ข้ามภพ ค้นรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ
  ร่างเล็กของเด็กสาวคนหนึ่งดันประตูเหล็กที่ปิดร้านของเธออยู่ให้เปิดออก เธอชื่อเนตรนรี เป็นเด็กสาวอายุ14ปี อาศัยอยู่กับพ่อเพียง2คน โดยที่บ้านของเธอนั้น ทำธุรกิจเกี่ยวกับร้านหนังสือเก่า ขณะนี้เธอกำลังจะไปโรงเรียน 
   เนตรนรีนั้นเป็นเด็กสาวร่างเล็ก ผมหยักศกของเธอถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อยสมกับความเป็นนักเรียน ในมือของเธอถือหนังสือเล่มหนา เมื่อวานหลึงจากที่กลึบมาถึงบ้านแล้ว เธอทันได้เห็นหนึงสือเล่มนี้ ก่อนที่เมื่อนำไปอ่านแล้วจะติดงอมแงมจนวางมือไม่ลงจนกระทั่งทำให้ระหว่างทาง.ถึงกับเดินอ่านไปด้วยเลยทีเดียว....
  ถ้าใครที่ชอบอ่านหนังสือ หรือติดหนังสือมาก คงจะพอที่จะมีวิทยายุทธ์ในการที่จะยืนอ่านหนังสือ เดินอ่านหนึงสือ แล้วแต่บุคคลกันไป เนตรนรี ก็เช่นเดียวกัน เธออ่านหนังสือจนกระทั่งไม่รู้ตัวเลยด้วยซำ้ว่ามาจนถึงโรงเรียนแล้ว.....
  "ไอ้เนตร!!!"เสียงของใครบางคนทำให้เนตรนรี จำที่จะต้องเงยหน้าขึ้นจากหนังสืออย่างแสนเสียดาย
  ก่อนที่จะพบว่าคนที่เรียกตนไม่ใช่ใครเลย แต่เป็น ไอ้เพื่อนสมัยอนุบาลของเธอนั่นเอง 
  "ไอ้ต่อ เรียกทำไม คนกำลังมันๆ"เธออดที่จะโวยขึ้นมาไม่ได้ ร่างสูงของเด็กหนุ่่มเลยได้แต่ส่ายหน้าอย่างเซ็งกับพฤติกรรมของเพื่อนสาวคนนี้ไม่ได้
  "หัดมองทางก่อนดีกว่าไกม แล้วค่อยมาว่ากัน เธอนี่ เลิกอ่านกนึงสือตอนเดินซะทีจะได้ไหม มันอันตราย..."ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มร่างสูงจะได้เทศนาเธอยาวเหยียด เธอก็เปลี่ยนเรื่อง แล้วพูดขึ้นมาว่า "โอ๊ย ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย อ๊ะ ถึงโรงเรียนแล้วด้วย แกอยากจะไปโรงอาหารกับฉันไหม"เนตรนรีว่าพลางทำท่าลูบท้องแล้วส่งสายตาทำหน้าตาน่ารักอ่อนเพื่อนหนุมที่ไม่ว่ายังไง เขาก็แพ้เธอทุกที ก่อนที่จะเดินนำเข้าไปในโรงเรียนในขณะที่เนตรนรี ทำเพียงแลบลิ้นปลิ้นตาคิดในใจว่าเขาช่างอ่อนเหลือเกิน ก่อนที่จะเดินตามเข้าไป......
  เนตรนรี ไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก เพราะเพื่อนโดยมากเข้าใจผิดคิดว่าเธอหยิ่ง บ้างก็ว่าเธอโลกส่วนตัวสูง ไอ้เรื่องโลกส่วนตัวสูงเนี้ย เธอไม่ปฏิเสธหรอก แต่หยิ่งนี่ ทำเอาเธอปรี๊ดแตกเลย แต่ไม่รู้ซินะ เพราะนายต่อ หรือ ตฤณภพ บอกว่าการที่เธอไม่เฟรนด์ลี่นั่นก็คือเธอหยิ่งแล้ว เธอจึงอดที่จะพูดออกไปว่า คนสมัยนี้นี่เข้าใจยากชะมัด ก่อนที่จะโดนนายต่อมะเหงกเข้าที่หัว พลางพูดว่า ทำอย่างกับเธอไม่ใช่คนสมัยนี้เลยทีเดียว เนตรนรีคิดก่อนที่จะส่ายหน้าอย่างเซ็งๆกับเพื่อนๆของตัวเอง ก่อนที่จะก้มลงอ่านหนังสือต่อ หนังสือเล่มนี้เธอสุดแสนจะตื่นเต้น เพราะไม่เพียงลึกลับ ยังนำพาให้เธอพบเจอสถานดารณ์แปลกๆอีกด้วย เริ่มจากเมื่อวานที่เธอเจอหนังสือนี่เข้าโดยบังเอิญระหว่างที่กำลังจะเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง แล้วเมื่อเธอเปิดมันออก ลมจากที่ไหนไม่รู้ก็พัดเสียจนเธอไม่สามารถที่จะลืมตาได้ และเมื่อเธอลืมตาเท่านั้นแหละ บ้านของเธอก็กลายเป็นบึงบัว พร้อมกันนั้น ที่บึงบัวเธอกลับพบเทพบุตรคนหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนต้นไม้อีกด้วย เธอคิดว่ามันไม่ใช่ความฝันหรอก มันต้องเป็นเรื่องจริงแน่ๆ
  ใครจะว่าเธอเพ้อฝัน ใครจะว่าเธอบ้าบอ เธอยอมรับ เพราะในฐานะที่เธออ่านนิยายพวกนี้ ทำให้เธออดที่จะฝันไม่ได้ว่าเธอจะเป็นหนึ่งในนั้น เป็นตนหนึ่งที่ได้สัมผัสกับเรื่องราวเหนือธรรมชาติ....
  .....ร่างสูงโปร่งขององค์ชายไท้หยาง นอนหลับอยู่ณ.บึงบัวอย่างเป็นสุข ทันใดนั้น สาวน้อยนาวหนึ่ง ก็ปรากฏขึ้นเบื้องกน้าของพระองค์ นางเอื้อมมือไปแตะที่ใบหน้าหล่อเหลาของพระองค์ และนั่นทำให้พระองค์อดที่จะลืมพระเนตรขึ้น และ.....
  ทำไม....
  เนตรนรี ถึงกับกลั้นหายใจเลยทีเดียว ทำไมมันช่างเหมือนกับที่เราฝันจังเลย.....
  เนตรนรี ก้มลงเพื่อที่ขะอ่านต่อ สายลมบางเบาพัดผ่านตัวของเด็กสาว เส้นผมของเธอจึงปลิวไหวไปตามสายลม 
  ดวงตาของเธอกวาดมองไปยังตัวหนังสือที่ขีดเขียนอย่างสวยงาม ถึงเรื่องราวในวังหลวงแห่งหนึ่ง มีองค์ชายมากมาย พระสนม นางกำนัล ศึกชิงบ้านเมืองกำลังจะเกิดขึ้น ระหว่างแคว้นหยางและแคว้นเยว่....
  เนตรนรี เงยหน้าขึ้นจากตัวหนังสือ ก่อนที่จะอดรำพึงรำพันขึ้นมาว่า "ที่แห่งนั้นกำลังจะเกิดสงคราม แต่กระนั้นสงครามที่เกิดขึ้นก็คือสงครามจอมเวทย์ พวกเขามีเวทย์มนตร์ แสนมหัศจรรย์ ถ้าเราได้ไปอยู่ในนั้นด้วยก็ดีน่ะซิ น่าอิจฉาพวกเขาจัง....."ว่าแล้วเธอก็ล้มตัวลงนอน สนามหญ้าของโรงเรียนเธอยามนี้ค่อนข้างว่างคน ไม่ซิไม่มีคนเลยต่างหาก มีเพียงเธออยู่คนเดียว เวงตากลมโตของเธอปิดลง สายลมไล้ไปทั่วร่างของเนตรนรีอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะกลายเป็นลมที่รุนแรงขึ้น เนตรนรี อาจไม่รู้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ มีเพียงโชคชะตาเท่านั้นที่จะตอบเธอได้ว่า เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป......