Infact The Series ::chanbaek kaisoo hunhan

ลำดับตอนที่ #1 : The empty love 1

สวัสดีครับผมชื่อชานยอล วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่ผมต้องอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆนี้ ผมไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงไม่สามารถออกไปได้ครับ สิ่งที่ผมจำได้ครั้งสุดท้ายก้คือ...

         วันนั้นผมนั่งอยู่บนรถบัสคันหนึ่งเพื่อที่จะกลับบ้านผมหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งขึ้นมาอ่าน ผมเห็นข่าวอุบัติเหตุรถบัสพลิกคว่ำ ผมอ่านไปเรื่อยๆจนถึง "รายชื่อผู้เสียชีวิตจากเหตุการ์ณ ผมไล่อ่านชื่อไปจนมาถึงบรรทัดสุดท้าย นายชานยอล ใช่ครับนั่นคือชื่อของผมเอง ผมตกใจมากแต่แล้วจู่ๆ โครมมม!! รถบัสที่ผมนั่งก้เกิดพลิกคว่ำ หลังจากนั้นผมก็มาอยู่ที่นี่แล้วหล่ะ

         ทุกคนครับตอนนี้ผมเริ่มเห็นแสงแสบๆตาส่องมายังผมแล้วครับ นอกจากแสงอันแสบตาแล้ว มันยังดูดกลืนผมเข้าไปด้วยคร้าบบ

"อ้าาา" ผมร้องตกใจขั้นสุดเผื่อจะมีคนมาช่วยผม ภายในลำแสงสว่างนั้นช่างมืดเหลือเกิน

ผมมองอะไรไม่เห็นแล้ว ตุ้บ!! เสียงดังอันนั้นคือร่างใหญ่ๆของผมเองครับ ผมถูกลำแสงนั้นถีบเอ้ยปล่อยมาครับ  [ปล่อยดีๆก้ได้มั้ยหล่ะครับ] ตอนนี้ผมไม่รู้สึกตกใจกลัวอะไรแล้วเพราะผมรู้สึกว่า ไม่มีไรเสียแล้ว ฮืออออ เกิดไรขึ้นกับชีวิตมนุษย์ตัวเล็กๆคนนึง ไม่ใช่สิ ผมไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้วT Tผมกลายเป็นคลื่นพลังงานที่แสนจะน่ากลัวไปแล้ว ไม่มีใครเห็นผม ไม่มีใครรู้จักผมและไม่มีใครตามหาผมเจออ ฮือออ

 แครกก!!  เสียงประตูดังขึ้นขัดอารมณ์การดราม่าของผม

 "เห้ยอะไรกันเนี่ย!! เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ป้ากิมจูมาช่วยกันหน่อยเร็วเข้า ออกไปเลยนะ"

สิ่งที่ประหลาดคือ ผู้ชายคนนั้นเค้าเห็นผม  ผมดีใจที่สุดเลยละครับ

[ถึงแม้เค้าจะไล่ผมเหมือนหสูตัวเล็กๆก็ตาม]

"เอ่อ คุณครับๆ ใจเย็นๆนะครับอย่าเพิ่งไล่ผมออกไป ผมไม่ใช่ขโมยครับ ผมแค่ต้องการให้ช่วย"

แต่ท่าทีของชายคนนั้นกลับไม่สนใจเสียงของชานยอลเลย เสียใจนะครับ

[พูดขนาดนี้ยังจะไม่ฟังกันอีกนายนี่หนิ บ้าจริงๆ] 

"คะ ป้ามาแล้วคะ"

 "ป้าครับ ช่วยกันไล่มันออกไปหน่อยครับ" หลังจากนั้น ไม้กวาดก้านยาวๆก็ฟาดมาที่ผมด้วยแรงมหึมา

ตึ้บบบบ แต่มันผ่าน ตัว ผมไปได้  

'จี้ด จี้ด' เสียงสัตว์ประหลาดดังแว่วๆตรงข้างหลังของผม

หนูครับ มันคือหนูตัวเล็กๆ อะไรกันนายนี่มองไม่เห็นผมหรอกหรอ ทำไมต้องหลอกให้ดีใจด้วย และในที่สุดพวกเค้าก็กำจัดหนูตัวนั้นออกไปได้ เกิดปัญหากับชีวิตผมอีกแล้วละครับ มือใหญ่ๆของผมกำลังค่อยๆหมุนลูกบิดแล้วก็บิดมันอย่างเต็มแรง แต่ผมจับลูกบิดไม่ได้ครับ เอาดีละผมออกจากห้องนี้ไม่ได้ ผมต้องอยู่ในห้องนี้ไปอีกถึงเมื่อไหร่ครับ นี่ห้องใครก็ไม่รู้เป็นห้องที่เนี้ยบที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น  เดี๋ยวนะผมเคยเห็นอะไรเนี่ย ผมลืมไปแล้วนี่หน่า แฮะๆ

ภายในห้องมีตู้เสื้อผ้าใหญ่ๆและรูปมากมายผมเดินสำรวจทั่วๆห้องจนพบว่าเจ้าของห้องคือ

แบคฮยอน เค้าอายุเท่าผมเลย อย่าบอกนะว่าชะตาฟ้าดินกำหนดมาให้ผมต้องอยู่ในห้องกับคนนี้ โถ่ถังผมอยากเกิดใหม่เพราะดูจากท่าทางความรักเมตตาต่อสัตว์โลกที่เค้าพยายามจะไล่หูตัวเล็กๆออกจากบ้านผมก็น่าจะพอรู้แล้วแหละครับว่าเค้าคง..ไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยแน่นอน

                         คืนนี้คืนแรกครับที่ผมมาอยู่ในห้องนี้

แครกกก  นั่นไงเสียงประตูมาแล้วแบคฮยอนต้องมาแล้วแน่ ผมจะทำยังไงดีละ นอนก่อนดีมั้ย ผมจะนอนที่ไหนหละบนเตียงได้มั้ย แต่เอ้ะ ผมไม่รู้สึกหิวข้าวเลยแปลกจัง ทำไมคุณแบคเค้าดูเกร็งๆครับ

อยู่ห้องตัวเองต้องเกร็งขนาดนี้เลยหรอเนี่ย เค้าค่อยๆเกร็งตัวนอนบนเตียงและหันหน้าไปทางตรงข้ามกับผม เค้าหันหลังใส่ผมครับT T

"นายยมาาที่นี่ได้ยังงายย" เสียงคุณแบคพูดแบบสั่นๆ

เค้าพูดกับใครอ้ะ เค้าไม่เห็นเราหนิ อย่าบอกนะในห้องนี้มีพลังวานแอบแฝงอีกตัว ถึงเราจะเหมือนกันแต่ผมก็กลัวน้าคร้าฟฟ

"ได้ยินมั้ยที่ฉันถาม นายต้องการอะไร" เสียงเค้าเริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆผมตกใจน้ะ

"คุณคุยกับผมหรอครับ"

"ก็ในห้องนี้มี ฉันกับนาย แค่2คน นายจะให้ฉันพูดกับใคร"

"คุณเห็นผมด้วยหรอ"

"ใช่ฉันเห็นนายตั้งแต่เมื่อบ่ายแล้ว แต่ฉันไม่กล้าบอกใคนฉันกลัวป้ากิมจูตกใจ ตอบฉันมาสิ"

"ข้อแรกผมมาได้ยังไงไม่รู้ มีลำแสงสีแสบตาดูดผมแล้วก็ปล่อยผมลงมาข้อที่สอง ผมต้องการกลับบ้าน ผมอยากเจอตัวเอง คุณช่วยผมได้มั้ย"

"ไม่ได้หรอก ฉันไม่สะดวกหน่ะ นายกลับไปที่ของนายจะดีกว่านะ"

"คุณไม่กลัวผมหรอ"

"ก็นิดนึงแต่ถ้าฉันกลัวแล้วฉันจะคุยกับนายได้ยังไง"

"ถ้าคุณช่วยผมคุณก็จะได้ช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยกันนะ"

"เพื่อนมนุษย์ที่ไหน นายมันเป็น ผี" [โหห คำนั้นผมแทบอยากจะปล่อยนำ้ตา]

"ถ้าคุณไม่ช่วยผมๆก็จะไม่ไป ผมจะอยู่กับคุณที่นี่ และ ตลอดไป"

[เหอะ ยังไงซะผมก็ออกจากที่นี่ไม่ได้อยู่ดีครับนอกจากชะตาฟ้าดินจะลิขิตผมอีกครั้ง]

"ก็ได้ ฉันยอมช่วยนายก็ได้"

"ขอบคุณมากนะครับคุณแบคฮยอน"

"นี่นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง"

"โทษนะครับ ตอนนั้นผมเดินไปสำรวจรอบๆห้องหมดแล้วผมเลยเห็นทุกอย่างเลยครับ แม้แต่..กางเกงในเป๋าขาดรูปหัวใจสีชมพูที่คุณยัดไว้ในตู้เย็นเล็กแล้วก็หนังโป๊ที่คุณแอบซ่อนไว้ใน.."

"พอแล้วนายชักจะรู้เรื่องฉันมากเกินไปแล้วนะ มารยาทสะกดไม่เป็นสินะ ว่าแต่นายหล่ะ นายเป็นใคร"

ทุกคนครับผมรอคำถามนี้มานานมากคิดว่าคุณแบคเค้าจะไม่อยากรู้จักผมซะแล้ว

"ผมชื่อชานยอลครับ ผมจำได้แค่นี้แหละครับ"

"ไม่ตอบก็ได้มั้ย แล้วนี่จะเอายังไงกับชีวิต"

"ผมคงต้องตามหาตัวผมหละ คุณก็จะช่วยผมด้วย งานหนักหน่อยแต่ก็ขอบคุณนะครับ ต่อไปนี้ผมขอติดตามคุณไปทุกที่นะครับ จนกว่าฟ้าดินจะสั่งการให้ผมไปจากคุณแล้ว..."

"พอเลย ผีบ้าไรเวิ่นเว้อที่สุด"

"ไม่ต้องห่วงนะครับผมจะไม่ทำอะไรคุณ แค่คุณให้ที่พักอาศัยแล้วก็ของกินผมก็พอแล้วครับ"

"แน่ใจนะ ได้งั้นคืนนี้นายก็นอนที่นี่ละกันพรุ่งนี้ค่อยมาหาวิธีทางแก้อีกที"

ก้อก ก้อก ก้อก เสียงเค้าประตูดังขึ้น ป้าแม่บ้านกิมจูก็เดินเข้ามา"คุยกับใครอยู่คะ เห้ย!!นั่นใครหน่ะ!!!"
 

โถ่เอ้ยย ที่แท้ป้าเค้าก็หมายถึงพระเอกซีรีย์ที่ชอบ ผมเกือบซวยแล้วมั้ยหล่ะ 

"เอ้านาย มัวบ่นไรอยู่ห้ะ ไป! ไปนอน!!"  

" คร้าบ คุณเจ้านาย" [ทำไมต้องไล่ผมนอนซะโหดร้ายขนาดนั้นครับ ผมรู้สึกใจดวงเล็กๆของผมมันช่างเจ็บ
ปวดเหลือกินครับ~~ ]

        ห้องนอนเนี้ยบๆแบบนี้ ผมคงหาที่นอนได้ไม่ยากใช่มั้ยครับ ฮ่าฮ่า ผมไม่ชอบนอนโซฟาหรือว่าพื้นหรือฟุ้บกับเก้าอี้ครับ ผมเลย.. [โห เตียงน่านอนจัง ขอนอนข้างๆคุณแบคน้าครับ] 

    คืนนี้คืนแรกที่ผมได้นอนในห้องนี้และยังมีเพื่อนนอนด้วยอีก ผมนอนหน้าชนกับคุณแบคครับ ทำไมหน้า
ของเค้า ยิ่งมองผมยิ่งรู้สึกประหลาดกับตัวเอง หัวใจของผมมันเต้นดังตุ้บตั้บตุ้บตั้บ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ยิ่งผมจ้องหน้าเค้าผมยิ่งยิ้ม หน้าของเค้ามันช่างขาวนวล และโครงหน้าของเขาทำให้ผมนึกถึงสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งที่ผมนึกไม่ออก เอ้ะใช่แล้ว มองไปมองมาหน้าคุณมันคล้าย ลูกหมา ใช่แล้ว คุณแบคหน้าหมา เอ้ย ลูกหมาน้อยๆที่อ่อน
โยน ผมของเรียกคุณว่าคุณหมาแบคละกันนะครับ

 "ฝันดีนะครับ หมาน้อยของผม" [อุ้ปส์ ผมพูดเสียงดังไปรึป่าว ไม่มั้ง นอนดีกว่า] 

บนเตียงนั้นผมนอนกระส่ายกระสับไปมาเพราะผมนอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าทำไม ถ้าผมเป็นคนผมคงโดนคุณแบค
ถีบและไล่ออกจากห้องแล้วละครับ ไม่เป็นไร คืนนี้ผมนอนเฝ้าคุณแบคทั้งคืนก็ได้ 



                  เมื่อแสงอรุณแรกของวันเริ่มส่องผ่านช่องม่าน คุณแบคก็เริ่มลืมตาตื่นขึ้น โหห ดวงตากลมๆของเค้า มันทำให้ผมตาค้าง  ตอนแรกกะจะหยอกให้ตกใจซะหน่อย กลายเป็นผมต้องตกอยู่ในภวางของคุณแบค
ฮยอนจนได้ แต่ดูเหมือนเค้าก็คิดเหมือนผม เค้าจ้องตาผมไม่กระพริบเลย เขินนะเนี่ย-//-

 "ย้าาาาา ไอ้บ้าา มานี่ได้ยังงายยยยย" แล้วหลังจากนั้นเค้าก็ยกขาเล็กมาถีบผม 
แต่ขอโทษผมเป็นผี ไม่มีทางโดนได้แน่นอน 

"ตุ้บบ!! โอ้ะ เจ็บจัง"[ ทำไมเค้าโดนผมได้ ทำไมเค้ามองเห็นผม ผมงงครับ ] เค้าถีบผมตกไปอยู่บนพื้นสีไม้แข็งๆนั่น ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบนอนพื้นอ่าา 

"ขึ้นมานอนบนเตียงได้ยังไง" เค้าถามผมอย่างตกใจและด้วยนำ้เสียงโมโห 

"ก็ตอนคุณนอนผมก็นอนด้วย ผมนอนไม่อื่นไม่เป็น แต่ผมไม่ได้หลับนะผมเลยจ้องหน้าคุณทั้งคืนเลย ฮ่าฮ่า" 

"ถ้านายทำงี้อีก ฉันจะไม่ช่วยนายนะ" 


"ทำไมง่ะ คุณรับปากผมแล้วหนิ" 

"ไม่รู้ละ นายต้องทำตามคำสั่งฉันและขออนุญาติฉันก่อนที่จะทำอะไรเข้าใจมั้ย" 

"คร้าบบบ คุณลูกแบค" 

ผมทำหน้าหงอยได้ซักพักผมก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคุณแบคฮยอนพร้อมกับมอบยิ้มหล่อกระแทกใจส่งไปให้

 "นายเรียกชื่อฉันอย่างงี้ได้ยังไง เรายังไม่สนิทกันซะหน่อย เอ้ะ นี่มัน 6.30น. แล้ว ฉันยังไม่ได้ออกจากบ้านเลย นายทำฉันสายแล้วนะ เดี๋ยววันนี้ฉันต้องรีบไปทำงานก่อน เดี๋ยวฉันจะกลับมาช่วยนายคิดอีกทีว่าจะทำยังไงกันต่อไป" 

"ครับ โชคดีน้าคุณแบคฮยอน" ในที่สุดผมก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีกแล้วซินะ 

คุณแบครีบอาบนำ้แปรงฟันแล้วก็กินข้าวอย่างสุภาพก่อนจะออกไปทำงานด้วยรถสีดำสุดเนี้ยบตามไสตล์ ไม่คิดจะบอกลาผมหน่อยหรอT T

 เห้ออ ผมอยากไปกับคุณแบคด้วยจังเลย 


       วู้บบ?! เอ้ะเกิดอะไรขึ้นกับผม ทำไมอยู่ดีๆผมก็โดนแสงที่คุ้นเคยนั่นดูดมาที่นี่ละ ที่นี่ที่ไหน คนพลุกพล่านไปหมด ยังกะออฟฟิศ เอ้ะหรือว่าที่นี่จะเป็นออฟฟิศของคุณแบค 

ผมคิดอยู่ในใจก่อนที่ผมจะเห็นชายแต่งชุดสูท ผูกเน็กไทด์สีนำ้เงินเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา จริงๆด้วยนี่คือที่ทำงานของคุณแบค เป็นผีนี่ดีอย่างงี้นี่เองอยากไปไหนก็ได้ ผมว่าไปป่วนคุณแบคกันดีกว่าคร้าบบบ

              จบตอนที่ 1 แล้วเย่ๆ เป็นยังไงกันบ้าง สนุกมั้ย ตอนหน้าจะเป็นยังไงน้า คุณแบคฮยอนจะช่วยผีน้อยชานยอลยังไง และชานยอลจะทำเรื่องป่วนชวนปวดหัวอะไรให้คุณแบค อย่าลืมติดตามและเม้นเป็นกำลังใจให้มิ้งกันด้วยน้าา

ปล. มิ้งเพิ่งเริ่มเล่นทวิตเตอร์ มาคุยกันได้น้าา @mungmingy มาคุยกันนะค้าา
 

มาดามชาร์ลอต