หมอกเคียงฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

         ทิวเขาสูงเสียดฟ้า หยาดนภาทอดสายตามองกลุ่มเมฆหมอกที่จับตัวกันเป็นกลุ่มก้อน ลมเย็นพัดเข้ากระทบที่ใบหน้า และดวงตาคู่สวยของเธอ แต่บรรยากาศดีๆเหล่านี้ไม่ได้ทำให้สีหน้าของหยาดนภาดีไปด้วยเลย หยาดนภายืนอยู่ที่หน้าไร่นวินทร์โยธิน และมองไปยังชื่อป้ายด้วยความกังวล ทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว
           หยาดนภาในชุดหวานสุดแสนจะเรียบร้อย นั่งอยู่หน้าหญิงสูงวัยด้วยอาการเกร็งๆ
           " อืม ดีนิ ทั้งรูปร่างหน้าตา การศึกษางั้นตกลงฉันรับลเธอเข้าทำงาน" หลังจากอ่านแฟ้มประวัติจบหญิงสูงวัยก็เงยหน้าจากแฟ้มบนโต๊ะ แล้วส่งยิ้มที่ดูเอ็นดูให้หยาดนภาที่นั่งอยู่ตรงหน้า
           "ค่ะ ขอบคุณมากค่ะท่านประทาน"
           "เรียกฉันว่า เดือนเต็มก็ได้จ้ะ สาวน้อย" เดือนเต็มพูดด้วยความเอ็นดู  
           "ค่ะ คุณเดือนเต็ม"
           "หยาดนภาเธอควรรู้ว่างานที่ฉันให้เธอทำนั้น มันไม่ใช่งานในบริษัทนี้นะ แต่ฉันจะให้เธอไปดูแลไร่ และลูกชายของฉันที่ไร่สายหมอก เธอคิดว่าเธอทำได้ไหม"
           "เอิ่ม คือ ดิฉันไม่แน่ใจค่ะ"
           "เรื่องเงินค่าจ้างแล้วแต่เธอต้องการ แต่ห้ามเกิน 50 ล้าน เธอคิดว่าไง ฉันให้เวลาเธอทดลองงาน งาน 3 เดือนดีไหม"
           หนาดนภานั่งตีความคิดของตัวเอง ว่าจะเอาไงดี 50 ล้าน เป็นเงินที่เธอไม่รู้จะหาได้จากที่ไหนทำงานทั้งชีวิตจะได้ไหม นอกจากวิชาความรู้ที่เรียนมาเธอก็แทบจะไม่มีอะไรเลย หยาดนภาเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง  ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ แต่เธอก็ถูกเลี้ยงมาแบบทะนุถนอมในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง เธอโตมาพร้อมกับเด็กผู้ชายอีกคนซึ่งเป็นลูกชายแท้ๆของครอบครัวที่เธอถูกเก็บมาเลี้ยง เธออยากทดแทนบุญครอบครัวที่เลี้ยงเธอมานี่เป็นโอกาศที่ดีที่จะทำให้พวกท่านสบาย
            "ค่ะ ตกลง" 
            "ดีจ้ะเริ่มอาทิตย์หน้าเลย ถ้ามีอะไรปรึกษาเลขาฉันได้เลย" เดือนเต็มพูดพร้อมกับผายมือไปยังชายหนุ่มซึ่งมองดูแล้วน่าจะแก่กว่าเธอเพียงไม่กี่ปี 
            "สวัสดีครับผมชื่อ ธนาธร หรือเรียกที่่ ธัน ก็ได้ครับ มีอะไรขัดข้องสามารถตอดต่อพี่ได้ทันทีครับ"
            "ค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่ธัน ขอบคุณค่ะคุณเดือนเต็ม ดิฉันขอตัวนะคคะ"
            ในขณะที่หยาดนภากำลังลุกจากเก้าอี้ก็ต้องชะงังกับประโยคสุดท้ายของคุณเดือนเต็ม 
            "อ่อ ลืมบอกไปว่าลูกชายของฉันเขาเป็นอัมพฤกครึ่งล่าง ช่วยทำกายภาพบำบัดให้เขาบ้างนะจ้ะจะเป็นการดีมาก ต้องขอบใจล่วงหน้า" คุณเดือนเต็มพูดด้วยรอยยิ้มนิดๆ ทำให้หยาดนภาต้องยิ้มรับแบบเจือนๆ
            หลังจากเดินออกจากห้อง ก็ต้องคิดทบทวนว่าจะเอายังไงดีที่คิดว่าง่ายก็กลับยาก จะกลับลำตอนนี้ก็คงสายไปแล้วจนในที่สุดเธอก็ต้องมายืนอยู่ที่ไร่แห่งนี้ 'นวินทร์โยธิน'
            "คุณคะ คุณ คุณคะ" 
            เสียงเรียกของหญิงวัยกลางคนทำให้หยาดนภาหลุดจากภวังค์ความคิด
            "สวัสดีคะคุณชื่อ หยาดนภา รึเปล่าคะ" หญิงวัยกลางคนทักทายด้วยน้ำเสียงที่เอ็นดู และอ่อนโยน
            "อ่อ ใช่ค่ะ"
            "คุณนายโทรมามาบอกแล้วค่ะว่า หยาดนภาจะมาทำอะไร"
            "ค่ะ ป้าอย่าเรียกหยาดนภาเลยค่ะมันฟังดูเขินๆ เรียกหนูว่า น้ำฟ้าเถอะค่ะ ฟ้าขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ถ้ามีอะไรป้าก็ช่วยแนะนำด้วย"หยาดนภาพูดพร้อมยกมือไหว้อย่างสวยงาม ยิ่งทำให้หญิงสูงวัยเอ็นดูมากขึ้น
            "ค่ะคุณน้ำฟ้า ป้าชื่อ แก้วใจ คนแถวนี้เขาพากันเรียก ป้าแก้ว"
            "ถ้าอย่างงั้น ฟ้าเรียกป้าว่าป้าแก้วนะคะ"หญิงสาวมองป้าแก้มด้วยใบหน้าที่ระบายรอยยิ้มสดใส