รักเอาแต่ใจ

เนื้อเรื่อง

รักเอาแต่ใจ

ภาค ...นายคิซาระ...

              “แย่แล้ว!!!ตาย ตายแน่ๆเลย... อ๊า!!! พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยหนูด้วยค่ะท่านพ่อท่านแม่... พระเจ้าคุ้มครองลูกช้างด้วยเถอะ สาธุ!!!”เสียงวิ่งไปตามอาคารสีขาวล้วนของสตรีผมยาวสีดำที่มัดเป็นหางม้า เหงื่อออกไปตามใบหน้าถึงกระนั้นเจ้าหล่อนก็ยังไม่สนใจอยู่ดี

              ‘โอ๊ะ! สวัสดีคะท่านผู้อ่านทุกท่าน ดิฉันโซเนยะ ฮิเมะโกะเป็นพนักงานอยู่ในหอศิลป์แห่งนี้ละคะ แต่ทว่า??หน้าที่ที่ฉันทำกลับไม่มีส่วนไหนเกี่ยวข้องกับศิลปะซะเลย รู้มั้ย??คะฉันทำหน้าที่อะไร... เฉลยให้ก็ได้ว่า... บัญชีค่ะบัญชี!! เค้าไม่ได้จ้างฉันมาดูแลรูปภาพหรือมาเฝ้าแกลลอรี่แต่ให้ฉันมาทำบัญชี!!!แล้วรู้มั้ยคะว่าเจ้านายของฉันนะ โ-ค-ตะ-ระเย็นชาเลย (เน้นยิ่งกว่าขั้วโลกเหนืออีกนะ!!) เจ้านายฉันคิซาระ โชโกะ ฮั่นแน่!ดูเหมือนจะใจดีใช่ม้า... แต่ขอบอกไว้เลยว่าคิดผิดอย่างแรง!!อย่างน้อยๆกฎที่ต้องทำงานที่นี่ก็มีเป็นกะตั๊กๆแต่ฉันก็ต้องทน โอ๊ะบ่นมาจนจะกินหน้ากระดาษไปเยอะแล้วตอนนี้ฉันมาถึงหน้าห้องทำงานแล้วซิค้าาาาา!!!

              “ขออนุญาตคะบอส...”เมื่อเปิดประตูเข้าไปนายคิซาระก็ยืนเก๊กหล่ออยู่ที่หน้าต่างของเขาผมสีน้ำตาลสะบัดหันมาทางประตูนัยน์ตาสีเทาหันมาสบตาสีดำของฉัน

              “อรุณสวัสดิ์คุณโซเนยะ... คุณคิดว่ามันกี่โมงกัน?”น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกมา ฮิเมะโกะยิ้มแหย่ๆให้

              “11.00นาฬิกาค่ะบอส”ฮิเมะโกะตอบไปด้วยซิหน้าไม่สู้ดี

              “ใช่11.00นาฬิกา... คุณคิดว่าหอศิลปะคิซาระเปิดกี่โมงกัน?”น้ำเสียงราบเรียบยังเอ่ยถามออกมาอีกหน

              “9.00นาฬิกาค่ะบอส”เขาพยักหน้าให้ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา

              “แล้ว??... คุณคิดว่ายังไงดีละ??สัปดาห์นี้คุณทำอะไรบ้างนะ!วันจันทร์ลบข้อมูลผิดทำเอาบัญชีงบเมื่อสัปดาห์ที่แล้วหาย หรือว่าวันอังคารสะดุดจนทำเอาภาพใหม่ที่มาพังไปหนึ่งรูปแล้วไหนจะยังเรื่องนี้อีกมาสายไปสองชั่วโมงไหนลองอธิบายมาซิ??”ฮิเมะโกะแก้ตัวในใจ ‘ข้อมูลนั้นฉันไม่ได้ลบไปซะหน่อยมันก็ยังอยู่ในถังขยะของคอมนี่ แล้ววันที่สะดุดนั่นก็อีกใครจะไปเห็นกันเล่าก็นายให้เอาหนังสือสิบสามเล่มออกมาจากห้องเก็บของนี่แล้ววันนี้ฉันก็ออกจากบ้านมาตั้งแต่แปดโมงแล้วนะแต่มันมีอุบัติเหตุรถชนทำให้มาช้าแถมรถที่นั่งมามันยังมาเจ๊งอีกฉันก็รีบวิ่งมาสุดชีวิตแล้วนะ’

              “ผมคิดว่าคุณควรพิจารณาตัวเองได้แล้วนะคุณโซเนยะ... หรือวันนี้คุณจะทำงานแก้ตัวที่มาสายละ??”ชายหนุ่มพูด ฮิเมะโกะตอบออกไป

              “ฉันจะอยู่เย็นคะ!!!”ตอบออกไปแล้วก็คิดอยู่ว่าตอนนี้ยังไม่มีใครมาติดต่อยังไงก็ต้องเอางานนี้ก่อนละคอยดูนะถ้าฉันได้งานอื่นเมื่อไหร่จะไม่มาแลนายเลย!!!

              “เอาละงั้นก็เชิญ...”ฮิเมะโกะโค้งขอตัวแล้วเดินออกไป

              “ฮึ้ย!!หน่อยแนะ!ผมคิดว่าคุณควรพิจารณาตัวเองได้แล้วนะงั้นหรอ!!น่าโมโหซะจริงๆ!!”ฮิเมะโกะเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปยังห้องทำงานของตัวเองโดยที่ไม่รู้ว่ามีคนแอบขำอยู่ด้านหลังเธอ

              “ฮึ ฮึ... โมโหงั้นหรือเนี่ย”โชโกะหัวเราะขำสุดชีวิตก่อนจะเดินกลับห้องไปปากก็บ่นพึมพำอย่างสุดกลั้น

              “เดี๋ยวเหอะรอก่อน... รอตอนเย็นก่อนเถอะนะฮิเมะ”โชโกะก็เปิดประตูห้องเข้าไป

ตอนเย็นเวลา17.30น.(หอศิลป์คิซาระปิด15.30นาฬิกา)

              “โอ๊ย! หิวชะมัดเลย”ฮิเมะโกะบ่นออกมาเมื่อมองนาฬิกาอีกตั้งสามสิบนาทีกว่าจะหกโมงเย็นแหนะ

              “โธ่เอ๋ย! อีกตั้งสามสิบนาทีจะทนไหวมั้ยเนี่ย”ฮิเมะโกะบ่นลำพังคนเดียวเพราะเพื่อนๆต่างก็กลับไปกันหมดแล้ว โชโกะเดินเข้ามาในห้องทำงานของฮิเมะโกะก่อนจะส่งงานให้ฮิเมะโกะ

              “อะไรคะบอส??”ฮิเมะโกะมองอย่างงงงัน

              “เอกสารการเงินที่คุณต้องส่งให้ผมในวันพรุ่งนี้... วันนี้ก็คงจะทำให้เรียบร้อยนะครับผมจะนั่งคอยที่นี่ละ”โชโกะสั่งเสร็จก็เดินไปที่โต๊ะว่างในห้องทำงานก่อนจะนั่งแหมะแล้วหยิบแซนด์วิชขึ้นมากินอย่างยั่วกระเพาะของฮิเมะโกะ

              “พรุ่งนี้? ต้องเดี๋ยวนี้หรือคะ”ฮิเมะโกะถาม โชโกะพยักหน้า ฮิเมะโกะนั่งบ่นในใจอย่างพาลๆ โชโกะแอบมองอย่างยิ้มๆ ‘อีกไม่นานนะฮิเมะ...คอยดูฉันจะปราบพยศเธอให้ได้’

              “เสร็จแล้วคะบอส”ฮิเมะโกะเอ่ยขึ้นมาในที่สุด โชโกะพยักหน้าก่อนจะรับงานมา ฮิเมะโกะดูนาฬิกาแล้วบ่น

              “ว้าหนึ่งทุ่มแล้ว... ฉันขอตัวก่อนจะคะบอส”โชโกะฉุดมือของฮิเมะก่อนจะประทับรอยจูบลงไป ฮิเมะโกะตาโตอึ้งกับการกระทำของโชโกะส่งผลให้โชโกะเข้าไปสำรวจริมฝีปากหวานอย่างเต็มที...

              “มาเถอะผมจะพาไปส่ง”โชโกะฉุดให้ฮิเมะโกะเดินตามมา ฮิเมะโกะเดินตามไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวซักเท่าไหร่ จนกระทั่งได้สติก็สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของโชโกะ

              “โอ๊ะ! อยู่เฉยๆซิ... ไปทานอาหารกันเถอะน่า”ว่าแล้วก็เปิดประตูรถดันให้ฮิเมะโกะเข้าไปนั่งแล้วตัวเองก็รีบไปนั่งฝั่งคนขับทันทีเมื่อปิดประตู

ฮิเมะโกะก็หันมาทางโชโกะก่อนจะเอื้อมมือตบหน้า “เพี้ยะ!!!”โชโกะหน้าหันไปตามแรงตบของอีกฝ่าย

              “คุณ... คุณมัน! อื้อ!!”โชโกะจับใบหน้าของฮิเมะโกะให้หันมาก่อนจะบดจูบอย่างรุนแรง

              “อื้อ อื้อ!!”ฮิเมะโกะร้องประท้วงทุบอกของอีกฝ่าย โชโกะจูบระรานลงโทษก่อนจะเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานทันที ฮิเมะโกะเคลิบเคลิ้มไปนาน...

              “ฟังผมได้หรือยัง??”โชโกะถามเมื่อปล่อยริมฝีปากที่แดงเจ่อของฮิเมะโกะออก ฮิเมะโกะหน้าแดงพลางหลบตัวอยู่ในอ้อมอกกว้าง โชโกะยิ้มก่อนจะปรับท่านั่งให้ฮิเมะโกะแล้วสตาร์รถออกจากลานจอดรถไป

              “ไปทานอาหารกันนะ”นั่นเป็นประโยคที่ออกมาจากปากโชโกะอีกครั้งเมื่อรถวิ่งบนถนนได้นานซัก 20 นาทีแล้วก็จอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง....

              “อร่อยมั้ย??”โชโกะถาม ฮิเมะโกะไม่ตอบได้แต่นั่งทานโชโกะก็ไม่ว่ากระไรเมื่อทานเสร็จฮิเมะโกะก็เอ่ยปากพูดเป็นครั้งแรกหลังจากนั่งทานอาหารกัน

              “ฉันจะกลับบ้าน... ไปนะ”พูดจบก็เดินออกจากร้าน โชโกะทั้งขำทั้งฉุนก่อนจะเดินตามออกไป

              “ฉันไปส่งนะ... รอด้วยซิฮิเมะ”พูดจบก็เดินตามฮิเมะโกะที่เดินหนีไป

              “ฉันกลับเองได้คะ”ฮิเมะโกะรีบเดินให้พ้นจากโชโกะแต่ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเป็นใจให้ฮิเมะโกะเลยเมื่อโชโกะจับแขนเธอแล้วเดินไปทางรถของเขา

              “บ้านเธออยู่ไหนฮิเมะ”โชโกะถามออกมาหลังจากที่ขับรถออกมาประมาณ 15 นาที ‘นึกว่าจะไม่ถามแล้ว’ฮิเมะโกะบ่นในใจ

              “คุณขับเลยมาได้ 5 บล็อกแล้วคะ”โชโกะถอนหายใจ

              “เลยมาไกลเลยนะเนี่ย”พูดจบเขาก็เลี้ยวรถเข้าซอยๆหนึ่งที่น่าจะเป็นซอยส่วนบุคคลซะด้วย ฮิเมะโกะรู้สึกว่าซอยนี้ไม่มีทางกลับรถแน่นอน

              “คุณจะไปไหน?? ให้ฉันลงตรงนี้ก็ได้”

              “ไม่เป็นไรนี่ก็จะถึงบ้านผมแล้วละ... เดี๋ยวเราไปหาอะไรดื่มแล้วผมค่อยไปส่งคุณละกันนะ”พูดจบโชโกะก็จอดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่งก่อนจะกดรีโมทเปิดประตูแล้วขับรถเข้าไป ฮิเมะโกะรอจังหวะให้เขาเปิดประตูเมื่อโชโกะปลดล็อคประตูรถฮิเมะโกะก็รีบลงจากรถเตรียมจะหนีเต็มที่หากแต่โชโกะคว้าเอวเธอไว้ได้ก่อน

              “กรี๊ดดดดดด!!!!!”ฮิเมะโกะกรี๊ดออกมาสุดเสียง โชโกะใช้มือปิดปากฮิเมะโกะก่อนจะเปิดประตูบ้านแล้วฉุดให้ฮิเมะโกะเข้าไปก่อนจะปิดประตูแล้วปล่อยปากฮิเมะโกะ

              “กรี๊ดดดดดด!!!!”ฮิเมะโกะก็ยังไม่หยุดกรี๊ด โชโกะชักจะทนไม่ไหวกระชากตัวฮิเมะโกะเข้ามาก่อนจะปิดปากที่ส่งเสียงร้องออกมา

              “อื้อ!!อืม...”โชโกะปล่อยริมฝีปากบางออกเมื่อรับรู้ว่าเธอหยุดเสียงร้องแล้ว

              “คุณจะตะโกนทำมั้ยฮิเมะ??”โชโกะถามออกมา

              “แล้วคุณจะทำอะไรฉันละ!!!ให้ฉันกลับบ้านนะ!!”ฮิเมะโกะตะโกนใส่หน้าโชโกะ เขายิ้มออกมาก่อนจะดันฮิเมะโกะติดกำแพงเบียดตัวชิดก่อนจะเอ่ยออกมาชิดริมหูขาวๆของเธอ

              “ผมไม่มีทางให้คุณกลับบ้านของคุณหรอกนะฮิเมะ... แล้วก็คุณก็น่าจะรู้นี่ว่าผมจะทำอะไรคุณ?”โชโกะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ที่สุด ฮิเมะโกะตะลึงค้างก่อนจะดิ้นเพื่อให้ออกจากวนแขนของโชโกะๆยิ้มออกมาก่อนจะอุ้มฮิเมะโกะขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนของเขา

              “ปะ ปล่อยนะ!!ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!! นาย... นาย ปล่อยฉันนะ!!!”ฮิเมะโกะดิ้นรนอย่างสุดชีวิตแต่ก็ไม่สามารถออกจากอ้อมแขนนี้ได้เลย โชโกะเปิดห้องก่อนจะปิดล็อคห้องแล้วปล่อยฮิเมะโกะลง ฮิเมะโกะวิ่งหนีไปยังอีกฝั่งของเตียงนอนเมื่อโชโกะเดินเข้าไปเธอก็เดินหนีไปอีกจนกระทั่งหลังติดกับผนัง

              “อย่านะ... ขอร้องละไม่นะ”โชโกะยิ้มก่อนจะรัดเอวบางมาแนบตัวก้มลงกระซิบชิดริมฝีปากบาง

              “ไม่มีประโยชน์อีกแล้วฮิเมะ... ผมไม่มีทางปล่อยคุณอีกแล้ว”พูดจบก็ประทับริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากบางฮิเมะโกะดิ้นรนหาทางปลดปล่อยตัวโชโกะ

              “อือ!!”ฝ่ามือโชโกะลูบไปทั่วร่างกาย ฮิเมะโกะอุ่นซ่านไปทั้งตัวก่อนจะดิ้นรนเมื่อรับรู้ถึงการล่วงล้ำของอีกฝ่ายเมื่อโชโกะแทรกลิ้นอุ่นเข้ามาฮิเมะโกะก็อ่อนระทวยไปหมด โชโกะยิ้มก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกก่อนที่มือจะสัมผัสกันเนื้อแท้ของฮิเมะโกะๆรับรู้ถึงฝ่ามืออุ่นที่เริ่มลูบไล้เนินอกของเธอก็ดิ้นรนทันที โชโกะกดตัวฮิเมะโกะให้นอนราบกับที่นอนก่อนจะเริ่มดำเนินภารกิจรักของเขา...

              หลังจากวันนั้นไปตลอดสองวันโชโกะก็กักและกอดฮิเมะโกะไม่ปล่อยให้ออกไปไหนคอยเฝ้าคอยมองดูฮิเมะโกะตลอดเรื่องงานของเขาก็เหมือนกันเขาสั่งเลขาส่วนตัวของเขาให้คอยรายงานเขาถ้าเรื่องใหญ่จริงๆเขาก็มานั่งเฝ้านอนเฝ้าจนฮิเมะโกะจะเป็นโรคประสาทตาย

              “ปล่อยฉันไปได้แล้ว!!นายจะมากักขังฉันไว้ไม่ได้นะ”ฮิเมะโกะตะโกนใส่หน้าโชโกะที่นั่งอมยิ้มอยู่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น

              “ก็ยอมแต่งงานกับผมซะทีซิ... และนี่ก็คือการทำโทษที่ตะโกนใส่หน้าสามีนะครับ”พูดจบโชโกะก็ฉกริมฝีปากปิดริมฝีปากบางของฮิเมะโกะ

              ‘อีกแล้ว... แต่เขาแตะนั้นแตะนี่เธอก็ต้องอ่อนระทวยให้แก่เขาอยู่ดี’ฮิเมะโกะคิดอยู่ในใจ โชโกะก็เลื่อนมือเข้าไปเกาะกุมทรวงอกก่อนจะไล้ริมฝีปากไปตามลำคอแล้วจูบวนเวียนที่หน้าอก ฮิเมะโกะถอนหายใจอ่อนระทวยก่อนที่โชโกะจะตวัดวนแขนอุ้มเธอเดินเข้าห้องนอนไป...

              ก็จากวันนั้นมาจนถึงป่านนี้ฉันยังไม่เคยรับรู้เลยว่านายคิซาระนะหลงรักฉันตอนไหนแต่ตอนนี้ฉันกับเขาก็... ก็... เพิ่งไปฮันนีมูนครบรอบการแต่งงานปีแรกค่า!!!!

The end

..................................

จบเหอะ! (ผู้แต่งของร้องงงง)