ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 โดนจับได้
[ ตอนที่ 5 ]
โดนจับได้
หลังจากที่เราพูดคุยกันไปเรื่อยๆ จนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลย ทำให้เราทั้งสองเผลอหลับกันไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีเมื่อแสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องมาที่ตาฉัน ฉันลืมตาขึ้น และจะสะบัดหน้าเพื่อหายจากอาการมึนหัว แต่ยังไม่ได้ทำเพราะเหมือนมีใครบางคนมาพิงที่ไหล่ซ้ายฉัน เมื่อหันไปดู นั่นก็คือ มีน เธอนอนเอนหัวมาที่ไหล่นั่นเอง ฉันจึงทำได้สะบัดหน้าเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เธอตื่น
ฉันนั่งมองเธออยู่อย่างนั้น
แล้วก็นั่งยิ้มอยู่อย่างนั้น
(คนอะไรตอนหลับแล้วยังน่ารักจัง ดีใจจังที่ตื่นมา เธอยังอยู่ข้างๆ เธอไม่หนีฉันอีกเหมือนครั้งที่แล้ว เดี๋ยวนะ เรายังไม่ได้ถามเธอเลยว่า ทำไมคืนนั้นเธอถึงวิ่งหนีเรา ไม่ถามดีกว่า เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกมีความสุขมากพอแล้ว)
ไม่นานนักเธอก็ตื่นขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองฉัน เมื่อเธอเห็นฉันก็ตกใจ แล้วรีบเอนตัวกลับพร้อมกับนั่งหลังตรง
ฉันเห็นอาการของเธอ ฉันก็หัวเราะออกมา
"ตกใจอะไรมีน"
" ก็ตกใจว่าทำไมฉันถึงได้มาพิงไหล่ริชได้ไง แล้วทำไมริชไม่ปลุกฉัน"
เมื่อได้คำตอบจากเธอฉันก็หัวเราะอีก
" อ้าว ผิดอีกเรา งั้นถือว่า เจ๊ากันนะ เมื่อคืนมีนก็ไม่ปลุกเรานะ เจ๊ากัน โอเคนะ"
ฉันตอบพร้อมยิ้มมาให้เธอ
" จริงสิ นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย" ฉันถามพลางดูนาฬิกาที่ข้อมือ ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงเช้า
ฉันหวังว่าพวกเพื่อนๆคงจะยังไม่ตื่น(มั้ง)กันนะ ไม่งั้นโดนพวกมันบ่นอีกแน่ ระหว่างที่ฉันนั่งคิดอยู่
มีนก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับ หันมาโบกมือให้ฉัน ก่อนที่เธอจะไปฉันก็รีบคว้ามือเธออีกครั้ง
"นี่มีนจะไปแล้วเหรอ ทำไมไปแล้วไม่บอกลากันก่อน เสียใจนะเนี่ย" ฉันพูดทีเล่นทีจริงพร้อมกับยิ้มให้เธอ
"ก็มีนบอกริชแล้วนี่ แถมโบกมือให้ด้วย ริชไม่สนใจเอง " มีนพูดเสียงเศร้าหน่อยแล้วก็หัวเราะออกมาเมื่อเห็นฉันทำหน้ารู้สึกผิด
"ขอโทษนะ งั้นเพื่อเป็นการไถ่โทษ เราให้มีนทำอะไรเราก็ได้ เคไหม"
"ได้ แต่มีนยังไม่ทำโทษริชแล้วกัน พูดเองนะ"
"งั้น คืนนี้เราเจอกันอีกนะ แต่ขอเป็นตอนสามทุ่มนะ เคไหมมีน"ฉันถามพลางหันมองเธอ
เธอพยักหน้า
"โอเค คืนนี้เจอกัน งั้นมีนไปก่อนนะ" เธอตอบแล้วเดินจากไป
หลังจากที่เธอกลับไปแล้ว ฉันก็รีบลงมา แล้วรีบเดินกลับมาที่บ้านพัก แต่เมื่อถึงแล้วก็รีบเข้าบ้านพักไป เมื่อเข้าไปในบ้านยังเงียบอยู่
"ดูเหมือนว่าพวกเพื่อนๆจะยังไม่ตื่นแน่ๆเลย โชคดีจริงเรา "
ฉันรีบเข้าห้องพักอย่างอารมณ์ดี พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมื่อเข้าห้องไปปรากฏว่า......
ปรากฏว่า.....
เพื่อนๆอยู่กันในห้องฉันหมดเลย ฉันแทบหุบยิ้มไม่ทัน แล้วทำหน้านิ่งๆ งงใส่พวกมัน พร้อมกับ ถามด้วยเสียงที่ใสซื่อ ว่า
"พวกแกมาทำอะไรกันที่ห้องฉันกัน ห้องพวกแกก็มีกันนี่"
"ก็มาใช้ห้องแทนแกไงเดี๋ยวไม่คุ้มค่าเช่า เพราะเจ้าของห้องมันไม่อยู่ใช้เลย ไปไหนมาอีก ไอ้ริช"แป้งถามขึ้นพร้อมทำหน้าเคร่งเครียดใส่ฉัน
"อะไรพวกแกกันเนี่ย ฉันก็อยู่นี่ แล้วที่พวกแกบอกว่าฉันไปไหนมา ฉันก็ไปเดินเล่นมาไง อีกอย่างฉันก็พึ่งออกไปเดินเล่นเองนะ พวกแก"
"เหรอคะ คุณเพื่อน ว่าพึ่งไป แต่ที่พวกฉันเห็นแกออกไปข้างนอกตั้งแต่สองทุ่มแถมแกกลับมาที่ห้องพักตอนกี่โมงดูสิเพื่อน จะเก้าโมงแล้วนะเพื่อน แกไปไหนมาริช" กิ๊ฟหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เดี๋ยวนะพวกแกไม่ได้หลับกันตั้งแต่สองทุ่มเหรอ"
พวกนั้นส่ายหน้าให้ฉัน
"ก็พวกเราเห็นแกเหม่อลอย ดูใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พวกเราก็เลยกะว่าจะเซอร์ไพรส์แกหน่อยโดยไม่บอกแก พวกเราปรึกษากันตอนที่แกกับแพรวไปเดินเล่นกัน โดยที่ไอ้แพรวมันก็ไม่รู้กะว่าตอนก่อนไปเซอร์ไพรส์แกค่อยบอกมัน พวกฉันแกล้งว่าหลับกันหมดแล้วแกก็จะเข้านอนเลย พวกฉันก็จะเข้าไปเซอร์ไพรส์แก แต่แกกลับออกไปข้างนอก โดยให้ไอ้แพรวดูต้นทางให้ แถมกลับมาตอนเช้าอีก แกไปทำไรมาเพื่อน แกเป็นอะไร บอกเถอะริช เราเป็นเพื่อนกันนะริช" ไอ้วินเป็นคนพูด ซึ่งน้ำเสียงมันดูน่ากลัวฟังแล้วเหมือนพ่อดุลูกเลย
ฉันหันไปทางไอ้แพรว เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่มันก็มีสภาพเดียวกับฉัน พร้อมส่ายหน้า ฉันจึงยอมจำนน เพราะเราต่างก็ไม่เคยไม่มีความลับให้กัน
"โอเค ฉันยอมแล้ว บอกก็ได้ "
ฉันถอนหายใจพร้อมกับเล่าให้พวกมันฟัง ซึ่งพวกมันก็ตั้งใจฟัง โดยไม่พูดขึ้นแย้งเลยฉันเราตั้งเหตุการณ์เมื่อคืนวานให้หมดทั้งเจอมีน แล้วก็นั่งเหม่อลอยอยู่ที่นั้น แล้วไอ้แพรวก็ไปตามเจอ แล้วสงสัยฉัน ฉันบอกทั้งที่ฉันไปปรึกษาไอ้แพรว แล้วบอกทั้งเรื่องเมื่อคืนที่แอบออกไปข้างนอกเพื่อไปดักรอเธอ ยกเว้นเรื่องที่ฉันเผลอไปนอนตักเธอกับที่เธอนั่งหลับซบไหล่ฉัน แล้วบอกถึงความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ให้พวกมันฟัง เมื่อฟังจบทุกคนดูเหมือนจะอึ้งๆกับสิ่งที่ฉันบอกพวกมันโดยเฉพาะไอ้เพื่อนโบ๊ท วิน และต้าร์ ที่ทำหน้าเหวอ ส่วนไอ้แป้งกับกิ๊ฟจะตกใจมากพอสมควร
เมื่อเงียบได้พักใหญ่ เพราะเพื่อนๆกำลังอึ้งกับสิ่งที่ฉันสารภาพมา อยู่ๆพวกมันก็หัวเราะ ออกมาพร้อมกัน เมื่อฉันทำหน้างง พวกมันมันยิ่งหัวเราะกันอีก
" โธ่ ไอ้เราก็ห่วงแกไปเหอะที่เห็นนั่งเหม่อ นึกว่ายังตัดใจจากแฟนเก่าไม่ได้ หรือกำลังคิดอะไรบ้าๆอยู่ เพราะเห็นแกทั้งทำหน้าเครียดแล้วยิ้ม ที่ไหนได้เพื่อนเราไวไฟ เลิกคนเก่าได้อาทิตย์เดียวก็เจอคนถูกใจแล้ว แถมเป็นผู้หญิงด้วย ดีงามจริงๆนะไอ้ริช " ไอ้โบ๊ทก็พูดขึ้น
"เดี๋ยวพวกแกไม่โกรธ ฉันเหรอ ที่ฉันเป็นแบบนี้" ฉันถามอย่างงงๆ
" ไม่โกรธมึงหรอก แถมอึ้งมากกว่า และดีใจที่มึงได้เจอสิ่งที่มึงใช่" วินตอบมา
" จริงสิพวกเราอยากเห็นคนที่มึงปลื้มทุกอย่างในตัวเขา แถมทำให้มึงเป็นเอามากหน่อยได้ไหม " แพรวถามขึ้นหลังจากพ้นโทษจากเพื่อนๆแล้ว
"งั้นคืนนี้ฉันจะบอกมีนให้ แล้วกัน"
"แหม่ ได้คุยกันแค่ครั้งเดียวก็เรียกชื่อเขาเหมือนรู้จักกันหลายปีเนอะ" ไอ้ต้าร์หันมาแซวฉัน
พวกเราก็นั่งคุยกันไปเรื่อย อย่างสนุกสนาน แถมฉันโดนพวกเพื่อนๆแซวกันทั้งหมดของการสนทนานี้
แต่ฉันรู้โล่งใจยังไงไม่รู้ที่โดนจับได้ ขอบคุณนะเพื่อนที่เข้าใจฉันกัน
ปล. ถ้าไรท์พิมพ์ผิดตรงไหน หรือผิดพลาดประการใด ไรท์ต้องขอโทษ ไว้ในที่นี้ด้วยนะคะ ขอบคุณนะคะ อย่าลืมติดตามกันด้วยนะคะ >v<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น