คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อะไรก็ได้ในใจเธอ culhyuk
วันที่เธอเหนื่อยล้า และมีน้ำตา
เธอคงเคยมองหา แค่ใครสักคน
คนหนึ่งคนที่แสนดี คนที่พอจะทำให้เธอได้ยิ้มออก
เขาอยู่ที่ไหน
“ฮึก..ฮือๆ..พี่ฮันฮะกลับมาหาผม” เสียงร้องไห้ที่ดังออกมาจากในห้องทำเอาเจ้าแม่ของของวงอย่างฮีชอลอยู่ไม่สุข ฮยอกแจฝันอีกแล้ว
ขาเรียวยาวรีบพาตัวเองเข้าไปในห้องของฮยอกแจอย่างรวดเร็ว
“ไม่พี่ฮัน..ฮึก..อย่าทิ้งผมไป” เสียงสะอื้นที่ดังอย่างต่อเนื่องบีบหัวใจคนฟังจนพูดอะไรไม่ออก
ร่างโปร่งทรุดลงนั่งบนเตียงของคนตัวเล็ก ก่อนจะโอบกอดคนที่สะอื้นกับฝันร้ายตั้งแต่ที่ฮันกยองตัดสินใจกลับจีน
เสียงร้องค่อยๆเงียบลง พร้อมกลับดวงตาคมที่หลับลงอย่างเหนื่อยล้าไปข้างๆกัน
ตอนเช้า
ดวงตากลมโตค่อยๆปรือขึ้นรับแสง ก่อนจะพบใบหน้าหวานคมที่อยู่ใกล้เพียงคืบ ลมหายใจที่เข้าออกบ่งบอกว่ากำลังหลับสนิท แต่วงแขนแกร่งที่กอดเอวเล็กกลับแน่นบ่งบอกความห่วงใยที่อีกคนมอบให้
พี่ฮีชอลอีกแล้ว ดวงหน้าหวานแย้มยิ้มน้อยๆกับความใส่ใจที่พี่ชายร่วมวงมอบให้
ร่างน้อยลุกขึ้นเบาๆด้วยกลัวว่าคนที่กำลังหลับสนิทจะตื่น
“ขอบคุณฮะพี่ชาย” เสียงหวานพูดเบาๆ
ฉันเป็นแค่คนนี้ ที่คอยเฝ้ามอง
ยืนอยู่ที่ตรงนี่ ข้างนอกหัวใจ
ไม่ใช่คนที่แสนดี แต่พอจะมีทางใดรึเปล่า
ให้ฉันไป ยืนอยู่ตรงนั้น
“ฮยอกแจกินข้าว” ฮีชอลเข้ามาเรียกคนที่กำลังซ้อมเต้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ผมยังไม่หิวฮะ”ตอบเพียงเท่านี้ แล้วเต้นต่อ
นายจะทำให้พี่ห่วงไปถึงไหน ฮีชอลรู้ว่าฮยอกแจกำลังทำอะไร เต้นให้ตายนายก็ลืมฮันกยองไม่ได้หรอก
ร่างเล็กๆที่โทรมไปด้วยเหงื่อกำลังเต้นสุดชีวิตเพื่อระบายความเสียใจออกมา
ในเวลาปกติฮยอกแจจะทำงานอย่างไม่ลืมหูลืมตา เพื่อปกปิดส่วนที่อ่อนแอเอาไว้ แสร้งว่าไม่เป็นอะไร เพื่อให้ทุกคนสบายใจ
“หยุด..พี่บอกให้หยุด” เสียงตวาดที่ดังขึ้นทำให้ฮยอกแจชะงัก แต่ก็ยังไม่หยุด
“พี่บอกให้หยุดไม่ได้ยินรึไง” คราวนี้ฮีชอลไม่พูดอย่างเดียวแต่จับคนตัวเล็กไว้ด้วย
“จะทำให้คนอื่นเค้าห่วงไปถึงไหน” คิดถึงคนที่ห่วงนายบ้างสิ
“แล้วพี่จะยุ่งอะไรกับผมนักหนา..... ผมจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของผม” ถ้อยคำที่ร่างบางพูดออกมาได้ทำร้ายคนฟังจนฮีชอลหมดความอดทน
“นายเต้นให้ตายนายก็ลืมมันไม่ได้หรอก”ว่าพร้อมกับเขย่าคนตัวเล็ก
“ฮึก...ฮือๆ” น้ำตาของคนตรงหน้าทำเอาฮีชอลใจหายวูบ
“พี่ขอโทษ” ว่าพร้อมกับรวบร่างบางเข้ามากอดไว้
“ผมอยากลืมเค้า..ฮือๆ ผมอยากลืม” ใครก็ได้ทำให้ผมลืมพี่ฮันที
เสียงร้องไห้ของคนตรงหน้าทำให้ฮีชอลกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น น้ำตาของร่างเล็กหยดลงบนเสื้อของร่างสูงจนเปียกชุ่ม เนิ่นนานกว่าเสียงสะอื้นจะค่อยๆเงียบไป
ฮีชอลก้มลงดูร่างเล็กตรงหน้าก็พบว่าหลับไปแล้วทั้งที่ดวงหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำตา
“ทำไมนายรักเค้าขนาดนั้น...หันมองคนคนใกล้ตัวบ้างได้ไหม”
“พี่จะทำให้นายลืมเขาเอง”
ขอเป็นคนที่เธอใกล้ชิด แม้มีสิทธิ์แค่เพียงแอบฝัน
แค่ได้เป็นคนนั้น ที่คอยใส่ใจและดูแลเธอ
ไม่ใช่คนที่เธออยากรัก ขอเป็นใครสักคนที่รักเธอ
แค่เก็บฉันไว้ใกล้ๆเธอ ได้ห่วงใยเธอเมื่อไม่มีใคร
จะเป็นอะไรก็ได้ในใจของเธอ
“ฮยอกตื่นเถอะ”น้ำเสียงแผ่วเบาเรียกคนน่ารักให้ตื่น
ร่างบางกระพริบตาเบาๆเพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสง
“ไปกินข้าวได้แล้วไก่น้อย” ฮีชอลว่าพร้อมกับพยุงร่างน้อยให้ยืนขึ้น
มือแกร่งเอื้อมไปกุมมือน้อยแล้วพาเด็กขี้แยไปกินข้าว
ร้านอาหาร
“อยากกินอะไรเจ้าไก่”
“พี่จะเลี้ยงผมใช่มะ”น้ำเสียงน่ารักเริ่มออดอ้อน
“เลี้ยงทั้งชีวิตยังได้เลย”ว่ายิ้มๆ
“งั้นพี่เตรียมกระเป๋าฉีกได้เลย ไก่น้อยมาแล้ววววววววว” เสียงร่าเริงที่ตอบกลับมาทำให้คนฟังใจ
ชื้นขึ้น
นายจะกลับมาเป็นไก่น้อยของพี่แล้วใช่ไหม
อาจไม่ได้เป็นที่สุดของหัวใจ อาจไม่ได้มีทุกๆสิ่งที่เธอต้องการ
แต่จะขอทำทุกอย่างด้วยใจฉัน ให้เธอนั้นเป็นสุขอยู่เสมอ
ขอเป็นคนที่เธอใกล้ชิด แม้มีสิทธิ์แค่เพียงแอบฝัน
แค่ได้เป็นคนนั้น ที่คอยใส่ใจและดูแลเธอ
ไม่ใช่คนที่เธออยากรัก ขอเป็นใครสักคนที่รักเธอ
แค่เก็บฉันไว้ใกล้ๆเธอ ได้ห่วงใยเธอเมื่อไม่มีใคร
จะเป็นอะไรก็ได้ในใจของเธอ
ห้องพัก sj
“พี่ฮีชอลลลลลลลลลลล” เสียงเจ้าไก่น้อยที่ดังลั่นหอทำเอาพี่ใหญ่ที่นั่งเช็คตารางงานอยู่ถึงกับปวดประสาท
ตั้งแต่มันเลิกเศร้า มันก็กลับมาติงต๋องอีกแล้ว ตูละเครียดดดดดดดด
“ฮีชอลโว๊ยออกมาหาลูกแกเดี๋ยวนี้”เสียงอีทึกตะโกนลั่น
“หลังๆมาเจ้าไก่มันติดพี่ฮีชอลแจเลยว่ามะ”ดงเฮว่าพร้อมกับเหล่มองฮยอกแจ
“ไม่ม้าง” ซองมินที่อยู่ข้างว่า
“พี่ไม่สังเกตบ้างหรอ..เจ้าไก่มันไม่เคยห่างพี่ฮีชอลเลยนะ”
“จริงง่ะ”
“พวกแกนินทาอะไรชั้นหา”น้ำเสียงโหดๆที่อยู่ข้างทำเอาชองมินกับดงเฮกลืนน้ำลายดังเอื้อก
“พ..พี่ฮีชอล”
“เออชั้นเอง”
“พี่ฮีชอลฮยอกหิวแล้ว”เสียงที่มาพร้อมกับตัวที่เกาะฮีชอลหนึบ ช่วยชีวิตเจ้านีโม่กับกระต่ายอวบอย่างทันท่วงที
“จะให้เลี้ยงอีกละซิ”ว่าอย่างรู้ทัน
“ฮี่ๆ” ร่างเล็กยิ้มแฉ่งอย่างถูกใจ
“แล้วอยากกินอะไร”
“อยากกินอาหารญี่ปุ่น..น้าาาาพี่ฮีชอลสุดสวย” ดวงหน้าหวานถูกับแขนแกร่งอย่างออดอ้อน
“ต้องทำไงก่อน” ถามอย่างเจ้าเล่ห์
ฮยอกแจเขย่งเท้าขึ้นแล้วหอมแก้มฮีชอลอย่างรวดเร็ว แล้วรีบวิ่งหนีทันที
ทำเอาคนโดนหอมแก้มถึงกับหน้าขึ้นสี
“อย่าหนีนะเจ้าไก่” ขาเรียวยาวรีบวิ่งตามทันที
ทิ้งให้คนที่เหลืออ้าปากค้าง
“พ..พี่เห็นอย่างที่ผมใช่ไหม” ดงเฮว่าอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“พวกเราคงตาผาดแน่เลย” ซองมินเพ้อ
บนรถคันหรู ร่างน้อยที่นั่งข้างๆคนขับกำลังนั่งเล่นเกมส์ในมือถืออย่างขะมักเขม้น ไม่มีท่าทีเขินอายสักนิด ผิดกับคนขับที่ยังมีริ้วแดงๆขึ้นตามใบหน้าหวานคม
นายจะทำให้ฉันหลงไปถึงไหนนะเจ้าเด็กดื้อ
“พี่ฮีชอล...พี่..ไม่สบายรึเปล่า” มือน้อยๆยื่นออกไปวัดไข้ของที่กำลังขับรถอยู่อย่างห่วงใย
“ป..เปล่า..พี่สบายดี”
“ผมไม่เชื่อ..พี่จอดรถให้ผมวัดไข้พี่เดี๋ยวนี้นะ”เสียงเล็กว่าอย่างเอาแต่ใจ
ฮีชอลจำต้องทำตามที่เจ้าเด็กดื้อบอก ไม่งั้นเจ้าตัวคงโวยคงโวยวายไม่เลิก
เมื่อรถจอดเข้าข้างทางเจ้าตัวเล็กก็จับใบหน้าสวยของพี่ชายร่วมวงไว้ก่อนจะโน้มใบหน้าหวานเข้าไปใกล้จนหน้าผากแนบชิดกัน
ใบหน้าหวานที่แนบชิดกับริมฝีปากแดงๆที่อยู่ห่างเพียงคืบทำเอาฮีชอลอดใจไม่ไหว
“อื้อ....”
ริมฝีปากนุ่มประกบริมฝีปากสวยอย่างแผ่วเบา มือเรียวยกขึ้นดันท้ายทอยคนตัวเล็กเบาๆ พร้อมกับเอียงใบหน้าให้ได้องศามากยิ่งขึ้น ลิ้นเรียวเลียริมฝีปากร่างเล็กอย่างขออนุญาตซึ่งร่างเจ้าตัวก็ยินยอมให้ร่างสูงเข้ามาหาความหอมหวานในริมฝีปากเล็ก ลิ้นร้อนกี่เกี่ยวกระหวัดกันอย่างร้อนแรงทำให้ฮีชอลแทบคลั่ง
จวบจนเจ้าตัวน้อยจะหมดลมหายใจร่างสูงจึงยอมผละออกมา
“พ..พี่ฮีชอล”
“พี่..พี่ขอโทษ”
“............................” เกิดความเงียบขึ้นในรถคันหรู ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
ทำไมเราไม่ปฏิเสธพี่ฮีชอลล่ะ...แล้วหัวใจเรามันเป็นอะไรทำไมถึงเต้นแรงขนาดนี้
ขอร้องล่ะอย่ารังเกียจพี่เลยนะ..พี่ทนไม่ได้จริงๆ
“นาย....โกรธพี่รึเปล่า”
“...............” ร่างน้อยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ทำเอาคนที่รอฟังเริ่มใจเสีย
ฮยอกแจตัดสินใจประกบจูบฮีชอลอีกครั้ง เค้าต้องรู้ให้ได้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่
ริมฝีปากเล็กที่จู่โจมกะทันหันทำเอาร่างโปร่งตกใจแต่ก็เพียงแวบเดียว เรียวลิ้นเล็กที่ร่างรุกล้ำเข้ามาทำเอาฮีชอลแทบคลั่ง ก่อนจะรุกกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“อื้อออ”ร่างเล็กที่เริ่มหมดลมหายใจร้องประท้วงเบาๆทำให้ฮีชอลจำต้องละริมฝีปากออกมา
“พี่จะคลั่งตายก็เพราะนาย” เสียงพูดที่ชิดริมฝีปากเล่นเอาคนตัวเล็กเขินจนไปไม่ถูก
“บ้า...”
“พี่รักฮยอกนะ ถึงตอนนี้ฮยอกอาจจะยังไม่รักพี่..แต่ให้พี่ได้รักฮยอกอย่างนี่ได้ไหม” น้ำเสียงอ่อนโยนที่เอ่ยออกมาทำให้คนฟังอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
“ให้พี่ดูแลตัวเล็กอย่างนี้ตลอดไป”
“แค่ได้รักก็พอ........”
“....ฮะ...ฮยอกก็จะพยายามรักพี่ฮีชอลเหมือนกัน” ว่าอย่างน่ารัก ทำเอาคนฟังอยากดึงคนพูดมาจูบแรงซักที
ฮีชอลรวบร่างเล็กเข้ามากอดด้วยความดีใจ
“ขอบคุณ..ที่ไม่ปฏิเสธพี่”
แค่เก็บฉันไว้ใกล้ๆเธอ ได้ห่วงใยเธอเมื่อไม่มีใคร
จะเป็นอะไรก็ได้ในใจของเธอ
อยู่ในใจของเธอ
1เดือนผ่านไป
“ซิมบ้าออกมาห่างๆพี่ฮีชอลของฮยอกนะ”เสียงเล็กๆที่วี๊ดลั่นหอทำเอาคนฟังหัวเราะร่วน
“ฮ่าๆๆ ไม่ไก่น้อยอยากแกล้งซิมบ้าก่อนทำไม”ชีวอนว่าขณะกอดฮีชอลแน่น แกล้งเจ้าตัวเล็กนี่สนุกจริงๆ
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย” ไม่ว่าเปล่ามือเล็กๆทุบไปยังร่างหนาไปหลายที
“อิฉ่อย..ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”น้ำเสียงเย็นๆของฮีชอลทำให้ชีวอนรีบปล่อยทันที
ผมยังไม่อยากตายน้าาาาาาาาา
ฮยอกแจดึงฮีชอลมากอดไว้อย่างหวงๆ ทำให้คนที่เหลือมองอย่างเอ็นดูกับท่าทางน่ารักนั่น
ร่างเล็กที่กำลังโกรธอย่างน่ารักแก้มใสๆป่องจนคนมองอยากหอมแรงๆซักที
“พี่ฮีชอลทำไมเจ้าไก่มันน่ารักขนาดนี้” เสียงดงเฮที่ว่าอย่างเพ้อๆ
“ใช่ๆ พี่เลิกกับฮยอกแจเถอะ ผมจะได้เสียบแทน” คยูฮยอนว่าขึ้นมาบ้าง ทำเอาไก่น้อยหน้าแดงยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
“ฝันไปเถอะน่ารักขนาดนี้ใครจะปล่อยไป”
“ไก่น้อย ไม่ชอบล่ำๆอย่างซิมบ้าบ้างเหรอ”
“น้อยๆหน่อย ฉันยืนหัวโด่อยู่เนี้ยพวกแกยังกล้านะ”ฮีชอลดึงคนน่ารักมากอดอย่างหวงๆ
“อย่าหวงไปเลยน่า” อีทึกก็เอากับเขาบ้าง
“ชั้นรักของชั้นโว๊ย” ว่าพร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่น ทำเอาคนฟังเขินหนักกว่าเดิม
“ผม..ก็รักพี่เหมือนกันฮะ”พูดอย่างน่ารัก รอยยิ้มหวานที่ประดับบนดวงหน้าทำเอาคนมองแทบคลั่ง
“พวกเรามาแย่งไก่น้อยจากพี่ฮีชอลกันชองมินตะโกนขึ้นมา
“ตกลง”เสียงตอบรับที่พร้อมเพรียงฮีชอลรีบจูงมือฮยอกแจวิ่งทันที
“พวกแกอย่าตามมาน้าาาาาาาา” แล้วทุกคนก็รีบไล่ตามไปทันที
ต่อจากนี้จะเป็นยังไงน้า
The end
ถ้ามีคนเม้นจะรีบอัพเรื่องใหม่อย่างเร็วไว
เป็นเรื่องเเรกที่แต่งจบติชมได้น้า
ความคิดเห็น