แบบนี้...คนรักกัน

แม่เล่าให้ฟัง......

                      มีอยู่วันนึง   ตอนที่แม่กำลังจะเดินทางกลับบ้าน   แม่ต้องนั่งรอรถโดยสาร

แล้วในระหว่างที่รอ   แม่ก็มองไปเห็นสองตายายคู่นึง   จูงรถสามล้อกระบะเดินคู่กันม

มานั่งพักใกล้ๆกับศาลาที่พักผู้โดยสาร     สามล้อกระบะของตาถูกออกแบบให้มีรูปร่าง

คล้ายเต็นท์พักแรมขนาดย่อมๆ (เอาไว้สวีทกะยายได้ทุกที  ว่างั้นเหอะ)    พอหยุดรถ

ไว้แถวนั้น   แล้วตากับยายก็นั่งแหมะกันอยู่แถวนั้นเหมือนกัน      แม่เล่าว่า....ยายน่ะ

ตาบอด  แต่คุยเก่งมาก   ยายคุยไม่หยุดปากเลย   เล่าไปก็หัวเราะไป  โดยมีตานั่งฟังไป

ก็ยิ้มตามไป      แม่คงทนเห็นความสุขของคนทั้งสองไม่ได้   เลยเดินเข้าไปคั่นกลาง

แล้วหยิบเงินส่งให้ตาจำนวนหนึ่ง   มันไม่มากมายอะไร   แต่ก็เพียงพอที่จะต่อยอดความ

สุขของตากับยายได้ (คุยไปคุยมาเผื่อหิว)    แม่ขอให้ตาเอาแบงก์ที่แม่ให้ให้ยายได้

สัมผัสมันด้วย    ตาก็ทำตามคำขอแล้วบอกยายด้วยว่า  แม่ให้มา    ยายยิ้มแล้วก็ให้

ศึลให้พรแม่    ดังซะจนคนที่นั่งรอรถอยู่หันมามองเป็นตาเดียว     .....พอเสร็จธุระ....

แม่ก็หยิบห่อขนมที่แม่ห่อไว้รองท้องไปให้ตาอีกรอบ    แล้วรีบวิ่งขึ้นรถ   เพราะกลัวยาย

ให้พร(เสียงดัง)อีก        ก่อนรถจะออก    แม่ก็ยังมองสองคนนั้น.....แม่เห็นตาเปิดถุงขนม

แล้วหยิบคุกกี้ให้ยาย    แล้วก็นั่งกินขนมด้วยกัน....อย่างมีความสุข....

 

           แม่เล่าให้ฟัง.....ด้วยสีหน้าที่เปี่ยมสุข

อันที่จริง....เราเคยหยุดคิดดูอย่างจริงๆจังๆกันบ้างไหม     

ว่าความสุขที่แท้จริงของตัวเรา คืออะไร     เมื่อรู้แล้ว....เราสามารถทำมันได้อย่างใจหรือไม่    

หลายต่อหลายเหตุผลที่เราต้องติดอยู่กับที่    เรื่องของครอบครัว    เรื่องของสังคม   หน้าที่.....

และคนที่รัก       ฉันไม่ได้หมายถึงคนรักอย่างชายหญิง    ...ฉันหมายถึงคนที่รักจริงๆ    

ทั้งคนที่เรารักและรักเรา     อยากเห็นอนาคตที่สดใส     ฐานะที่มั่นคง     และเผื่อโชคดีอาจรวม

ถึงคุณงามความดีต่อสังคมที่จะขจรขจายอยู่แม้เราจะล่วงลับ(ถ้าจะพอมีปัญญาทำนะ)   

ข้อกำหนดปลีกย่อยเหล่านี้แหละที่มันค้ำคอ         ....ความสุข    มันอยู่ที่ไหน    ความสุขอย่างที่

ตัวเราต้องการ       หรือความสุขที่ทำให้คนที่รักเราเค้าสุขใจกับของขวัญแห่งชีวิตที่เค้าวางไว้ให้    

ไม่มีคำตอบไหนผิด   .....ไม่มีตัวเลือกไหนถูก         คิดไป...แล้วก็ได้แค่คิด....   

              แม่เล่าให้ฟัง........ฟังแล้ว....

           น้ำตาก็คลอ   พอได้นึกถึงจะอีกกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง   น้ำตามันก็ไหล  

   มันไหลเพราะซึ้งใจกับเรื่องราวของความรัก  ความสุข   ที่ไม่ได้ปรากฏให้เห็นในละครหลังข่าว

    มันเป็นแฮ้ปปี้เอนดิ้งที่เกิดขึ้นจริง    ประจักษ์แก่สายตาจริงๆ....

          น้ำตามันไหล.....เพราะอิจฉา    อิจฉาตา  ที่มียายคอยพูดคุยเรื่องราวต่างๆให้ฟัง

    อิจฉาตาที่ตาได้ยิ้มให้ยาย   ทั้งที่ยายก็มองไม่เห็น....    ยายก็ด้วย...ผู้หญิงโชคดีอีกคน

    ที่ไม่ได้โชคดีเป็นนางงามจักรวาล    แต่เป็นผู้หญิงที่มีชายที่รักเธอ   หลงเธอจนหัว 

    ปักหัวปำ   หลงเธอมานานหลายปี   หลงซะจนความรักของเขาทำให้เธอตาบอด....

    ฉัน...อยากจะมี   ....แบบนี้บาง   ไม่ต้องรักมากซะจนตาฉันมองไม่เห็นหรอก   แค่ตอน

    แก่...แก่จนเค้าโครงของความงามฉันไม่เหลือแล้ว     ในปากก็เหลือแต่เหงือก    หนัง

   เหี่ยวซะจนยานห้อยต่องแต่ง     ตาฉันก็ฝ้าฟาง....     แต่ขอ...แค่ฉันได้มองเห็นความรัก

   ของคนๆนั้น   ผ่านตาฟางๆ      เสียงเค้าหัวเราะ  ...ผ่านหูตึงๆ     สัมผัสจากมือเหี่ยวๆของเค้า

   จูงมือเหี่ยวๆของฉัน     ขอ....ความสุขอย่างนั้น   แล้วฉันจะไม่อิจฉาตากับยายอีกเลย....