We Complete Each Other เติมรัก เติมเต็ม [yuri]

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 พบเจอ

                                                                                [ ตอนที่ 1 ]

                                                             พบเจอ 

                 หลังจากที่แยกจากเพื่อนๆ ฉันมุ่งหน้าไปที่ผาแห่งความโศกเศร้า  ฉันเดินเรียบชายหาดมาเรื่อยๆ สายตาหันมองออกไปที่ทะเลยามค่ำคืน ที่ให้ความรู้สึกถึงความงียบสงบ มีเสียงเกลี่ยวคลื่นพัดเข้าสู่ฝั่ง อีกทั้งมีสายลมโชยมากกระทบที่ผิวกาย มันทำให้ฉันรู้สึกเย็นสบาย ฉันเดินไปพลางคิดไปพลาง ฉันนึกถึงตัวเองกับแฟนเก่า ฉันมาลองนึกดูแล้วว่า ที่ตัวเองโดนเทความรักจากแฟนเก่านี่อาจจะเป็นเพราะฉันด้วยหรือเปล่า 

                      เพราะฉันเป็นคนที่เงียบๆ โลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบให้ใครมาล้ำเส้นที่ฉันแบ่งไว้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ตอนที่เพลิงเข้ามา เขาคอยที่จะเข้าหาฉันมาโดยตลอด คอยทำอะไรให้ฉันตลอด จนฉันเริ่มลองเปิดใจให้เขา และลองเป็นแฟนกับเขาดู เราก็มีความสุขกันนะ เราคอยดูแลกันไปตลอด แม้ว่าบางครั้ง (มั้ง) ที่ฉันอาจจะดูเฉยชากับเขา จนเวลาผ่านไป สองปี รักเราก็เริ่มเรียบง่าย เขาที่คอยใส่ใจฉันก็ไม่เหมือนเดิม เขานิ่งเฉย ซึ่งฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะฉันคิดว่าเขาอาจจะเครียดอยู่กับการทำงานอยู่ แต่ฉันก็คอยถามบ้าง จากที่เราตัวแทบจะติดกัน เราก็เริ่มห่างกันเรื่อยๆ เขาก็หายหน้าไปบ้าง  แต่เราก็คุยกันในไลน์บ้าง โทรคุยบ้าง

            

                    จนวันหนึ่ง ฉันไปพบลูกค้าที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ฉันบังเอิญเห็นเขากับฝนไปทานข้าวด้วยกันสองคน ฉันพยายามไม่คิดอะไรมาก เพราะฝนกับเพลิงทำงานที่เดียวกัน แต่ฉันกลับคิดผิด เพราะ สองเดือนต่อมา ฉันก็ได้รู้ความจริง วันนั้น ฉันมาที่คอนโดเขาเพื่อเอาของที่แม่ฝากมาให้เขา แต่ฉันกับเห็นเขากับฝน กำลังจะเข้าห้องไปด้วยกัน ทั้งท่าทางทั้งสองดูสนิทสนมกันจนเกินกว่าเพื่อนร่วมงาน หรือ เพื่อนแฟน ตอนนั้นฉันโกรธมาก  จึงวิ่งไปกระชากแขนฝนออกจากเพลิง เขาทั้งสองดูตกใจมาก 

           ฉันจึงถามเพลิงไปว่า

                    " ที่เพลิงไม่ค่อยมาหาเรา ก็เพราะมาอยู่กับฝนใช่ไหม"

                  

          เขาไม่พูดอะไร นอกจาก พยักหน้า อย่างเดียว มันยิ่งทำให้ฉันโกรธยิ่งกว่าเดิม

                    

                   " ทำไมเพลิงทำกับเราแบบนี้อ่ะ ฝนทำไมมึงทำแบบนี้อ่ะ กูเป็นเพื่อนมึงนะเว้ย "

           ฉันถาม พลางมองหน้า ทั้งสองคน ฉันรู้สึกทั้งโกรธ และเสียใจทั้งเพื่อนและแฟนตัวเองถึงทำแบบนี้กัน

      

          เราทั้งสามเงียบกันสักพัก 

         เพลิงจากที่เงียบอยู่ก็ พูดขึ้นมาว่า

                 " ริช  เพลิงขอโทษนะที่ทำแบบนี้  แต่เพลิงก็ไม่ไหวกับริชแล้วเหมือนกัน ผมเบื่อที่จะต้องไล่ตามคุณแล้ว  ริชไม่เคยใส่ใจเพลิงอย่างจริงจังเลย ว่าเพลิงเป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ตอนแรกเพลิงคิดว่า  ริชเป็นเงียบๆ และใส่ใจผมอย่างห่างๆ ทำนู่นทำนี่ให้ผมบ้าง ใส่ใจผมบางเวลาเท่านั้น แต่บางทีริชก็เฉยชากับผม เหมือนริชไม่เคยรักผมอย่างจริงจัง แต่ ฝนเขาใส่ใจผมตลอด เขาคอยปลอบใจเพลิง เพลิงอยู่แล้วรู้สบายใจ ไม่เกร็ง เหมือนอยู่กับคุณ และที่สำคัญเพลิงรู้สึกว่าเราเติมเต็มให้กัน  ผมขอโทษนะริช"

               

                " แล้วทำไมเพลิงไม่บอกริชตรงๆ ล่ะ ว่าเพลิงคิดยังไง  ทำไมเพลิงไม่บอกเลิกกับริชไปเลยเพลิงทำแบบนี้ทำไม"

                " เพลิงกลัวอ่ะริช กลัวริชจะเสียใจ กลัวริชจะเสียเพื่อน เพลิงขอโทษนะริช"

               

                " ถ้าเพลิงบอกตอนนั้นริชเสียใจน้อยกว่าตอนนี้อีก  และที่บอกว่าริชจะเสียเพื่อนไปอ่ะ ถ้าบอกตอนนั้น ริชไม่โกรธฝนหรอก แต่นี่........"

                

           ฝนที่เงียบอยู่นานก็ พูดขึ้นว่า

                "ริช เราขอโทษนะ ให้อภัยพวกเราเถอะนะ"

                

                " ถ้าบอกกันตั้งแต่แรก เราไม่โกรธหรอกนะ อาจจะโกรธเล็กน้อย  แต่ไม่ถึงตัดเพื่อนหรอก แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ฝนมึงรู้ใช้ไหมว่าหลังจากนี้เป็นไง" ฉันเงียบไป

                " อืม รู้ "

               "OK เข้าตรงใจตรงกัน"  ฉันพูดจบก็หันไปทางเพลิง พร้อมกับพูดว่า

   

               " เรื่องของเราเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว คงรู้เนอะว่าทำไงต่อ "

               " อืม รู้  เราเลิกกันเถอะ ขอโทษนะ "

        

          ฉันพยักหน้าแล้วเดินหันหลังกลับไป เมื่อหันหลังไปน้ำตาก็ไหลพราก ฉันรีบวิ่งออกมาทันที

                ฉันว่ามันเป็นเพราะฉันเองนั่นแหละ ที่ทำให้เป็นแบบนี้ บางทีฉันกับเพลิงคงไม่ใช่คนที่จะมาเติมเต็มกันหรอก เพราะเราต่างไม่ใช่คนที่ใช่ แล้วคนไหนกันนะที่จะเติมเต็มชีวิตฉันกันนะ 

                ฉันหยุดคิดเมื่อตัวเองขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายมาถึงด้านบนของผา แล้วเดินผ่านต้นไม้นานาพันธุ์ไปยังจุดชมวิว 

                  

                ระหว่างเดินนั่นเอง สายลมโชยเข้ามากระทบที่ผิวกาย พร้อมทั้งมีเสียงเพลงลอยมา มันเป็นเสียงที่ตาตรึงใจฉันมาก ทั้งอ่อนหวาน นุ่มนวล ฉันฟังแล้วรู้สึกได้ไปอยู่อีกโลกหนึ่งเลย รู้สึกสบายใจ เคลิ้มกับเสียงนี้มาก ทำให้ฉันหยุดเดินและมองหาที่ต้นเสียง  

                ต้นเสียงอยู่ตรงจุดชมวิวของผา เป็นเงาผู้หญิง เธอหันหน้าไปทางทะเลสีดำ พร้อมกับมีแสงจันทร์มากระทบที่ร่างของเธอ  ทำให้รู้ว่าเธอสูงน้อยกว่าฉัน น่าจะประมาณร้อยหกสิบเซนติเมตร  ผมที่พลิ้วไหวไปตามสายลม มันทำให้เธอดูสง่างามมาก และชวนให้น่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก ฉันเผลอเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ ยิ่งเข้าใกล้เธอ ฉันก็ได้กลิ่นหอมจากเธอ มันเป็นกลิ่นที่ผ่อนคลายมาก ทำให้เธอดูมีเสน่ห์อย่างมาก  จนฉันใจเต้นแรง อยากจะสัมผัสเธอ อยากจะอยู่ใกล้ๆเธอ อยากจะครอบครองเธอ

               

             เดี๋ยวนะ!

             ฉันใจเต้นแรงกับผู้หญิงเนี่ยนะ  อยากจะสัมผัสเธอ อยากจะอยู่ใกล้ๆเธอ อยากจะครอบครองเธอ ไม่ใช่แล้ว  ฉันจะรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงได้ไง

             ขณะที่ฉันเถียงกับตัวเองอยู่ 

             เธอก็หันมาทางฉัน 

             เราสบตากัน

             ไม่มีใครเคลื่อนไหวอะไรทั้งนั้น มีเพียงสายลม ต้นไม้ และ คลื่นทะเล เท่านั้นที่เคลื่อนไหว

             ฉันมองตาเธออย่างละสายตาไม่ได้  เหมือนฉันหลงเสน่ห์เธอ

             ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

             หรือว่าฉันพบเจอคนนั้นแล้วนะ

ปล. ถ้าไรท์พิมพ์ผิดตรงไหน หรือผิดพลาดประการใด ไรท์ต้องขอโทษ ไว้ในที่นี้ด้วยนะคะ  ขอบคุณนะ        คะ  อย่าลืมติดตามกันด้วยนะคะ >v<