ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 อยู่รอเธอ
[ ตอนที่ 4 ]
อยู่รอเธอ
หลังจากที่ฉันกับแพรวคุยกันเรียบร้อย เราก็เดินกลับไปหาพวกนั้นต่อเพื่อไม่ให้พวกมันสงสัย พวกเราไปเที่ยวกันต่ออีกหลายที่ แล้วไปหาอะไรทานมื้อเย็นกันที่ร้านเดิมที่ทานกันเมื่อวานเย็นนี้ ทุกอย่างเหมือนเดิมไม่ว่าอาหารที่เราสั่ง หมายเลยโต๊ะที่นั่ง เพื่อนๆ และฉันต่างนั่งที่เดิม คุยกันเรื่องเดิมๆ แล้วฉันก็อยากไปที่ผาแห่งนั้นอีก แต่ที่เปลี่ยนไปคือ ความรู้สึกของฉันตอนนี้กับเมื่อวาน
หลังจากนั้น พวกเราก็กลับมาที่พักกัน เนื่องจากวันนี้พวกเราไปทำกิจกรรมมาหลายอย่าง และไปมากันหลายที่ ทำให้เพื่อนเหนื่อยล้าเต็มที่ พวกมันก็เลยหลับเป็นตายกันตั้งแต่สองทุ่ม เมื่อพวกมันหลับหมดแล้วฉันจึงย่องออกไปโดยมีแพรวคอยดูต้นทางให้ ฉันจึงรีบมุ่งหน้าไปที่ผาแห่งความโศกเศร้าทันที ทั้งเดินบ้างวิ่งบ้าง ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก แต่ก็กังวลปนกันไปด้วย เพราะกลัวที่จะไม่เจอเธอคนนั้นอีก
เมื่อเท้าก้าวถึงจุดชมวิว
ฉันก็รู้สึกผิดหวัง
เพราะที่จุดชมวิวไม่มีเงาคน ที่ฉันต้องการเจอเลย มีเพียงต้นไม้ที่พลิ้วไหวไปตามสายลมเท่านั้น
ฉันส่ายหน้าพร้อมกับคิดให้กำลังตัวเองว่า
"ริช อย่าพึ่งท้อ เธออาจจะมาช่วงดึกๆก็ได้ มึงต้องรอเธอ ห้ามท้อ"
ฉันจึงเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ม้านั่งตัวเดิมที่ฉันนั่งเมื่อเช้า พลางหันมองซ้ายทีมองขวาทีตอนที่ฉันรู้สึกกลัว และกังวลว่าเธออาจจะไม่มาที่นี่อีกฉันนั่งรอเธอไปอย่างนั้น
ฉันเหม่อลอยออกไปทางทะเลกับท้องฟ้ายามค่ำคืนนี้ พร้อมนั่งรับลมที่โชยเบาๆมาสัมผัสที่ผิวกาย ฉันนั่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
ตอนนี้ฉันคิดว่า ถ้าฉันเจอเธอ ฉันจะทำยังไงกับเธอดี จะกล้าเข้าไปทักเธอไหม จะกล้าถามเธอไหม หรือจะกล้าแสดงออกว่าาฉันชอบเธอ ฉันคิดไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย เพราะในหัวตอนนี้มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น จนไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาหนึ่งจ้องมองมาที่ฉัน ไม่นานนักฉันก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
รู้สึกตัวอีกที เมื่อฉันรู้สึกว่าที่ศีรษะฉันมันนุ่มๆ เหมือนหนุนอะไรสักอย่างอยู่ ซึ่งฉันยังไม่ได้ลืมตา ฉันคิดในใจว่าตอนนั้นเรารอเธออยู่ จากนั้นเราก็เผลอหลับไป ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับฉัน เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาฉันก็นอนที่เก้าอี้ม้านั่งตัวนี้ แต่เมื่อคืนเรานอนนี่มันทั้งเจ็บและเมื่อยศีรษะกับช่วงไหล่นี่
แต่นี่......มันนุ่มๆ ไม่เหมื่อยด้วย
เดี๋ยวนะ! มันนุ่มๆ
เมื่อรู้ตัวฉันก็ลืมตาขึ้นทันที
ภาพแรกที่เห็น คือใบหน้าของเธอคนนั้นที่ฉันอยากเจอ เธอกำลังจ้องมองลงมาที่ฉันพอดี ตอนแรกฉันนึกว่าฉันตาฝาดไป จนต้องกระพริบตาหลายรอบ ทำให้รู้ว่า มันคือเรื่องจริง
ตอนนี้ฉันนอนหนุนตักเธออยู่
เดี๋ยวนะ!
นอนหนุนตักเธอ
เมื่อตั้งสติได้ฉันรีบลุกขึ้นนั่งทันที(แต่ใจจริงฉันอยากอยู่แบบนี้จัง >v<) พร้อมกับหันมาทางเธอ ซึ่งเธอก็หน้าแดงอยู่ และฉันก็พูดว่า
"เราขอโทษนะเธอ ขอโทษนะ"
เธอส่ายศรีษะพร้อมกับเอ่ยว่า
"ไม่เป็นไร คุณไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย"
"แต่เราหนุนตักเธอนะ ว่าแต่เรามานอนหนุนตักเธอได้ไง แล้วทำไม เธอไม่ปลุกเรา" ฉันถามแล้วทำหน้าสงสัย
เธอตอบพลางมองหน้ามาที่ฉัน
"ฉันขึ้นมาดูวิวที่ผาแห่งนี้ทุกคืนอยู่แล้ว เมื่อมาถึงฉันก็เห็นคุณนั่งหลับอยู่แล้ว ฉันเดินหาที่นั่งดูวิวแต่ว่าเก้าอี้ม้านั่งตัวอื่นมันเปื้อนหมดเลยยกเว้นตัวที่คุณนั่ง ฉันเลยมานั่งตรงนี้ แต่พอนั่งได้สักพักคุณขยับตัวลงมานอนที่ตักฉันเอง แต่ฉันก็ไม่กล้าปลุกคุณ" แล้วเธอก็ยิ้มให้ฉัน
ฉันจะละลายเมื่อเธอส่งยิ้มมาให้ฉัน แต่ต้องเก็บอาการไว้ก่อน
" เธอปลุกเราได้เลย เราไม่กล้าว่าเธอหรอก(ปกติฉันไม่ชอบให้ใครมาปลุกฉันนะ แต่เธอฉันว่าฉันเป็นข้อยกเว้น >v<) จริงๆแล้วเธอไม่ต้องเรียกเราว่าคุณก็ได้ เรียกเราว่า วาริช ก็ได้นะ หรือ ริช ก็ได้ จริงสิ เธอชื่ออะไร " ฉันตอบแล้วถามเธอต่อ
"ฉันชื่อ มีนนา เรียกสั้นๆว่า มีนก็ได้ "
ฉันพยักหน้าพร้อมกับพูดขึ้นว่า
" ยินดีที่ได้รู้จักนะมีน จริงสิ ทำไมชื่อเธอดูคุ้นๆนะ แต่ฉันจำไม่ได้ " แล้วฉันก็หัวเราะเบาแก้เขิน
เธอยิ้มมาให้ฉัน
"นี่ ริช เธอไม่ใช่คนที่นี่ใช่ไหม ฉันไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลย ปกติฉันจะขึ้นมาที่ผาแห่งนี้ทุกคืน"
"อืม ใช่ฉันไม่ใช่คนที่นี่ ฉันแค่มาเที่ยวพักร้อน จริงสิมีนขึ้นมาที่นี่ทุกคืนเลยเหรอ ไม่เหงาเหรอ "ฉันถามมีนพร้อมกับมองมาที่มีน
"ใช่ฉันขึ้นมาที่นี่ทุกคืนเลย ตอนแรกก็เหงานะ แต่ชินแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันยิ่งไม่เหงาเลย เพราะว่ามีคนคุยด้วยอยู่นี่ไง"
เมื่อฉันฟังประโยคหลังแล้วอยากจะโผเข้ากอดเธอจริงๆเลย เธอรู้ตัวไหมเนี่ยว่าฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้วเนี่ย ฉันเก็บอาการอีก แล้วตอบ
"ฉันเหรอ"
เธอพยักหน้าแล้วยิ้มให้ฉัน
"งั้นเรามาคุยกันที่นี่ทุกคืนไหม"
"จริงอ่ะริช แต่ยังไงริชก็กลับไปบ้านไม่ใช่เหรอ"
ฉันแกล้งเธอโดยตอบไปว่า
"ใช่เดี๋ยวริชก็กลับ" ฉันหยุดพูดไปแล้วมองดูเธอเพื่อดูอาการเธอ แต่สิ่งที่เห็นคือ เธอทำหน้าเศร้า แล้วเธอก็กำลังจะลุกขึ้นหนี ฉันรีบคว้ามือเธอแล้วถามว่า
"มีนจะไปไหน"
เธอตอบว่า
"มีนจะกลับแล้ว มีนง่วงนอนแล้ว"
"จริงอ่ะ ไม่ได้งอนเราเหรอ"
"จะงอนได้ไง เราพึ่งเจอกันเอง อีกอย่างเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
"อยากเป็นเปล่าล่ะ" (เดี๋ยวนะ! ฉันถามอะไรเธอไป เล่นออกตัวรุนแรงแบบนี้เธอก็กลัวฉันสิ ไอ้ริช)
"เป็นเพื่อนเหรอ"
"อืมใช่ๆ" ฉันรีบตอบพลางพยักหน้าให้เธอ
ฉันนั่งคุยกับมีนไปเรื่อยๆ เราคุยกันหลายเรื่องมากมาย แม้ว่าจะเป็นการพบเธอกันแค่สองครั้ง และแม้แต่การสนทนากันครั้งแรก ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเรารู้จักกันมานาน รู้สึกสนุก สบาย ผ่อนคลาย เมื่อได้คุยกับเธอคนนี้ "มีน" ยิ่งอยู่ใกล้ๆแล้ว อยากดูแลเธอจัง
ฉันรู้สึกดีใจและขอบคุณใจตัวฉันเอง ที่ยังอยู่รอเธอ เมื่อตอนหัวค่ำนี้ คุ้มค่าจริงๆ ที่ฉันได้
"อยู่รอเธอ"
ปล. ถ้าไรท์พิมพ์ผิดตรงไหน หรือผิดพลาดประการใด ไรท์ต้องขอโทษ ไว้ในที่นี้ด้วยนะคะ ขอบคุณนะคะ อย่าลืมติดตามกันด้วยนะคะ >v<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น