รักใสๆ สะกิดใจยัยเซ่อซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : ●รักใสๆสะกิดใจยัยเซ่อซ่า● เช้ารุ่งแห่งความวุ่นวาย

  ความเซ่อซ่าของเธอ กับพรหมลิขิตที่ฟ้าบันดาล...และชะตาฟ้าลิขิต...พวกเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน...แม้ตาหน้าก็ไม่เคยเห็น....แต่ความเซ่อซ่าของเธอ...กลับทำให้เธอได้พบรักแท้....เรื่องราวจะเป็นอย่างไร...ความเซ่อซ่าของเธอจะสร้างความวุ่นวายให้คนรอบข้างของเธอมากแค่ไหน...กาลเวลาเท่านั้นที่จะพาทุกเรื่อราวให้ผ่านไปได้และคำตอบของมันก็จะเกิดขึ้นเอง

เนื้อเรื่อง

ณ หมู่บ้านสายลม ตำบลสายรัก อำเภออกหัก จังหวัดรักเธอ ไปรษณีย์เพ้อเจ้อ รักเธอคนเดียว...คิคิ ไม่ใช่คะ ณ วิมาน ของ ริชาคะ
”ZZzzzzz ครอก.....ฟี่.....ครอก......ฟี่” …… “ กริ๊ง ๆๆๆ #$$%&^&%^”
 “ ดัง..อยู่ได้...นาฬิกา..นี่ก้อ.เดี๊ยๆๆโดน....เดี๊ยว ก่อนเหอะ..แก..ให้ฉันนอนต่ออีกแปป..ตื่นมาแกตาย....”

นอนต่อ......-*- นี่หรอ?? นางเอกของเรา...นอนไม่พอยังด่า นาฬิกาอีก T^T…
ลืมๆๆ ค่ะ ลืมแนะนำตัว เดี๊ยนมีนามว่า ริชา ค่ะ เซ่อซ่าได้ใจมั่กๆๆ ค่ะ ด่าได้ทุกอย่าง....แม้แต่นาฬิกาซึ่งเป็นสิ่งไม่มีชีวิต...งิงิ....เคยถูกทาบทาม...ให้ไป...ใหไป....ให้ไป.....ให้ไป....ศรีธันยา...อยู่หลายครั้ง....คริคริ..—จบ—

“นอนไม่สงบเลย...เพราะ. ไอ้นาฬิกานั่นตัวเดียวแท้ๆๆเลย เซ็งจิต-*-…อ้าวว...ลืมจนได้ฉัน...บอกว่าจะไปด่าไอ้นาฬิกาตัวแสบ....เดี๊ยวค่อยไปพร่ามก็ได้..ตอนนี้หิวจัด..งิงิ”
 “ม๊าม๊า.. มีไรกินมั้งอ่ะ.” ตื่นปุ๊บก็..ถามหาของกินปั๊บเลยน่ะเธอ
 “ม๊าม๊า..ม๊าม๊า...ม๊าม๊า..ม๊าม๊า.....ม๊าม๊า....ม๊าม๊า ไปไหนน่ะ.”

 “ ม่าม่า....เห้อ..ม๊าม๊าไม่อยู่....กินม่าม่าแทนก็ได้..คริคริ*-*” ตกลงshe จะทำอะไรกันแน่จะหาม๊าม๊าหรือจะ        กินม่าม่า กันแน่...งง..

“ หม่ำ....หม่ำ....เปิดทีวีดีกว่า..”
 “ ไม่เห็นจะมีอะไรให้ดูเลย....เอ๊ะ.....อะไรน่ะ “ตอนนี้งานสำหรับน้องๆวัยรุ่นนักศึกษา ศูนย์รวมแหล่งช้อปปิ้งแห่งใหม่ได้เปิดตัวแล้วน่ะค่ะ ภายใต้คอนเซปป์ handmade สิ่งเดียวในไทยแลนด์  ค่ะ งานนี้จะจัดในวันที่ 1-10 เดือน เมษายน ค่า อย่าลืมไปกัลให้ได้น่ะค่ะ”
 “น่าสน แหะ... ไปดีกว่า...เออ..แล้ววันนี้วันอะไรอ่ะ... วันที่31 แล้วซิน่ะ อืม...พรุ่งนี้ไปดีกว่า.....”

“  ยังเก็บรักนั้นอยู่ในหัวใจเธอจะรู้ไม่ฉันยังคงพร่ำเพ้อหลับตาทุกครั้งก็ยังเห็นเพียงแต่เธอฉันยัง........”

“ใครโทร มาตอนนี้ฟร่ะ”

“โหลๆ ใครฟร่ะ”

“ริชา ฉันเองน่ะ  ญาริน”

“เออ...มีรัยหรือเปล่า?”

“วันนี้ฉันว่างอ่ะ ไปเดินพารากอนกันน่ะ” แง่มๆๆ คบเพื่อนคุณหนูก็งี้ พาไปเดินห้างที่ฉันไม่มีปัญยาจะซื้ออะไรประจำ..ไม่ต้องเอาไรมาก..อธิบายไปไม่ได้ผล สรุปง่ายๆคับ ทางบ้าน อนาถา คริคริ
 “เออ..ก็ได้..ว่างพอดีแต่ขอเวลาฉันอาบน้ำ แต่งตัวสักชั่วโมงน่ะมารอที่บ้านฉันได้”

“งั้นฉันไปรอที่บ้านแกน่ะ”

“อือ..บายจ้ะ”
นานวันเข้า ริชา ก็อาบน้ำเสร็จ -*-

ตอนนี้ญาริน ก็มารอที่ห้องรับแขกแล้ว...ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ลงไปรับ she สักหน่อยถือวิสาสะเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง
 “ไปได้แล้ว...”
 “เออ..ไปๆๆ”
ถึงพารากอน....

                ตอนนี้เดินมา 2 รอบแล้ว..ญารินถือของเต็มไปหมด ก็เล่นช้อปเกือบทั้งห้าง แง่ม กลับมาดูตัวฉัน มีแต่กระเป๋า Billabong ที่สะพายมาจากบ้าน (ไอ้เราก็คิดว่า ญารินซื้อให้-*-)
 “ไปกินไรกันเหอะ...ฉันหิวแล้ว” ริชาหิวอีกแล้วหรอ?....(ริชา talk>>) ไม่อ่า ไม่ได้หิวแค่อาย..เดินคนเดียวอ่าไม่มีรัยแต่ไอ้ที่เดินตามหลังยัยญารินนี่ซิ...อับอาย...

                และตอนนี้เอง..ริชาก็เดินดูนั่นดูนี่โดยไม่สนใจทางด้านหน้า..และแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...ริชาเดินชนกับ ลูกชายของนักธุรกิจชื่อดัง...คุณภัทร...วินาทีนี้ ริชาก็ไม่ได้คิดอะไรนอกจาก
 “ใครเดินชนฉันง่า” อารมณ์ที่โกรธจัด+คำพูดที่พูดออกไปแบบไม่เคยคิด = ประโยคนี้นี่แหละ คริคริ ^^”

“ฉันเองมีไรม่ะ...เธอเดินไม่ดูอะไรเองแล้วมาโทษฉัน..มันไม่เก็ทน่ะ”

“ฉันเองก็ไม่เก็ทเหมือนกัน..นายเดินมาชนฉันก่อนอ่ะ..นายก็ต้องรับผิดชอบดิ”

“นี่เธอ...มันจะมากเกินไปแล้วน่ะ...เดินไม่ระวังเองแล้วมาโทษฉันอีก”

“แล้วนายอ่า...เดินดีตายแหละ....ฉันคนน่ะย่ะ ไม่ใช่มดที่จะอ้างว่ามองไม่เห็น”

“ฉันเองก็ยังไม่ได้พูดสักคำว่าฉันไม่เห็นเธอเลยเดินชน” เจอ ศึกนะแล้วล่ะ ริชา

ก่อนที่จะมาฟังสองคนนี้พร่ามกัน มาดูสีหน้าของคนรอบข้างกันก่อนดีมั๊ย

ญาริน>> 0.0

พวกที่มากับภัทร>>  ( - - ) ( _ _ ) ( - - ) (  _ _ ) (  - - ) ไม่ว่าคุณภัทรจะว่ายังไงพวกเราพร้อมรับฟังเพียงแต่คุณภัทรช่วยขึ้นเงินเดือนให้พวกเรานิดนึง กำ-*-

และตอนนี้ไทยมุงก็เริ่มเกิดขึ้น เยอะขึ้นๆ เยอะขึ้นๆ ........................................................เยอะๆขึ้น

ต่อๆๆ

“หรอ? แต่ยังไงนายก็ต้องรับผิดชอบ...มาเดินชนฉันอย่างเนี่ย..เจ็บนะ”

“แล้วใครว่าฉันไม่เจ็บฉันก็เจ็บไปไม่น้อยไปกว่าเธอ”

“นายต้องรับผิดชอบ”

“ก็บอกแต่ว่าให้ฉันรับผิดชอบ..แล้วฉันจะไปรู้ไม่เนี่ยว่าเธฮต้องการให้ฉันรับผิดยังไง@$^%Y%&*^*&**)(_)TUY(*&*^*&)(_)_)+)_)&*&^YU&*%$@HKIPlfkpoy5&^)

คิดอยู่...เวลาผ่านไป5 วินาที

“นายต้อง.....เออ.....จ่ายค่าเสียหาย”

“เท่าไหร่”

“ 5,500 บาท”

“ - 0 – ไรน่ะ 5,500 งั้นหรอ? แค่เดินชนแค่นี้เนี่ยนะ แผลก็ไม่มี ค่าเสียหายไรว่ะแพงกว่าค่าตัวเธออีกมั้ง”

“นายว่าอะไรน่ะ....พูดใหม่อีกทีซิ”

“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย”

“ตกลง..นายจะจ่ายไม่จ่าย”

“เออ...ก็ได้...5,500 เลยหรอ?”

 “อ้าวเวรล่ะ ....มีแต่บัตรเครดิต..เอางี้ล่ะกัล...ฉันจะพาเธอเดินช้อป...ซื้ออะไรก็ได้แต่ต้องห้ามเกิน 5,500 แทนเงินสด”

“งั้นหรอ? ก็ได้ โอเค...แต่ขอเป็นวันอื่นก็แล้วกันวันนี้ฉันมีธุระต้องรีบไป”

“เดี๊ยว เอานามบัตรฉันไปก่อน...ว่างเมื่อไหร่โทมาก็แล้วกัล...”

“อืมๆๆ ..แล้วโทศัพท์อ่ะ..หล่นจนได้.”
 “ญาริน...กลับบ้าน” เป็นครั้งแรกที่ฉันตะคอกใส่ คุณหนู ซะจาย *- -*

สีหน้าญาริน เมื่อกี๊กับตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกันเลยเห้อ..- -
****เด่วค่อยแต่งต่อตอนนี้มันดึกมากแร้ว...****ฝันดีค่า