คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบเจอ
สิ่ที่ผมเห็นนี้ มันไม่ไ้เิึ้นับผมเป็นรั้แรหรอ มีเห็นสิ่เหล่านี้ั้แ่เ็ ั้แ่ผมำวามไ้ ผม็เห็นผู้หิที่มีรอยยิ้มที่อบอุ่น และเสียล่อมที่ไพเราะมาเลี้ยผมั้แ่เล็ มีหลายนอาเรียเธอว่า แม่ื้อ เมื่อโึ้น ผม็มัะเห็นสิ่เหล่านี้อยู่ลอเวลา ผมำเป็น้อทำัวให้ปิที่สุในารำรีวิ ไม่เ่นนั้นีวิผมวุ่นวายน่าู
ผม ปราภพ วิศวรที่อยาใ้ีวิอย่านธรรมา แ่เบื้อบน็ลั่นแล้ให้ผม้อเห็นสิ่ที่นทั่วไปไม่เห็น ผมเป็นเ็ำพร้า ที่พ่อและแม่บุธรรมเ็บมาเลี้ย ท่านทั้สอเลี้ยูผม้วยวามรัและเอ็นู ผมแทบะไม่าวามรัหรือวามอบอุ่นเลย ผมมัะอบเห็นภาพใบหน้าอหิวัยลานที่มีวาที่แสนะเศร้าสร้อย เธอมีรอยเหี่ยวย่นแห่วามทุ์แปเปื้อนบนใบหน้า บอไม่ถูเหมือนันว่า ทำไมเวลาที่ผมเห็นใบหน้าเธอในห้ววามิ ผมรู้สึถึวามเศร้า และหหู่ลอเวลา ทั้ที่ผมไม่เยรู้ัเธอมา่อน ภาพอเธอ่อน้าัเนเมื่ออนที่ป่วยหนัในวัยเ็ อนนั้น ผมเป็นไ้สูมา อนนั้นผมเผลอหนัมา นพ่อและแม่บุธรรมอผมะพาไปโรพยาบาล แ่ในืนนั้น ผมเห็นใบหน้าอหิวัยลานนี้ ำลัร้อไห้ และเ้ามาโอบอผมให้แน่น วามรู้สึผมในอนนั้น มันือวามรู้สึไ้ถึวามอบอุ่นสบาย พิษไ้ที่ทำให้ผมร้อนรุ่ม มันืาหายไปอย่าน่าเหลือเื่อ และสิ่ที่ทำให้พ่อแม่บุธรรมอผมประหลาใมา็ือ พิษไ้อผมหายเป็นปลิทิ้ และั้แ่นั้นเป็น้นมา ใบหน้าอเธอ็อยู่ในวามิอผมลอเวลา ะที่ผมำลัปล่อยวามิให้ล่อลอยไปับวามฟุ้่าน แสสีทออวอาทิย์็่อยๆ สาส่อเ้ามาในห้ออผม เสียเาะประูเบาๆ ัึ้น
“ปราลู ื่นหรือยั?” เสียแม่บุธรรมอผมเรีย
วามิผมหยุะัลพร้อมับเสียอแม่ “รับแม่ ื่นแล้วรับ” ผมอบ พร้อมเอื้อมมือปิโมไฟที่หัวเีย และลุาที่นอน ผมทำธุระส่วนัวประมา 20 นาที ่อนะลไปทานอาหารเ้า แม่ำลัั้าวผัใส่าน พ่อนั่ื่มาแฟ มีานนมปัปิ้วาอยู่้าๆ แม่วาาน้าวผัุ้ลรหน้าผม พร้อมวามือลบนหัวผมเบาๆ พร้อมลูบเบาๆ ผมยิ้มเล็น้อย่อนะั้าวผัิน
“ูสีหน้าลูวันนี้ไม่่อยสื่นเลยนะ เมื่อืนนอนไม่หลับเหรอ?” แม่ถาม
ผม่อยๆ ลืน้าวผัลอ้าๆ ิไปถึภาพวามฝันที่เป็นุเริ่ม้นอวามเศร้าโศ “รับ ผมนอนไม่่อยหลับ” ผมอบแม่เบาๆ
แม่เียบอยู่รู่ให่ ่อนะหันหน้ามอพ่อที่ทำหน้าเร่รึมอยู่ ทั้สอสบามอ และพยัหน้าพร้อมัน แม่ลุเินเ้ายัห้อนอนอยู่พัให่ ่อนะออมาพร้อมล่อไม้เ่าๆ ในมือ แม่วามันลรหน้าผม ่อนที่แม่ะเปิล่อไม้ึ้น้าๆ สิ่ที่อยู่้าในือ สร้อยอเิน ที่มีี้ที่เหมือนลูเหล็ลม นาเท่าเหรีย 50 สา์ เลือบไว้้วยพลาสิใส บนลูเหล็ลมมียัน์อัระสลัเป็นไว้รอบ ผมเยหน้ามอแม่
“พ่ออยาให้ลูสวมมันไว้” พ่อเอ่ยึ้น
ผมหันหน้ามอพ่อ “มันืออะไรรับ?” ผมถาม้วยวามใร่รู้
“ปรอทรอ” พ่ออบ
ผมหรี่าลมอสร้อยที่อยู่ในล่อไม้ พร้อมหยิบมันึ้นมา้าๆ
“สิ่นี้ะ่วยุ้มรอลู” พ่อล่าว
ผมเยหน้ามอแม่ แม่ยิ้ม “เื่อพ่อเถอะลู”
ผมถอนหายใเบาๆ พร้อมับสวมใส่สร้อยนั่นลบนอ เพื่อให้พ่อและแม่สบายใ
ผมยน้ำึ้นื่ม ่อนะหยิบระเป๋าสะพาย้า “ผมไปทำาน่อนนะรับ”
ผมเสียบุแรถโโย้าสีเิน เสียเรื่อยน์ัึ้น ผมับรถออาบ้าน ในารเินทาาบ้านไปยัที่ทำานอผมทุวันะเินทาในเส้นทาเิมๆ ึ่ระยะทาไม่ไล ใ้เวลาเินทาเพียแ่ 20 นาที วันนี้็เป็นเหมือนเ่นทุๆวัน ผม่อยๆ เหยียบรแยไฟแ รถอ่อิไฟแเป็นเส้นยาวเหยีย ผมถอนหายใยาว พร้อมไ้ยินเสียระพรวนัแว่วมาแ่ไล เสียระพรวนทำให้ผมหันมอออไปยันอหน้า่า แล้วสายาอผม็้อสะุับสิ่หนึ่ือ นุ หิสาวในวามฝันอผม ใบหน้าที่เป็นรอยไหม้ทั้ใบหน้า ผมที่แหว่เป็นหย่อมๆ เสื้อผ้าที่ารุ่ย้วยรอยไหม้ เธอำลัยืนอยู่้าหลัอผู้หิสาวนหนึ่ ที่ำลัะรอ้ามถนน สายาอนุูเ็มไป้วยวามแ้นเืออย่ามา นุ่อยยมือที่ผิวหนัหลุลอนเห็นถึั้นไมัน แนที่อาบโไป้วยเลือ เธอยมือึ้นปิาหิสาวผู้นั้น หิสาวหัน้ายหันวา เท้า้า้ายอเธอ่อยๆ ้าวไป้าหน้า้าๆ ผมอ้าปา้า ไม่ทันที่ะะโนอะไรออไป มือผมรีบเปิประูรถอัโนมัิ และรีบวิ่รเ้าไปหาเธออย่ารวเร็ว ทันทีที่ผมถึัวเธอ รถบรรทุันให่วิ่รมา้วยวามรวเร็วทะลุผ่านร่าวิาอนุ เพียแ่ืบเียวรถบรรทุพร้อมะปะทะร่าเธอ ผมรีบว้า้นแนเธอึเ้ามาอย่ารวเร็ว วิานุสลายหายไปทันที ร่าเธอระแทเ้าหน้าอผมอย่าัทำให้ัวผมเถลาล้มล ร่าหิสาวล้มอยู่บนร่าผม ผมสัเเห็นำไลที่เธอสวมใส่นั้น มีระพรวนสีเินและสีทอห้อยิอยู่ เสียระพรวนทำให้ผมมีสิึ้น
“ุเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย?” ผมถาม
เธอพยายามผลัออาัวผม สีหน้าเธอำลัใ “มันเิอะไรึ้น ันมอไม่เห็นรถบรรทุนั้นเลยนะ”
แน่นอนว่าผมไม่ล้าที่ะบอเธอว่า เธอโนผีบัา ผมพยายามเรียบเรียำพูใหู้ีที่สุ “รถับมาเร็วนุมอไม่ทันเห็น”
เธอปรับสีหน้าผ่อนลายล “อบุมานะ่ะ” เธอล่าว
ไม่ทันที่ผมะเอ่ยำพูอะไร่อ เสียแรรถ 2-3 ันัึ้น ผมมอไปยัไฟสัารารที่เป็นไฟเียวแล้ว ผมรีบว้าแนหิสาวึ้น “ึ้นรถ่อนุ เี๋ยวผมไปส่”
เธอลัเลเล็หน่อย
“ุไม่้อลัเลแล้ว ไม่เห็นหรือว่า รถเาบีบแรไล่อยู่นั่น แล้วรถ็ิเพราะผมลมา่วยุนะ”
เธอยอมึ้นรถมาับผม รีบออรถทันที่อนที่ผมะรารมาเียนใบสั่ โทษานทำารราริั
“ุไม่เป็นอะไรแล้วใ่ไหม?” มอเหลือบมอเธอผ่านๆ ใบหน้าที่เรียวลม วาลม นัยน์าสีน้ำาลอ่อน เ้าับผมสีำที่ยาวเลยไหล่ลมา สีหน้าเธอยัเป็นัวลอยู่ มือทั้สอบีบไว้แน่น
เธอเียบ
“ุ.....ุ” ผมเรียัึ้น
เธอสะุ้เล็น้อย “อ๋อ อโทษ่ะ ันยัไม่หายสสัยว่า ันไม่เห็นรถไ้ยัไ” เธอพึมพำเบาๆ
“ุอย่าิมาเลย รอมาไ้็ีแล้ว”
“อบุุมาเลยนะ่ะ ถ้าไม่ไุ้ ัน....” เสียเธอเียบหายไป
“อย่าิมาเลยนะุ ว่าแุ่ื่ออะไร?” ผมถาม
“ัน ปิ่นเนร ่ะ” หิสาวอบเบาๆ
“ผมปราภพรับ เรียผม ปรา็ไ้นะ” ผมแนะนำัวอย่าสุภาพ “ว่าแุ่ะไปไหน ผมะไปส่”
“เี๋ยวุอแย้าหน้า็ไ้่ะ ร้านันอยู่ไม่ไล่ะ” เธอล่าว
ผมลวามเร็วลอรถรทาแย ปิ่นมอหน้าผม เธอยิ้ม “อบุมานะ่ะ ุปรา”
ผมยิ้มอบ “ไม่เป็นไรรับ”
‘อย่าิว่าแะ่วยมันไ้ลอนะ’ เสียนุแว่วเ้ามาในหูผม ถึแม้เสียะแผ่วเบา แ่ถ้อยำที่ผมไ้ยินลับัเน
ปิ่นำลัเปิประู ำลัะลรถ
“เี๋ยวรับ!” ผมพูโพลึ้น
ปิ่นหันมามอ “มีอะไร่ะ?” เธอถาม
ผมถอสายสายสิน์ ที่ผูิ้อมืออผมยื่นให้เธอ ปิ่นมอหน้าผมอย่าุน
“ผมอยาใหุ้ใส่ไว้ อย่าน้อยมันอา่วยุไ้”
ปิ่นเม้มริมฝีปา่อนที่ะยื่นมือมารับสายสิน์ามือผม “อบุมา่ะ”
“ุสัานะว่าะใส่” ผมย้ำ
ปิ่นยิ้ม “่ะ” เธออบ พร้อมลารถ และเินเ้าไปในร้านนม ที่มีป้ายื่อหน้าร้านว่า ‘P.SWEET’
ผมถอนหายใ หวัว่าสิ่ที่ผมให้เธอะ่วยุ้มรอเธอาวิานุไ้ แ่สิ่ที่ผมแปลใือ ทำไมวิาอนุ หิสาวที่ถูไฟลอาเหุาร์ที่ผมฝันถึามทำร้ายปิ่น หิสาวทีู่ไม่มีพิษภัยอะไร สายาผมเลื่อนไปมอนาฬิาที่้อมือ บอเวลา 8.30 น. ผมึสิลับมา ผมสายมาแล้ววันนี้ ผมรีบับรถไปทำาน่อนที่ะไปทำานสายว่านี้
ความคิดเห็น