คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Never thought to be from you ◆ 9
Title : Never thought to be from you (GyuWoo)
Author : twinsmax & keepfaithone
Couple : Sunggyu x Woohyun x Myungsoo (Gyuwoo)
Rate : PG
Chapter : 9
------------------------------------------------------------------------------------------
ตั้งแต่วันนั้นมา แอลก็ยังไม่ได้คุยกับอูฮยอนจริงๆจังเรื่องรูปใบนั้นกับเหตุผลว่าทำไมเจ้าตัวถึงร้องไห้เพราะรูปถ่ายใบนั้นเลย แอลได้แต่ทำตัวตามปกติทุกอย่างเหมือนที่เขาทำมาโดยตลอด โดยที่อูฮยอนเองก็ยังคงเรียกชื่อเขาเป็น คิม ซองกยู เหมือนเดิม ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันครบรอบของเขาสองคนแล้ว ก็คงต้องพาออกไปข้างนอก พาไปนู้นไปนี่หน่อยละกัน เอาเข้าจริงๆแล้วแอลกลัวอูฮยอนของเขาเบื่อนั่นแหละ อยู่แต่ในบ้านที่ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนี่ได้ยังไงทั้งวัน ถึงโดนบ่นหลายรอบแล้วแต่มันเป็นที่ที่ทำให้เขารู้จักและเข้าใจตัวเองมากขึ้นตังหากว่าควรทำตัวอย่างไงกับอูฮยอน
“อูฮยอนครับ วันนี้ไปข้างนอกกันนะ” แอลทำน้ำเสียงกวนประสาทเล็กน้อยเอ่ยเรียกอูฮยอนที่ตอนนี้ได้แต่ดูทีวีทั้งวัน ไม่ขยับไปไหนตั้งแต่วันนั้นแล้ว ทุกวันที่ผ่านมา อูฮยอนได้แต่เปิดหนังรักโรแมนติกที่เขาได้ดูกับพี่กยูของเขาบ่อยๆ เปิดมันวนซ้ำไปซ้ำมา จนแอลเองก็ทนไม่ได้กับอาการเหม่อลอยของอูฮยอนที่แสดงออกมาเหมือนไม่ได้สนใจหนังเรื่องนั้นซักเท่าไหร่ แต่กลับสนใจประโยคในหนังนั่นที่พูดออดมามากกว่า แอลเองก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมอูฮยอนถึงดูแล้วก็พูดตามบางประโยคที่ตัวละครเอ่ยออกมา ซึ่งมันเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่ยอมอยู่เฉยๆเพื่อดูคนรักของเขาเหม่อลอยเหมือนคนหมดอะไรตายอยากในชีวิตแบบนี้หรอกนะ
“ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ จะดูหนัง มันกำลังสนุกเลยนะ”
“มันไม่สนุกแล้วนะ คุณดูมันกี่รอบแล้วล่ะ ปิดทีวีแล้วไปข้างนอกกันเถอะอูฮยอนครับ”
“ไม่ไปหรอก อยากไปก็ไปคนเดียวซิ ขอดูหนังก่อน”
“อูฮยอนครับ ปิดทีวีแล้วไปข้างนอกกัน ตอนนี้เลย”
“อย่าดุซิ ปิดก็ได้ เดี๋ยวนี้ทำไมพี่กยูไม่บ่นแล้วอะ ดุอย่างเดียวเลย น่ากลัวชะมัด”
สิ้นประโยคอูฮยอนแอลก็รีบเดินหนีทำให้เหมือนว่ากำลังจะออกไปจากห้องแล้ว แต่อูฮยอนของเขาก็ตะโกนมาก่อนว่ารอด้วยๆ จนที่ขี้แกล้งสงสารคนรักของตัวเอง เลยรอหน่อยละกันเผื่ออูฮยอนจะคิดว่าเขาหนีไปแล้วน่ะซิ
“ผมทำอะไรผิดเนี่ย ทำไมต้องดุผมด้วยเนี่ย หงุดหงิดแล้วนะ”
“ถ้าทำไม่ผิดผมไม่ดุคุณหรอกอูฮยอน”
“แล้วผมทำอะไรผิด?”
“ผมไม่รู้ แต่คุณเองตั้งหากที่ต้องรู้เอง”
“แล้วเราทำอะไรผิดนะ? ไม่รู้เหมือนกันแฮะ ช่างเถอะ”
“ครับ”
แอลจบบทสนทนาอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะพากันลงไปชั้นล็อบบี้ของลานจอดของคอนโด ขึ้นรถไปด้วยความเงียบโดยปราศจากเสียงบทสนทาไม่เหมือนแต่ก่อนที่มีเสียงของทั้งสองคนคุยกันขำกันตลอดทาง ตลอดทางอูฮยอนไม่ได้พูดอะไรกับแอลเลยซักคำเดียว เขาไม่ได้งอนอะไรแอลหรอก เขาแค่สงสัยว่าทำไมแอลต้องเฉยชา ทำเมินเขาด้วย พอขึ้นรถก็ยังไม่ยอมพูดจากัน แถมยังเปิดเพลงเสียงดังจนน่ารำคาญอีก เขาล่ะหงุดหงิดมากเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาไม่ได้ขับรถเอง จนกระทั่งถึงที่หมาย แอลไม่ได้สบตาอูฮยอนแม้แต่น้อย พฤติกรรมของแอลเริ่มเปลี่ยนไปมากในสายตาของอูฮยอน บางทีมันก็เปลี่ยนไปมากจนเขาก็ตามไม่ทันเหมือนกันนั่นแหละ
“แอล จะไปไหน รอผมด้วย แอล รอด้วยซิ” อูฮยอนตะโกนไล่หลังแอลที่เดินนำเข้าร้านไปก่อนโดยไม่สนใจเขาเลย ไม่แม้แต่มองกลับมาด้วยซ้ำ จนเขาเองก็ต้องเดินเข้าร้านที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาร้านเหมือนกัน
ร้านนี้ถูกตกแต่งด้วยสไตล์ยุโรปที่เน้นความโมเดิลแต่ก็ปนไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นประวัติในร้านนั้นด้วย การตกแต่งสไตล์วินเทจนิดๆที่เรียกความสนใจจนอูฮยอนได้เลยไม่น้อยมันทำให้เขาไม่ขยับไปไหนเลย ได้แต่สนใจในการตกแต่งของร้านๆนี้ที่ถูกจะถูกใจเขาไม่ใช่น้อย หันไปอีกทีเขาก็เจอแอลนั่งผิดปากเท้าคางสบายใจมองพนักงานหญิงที่เป็นคนเสิร์ฟดูท่าทางเธอเองจะยั่วแอลอยู่เหมือนกัน อูฮยอนตัดสินใจละทิ้งความสนใจนั้นไว้แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้บังรัศมีของสายตาที่แอลส่งไปให้พนักงานเสิร์ฟคนนั้นทันที
“แอล นายเปลี่ยนไปมากๆเลยนะ เปลี่ยนไปจนผมเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงเลยนะ รู้ตัวบ้างหรือเปล่า”
แต่ทว่าแอลดูจะไม่ได้สนใจอูฮยอนเลยด้วยซ้ำ แถมมีขยิบตาให้พนังงานเสิร์ฟคนนั้นอีกตังหาก
“แอล ทำไมแอลทำแบบนี้กับผมล่ะ ผมนั่งอยู่ตรงนี้ นายยังไปมีคนอื่นเลยนะ ไม่เกรงใจผมบ้างเหรอ ไม่คิดจะเห็นแก่ผมบ้างเลยเหรอ ผมเป็นคนรักของนายนะ ทำไมกัน”
“ทำไมผมจะมีคนอื่นบ้างไม่ได้ ในเมื่อคุณก็ไม่ได้รักตัวผมด้วยซ้ำ”
“เงียบเดี๋ยวนะคิมมยองซู! ฉันรักนาย นายเองก็น่าจะรู้ดี แต่นายไปมีคนอื่นให้ฉันเห็นแบบนี้ ฉันมันหมดความหมายสำหรับนายแล้วซินะ? คงจะเป็นแบบนั้นใช่ไหมล่ะ”
“คิมมยองซูเหรอ? ชื่อนี้เองเหรอ อืม...มันก็ดีนะ เพราะผมจะให้คนพิเศษของผมใช้เรียกเท่านั้น แต่ตอนนี้กรุณาเรียกผมว่าแอลด้วยครับ”
“ทำไมล่ะ ทำไมฉันจะเรียกชื่อนายไม่ได้ ในเมื่อเรารักกัน…...”
“แต่ตอนนี้คุณไม่ได้รักผมที่เป็นผม คุณรักผมที่เป็น ‘คิม ซองกยู’ คุณรักผมที่ผมเป็นคนอื่น ไม่ได้รักผมที่เป็นผม ไม่ได้รักผมที่เป็นแอลหรือคิมมยองซู คุณรักผมเพราะคุณคิดถึงคิมซองกยู เพราะผมทำตัวเหมือนเขาทุกอย่าง ทำไมผมจะดูไม่ออก ทำไมผมจะไปรักคนอื่นแบบที่คุณทำบ้างไม่ได้ ใช่ไหมครับ? อูฮยอน”
“ฉันรักนายจริงๆนะแอล ฉันรักนายจริงๆ”
“หยุดพูดเถอะอูฮยอน ผมน่ะรักคุณมาก รักจนผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คุณเป็นของผม ผมน่ะเลว ผมยอมรับ ผมให้ใจคุณไปหมดแล้ว แล้วคุณล่ะ ให้อะไรผมบ้าง ให้ความรักผมแค่ตอนแรก แล้วก็หยุดความรักไว้แค่นั้นเพราะคุณคิดว่าผมเป็นคิมซองกยูคนรักเก่าของคุณ คิดก็เลยจะสานความรักเก่าต่อซินะ มันเป็นแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่คิดทำอะไรซ้ำซากแล้วก็พูดถึงคิมซองกยูอยู่แบบนั้นน่ะ”
“ใช่ซิ แอลคงไม่รักฉันแล้ว แอลคงไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว แอลนายเกลียดฉันแล้วซินะ นายคงสงสารฉันนายก็เลยทนฉันได้ทุกอย่าง”
“อูฮยอนคุณฟังผมนะ ฟังผมดีๆนะ ‘ผมรักคุณ’ รักมากๆจนไม่อยากให้คุณเป็นของใครเลยนอกจากผมคนเดียว ผมยอมทุกอย่างแล้ว เพราะผมรักคุณจากใจของผมจริงๆ ผมรักคุณมากแต่ผมได้คิมซองกยูคนที่ผมไม่รู้จักหน้าตา ไม่รู้จักว่าเป็นใครยังไงมาจากไหนไม่รู้มาแทนที่ผมเองที่รักคุณ โดยคุณไม่ได้สนใจผมเลยแม้แต่น้อย แต่ผมก็ยังรักคุณอยู่นะ”
“................................................................”
“คุณรู้ไหมว่าเมื่อกี้ที่ผมทำไปน่ะ ผมรู้สึกผิดมากเหมือนกัน พอเห็นสายตาของคุณแบบนั้นมันก็ทำให้ผมยิ้มไม่ออกเลยเหมือนกัน เห็นคนรักมาทำสายตาแบบนั้นใส่ มันก็ไม่ดี มันรู้สึกแย่และอยากจะไปขอโทษคนรักมากๆ ผมรู้สึกเหมือนผมถูกใครบางคนตบหน้าแรงๆจนหน้าชาเหมือนกัน มันไม่ได้ดีต่อตัวเองและคนอื่นด้วย ผมขอโทษ”
“บางทีความรู้สึกมันก็เอาคืนไม่ได้นะแอล ฉันก็เสียใจที่ทำกับนายแบบนั้น แต่ฉันไม่มีทางเลือก ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าฉันไม่มี ‘คิมซองกยู’ เราจบกันเถอะแอล ขอฉันอยู่คนเดียวเถอะนะ ฉันอยากมีเวลาที่ฉันคิดถึงพี่กยูบ้าง”
อูฮยอนพูดจบก็ถอดแหวนที่แอลเคยให้เขากระแทกกับโต๊ะอย่างแรง ต่อหน้าแอลแล้วรีบพาขาเรียวก้าวออกจากร้านไปเร็วๆ เขาไม่อยู่แล้วแหละถ้าแอลเห็นความรู้สึกเขาเป็นของเล่นแบบนี้ บางทีเขาก็รู้สึกว่าแอลก็คือแอลนะ แต่ถ้าแอลเล่นกับเขาแบบนี้เขาก็ไม่ควรอยู่ให้เสียความรู้สึกหรอก ขาเรียวพาตัวเองวิ่งออกมาไกลพอสมควร จนไม่รู้ว่าที่นี่มันที่ไหนกันแน่ หันไปเจอป้ายร้านขายของเต็มไปหมด คนแน่นขนัดเดินเต็มถนน พ่อค้าแม่ค้าเรียกให้เข้าร้านกันวุ่นวาย กว่าอูฮยอนจะพาตัวเองออกมาได้ก็ นานพอสมควรจนมาถึงตรอกที่เขาคิดว่าตัวเองปลอดภัย
ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่อ่อนลงไกล้จะลับขอบฟ้าเต็มที่ อูฮยอนได้แต่เดินเหม่อลอย เขายังไม่รู้จุดหมายว่าต่อจากนี้ควรทำยังไงต่อไป ชีวิตที่ไม่มีแอล ชีวิตที่เห็นอะไรก็เป็นแต่คิมซองกยู และในชีวิตที่อูฮยอนต้องอยู่คนเดียว คนขี้เหงาแบบอูฮยอนการอยู่คนเดียวในสถานะการณ์แบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีเลย
:) Shalunla
ความคิดเห็น