We Complete Each Other เติมรัก เติมเต็ม [yuri]

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 เจอกัน

                                                       [ ตอนที่ 9 ]

                                                          เจอกัน

                             " ก็ได้มีน งั้นเราเป็นแฟนกันนะ " 

                           

                           ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แต่ก็นุ่มนวลไปด้วย และย้ำอีกครั้ง

                                " เป็นแฟนกันนะ มีน"

                            มีนนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร จนฉันเริ่มใจเสีย แต่มีนก็พูดขึ้นต่อว่า

                                  "เราพึ่งเจอกันเองนะริช"

                             ฉันยิ้มให้มีนก่อนที่จะนำมือไปสัมผัสที่หน้าของมีนอย่างแผ่วเบาพร้อมกับให้เธอหันมาทางฉัน แล้วฉันก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า

                                 "ริชรู้ว่าเราพึ่งเจอกัน แม้ว่ามันอาจจะดูเร็วไปสำหรับเราสองคน แต่ริชไม่อยากเสียมีนไป ริชอยากดูแลมีน อยากให้มีนอยู่ข้างๆริชตลอดไป ริชไม่สนหรอกว่าเราจะพึ่งเจอกันแต่ริชสนแค่ว่าเรารักกันก็พอแล้ว ริชรักมีนนะรักมากกว่าใครๆเลยริชไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อนเลย ริชไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย มีนอย่ากังวลเลยนะคนดีของริช เป็นแฟนกันนะ"

                                มีนนิ่งไปสักพักก่อนพยักหน้าและตอบตกลง

                                   " อย่าทิ้งมีนนะริช มีนก็รักริชเหมือนกัน"

                               ฉันดีใจมากๆ เลยและแล้วเราก็ได้เป็นแฟนกัน จนฉันเผลอกอดรัดเธอ พร้อมกับบรรจงจูบเบาๆ ตรงหน้าผากเธอ

                                   "ริชสัญญาว่าจะไม่ทิ้งมีนไปไหน  เย้ ริชมีแฟนแล้ว ดีใจจัง แถมแฟนริชสวยมากด้วย พรุ่งนี้ต้องอวดเพื่อนได้แล้วสิ"

                                  ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างชอบใจ ส่วนมีนก็เขินจนหน้าแดง

                           หลังจากนั้นเราก็เผลอหลับกันไปแบบนั้น เรานอนกอดกัน เธออยู่ในอ้อมกอดฉันตลอดทั้งคืน มันช่างเป็นค่ำคืนที่แสนพิเศษและแสนดีเหลือเกิน จนฉันนึกกลัวขึ้นมาว่า วันหนึ่งมันอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น แต่ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่ แม้จะต้องยอมเสียอะไรไปก็ตาม

                           ฉันรู้สึกตัวเมื่อแสงแดดอ่อนๆส่องเข้าตาฉันพอดี เมื่อลืมตาขึ้นฉันก็ก้มมองดูคนที่อยู่ในอ้อมกอด เธอนอนหันหน้าเข้าหาตัวฉันพร้อมกับนอนซุกเข้ามาที่อกของฉัน คนอะไรน่ารักมากเลย เวลานอนก็น่ารัก ทำอะไรก็น่ารักไปหมด  ฉันนอนมองคนที่อยู่ในอ้อมกอดพร้อมกับยิ้มให้เธอ อยู่อย่างนั้นจนเจ้าตัวรู้สึกตัว พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาหาฉันด้วยทีท่าที่งัวเงีย 

                                     "ตื่นแล้วเหรอคนดีของริช"

       

                                 ฉันกระซิบข้างหูของมีน

             

                                 มีนก็ตกใจสะดุ้งจากที่งัวเงียก็ตาสว่างขึ้นมาทันทีเมื่อฉันพูดแบบนั้น แล้วเธอก็เขินแก้มแดงเลย

                                 ฉันหยิกแก้มมีนหนึ่งทีก่อนที่จะพูดว่า

                                     "ตกใจอะไรเหรอ  ริชว่าเรารีบลงไปกันดีกว่า นี่ก็เจ็ดโมงเช้าแล้ว เราจะได้ไปอาบน้ำกันด้วย"

                                   เมื่อฉันพูดอย่างนั้นมีนก็ยิ่งเขินมากกว่าเดิมอีก

                                      " ก็ริชพูดว่า คนดีของริช อ่ะ มีนไม่ชินเลย  แล้วอาบน้ำอีก......"

 

                                    มีนพูดแล้วเงียบไป มันยิ่งทำให้ฉันเอ็นดูเธอและชอบเธอเข้าไปอีก

                                      " อ้าว! มีนไม่ชอบให้เราเรียกว่า คนดีเหรอ แล้วอาบน้ำอ่ะอาบแยก มีนคิดไรอ่ะทะลึ่งจัง  เอ่อจริงสิ คนดี ถ้าคนดีอาบน้ำแล้วคนดีจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมใช่ไหมอ่ะ"

                                   มีนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเขินเข้าไปอีก

                                       " มีนชอบให้ริชเรียกว่าคนดีนะ แต่มีนเขินอ่ะริช ส่วนเรื่องอาบน้ำมีนไม่ได้ทะลึ่งนะริชนั่นแหละทะลึ่ง ส่วนเรื่องกลับมาเป็นเหมือนเดิมอ่ะ มันไม่เป็นไรหรอก เพราะถ้าอาบน้ำปกติ ปริมาณน้ำมันไม่มากพอที่จะให้มีนกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรอก ริชไม่ต้องกังวลนะ"

                          หลังจากนั้นเราก็ลงมากจากจุดชมวิว แล้วตรงกลับมาที่บ้านพักของฉัน ซึ่งเวลานี้เป็นเวลา เจ็ดโมงครึ่งพอดี  เราจึงเดินเข้ามากในบ้าน ฉันลุ้นมากเลยว่าไอ้พวกเพื่อนฉันมันจะตื่นกันยัง แต่โชคดีจริงๆ เมื่อเข้าไปในบ้านทุกอย่างเงียบสงบ ทำให้ฉันรีบพามีนเข้าห้องไปได้ทัน ไม่อย่างนั้นฉันโดนพวกมันแซวกันอีกแน่ เมื่อเข้าห้องตัวเองได้ ฉันก็ถอนหายใจ เพราะความโล่งใจที่ไม่เจอไอ้พวกนั้น 

                                "ริชถอนหายใจทำไมเหรอ ริชกังวลเรื่องเราเหรอ"

                               มีนถามขึ้นด้วยเสียงที่เป็นห่วงเป็นใย

                                 "อ๋อริชรู้สึกโล่งอกที่เพื่อนริชไม่มาเห็นริชพามีนเข้าห้อง มีหวังพวกนั้นแซวริชแน่ ริชเขินอ่ะ"

                              ฉันตอบพลางเอามือเกาหัวแก้เขิน 

                                 "งั้นมีนเข้าไปอาบน้ำก่อนเลยนะ อ่ะนี่ผ้าเช็ดตัว เดี๋ยวริชมานะ พอดีริชจะไปยืมชุดจากเพื่อนคนหนึ่งมันอยู่ข้างห้องริชเองเดี๋ยวริชมากนะคนดี"

                              ฉันพูดพร้อมกับเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวในตู้แล้วเดินออกไปห้องแพรว

                              ฉันเดินมาหยุดที่หน้าห้องแพรวแล้วเคาะประตูเบา ก่อนที่จะเอ่ยเรียกมัน

 

                                 " แพรวๆๆ  มึงตื่นยัง "

                                 " ใครมาปลุกแต่เช้าว่ะ"

                                  " กูเอง"

                                  "ไอ้ริช! มึงมาปลุกกูแต่เช้าทำไม กูง่วง"

                                 "กูขอยืมชุดมึงหน่อยดิ กูจะเอาไปให้คนดีใส่ พอดีกูมีแต่เสื้อยืดกางเกงยีนอ่ะซึ่งมันไม่เหมะกับคนดีของกูอ่ะ กูขอยืมชุดมึงหน่อย "

                               ฉันพลางเอามือเกาหัวแก้เขินไปด้วย

                               แพรวทำหน้างงใส่ฉัน

                                 "คนดีของมึงใครว่ะ  อ๋อนึกออกล่ะ แหม่ ไวไฟนะมึง เมื่อวานยังมีนอยู่เลยเช้ามาเรียกว่าคนดี  กูเลี่ยนเลย ได้ๆ แป๊บนะ"

                              แพรวพูดเสร็จก็เดินเข้าไปเลือกชุดให้

                                 "อ่ะ กูว่าชุดนี้คนดีของมึงใส่แล้วสวยแน่"

                               มันเน้นคำว่า "คนดีของมึง"

                            

                                ฉันรับชุดจากแพรวแล้วรีบเดินกลับเข้าห้องตัวเองทันที ซึ่งไอ้แพรวก็พูดไล่หลังมาว่า

                                    "แหม่! รีบกลับห้องเลยนะมึง ห้องอ่ะ เอ้ยไม่ใช่คนในห้องไม่หนีไปไหนหรอกมึง"

                                  ฉันตกใจแล้วหันไปถามมันว่า

                                     "มึงรู้ได้ไงว่ามีนอยู่นี่"

                                     " จะไม่ให้กูรู้ได้ไง ก็มึงมายืมชุดกูไง ถามไรโง่ๆ ว่ะมึง กูไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวค่อยคุยกัน  มึงไปดูคนดีของมึงไป กูเหม็น ไปเลยไป"

                                      " เอ่อว่ะ กูก็โง่เนอะ เคๆ เดี๋ยวค่อยคุยกัน"

                                    ฉันจึงเดินเข้าห้องตัวเองไป

                               หลังจากที่มีนและฉันอาบน้ำเตรียมตัวเสร็จก็ลงมารอเพื่อนๆที่ห้องนั่งเล่นของบ้านเช่า ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้า ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงพวกเพื่อนฉันกำลังเดินลงมา พวกนั้นคุยกันเรื่องฉันกับมีน 

                                    "ไหนว่ะมึงแพรว ไอ้ริชพามีนมาแล้วมันอยู่ไหน"

                                  ไอ้กิ๊ฟเอ่ยถามแพรว

                                     "เอ่อนั่นสิ ริชมันอยู่ไหนว่ะ แพรว"

                                  ไอ้แป้งถามแพรวอีก

                                    "ใจเย็นๆกันสิว่ะพวกมึง มันรอกันอยู่ที่ห้องรับแขก พวกมึงจะตื่นเต้นกันทำไม รีบๆ ไปกัน จะได้ออกไปหาอะไรกินด้วยมึง"

                                  แพรวเอ่ยด้วยความรำคาญ แต่ใจจริงตัวเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน

                             เมื่อพวกมันมาถึงที่ห้องนั่งเล่น 

                                   "ไงมึงริช วันนี้กลับบ้านถูกเนอะมึง"

                                 ต้าร์พูดแซว

                                 แพรวเอ่ยถามขึ้น

                                 "ไหนคนดีของมึงไอ้ริช พวกเราอยากเห็น"

                                  "นั่นไงมีน คนดีของฉัน"

                                  ฉันพูดแล้วขยับตัวออกด้านข้างพร้อมกับนำมือไปจับมือเธอที่อยู่ข้างหลังฉันตอนแรกไว้แน่น พร้อมกับใช้มืออีกข้างมาทางเธอ

                                   "นี่ แฟนฉัน มีน ที่พวกมึงอยากเจอ"

                                   "มีน นี่เพื่อนเราเอง"

                                 มีนเอ่ยทักทายเพื่อนของฉัน

                            

                                   " สวัสดีนะคะทุกคน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

                          

 ปล. ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหน หรือผิดพลาดประการใด ต้องขอโทษ ไว้ในที่นี้ด้วยนะคะ  ขอบคุณนะคะ  อย่าลืมติดตามกันด้วยนะคะ >v<