อนก็ร้อนหิวก็หิว....
แล้วมันก็มืดไปหมดเลย...คร่อก!!!
@@@@@@@@@@@
“ฮือๆๆลูกแม่เป็นไงบ้างลูก”ทันทีที่ฉันลืมตาตื่น ฉันก็ต้องพบกับแม่ที่เข้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงฉันโดยที่ไม่ดูเลยว่าฉันกำลังจะตายเพราะแม่นั่นแหละ=*=
“เป็นยังไงบ้างลูก แม่เป็นห่วงลูกมากเลย นี่ถ้าคนดูแลเค้าไม่ไปเจอลูกแม่ต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆเลย รู้ไหมแม่เป็นห่วงลูกมากขนาดไหน ฮือๆๆๆTT[]TT\”แม่พูดไปร้องไห้ไป
“มะ แม่ค่ะ...คะ หนะ...หนูรู้ว่าแม่เป็นห่วง...แต่ว่าปะ..ปล่อยหนูก่อนได้ไหมคะ หนะ...หนูหายใจไม่ออก”ฉันพูดก่อนที่จะรีบสูดอากสเข้าปอดอย่างกับขาดอากาสหายใจไปเป็นปีๆเมื่อแม่ปล่อย=_=:;
“อ๊ะ! แม่ขอโทษลูก แต่ว่าแม่เป็นห่วงลูกจริงๆนะ นี่หมอก็บอกว่า เดี๋ยวอีก2วันก็กลับบ้านได้แล้วล่ะลูก....”แม่พูดพลางลูบหัวของฉันอย่างรักใคร่ก่อนที่จะถามว่า”เป็นอย่างนี้แล้ว ลูกยังจะไปกรุงเทพอีกเหรอลูก...”
“ค่ะ ก็พ่อเขาก็อยู่ที่นั่นนี่คะ หนูก็อยากจะไปหาพ่อ อยากจะไปเห็นพ่อของหนูนี่คะว่าทำไม ไม่เห็นกลับมาเยี่ยมหนูบ้างเลย...”
“...เพลง...”แม่เรียกฉันฉันจึงส่งยิ้มกลับไปให้แม่ก่อนที่จะพูดว่า”หนูหิวจังเลยค่ะ มีอะไรให้หนูกินมั่งไหมคะ^^”
“แหมลูกคนนี้นี่ตื่นมาก็กินเชียวนะเราน่ะ^^”แม่พูดพลางขยี้หัวฉันก่อนที่จะพูดว่าเดี๊ยวจะออกไปหาอะไรให้กินหลังจากนั้นฉันก็อยู่โรงพยาบาลอีก2วัน วันที่3ฉันจึงกลับบ้านทันที เพราะต้องรีบกลับไปจัดข้าวของเตรียมที่จะไปกรุงเทพฯ
ณ.กรุงเทพ
โอ้โฮ นี่หรือบางกอก ผิดกับบ้านนอกตั้งหลายศอกหลายวา~~~
ตอนนี้ฉันมาถึงเมืองฟ้าที่เรียกว่ากรุงเทพแล้ว แต่ว่าทำไมมันช่างสูงใหญ่ตระการตาเยี่ยงนี้ แถมร้อนกว่าที่ๆฉันจากมามากเหลือเกิน=_=~~~
ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเห็นตึกรามบ้านช่อง แต่ว่าเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ฉันรู้สึกว่ามันช่างเยอะแยะไปหมดหันไปทางไหนก็ปูน ปูน และปูน!!!
แถมถนนก็ไม่มีดินรุกรังให้ฉันต้องมาคอยนั่งปิดจมูกไม่ให้ฝุ่นเข้าปากเข้าคออีกด้วย
หลังจากที่มาถึงที่นี่แล้ว ในคืนนั้นรู้สึกว่ามันร้อนเหลือเกิน ร้อนผิดปกติ
แล้วพอตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเรื่องจริงที่ไม่จะเกิดขึ้นก็ได้เกิดขึ้น!!!!
O[]O!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป^^
Cr.เพลงโอ้โฮ บางกอก(เพลงที่นางร้องในใจเมื่อครู่ค่า)
ความคิดเห็น