ปฏิบัติการปล้นหัวใจยัยหน้าใส

ข้อมูลเบื้องต้น

Profile

นามปากกา : MiJungnaja  คติประจำใจ : มีความฝัน ต้องทำให้ได้ 

แรงบันดาลใจในการเขียน : อยากให้ทุกคนมีความสุขกับนิยายที่เราเขียน  
 

เนื้อเรื่อง

"ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยนนะ" กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องเถียงกับพี่ชาย เรื่องที่ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยน
อ้อ!ลืมแนะนำตัว สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อ 'ปริ๊นเซส' ถึงแม้ชื่อฉันจะออกแนวเจ้าหญิง แต่ฉันไม่มีนิสัยเหมือนเจ้าหญิงเลยนะ ฉันชอบอยู่แบบสบายๆมากกว่า
ส่วนเรื่องที่ไม่ค่อยมีใครมาจีบนะเหรอ ทั้งที่หน้าตาก็น่ารัก โดยไม่พึ่งเครื่องสำอาง ก็เพราะว่า
ฉันน่ะเป็นนักกีฬาเทควันโดสายดำ ทุกคนเลยกลัวฉัน

"นี่แก มานั่งเงียบอะไรอยู่คนเดียว" อ๋อ เสียงเพื่อนสนิทของฉันเอง
"ช่างฉันเถอะ"ฉันพูด "พี่ชายแกหาว่าแกเป็นเลสเบี้ยนอีกแล้วใช่มั้ย" "เออ รู้ได้ไง"
เพื่อนสนิทฉันน่ะเป็นคนที่รู้ไปหมดทุกอย่างเลยล่ะ
"นี่ยัยเบล ฉันกำลังเครียดอยู่นะยะ" "เออ ไปก็ได้ยัยเจ้าหญิง" เครียดแล้วแฮะ
ทำไมมีแต่คนชอบเรียกฉันว่าเจ้าหญิง แต่ช่างเถอะ วันพรุ่งนี้มีสอบปลายภาคนี่นา
ไปอ่านหนังสือดีกว่า
ฉันมาถึงห้องพอดีเลย แต่ทว่าเสียงกรี๊ดกร๊าด มาจากตรงไหนกัน
รถสีขาวคันหนึ่งมาจอดเทียบที่โรงจอดรถของโรงเรียน ท่าทางเจ้าของรถของเป็นคนรวยมั้ง
พอเจ้าของลงจากรถนั่นแหล่ะ เสียงกรี๊ดลั่นเลยหล่ะ เอ๋ ใครกันนะ ต้องลงไปดู
อ๋อ ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อว่า 'ปริ๊น' เอ๋ ปริ๊นเหรอ
ตานั่นเคยเป็นเพื่อนกับฉันตอนเด็กๆนี่นา ถ้าตานั่นมาสารภาพรักกับฉันอีก แฟนคลับของฉันก็ลดลงน่ะสิ อ้อ แฟนคลับที่ว่าน่ะ หมายถึงพวกที่คลั่งฉันมากๆ ที่เก่งเทควันโดที่สุดในโรงเรียน ยัยพวกนั้นคิดว่าฉันเท่ห์ ก็เลยขอเป็นแฟนคลับน่ะสิ เข้าห้องเรียนดีกว่า
"นักเรียนทุกคนจ๊ะ มีเพื่อนมาใหม่จ๊ะ เขาชื่อว่าปริ๊น"คุณครูพูด
ให้ตายสิ ปริ๊นอยู่ห้องเดียวกับเราด้วย แถมที่นั่งใกล้ฉันยังเหลือที่นั่งอีก 1 ที่ซะด้วยสิ
"เธอนั่งใกล้ปริ๊นเซสนะจ๊ะ" แว๊ก อย่านะคุณครูไม่นะ
"สวัสดีจ๊ะ ที่รัก"ปริ๊นพูด "ใครเป็นที่รักของนายกันยะ"ฉัน
"ก็ฉันเคยสารภาพรักกับเธอนี่นา" แว๊ก ปริ๊นยังจำได้อีกเรอะ มันผ่านมาตั้ง 5 ปีแล้วนะ
 
"นักเรียนพักเที่ยงจ๊ะ"คุณครูพูด
พักเที่ยงแล้วเหรอเนี่ย
"นี่ยัยปริ๊นเซส เพื่อนใหม่ของเรานี่หล่อดีเนอะ อยากเป็นแฟนกับปริ๊นจัง"
อ้าว เพื่อนฉันชอบปริ๊นได้ยังไงเนี่ย
"ว่าแต่เธอหลบๆซ่อนๆใครอยู่เหรอยัยปริ๊นเซส"
"ชู่ว เงียบๆสิ"ฉันบอกยัยเบล "อ๊ะ เจอตัวแล้ว"กรี๊ด!!!นายปริ๊นเจอตัวฉันแล้วนี่นา ทำไงดีๆ
"ก็ทำงั้นไง"ยัยเบลอ่านใจฉันออกด้วย
"เอ่อ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนะ"ฉันต้องโกหกเขาเพื่อให้กลับไปกินที่โรงอาหาร
"ฉันก็ยังไม่ได้กิน ฉันแค่จะพาเธอมากินข้าวด้วยกันเท่านั้นเอง"
"ว๊าก!พามากินข้าวด้วยกันเรอะ" "ครับ"
สายตาแบบนั้นหมายความว่าอะไรน่ะ

ผ่านมากี่วันแล้วก็ไม่รู้ เขายังคอยตามตื๊อฉันตลอด
แต่ทำไมฉันนถึงไม่กล้าทำอะไรเขาน่ะเหรอ ก็เพราะว่าเขาน่ะก็เก่งเทควันโดเหมือนกัน
เขากับฉันฝีมือเท่ากัน แต่เรื่องที่ฉันหนักใจที่สุดน่ะสิ ก็คือ...
พ่อแม่ของฉันกับเขาจับให้เราแต่งงานกันตั้งแต่เกิดแล้ว เลยตั้งชื่อให้พวกเรา
เป็นเจ้าหญิงกับเจ้าชาย ฟังดูโอเวอร์ใช่มั้ยล่ะ แต่ช่างเถอะนะ
ฉันเชื่อว่าซักวันเราอาจจะรักกันก็ได้ เพราะเขาเอาใจให้ฉันทุกอย่าง
แล้วฉันก็เป็นคนเอาแต่ใจนิดหน่อยแต่ไม่มากเท่าไหร่เหรอก แต่เขา
ก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันได้รักเขา แต่เอาเถอะ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว ฉันก็
ปาฏิหาร์ยน่าจะมีจริงน่ะนะ แต่ที่ฉันพูดแบบนี้ไม่ได้หมายความว่าฉันรักเขานะ
แต่ฉันจะลองเปิดใจให้เขาดูบ้างละกัน
"นี่ปริ๊น"ฉันเอง
"ว่าไงครับที่รัก"เขาถามฉัน
"ฉันจะลองคบกับนายดูนะ"
"จริงเหรอที่รัก เย่ๆ" เห็นหน้าเขามีความสุขแบบนี้ก็สบายใจแล้วหล่ะ

ตั้งแต่เขาคบกับฉัน เขายังเหมือนเดิม ไม่มีการเจ้าชู้ ยังคงเอาใจฉันเหมือนเดิม
โอเค ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วหล่ะว่าปาฏิหาร์ยมีจริง ตอนนี้ฉันรักเขาจริงๆแล้วล่ะ
ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว กำลังจะแต่งงานกัน
เพราะลองคบกันมาตั้ง 4 ปีแล้วแน่ะ ตอนนี้พวกเราจบแล้ว ยังไงก็ขอให้ทุกๆคนมีความสุขกับความรักนะคะ อาจไม่ต้องเป็นคนรักของเรา แต่ยังมีคนที่รักเราอีกตั้งเยอะ ทั้งพ่อแม่ ญาติพี่น้องของเราต่างๆ

อยู่ที่ว่าเราให้ความสำคัญกับมันแค่ไหนค่ะ