We Complete Each Other เติมรัก เติมเต็ม [yuri]

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 เหม่อลอย

                                                               [ ตอนที่ 2 ]

                                                         เหม่อลอย

                     ฉันรู้สึกตัวอีกทีตอนเช้าของอีกวันหนึ่ง ฉันลุกขึ้นนั่งจากเก้าอี้ม้านั่งตรงจุดชมวิวที่ผา พร้อมกับมองนาฬิกาที่ข้อมือ ซึ่งเป็นเวลาหกโมงเช้า ฉันทอดสายตาออกไปทางวิวข้างนอกที่มีท้องฟ้ายามเช้าตัดกับทะเล มีสายลมโชยมาเบาๆ พร้อมกับเสียงเกลี่ยวคลื่นพัดเข้าสู่ฝั่ง 

                     ฉันนั่งนึกถึงกับเหตุการณ์เมื่อคืน 

                     มันช่างตาตรึงใจฉันเหลือเกิน ทั้งรูปร่าง สัดส่วน ท่าทางของเธอ ผมที่พลิ้วไหวไปตามสายลม เสียงที่ตาตรึงใจ ทั้งอ่อนหวาน นุ่มนวล กลิ่นหอมจากเธอ โดยเฉพาะดวงตาสีเขียวอมฟ้ากลมโตคู่นั้น ทุกอย่างในตัวเธอฉันจำได้หมด ทุกอย่างมันวนเวียนหัวฉันหมดเลย

 

                      แต่ทำไมฉันถึงได้เจอเธอแป๊บเดียวเองกันนะ ทำไมเธอถามฉันแบบนั้นนะ ทำไมเธอต้องวิ่งหนีฉันด้วย ทำไมกันนะ

                      หลังจากที่เราต่างสบตากัน ดูเหมือนเธอจะดึงสติได้ก่อน พร้อมกับเอ่ยถามฉันว่า

                            "คุณเห็นฉันด้วยเหรอคะ"

                      

                     ฉันทำหน้างงพร้อมกับพยักหน้าให้เธอ 

                     เมื่อได้คำตอบจากฉัน  ดูเธอจะตกใจเป็นอย่างมาก 

                    และฉันก็สงสัยเธอเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่ทันได้ถามเธอ  เจ้าตัวก็วิ่งหายเข้าไปในป่าข้างๆ จุดชมวิวแล้ว มันยิ่งทำให้ฉันงงเข้าไปกันใหญ่ ว่าเธอจะวิ่งหนีฉันทำไม  ในตอนแรกฉันจะวิ่งตามเธอไป แต่ไม่รู้ทำไมขาฉันมันถึงก้าวไม่ออก มันยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดตัวเองเป็นอย่างมาก ทำได้เพียงเดินไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ พร้อมนั่งคิดทบทวนเหตุการณ์เมื่อกี้นี้  จนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

                   ฉันนั่งนิ่งแล้วเหม่อลอยกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้  ฉันไม่รู้ว่าฉันนั่งเหม่ออยู่ตรงนี้มานานเท่าไรแล้วหลังจากที่ตื่นมา ฉันไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างอะไรทั้งนั้น เพราะในหัวฉันมีเพียงแต่เธอเท่านั้น

                    จนกระทั่งฉันรู้สึกว่ามีมือมาวางที่ไหล่ซ้ายของฉัน มันทำให้ฉันสะดุ้งพร้อมกับคำอุทานที่ไม่น่าฟังเท่าไรแล้วหันไปเพื่อดูว่าเป็นมือใครกัน เมื่อหันไปฉันก็รู้ว่ามือข้างนั้นคือ แพรว  

                     "ไอ้แพรวมึงมาไม่ให้สุ้มให้เสียง กูตกใจหมดเลย แล้วมึงขึ้นมาทำไรที่นี่ ปกติก็ไม่เห็นชอบดูวิวไม่ใช่เหรอ " ฉันหันไปพูดพร้อมเสียงที่ร่าเริงกับแพรว 

                       "มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ไรมึง มึงรู้ไหมกูตะโกนเรียกมึงต้องนานแล้ว แต่มึงก็ไม่หันมา กูก็ได้มาสะกิดมึงไง แล้วที่บอกว่ากูขึ้นทำไรที่นี่ กูก็มาหาไอ้เพื่อนที่หายตัวไป โดยไม่กลับไปที่พักไง  รู้ไหมพวกเราช่วยกันหามึงกันตั้งตีสี่เลยนะมึง ทำให้เพื่อนต้องเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะมึง แล้วมาทำเสียงร่าเริงใส่ น่าเตะมึงจริงๆ เลย นึกว่าจะคิดสั้นฆ่าตัวตายไปแล้ว   ............................................"  แพรวบ่นฉันยาวเลย พร้อมทั้งกําชับว่าอย่าทำแบบนี้อีก ไปไหนก็บอกเพื่อนฝูงบ้าง (เราจะให้มึงกูกันก็ต่อเมื่อตกใจ บ่นกัน โกรธกัน ทะเลาะกัน)

                        ฉันนั่งฟังแพรวบ่นไปแต่ในหัวฉันกลับไม่มีเรื่องที่แพรวบ่นเลย ฉันนึกถึงแต่เธอคนนั้นอีก แล้วก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว 

                         จนแพรวเริ่มสงสัยฉัน เลยจับที่ไหล่ทั้งสองข้างฉันพร้อมกับเขย่าร่างฉันและถามขึ้นว่า

                               "ริช ริช ไอ้ริช แกเป็นไร แกเหม่ออะไร ฉันเห็นแกนั่งยิ้มจนปากจะฉีกอยู่แล้ว แล้วตาแกก็เยิ้มๆด้วย แกเป็นไรรึเปล่าเนี่ย หรือแกโดนของ"  แพรวทำท่าตกใจ

                        ฉันรีบทำตัวให้เป็นปกติ แล้วพูดแก้ตัวว่า

                              "เปล่าๆ  แค่คิดอะไรไปเรื่อย อีกอย่าง ฉันง่วงนอนด้วย เลยเป็นแบบนี้"

                         ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง โดยถามแพรวว่า

                             "ลงไปกันเถอะ แล้วเพื่อนคนอื่นๆ ละ อยู่ไหนกัน เดี๋ยวพวกมันรอแย่เลย"

                             "ตอนนี้รออยู่กันที่พักแล้ว พึ่งรู้ตัวเหรอคะว่าต้องรีบลงไปหาเพื่อนๆอ่ะคะ ไอ้คุณริช "

                         ฉันและแพรวรีบเดินลงมาด้านล่าง แล้วเดินมุ่งหน้ากลับที่พักโดยเร็ว เพราะเพื่อนๆ คนอื่นรอฉันกับแพรวอยู่ 

                          เมื่อมาถึงที่พักฉันก็โดนเพื่อนๆ ทุกคนบ่นฉันกันใหญ่ ฉันพยามตั้งใจฟัง และ ทำตัวให้เป็นปกติ แม้ว่าจะฟังบ้าง ไม่ฟังบ้าง เหม่อบ้าง  แต่การกระทำของฉันก็ไม่รอดสายตาของเพื่อนแพรวไปได้ เพราะเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เราต่างรู้ไส้รู้พุงกัน ฉันนั่งฟังเพื่อนๆบ่นฉันกัน จนพวกมันเริ่มเบื่อกัน พวกมันก็ไล่ให้ฉันไปอาบน้ำ  เพราะเราจะออกไปกินข้าวเช้ากัน พร้อมกับไปเที่ยวกันใน   วันนี้  

                            ฉันไปจัดการตัวเอง เรียบร้อย ก็ลงมาหาเพื่อนๆ แต่ไม่มีใครอยู่เลย แล้วเพื่อนฉันหายไปไหนกันนะ ฉันจึงเดินไปข้างนอกก็พบกับแพรวยืนรอฉันอยู่คนเดียว

                               "แพรว คนอื่นหายไปไหนกันหมด"

                               " ไปทานข้าวกันหมดแล้ว  พวกมันหิวข้าวกันเลยนำไปก่อน ฉันเลยอาสารอแกเอง"  

                           แพรวตอบพลางจ้องมองมาที่ฉัน สายตาของแพรวเหมือนจะจับผิดฉันอยู่

                            ฉันรู้ตัวว่าเพื่อนกำลังโดนจับผิดอยู่จึงทำเป็นใสซื่อ บอกมันต่อไปว่า

                                 "งั้นเราตามไปกันเถอะ"

                             

                          ระหว่างที่เราเดินกัน จากที่เราเงียบๆ กันตลอดทาง แพรวก็ถามขึ้นมาว่า

                       

                                   "ริช เมื่อคืนแกไปเจออะไรมา  ฉันว่าแกแปลกๆไปนะ เมื่อเย็นแกยังดูนิ่งๆเงียบๆ ไม่ยิ้ม เพื่อนทักถึงจะยิ้มให้ แต่เมื่อเช้าฉันเห็นแกเหมอลอย ตะโกนเรียกก็ไม่หันมา ตอนที่บ่นแก  แกก็ไม่ได้ใส่ใจฟังฉันสักจะเท่าไร แถมแกยังนั่งยิ้มจนปากจะฉีกอีก แล้วไหนจะทำตาเยิ้มๆอีก ตอนแรกที่แกบอกฉันว่าง่วงนอนฉันก็เชื่ออยู่เล็กน้อย แต่มาไม่แน่ใจตอนที่แกก็ไม่ค่อยได้ฟังเพื่อนคนอื่นเหมือนกัน ริชตั้งแต่เราเป็นเพื่อนกันมา ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ ทั้งยิ้มที่มีออร่าแห่งความสุขที่มากขนาดนั้น และอาการเหม่อยลอยของแกอีก แกเป็นอะไร บอกฉันได้ไหม"

                         ฉันหยุดเดิน พร้อมกับตอบว่า

                                  "ก็จริงอย่างที่แกบอกนั่นแหละ ฉันไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน  แต่ตอนนี้ ฉันขอยังไม่บอกแกนะ เพราะฉันยังไม่แน่ใจกับสิ่งที่ฉันเป็นอยู่    ว่าที่ฉัน  เหม่อลอย แบบนี้  เป็นเพราะอะไรกันแน่ "

    ปล. ถ้าไรท์พิมพ์ผิดตรงไหน หรือผิดพลาดประการใด ไรท์ต้องขอโทษ ไว้ในที่นี้ด้วยนะคะ             ขอบคุณนะคะ  อย่าลืมติดตามกันด้วยนะคะ >v<