คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ใจกลางเมืองริเนะ
เด็กสาววัยใกล้เคียงสี่คนพร้อมผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันมาพร้อมกันที่ห้องประชุมคริบตอน ที่สว่างไสวด้วยหลอดไฟฟลูออเรซเซนท์นับสิบดวง พวกเขาทั้งหมดล้วนใส่หูฟัง
ฮะสึเนะ มิกุ สาวน้อยเสียงแหลมวัยสิบหกปีตาสีเขียวนีออนเหมือนผมแกละที่ยาวสยายของเธอ ใส่ชุดเมทอลิกสีเงินเขียวเหมือนสีผมและตา พร้อมปลอกแขนและหูฟังที่เข้าชุด นั่งอยู่ข้างกับเด็กสาวคนที่อ่อนกว่าเธอ
คากามิเนะ ริน เด็กสาวเสียงเล็กวัยสิบสามผมสีส้มเหลือบเหลืองนีออน แต่งชุดคล้ายกับมิกุ แต่มีลักษณะพิเศษคือมีโบว์สีขาวอันใหญ่ติดอยู่กับหูฟัง และติดกิ๊บทองคำขาวเหน็บผมไว้กันปรกหน้าปรกตา นั่งอยู่ข้างผู้เป็นพี่ชาย
เมกุริเนะ ลูกะ สาวสวย(หมวยเอกซ์)เสียงใหญ่ร่างสูงบางวัยยี่สิบปี แต่งชุดเป็นกระโปรงยาวผ่าขาจนสุดขอบกระโปรง สิ่งที่พิเศษที่สุดคือไซส์หน้าอกของเธอที่ซ่อนอยู่ในชุดรัดรูปสีดำ และผมสีชมพูอ่อนที่ยาวสยายของเธอ
ซากิเนะ เมย์โกะ สาวเสียงเซ็กซี่ผมสีน้ำตาลวัยยี่สิบสามปี ใส่ชุดครึ่งตัวรัดรูปสีแดงกับกางเกงขาสั้นรัดรูปสีเดียวกัน มาพร้อมกับบู้ตห้านิ้วสีเดียวกับผมของเธอนั่งข้างลูกะและมิกุ
พี่ชายของรินนั้นอายุสิบสี่ เสียงคล้ายกับรินและใส่ชุดสไตล์เดียวกัน มีผมสีอ่อนกว่า และมีตาสีฟ้าน้ำทะเลที่น่าหลงใหล เขาคนนั้น คือ คากามิเนะ เลน นั่นเอง
ชิออน ไคโตะ หนุ่มวัยยี่สิบปีเสียงหล่อผมสีน้ำเงินเข้มใส่เสื้อโค๊ตสีขาวและผ้าพันคอสีน้ำเงิน นั่งข้างเลนและกาคุโปะ
คามุอิ กาคุโปะ หนุ่มเสียงเข้มวัยยี่สิบห้าปี มีเสน่ห์ที่ผมสีม่วงยาว
และตาหวาน นั่งข้างลูกะและไคโตะ
“ทุกคนรู้แล้วใช่มั้ยว่าจะมีการจัดงานต้อนรับให้กับแขกผู้มาเยือน ของเรา เตรียมพร้อมสำหรับงานนี้ด้วยนะ เพราะมันเป็นงานที่สำคัญกับลูกะมาก ทุกคนต้องมางานเลี้ยงนี้ไม่ว่ายังไงก็ตาม ดังนั้น คืนนี้จะไม่มีการซ้อมร้องเพลง ให้ทุกคนเตรียมตัวพร้อมกับงานเลี้ยงที่จะเกิดขึ้น ตอนเช้าเก้าโมงของพรุ่งนี้มานัดกันที่ห้องประชุม มีใครสงสัยอะไรก็ว่ามา”เมย์โกะอธิบายให้ทุกคนในห้องประชุมฟังอย่างคล่องแคล่ว
“พี่เมย์โกะคะ หนูมีข้อสงสัยค่ะ”
“มีอะไรก็ว่ามา”เมย์โกะพูดเสียงห้วน
“งานเลี้ยงเกี่ยวข้องอะไรกับพี่ลูกะคะ และพวกเกนโซเกียวเขาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะคะ?”รินยิงคำถามใส่ เมย์โกะถอนใจเฮือกใหญ่
“อืมมม~ เรื่องนี้รินต้องคุยกับพี่ลูกะเขาเองแล้วล่ะ เอาเป็นว่าทุกคนแยกย้ายกันไปทำภารกิจส่วนตัว แล้วพวกเราจะลงมาที่ห้องประชุมนี่อีกครั้งตอนสองทุ่มครึ่ง ให้เวลาครึ่งชั่วโมงเท่านั้น รับทราบ!!!???”
“รับทราบค่ะ/ครับ \\(0_0)”ทุกคนขานรับและรีบจ้ำอ้าวเข้าห้องของตนเองโดยด่วน ยกเว้น คากามิเนะริน ที่วิ่งตามลูกะไปต้อยๆ
ตึก!...ตึก!...ตึก!...ตึก!...ตึก!..ตึก!...ตึก!...ตึก!....ตึก!
“พี่ลูกะคะ รอเดี๋ยวค่ะ แฮก แฮก~~”รินพูดเสียงเหนื่อยหอบ
“อ้าว! รินเองเหรอ ทำไมวิ่งตามพี่มาล่ะ รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสิเดี๋ยวก็ไม่ทันพอดี นี้เหลือเวลาอีกแค่ไม่ถึงยี่สิบนาทีเองนะ”
“หนูจะมาถามว่าพวกเกนโซ.....”
“เดี๋ยวค่อยถามทีหลัวเถอะจ๊ะ หนูรีบไปอาบน้ำซะนะแล้วพี่จะมาตอบหนูทีหลัง นะจ๊ะเด็กดี (^^)”ลูกะพูดเสียงหวานก่อนยิ้มฟันขาวแล้วปิดประตูใส่หน้าริน ป้ายบอกชื่อห้องที่ทำจากไม้มะฮอกกานีใหม่เอี่ยมที่แขวนอยู่แกว่งไปมา
ปังงงง!!!!!!!!
รินหลับตาปี๋แล้วเดินกลับห้องตัวเองอย่างผิดหวัง
......เฮ้อออ! เรามาเก้อแล้วสิเนี่ย~~~……..
เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงนั้นรวดเร็วนัก ทุกคนแต่งชุดที่ใส่สบายที่ลงมาที่ห้องประชุมคริบตอนอีกครั้ง ไฟยังคงสว่างไสวเนื่องจากทุกๆคนรีบจัดจนลืมปิดไฟห้องประชุม
“เอาล่ะนะทุกคน พวกเราจะแบ่งหน้าที่กันไปทำงาน เราต้องทำให้ห้องประชุมนี่กลายเป็นงานเลี้ยงให้เพียงสองชั่งโมงนับจากนี้ให้ได้ ฉันจะมอบหมายงานให้พวกเธอ เอาล่ะ...”เมย์โกะพูดเสียงเรียบ
“มิกุ!!!!!”
“ค๊า!!!” มิกุสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจสุดขีด
“ไปเรียกพวกพวกโวคาลอยด์ 2 ที่เหลือมาทีซิ!!!”
“รับทราบค่า (T^T)”มิกุรีบขานรับอย่างว่างาน เพราะเธอถูกฝึกมาอย่างดีว่า ถ้าหากไม่ขานรับเมย์โกะ จกตกอยู่ในสภาพอันตรายอย่างคาดไม่ถึง
...เอาไงเอากัน ดิฉันสู้ตายฮ่า.....
“ริน!!! เลน!!!!”
“คะ/ครับ?”ทั้งสองคนขานรับอย่างเบื่อหน่าย เพราะคุ้นชินกับรุ่นพี่เมย์โกะแล้ว จึงไม่ต้องสะดุ้งอะไรอีก เนื่องจากห้องของทั้งอยู่ติดกับห้องเมย์โกะ จึงได้ยินเมย์โกะตะโกนสั่งแบบทหารเรียกใช้ไคโตะไปหยิบของทุกวัน
“ไปหยิบไม้กวาดกับที่ตักผงมา!! แล้วกวาดห้องประชุมให่เรี่ยมเชี่ยมเดี๋ยวนี้!!!”
“ค่า/ค้าบ”ทั้งสองคนพี่น้อมผมเหลืองรีบไปหยิบไม้กวาดและที่ตักผงมากวาดห้องประชุมอย่างเร่งด่วน เพราะถ้าทำงานที่รุ่นพี่เมย์โกะสั่งไม่บรรลุเป้าหมาย ก็จะต้องทำจนกว่างานนั้นจะเสร็จ ไม่เป็นอันกินอันนอนใดๆทั้งสิ้น จึงแอบคิดในใจด้วยความเบื่อหน่ายอีกเช่นเคย...
.....อีกแล้วซิเรา......
และรายต่อไปที่เมย์โกะปราดตาไปมอง กำลังยื่นตัวสั่นระริกระรี้อยู่หลังเสา ซึ่งเจ้าตัวเองก็รู้อยู่แล้วว่าเสาต้นนี้ไม่ทำให้รอดพ้นไปจากสายตาอันเฉียบคมของเมย์โกะได้
“ออกมาเดี๋ยวนี้นะย่ะ!!!!!!!! อีตาไคโตะ แกรู้มั้ยว่าต้องทำอะไร!!!”เมย์โกะพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
“ผมจะไม่กินไอติมในห้องประชุมอีกแล้วคร้าบ
ผมจะไม่กินไอติมในห้องประชุมอีกแล้วคร้าบ
ผมจะไม่กินไอติมในห้องประชุมอีกแล้วคร้าบ (T T)”
“ไปเลยไป๊!! ไปเอาม๊อพถูพื้นมาถูห้องนี้เร็วเข้า ก่อนที่ฉันจะยึดตังค์นายมาซื้อหลุยส์ วิตตองเล่นซักใบ”เมย์กระชากเสียงและนั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน
“พวกเธอที่เหลือ...”เมย์โกะอมยิ้ม
“ไปเอาของตกแต่ง โต๊ะ เก้าอี้ มาตกแต่งห้องนี้กับฉัน มานี่ลูกะ!!!”พูดจบเมย์โกะก็กระชากแขนลูกะผู้น่าสงสาร เดินขาเผลกตามไปพร้อมส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากกาคุโปะที่เดินตามมาติดๆ ถึงแม้จะได้คำตอบที่เหมือนกันทุกครั้งว่า “อย่าเสี่ยงเลย..(T^T)” ก็ตาม
“พวกเรามาแล้วจ้าทุกคนนนน!!!~~~”ประตูเปิดพลัวะเข้ามาจากด้านนอก เหล่าโวคาลอยด์สองพลุ่งพรวดเข้ามาในห้องประชุมด้วยความครื้นเครง
เด็กหญิงในยูนิฟอร์มนักเรียนสีแดงกระโดดทับริน
แอ้กกกก!!!!!!
“พี่รินคะ วันนี้ยูกิเอาแอปเปิลวอชิงตันมาฝากค่ะ กินสิคะ กินสิคะ”
ยูกิ คาอิ คือชื่อของเด็กหญิงวัยเก้าขวบสุดน่ารักนั่นเอง และตอนนี้เธอกำลังเอาแอปเปิลลูกใหญ่ยัดปากรินที่โดนทับอยู่
“ยูกิ คาอิ...”คุณครูหนุ่มมาดนิ่งทำเสียงเฉียบขาด
“คุณครูฮิยาม่าอย่าทำเสียงดุหนูสิคะ หนูกำลังป้อนแอปเปิลให้พี่สาวอยู่นะคะ” ยูกิทำเสียงออดอ้อนคุณครูหนุ่ม
“กร๊อบ!...กิริยามารยาทที่คุณครูนามาโตะสอนเมื่อเช้าคงไม่แทรกซึมเข้าสมองเธอเลยนะ..กร๊อบ...งั่มๆๆๆ” เสียงกร๊อบแกร๊บที่ว่าไม่ได้มาจากไหนเลย เพียงแต่คุณครูคิโยเทรุ ฮิยาม่า กำลังเคี้ยวป้อกกี้อยู่นั่นเอง
“การทานอาหารในห้องประชุมและทำเสียงดังขณะทานอาหารก็ไม่ควรทำค่ะ”ยูกิแอบย้อนคุณครูสอนคณิตศาสตร์ของเธอ ทำให้คุณครูฮิยาม่าอึ้งไปสามวิ และเลิกกินป๊อกกี้ทันที ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อ้าวววว~~ มากันแล้วเหรอเนี่ย” แระจวบเหมาะที่มย์โกะกับลูกะมาพอดี สาวผมสั้นสีเขียวมะนาวคนหนึ่งก็เข้ามากอดเมย์โกะและสวัสดีทักทาย
“สวัสดีค่ะพี่เมย์โกะ คิดถึงจุงเบยค่ะ” เธอคือ กูมิ เด็กสาวสิบห้าปีกอดเมย์โกะด้วยความรักใคร่ และแอบเขม่นใส่พี่ชายของเธอ(กาคุโปะ)
“พี่กาคุโปะทำอะไรให้พี่ไม่สบายใจเรียกหนูนะคะ เดี๋ยวหนูจะเอาแครอตตุ้ยท้องพี่เองค่ะ(^^)”
เมย์โกะกอดกูมิอย่างรักใคร่เหมือนพี่สาว และผละออกไปดูผลงานกวาดพื้นของพี่น้องรินเลน
“ดีมากๆ พวกเธอนี่กวาดเก่งกันซะจริงๆเลย เอาเป็นว่า เมื่องานปาร์ตี้เลิกเมื่อไหร่เดี๋ยวพวกเธอก็มีหน้าที่เก็บกวาดขยะที่เหลือก็แล้วกันนะ (^0^)”
“(0_O)!!!!!!”สิ้นเสียงเมย์โกะ เหล่าคากามิเนะทั้งหลายก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความมืด ที่เต็มไปด้วยไม้กวาดและที่ตักผงทันที
“กูมิกับยูกิ พวกเธอมีหน้าที่เอาของตกแต่งที่ฉันกับลูกะเอามาไปตกแต่งตามผนังห้องนี้นะ ตกแต่งเสร็จอย่าลืมจัดโต๊ะงานปาร์ตี้ด้วยล่ะ ฉันกับกาคุโปะจะไปขนโต๊ะยาวจากห้องเก็บของ ฝากด้วยนะ”
“ค่ะ/ค่ะ”
เวลาล่วงเลยไปจนถึงสี่ทุ่ม ห้องประชุมที่ดุมึนทึน ตอนนี้กลับกลายเป็นห้องหลากสีสันที่เต็มไปด้วยของตกแต่งต่างๆ โวคาโอยด์ทุกคนกำลังตื่นตะลึงกับผลงานของตนเองอย่างภาคภูมิใจ
“เอาล่ะ พวกเธอทั้งหมดไปนอนได้ วันนี้ต้มราเม็งกินเองไปก่อนก็แล้วกัน เจอกันพรุ่งนี้เช้าตอนแปดโมงยี่สิบ รับทราบ!!!!????”เมย์โกะออกคำสั่ง
“รับทราบค่ะ/ครับ!!!!!!!”
“โอเค ไปได้”
และทุกคนก็แยกย้ายกันไปกินราเม็งและเข้านอน ในยามราตรีกาลที่น่าหลับใหล นครเกนโซเกียว ก็พร้อมที่จะเตรียมตัวไปงานปาร์ตี้ของโวคาลอยด์ด้วยความตื่นเต้น
ณ คฤหาสน์มารแดงซึ่งบัดนี้เต็มไปด้วยสายหมอกสีเทา กำลังมีการประชุมที่น่ากันในห้องโถงสีเลือดขนาดใหญ่ ซึ่งประประดาด้วยม่านกำมะหยี่สีดำและรูปปั้นประการังสีแดง แวมไพร์ในชุดคุณหนูสุดอลังการหนึ่งตนกับสาวเมดชุดน้ำเงินกำลังคุยกันในเรื่องงานปาร์ตี้
“เจ้ารู้แล้วใช่มั้ยซาคุยะ ว่าวันพรุ่งนี้ตอนเช้าเราจะต้องไปงานปาร์ตี้ของโวคาลอยด์”เด็กสาวผมสั้นสีเงินมาดคุณหนูในชุดสายเดี่ยวสีเลือดหมู กล่าวเสียงเรียบกับเมดรับใช้ประจำตัว
“ทราบค่ะคุณหนู ทำไมหรือคะ”
“คืนนี้เราอยากให้เธอช่วยจัดชุดให้หน่อยก็แล้วกัน และที่สำคัญ...”
“อะไรหรือคะ”
“อย่าบอกเรื่องงานปาร์ตี้ให้ถึงหูฟลังเดรเป็นอันขาด!!!!”แวมไพร์คุณหนูสั่งอย่างเยือกเย็นและเฉียบขาด
“ค่ะคุณหนูเรมิเลีย”
“เจ้ารู้ดีใช่มั้ย ว่าถ้าเกิดน้องสาวฉันรู้เข้าจะเกิดอะไรขึ้น”
“ทราบค่ะคุณหนู”
“ดี ก็มีแค่นี้ล่ะ ฉันจะไปพักผ่อนก่อน”
ไม่มีเสียงเมดขานรับเหมือนก่อน เธอทราบดีว่าเมดรับใช้ของเธอไปที่ไหน เรมิเลีย สคาร์เลตผู้นี้ จะไม่ยอมปล่อยให้น้องอันธพาลของเธอ เป็นตัวทำลายงานปาร์ตี้ในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน
“อา~~~ สี่ร้อยกว่าปีแล้วที่ข้าได้อาศัยอยู่ในเกนโซเกียวแห่งนี้”
เรมิเลียหวนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนๆสมัยที่เธอยังไม่มี อิซาโยอิ ซาคุยะ เมดรับใช้ประจำตัวที่แสนซื่อสัตย์ของเธอ
“ซาคุยะ ผู้ซื่อสัตย์ของฉัน ตราบใดที่เธอยังเป็นมนุษย์ เธอจะต้องติดพันกับกาลเวลา ซึ่งทำให้เธอ มีอายุที่สั้นลง...”แวมไพร์พูดด้วยเสียงสั่นเครือ และกลับมยิ้มอย่างมีชัยชนะอีกครั้ง
“แต่บัดนี้ เจ้าจะอยู่รับใช้นายของเจ้าไปอีกนานเลยล่ะ”เธอมองไปที่ซาคุยะ ที่กำลังเดินผ่านสวนดอกไม้ไปหายามเฝ้าประตูและกระซิบบอกเรื่องที่เธอคุยกับนายรับใช้ สายลมพัดผ่านใบหน้าของแวมไพร์สาว ผมสีเงินยวงต้องแสงจันทร์ช่างดูงดงามยิ่งนัก เธอเฝ้าแต่รอคอยให้ถึงวันพรุ่งนี้เช้า คิดถึงงานปาร์ตี้แสนสนุก...ในรอบสี่ร้อยปีของเธอ
.........................................................................................
ความคิดเห็น