คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จดหมาย
ฮาคุเรย์ เรย์มุ มิโกะสาวเจ้าของศาลเจ้าฮาคุเรย์กำลังยุ่งอยู่กับจดหมายซองสีฟ้านีออนและสีเหลืองนีออนสองฉบับ เหล่าเทพ วิญญาณ โยวไคจากทุกสารทิศทั่วทั้งตะวันออก นัดหมายพบกันที่ศาลเจ้าแห่งนี้เพื่อมารับรู้ข่าวสารอะไรบางอย่าง มาริสะ คิริซาเมะ แม่มดจอมเวทย์สาวผมทองในชุดแม่บ้านสีขาวดำกำลังควบคุมสถานการณ์ของเหล่าโยวไคและผู้คนอีกหลายสายพันธุ์จำนวนมากที่ส่งเสียงจ้อกแจ้กเป็นเสียงนกกระจอกแตกรังก็ไม่ปาน
“นี่โอคูว เจ้าได้ข่าวสารอะไรบ้าง อยู่แถวนี้มีแต่โยวไคกับเทพ
เต็มไปหมดไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย” เจ้าของเสียงนั้นคือ โคมาจิ
ซาโตริ ราชินีแห่งโลกใต้พิภพในชุดสีชมพูและกะโปรงสีฟ้าอ่อน กำลังถามสัตว์เลี้ยงของตนเอง ซึ่งเป็นอีกาเพลิง บัดนี้กลายร่างเป็นสาวร่างสูงผู้ครอบครองพลังมหาศาลอยู่บนอกและถือปืนนิวเคลียร์อันใหญ่แกว่งไปมา
“ไม่ทราบเลยเพคะ ดิฉันกับโอรินพยายามเบียดผ่านเข้าไปให้ใกล้ที่สุดก็ไม่ได้ผลเลยเพคะ” อุทซึโฮะ เรย์อิจิ เจ้าของชื่อเล่น โอคูว ตอบด้วยความเบื่อหน่ายกับผู้คนที่เบียดเสียดกันจำนวนมาก
ในขณะที่ซาโตริพยายามยืดตัวให้สูงที่สุด เสียงจากไมโครโฟนก็ดังขึ้นเพร้อมกับเสียงใสๆของสาวน้อยเผ่าพันธุ์เทนงูจากหุบเขาโยวไค เธอคนนั้นคือ ชาเมย์มารุ อายะ นักข่าวสาวแห่งสายลมและการมองเห็นนั่นเอง
“เอาล่ะค่ะทุกๆท่านที่มาจากแดนไกล โปรดกรุณาอยู่ในความสงบด้วยค่ะ เดี๋ยวซักครู่จะมีการประกาศที่ผ่านประตูมิติกันนะคะ เชิญทุกท่านนั่งกันให้สบายในสถานที่ที่เราจัดให้นะคะ ท่านที่กระหายน้ำจะมีบริการน้ำเย็นให้ใกล้ๆกล่องบริจาคเงินหน้าศาลเจ้าค๊า”
หลังจากสถานการณ์อยู่ในความสงบแล้ว มิโกะในชุดสีแดงก็ปรากฎตัวหน้าศาลเจ้าต่อหน้าสายตาของผู้คนมากมายที่จับต้องมาที่เธอ โบว์ผูกผมสีแดงผลิ้วไสวตามสายลม ตัดกับผมสีดำขลับยิ่งนัก
“สวัสดีค่ะทุกท่าน วันนี้ดิฉันในฐานะผู้รับรู้ข่าวสารทางอีกภพหนึ่งจะมาประกาศในเรื่องที่ดิฉันได้ทราบมาค่ะ” เรย์มุพูดพร้อมโชว์จดหมายสองฉบับให้ทุกคนดูอย่างใจจดใจจ่อ
“แล้วเมื่อไหร่หล่อนคนนั้นจะเปิดซองจดหมายซักทีเนี่ย! ชั้นเองก็เนื้อเต้นจนจะขาดใจแล้วนะยะ! (>o<)” เทนชิ สาวน้อยชาวสวรรค์
เจ้าของผมสีฟ้าเข้มสวมหมวกลูกพีชบ่นอุบอิบ พลางเอาบู้ตส้นสูงสี่นิ้วกระทืบดินไปมาจนเกิดแผ่นดินไหวเล็กน้อย ก่อให้เกิดความรำคาญต่อโยวไครับใช้ของตนเอง
“หยุดกระทืบเท้าซักทีเถอะค่ะคุณหนู เดี๋ยวคนอื่นเขาจะว่าเราเอานะคะ” นางาเอะ อิคุ โยวไคสาวร่างเล็กผมสีน้ำเงินจากฟากฟ้าเปรยขึ้นมาพร้อมกับซดสาเกอึกใหญ่ด้วยความใจเย็น ปล่อยให้คุณหนูเทนชินั่งหน้ามุ่ยอย่างเสียไม่ได้
โยวไคและภูติเด็กหลายๆคนกำลังเล่นอยู่ตามบันไดหน้าประตูศาลเจ้าอย่างสนุกสนาน ทั้งซิลโน่ ภูติสาวทอมบอยผมสีฟ้าอ่อน สตาร์แซฟไฟร์ ซันนี่มิลค์ และลูน่าไชลด์ ก็มากันเพื่อจุดประสงค์เดียวกันกับโยวไคและเหล่าเทพอีกมากมาย เรย์มุค่อยๆแกะซองจดหมายสีฟ้านีออนอย่างบรรจง หยิบกระดาษถนอมสายตาแผ่นหนึ่งออกมา
“พวกฉันจะรอพวกเธอมางานปาร์ตี้ของพวกเรา นัดกันวันพรุ่งนี้ตอนเก้าโมงเช้า จากโวคาลอยด์....(0_0)”เรย์มุอ่านทวนผ่านไมค์อีกครั้ง ทำสีหน้างง “หมายความว่าไงนะ”
“ก็หมายความว่าพวกเราทุกคนต้องไปงานปาร์ตี้ของพวกโวคาลอยด์ไงล่ะ(^o^)/ ”อายะพูดด้วยสีหน้าเข้าใจอย่างที่สุด
“แล้วโวคาลอยด์คืออะไรล่ะ \(-3-)/ ”เรย์มุโต้กลับ
“ก็............” อายะทำหน้าซีด พยายามนึกในสิ่งที่แปลกพิสดารที่สุดมานิยามคำคำนั้น
“นี่พวกหล่อนน่ะ เลิกเถียงแล้วเปิดจดหมายแผ่นต่อไปก่อนค่อยว่ากันได้มั้ยย่ะ!”เทนชิตวาดมาแต่ไกลด้วยความอยากรู้อยากเห็นสุดขีดในขณะที่ราชินีแห่งโลกใต้พิภพกำลังอุ้มสัตว์เลี้ยง อีกากับแมวด้วยความหมดอารมณ์
“จะ...จริงด้วย”ว่าแล้วเรย์มุก็แกะซองจดหมายสีเหลืองนีออนอีกฉบับ
“ปราสาทมิทสึกิที่เมืองเมืองริเนะ?(0o0~~~~)”เรย์มุอ่านทวนอีกรอบเหมือนเคยและหันไปประจันหน้ากับอายะ “นี่อายะ เธอพอจะรู้จักประสาทที่ว่าบ้างมั้ย?”
อายะทำหน้าครุ่นคิดซักครู่แล้วส่ายหน้า“ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยค่ะ แต่เราสามารถผ่านประตูมิติของคุณยูคาริไปสำรวจดูก่อนก็ได้ค่ะ”
“จริงสินะ งั้นไปเรียกยัยแก่ยูคาริมา.....”พูดยังไม่ทันขาดคำ เรย์มุก็รับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างจากสัมผัสที่หกอันแม่นยำของเธอ จะว่าไปแล้วก็ไม่มีหลักฐานอะไรที่จะบอกว่าสัมผัสที่หกของเธอมีความแม่นยำสูง แต่เมื่อเธอใช้มัน ก็แม่นยำทุกครั้งที่ใช้ “เดี๋ยวนะ...ยายแก่......ยายแก่ยูคาริอยู่แถวนี้”เรย์มุหันมองไปมารอบตัวเธอ
“ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะย่ะ ชั้นรู้ว่าหล่อนอยู่แถวนี้!”เรย์มุตวาดเสียงดัง ว่าแล้วประตูมิติบานหนึ่งงก็เปิดออกมากลางอากาศ เผยให้เห็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวและประคูมิติแก้วอีกนับล้านอัดกันอยู่ภายใน หญิงสาววัยสิบเก้าปีก้าวขาอันขาวเนียนไร้ริ้วรอยออกมาพร้อมรองเท้าแก้วส้นสูงปรี๊ดสีม่วงแดงของหล่อน ใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาไร้สิวฝ้าสะสวยค่อยๆโผล่ออกมาจากประตูมิติ พร้อมกับชุดกระโปรงบานสีม่วงเข้มประดีบโบว์และลูกไม้สีแดงชาด ตัดกับกระโปรงชั้นในเป็นระบายสีขาวอันงดงามที่ตัดเย็บอย่างประณีต และร่มคู่ใจคันสีขาวซึ่งตัดกับริบบิ้นสีแดงที่ติดตามขอบร่ม ด้านในเป็นประตูทางเข้าจักรวาลแห่งมวล ผมสีทองยาวสยาย กำลังนั่งยิ่มกริ่มมาที่เรย์มุ
“เสียงของเธอยังดังลั่นเหมือนเก่านะเรย์มี่~~~”ยูคาริเปลี่ยนเป็นยิ้มแสยะใส่เรย์มุ ปล่อยให้โยวไคและคนอีกมากมายกำลังขนหัวลุกในรอยยิ้มของเธอ “แต่...ช่วยเลิกเรียกฉันว่า ‘ยายแก่’ ได้มะ”
ยาคูโม่ ยูคาริ โยวไคแห่งเขตแดนผู้มีพลังอำนาจมหาศาลเนื่องจากเธออยู่ที่เกนโซเกียวแห่งนี้มานานนับพันปีแล้ว หรือเทียบว่าอยู่ตั้งแต่เกนโซเกียวเพิ่งเริ่มกำเนิด เธอจึงขนานนามว่า ‘ยายแก่’ เพราะเหตุนี้
“เฮอะ” เรย์มุเชิ่ดจมูก “ฉํนมีเรื่องให้ช่วยหน่อยก็แค่นั้นล่ะย่ะ!”
“555+” ยูคาริหัวเราะลั่น “มิโกะศาลเจ้าอย่างเธอ พลังก็ล้นเหลือพอที่จะปกครองเกนโซเกียวอยู่แล้วยังต้องเรียกยายแก่คนนี้ช่วยอีกเหรอ”ยูคาริท้าวคางด้วยความขี้เกียจของเธอ “ว่าแต่...ข่าวสารที่ได้มาจากประตูมิติของฉันมันว่ายังไงบ้างล่ะ ฉันก็ชักจะสนุกแล้วซิ” ว่าแล้วยูคาริก็ยื่นหน้าเข้ามา ฉวยกระดาษสองแผ่นจากมือของเรย์มุอย่างไม่ใส่ใจ
“อืมมมม...~~~ เข้าใจล่ะ (^w^)/ ”
“ก็นั่นแหละ ฉันอยากจะให้เธอช่วยพาอายะไปสำรวจไอ้ปาร์ตี้ที่ว่าหน่อยจะได้มั้ย”เรย์มุสรุป
“ไปกันหมดนี่เลยงั้นเหรอเนี่ยยย ว้าวว~~~”ยูคาริทำหน้าตื่นเต้น “นานๆที่จะมีเรื่องตื่นเต้นแบบนี้สักครั้งในรอบร้อยหกสิบแปดปีเชียวนะ^ ^”
“ช่างมันเถอะน่า รีบๆเปิดประตูมิติสิ ฉันจะได้ส่งอายะไปสำรวจดูว่าที่นั่นมันมีอันตรายหรือเปล่า หล่อนนี่ก็ยืดยาดจริงๆ”เรย์มุพูดอย่างเหลืออด
“จุ๊จุ๊ๆๆๆๆ ฉันว่าไม่ต้องไปสำรวจหรอกนะเรย์มุ เพราะอีกอย่างการเปิดประตูมิติมีผลต่อสภาพแวดล้อมของสถานที่แห่งนั้นๆ และมันก็ใช้พลังงานเยอะ แถมไม่เซอร์พรายสด้วย”ยูคาริยังคงไม่ทุกข์ร้อน
“แล้วถ้า...ถ้าเกิดที่นั่นมันมีศัตรูลอบทำร้ายเราล่ะ จะทำไง”
“ก็ต่อสู้ไง พวกเราทุกคนในเกนโซเกียวก็ชอบการดันมาคุอยู่แล้วหรือไม่ใช่!!!?????”ยูคาริตะโกนผ่านไมค์ ทุกคนที่กำลังฟังอย่างใจจดใจจ่อลุกฮือกันขึ้นมาให้ความเห็นเป็นเสียงเดียวกัน
“ใช่ใช่ใช่ๆๆๆๆๆๆ พวกเราชอบดันมาคุคุคุคุคุคุคุคุ!!!!!!!!(>o<)”เรย์มุทำหน้าเจื่อนและสั่นหัวอย่างยอมแพ้
“เออก็ได้! ชิ! อย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน”เรย์มุเชิ่ดหน้าอย่างไม่พอใจ และส่งสัญญาณให้อายะพูดผ่านไมโครโฟน
“เอาล่ะค่ะ ทุกท่านคงทราบดีแล้วใช่มั้ยค่ะว่าเราจะไม่มีการสำรวจสถานที่นัดพบที่ส่งมา พรุ่งนี้ตอนนี้ในเวลาแปดโมงสี่สิบนาที่ ขอให้ทุกท่านมารวมตัวที่หน้าศาลเจ้าฮาคุเรย์ตามกำหนดไว้ในวันนี้ด้วยค่า”
ทุกคนต่างแยกย้ายกลับบ้านของตนเองหลังจากสิ้นเสียงไมโครโฟน ในใจจินตนาการถึงสถานที่ที่ตนเองได้รับเชิญไปจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครรู้ว่า ทุกๆคนจะได้รับการต้อนรับเป็นอย่างไรในวันพรุ่งนี้.....
ความคิดเห็น